Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

The Best Years of Our Lives (Τα καλύτερά μας χρόνια)

Η νικήτρια ταινία των 19ων βραβείων Όσκαρ ήταν η παραγωγή του William Wyler The Best Years of Our Lives. Μια ταινία παραγωγής 1946 που σκοπό είχε να εξυψώσει το ηθικό των βετεράνων αμερικανών αμέσως μετά τον πόλεμο (παρόλο που κέρδισαν τον πόλεμο!), να τους δώσει ελπίδα ότι όλα θα ξαναγίνουν φυσιολογικά και να πει στην τελική ότι τα καλύτερά τους χρόνια έρχονται. Αυτό το βλέπουμε στην οθόνη με την ιστορία τριών άγνωστων μεταξύ τους βετεράνων, οι οποίοι γνωρίζονται καθώς επιστρέφουν μαζί στην ίδια πόλη. Ο ένας είναι οικογενειάρχης, υπάλληλος σε τράπεζα, ο δεύτερος είναι ένας απλός πωλητής σε «ζαχαροπλαστείο» και ο τρίτος πρώην ποδοσφαιριστής, νυν παραπληγικός με γάντζους στη θέση των κομμένων χεριών του. Σημειώστε ότι ο Harold Russell δεν υποδύεται τον παραπληγικό· είναι όντως βετεράνος παραπληγικός, που τραυματίστηκε από έκρηξη χειροβομβίδας με συνέπεια να χάσει και τα δύο του χέρια. Οι βετεράνοι λοιπόν θα προσπαθήσουν να ενταχθούν ξανά στο κοινωνικό σύνολο, αλλά θα δουν ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα έχουν αφήσει πριν 3 χρόνια. Κρατώντας κάποια επαφή μεταξύ τους βρίσκουν την αλληλοκατανόηση που τους δίνει δύναμη για να τα βγάλουν πέρα.

Υπερβολικά συγκινητική ταινία που, όπως προαναφέραμε, αποτελεί μια τόνωση ελπίδας, μια ένεση κουράγιου, ένα χάπι αισιοδοξίας για τους αμερικανούς και τις οικογένειές τους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκπληκτική σκηνοθεσία από τον Wyler, χαρακτηριστικές λήψεις με βάθος πεδίου, όσκαρ με το τσουβάλι: 7 από τις 8 υποψηφιότητες!

2 σχόλια:

theachilles είπε...

Υπερβολικά συγκινητική είπες, ξέχασες το υπερβολικά καταπληκτική. Αριστούργημα, ο Wyler είναι τεράστιος δημιουργός και σε αυτό το φιλμ παραδίδει μαθήματα mise en scene μέσα από το σύστημα του Hollywood.

zisis είπε...

Αν δεν έδωσα να καταλάβετε στο ποστ, ναι, και μένα μου άρεσε πολύ η ταινία και δεν κατάλαβα πότε πέρασαν 3 ώρες! Και συμφωνώ για τον Wyler...