Lifeboat

Ολόκληρη ταινία μέσα σε μία βάρκα. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο οποίος σκηνοθέτησε όλη την ταινία μέσα σε στούντιο και συγκεκριμένα στο μικρότερο που κατασκεύασε ποτέ το Χόλιγουντ. Όμως έχεις την εντύπωση ότι είναι όντως γυρισμένη στη θάλασσα. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στο αχανές του ωκεανού, σασπένς και αγωνία για τους λίγους επιζώντες και εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες...

...που βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια σωστική λέμβο όταν το πλοίο που τους μεταφέρει βυθίζεται από ένα Γερμανικό υποβρύχιο. Ύστερα από κάποιες διαμάχες, περισυλλέγεται και ένας Γερμανός επιζών, ο οποίος όπως αποκαλύπτεται αργότερα είναι ο Ναζί κυβερνήτης του υποβρυχίου, αλλά και ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει να επιζήσουν με τα λιγοστά εφόδια που έχουν. Η ταινία Lifeboat του 1944 τιτλοφορήθηκε στη χώρα μας με διάφορα ονόματα: Στον ίσκιο του θανάτου, Ναυαγοί, Σωσίβια λέμβος. Η σεναριακή ιδέα βασίστηκε σε μια μικρή ιστορία του συγγραφέα John Steinbeck. Στην εποχή της κατηγορήθηκε ότι έδειχνε με επιείκεια τον Γερμανό αιχμάλωτο (πράγμα που δεν ίσχυε αλλά οι ΗΠΑ βρίσκονται ακόμα στον πόλεμο) και η εμπορική της τύχη έληξε άδοξα. Δεύτερη υποψηφιότητα για όσκαρ σκηνοθεσίας για τον μετρ και υποψηφιότητες για το σενάριο στον Steinbeck και την ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Detective Story (Αστυνομική ιστορία)

Βασισμένη σε θεατρικό έργο του Sidney Kingsley, η ταινία Detective Story είναι μια παραγωγή του 1951 υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του William Wyler. Σε γενικές γραμμές παρακολουθούμε μια οχτάωρη βάρδια στο 21ο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης, τους... φιλοξενούμενος και τους... εργαζόμενους όπως και τις υποθέσεις που χειρίζονται. Πρωταγωνιστής είναι φυσικά ο Kirk Douglas σε ρόλο σκληροτράχηλου ντετέκτιβ που δουλεύει με το γράμμα του νόμου. Πέρα από τις άλλες υποθέσεις που έχει, κύριο μέλημά του είναι να στείλει στη δικαιοσύνη έναν κομπογιαννίτη γιατρό που χειρουργεί άνευ επαγγελματικής άδειας γυναίκες, έχοντας στείλει και μερικές στον τάφο. Η εμμονή του με αυτόν, όμως, θα τον οδηγήσει σε ακραία και σκληρή συμπεριφορά, ωθώντας το αφεντικό του να αναζητήσει την αλήθεια που κρύβεται στο παρελθόν τους. Η ανακάλυψη της αλήθειας όμως θα κλονίσει τα θεμέλια της (φαινομενικής;) οικογενειακής ευτυχίας του Douglas και θα οδηγήσει τις καταστάσεις σε ένα δραματικό, αιματηρό επίλογο.

Χωρίς μουσική υπόκρουση, με υποδειγματική σκηνοθεσία και με τον Douglas να αποδεικνύει την κλάση του ως ηθοποιός, η ταινία είναι μια δυναμική, σκοτεινή ταινία που αξίζει να ανακαλύψετε. Τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ (σκηνοθεσίας, σεναρίου, α' και β' γυναικείου ρόλου) αλλά τίποτα για τον Douglas. Ο οποίος ασυζητητί έπρεπε εκείνη τη χρονιά να έχει δύο υποψηφιότητες, μία για την παρούσα ταινία και μία για το Ace in the Hole. Ρίξτε και ένα δεύτερο ανάγνωσμα για την ίδια ταινία στην αναφορά του Achilles.

The Big Steal (Το μυστικό του λοχαγού Μπλέικ)

Αλλιώς σχεδίασαν οι δημιουργοί τα πράματα για το film-noir με τον τίτλο The Big Steal, και αλλιώς τους βγήκε. Αρχική πρωταγωνίστρια ήταν η Lizabeth Scott, αλλά εγκατέλειψε μετά τη σύλληψη του Mitchum για κατοχή μαριχουάνας, με το φόβο μήπως και στιγματιστεί η καριέρα της! Ο Howard Hughes που ήταν ο ιδιοκτήτης της RKO επέλεξε την Jane Greer επειδή -λέγεται ότι- καμιά άλλη ηθοποιός δεν ήθελε να συμμετάσχει. Μέσα από όλη αυτή τη φασαρία, πάντως, η ταινία διαφημίστηκε πολύ καλύτερα με το πρόσχημα της επανένωσης αυτού του κινηματογραφικού ζευγαριού μετά την πετυχημένη συνεργασία τους στην εκπληκτική ταινία Out of the Past του Jacques Tourneur.
Αν και ο τίτλος Big Steal ήταν περισσότερο ένα καλό διαφημιστικό κόλπο (να θυμήσει ίσως τους θεατές το Big Sleep;) εδώ τα πράματα είναι πιο απλά. Η ταινία ξεκινάει βίαια και δυναμικά από το πρώτο λεπτό και δεν αφήνει ήσυχο το θεατή μέχρι το τέλος. Ταινία δράσης και κυνηγητού μέσα στην ενδοχώρα του Μεξικού θα τη χαρακτηρίζαμε, με τους κλασικούς αντι-ήρωες και τις ατάκες γεμάτες υπονοούμενα. Ο αθώος φίλος μας κυνηγιέται από τις αρχές για κάτι που δεν έκανε. Το σκάει στο Μεξικό και εκεί προσπαθεί να καθαρίσει το όνομά του, κυνηγώντας τον αληθινό κλέφτη που του έπαιξε άσχημο παιχνίδι, φορτώνοντάς του αδίκως τις κατηγορίες, έχοντας τη βοήθεια της κοπέλας του «κακού» απ' την οποία έφαγε επίσης λεφτά πουλώντας της έρωτα. Όλα αυτά και άλλα πολλά μέσα σε 70 χορταστικά λεπτά.

The Glass Key (Γιατί εσκότωσα)

Βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Dashiell Hammett (που λέγεται ότι ήταν και το αγαπημένο του), η ταινία The Glass Key του 1942 είναι αυτό που φαντάζεστε· ένα film-noir που περιέχει όλα τα απαραίτητα συστατικά του είδους, όπως διαμορφώθηκαν μέσα στη δεκαετία του '40 και όπως τα έχετε δει φυσικά και σε άλλες ταινίες. Υπόκοσμος και νταήδες, διεφθαρμένοι πολιτικοί, ανθρώπινα πάθη, φιλίες και προδοσίες, μοιραίες γυναίκες και μέσα (ή ανάμεσα) σε όλα αυτά ένας σκοτεινός αντι-ήρωας που προσπαθεί να βρει την άκρη από το μπερδεμένο κουβάρι της αλήθειας. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκεται όμως ένας άγνωστος επαγγελματίας που δεν καταφέρνει να εξυψώσει (σε αντίθεση π.χ. με τον John Huston και το Γεράκι του) την ταινία, η οποία μοιάζει παγιδευμένη στην εμπορευματοποίηση του πρωταγωνιστικού διδύμου, το οποίο ήταν... hot εκείνη τη χρονική περίοδο.

The Dark Corner (Το σταυροδρόμι της αμαρτίας)

Η ταινία The Dark Corner του 1946 είναι μια film-noir ταινία που από χιλιόμετρα βρωμάει αρπαχτή! Καταρχάς, έχουμε τη συμμετοχή του Clifton Webb σε έναν ρόλο που είναι (σχεδόν) αντιγραφή του ρόλου που είχε στην πετυχημένη ταινία Laura και ως προς το χαρακτήρα που υποδύεται και ως προς τη σχέση που έχει ο Webb με τη νεαρή σύζυγό του, η οποία θυμίζει έντονα τη σχέση του με τη Λώρα στην ομώνυμη προαναφερθείσα ταινία. Έπειτα, η χρήση του ονόματος της μετέπειτας σούπερ-σταρ της τηλεόρασης Lucille Ball σε πρώτη θέση αποσκοπεί φυσικά στη διαφήμιση αυτού του προϊόντος και μόνο, μιας και ο δικός της ρόλος είναι κάτι σαν νοικοκυρά γραμματέας σε απόγνωση, για να μην τη χαρακτηρήσουμε γλάστρα. Ο σκηνοθέτης Henry Hathaway εδώ διεκπεραιώνει απλά άλλη μια επαγγελματική υποχρέωση. Η υπόθεση επίσης είναι αρκετά προβλέψιμη και το όλο εγχείρημα στην τελική βλέπεται μόνο για να περάσει η ώρα· μία και μισή για την ακρίβεια!

The Blue Dahlia (Η γαλάζια ντάλια)

Λίγα πράγματα βρήκα ενδιαφέροντα στην ταινία The Blue Dahlia του 1946. Παρόλο που η ιστορία και το σενάριο γράφτηκαν από τον Raymond Chandler και η ταινία διαθέτει την παρουσία του Alan Ladd, η ταινία δεν κατάφερε να με κερδίσει. Το στόρι είναι αρκετά περίπλοκο, έτσι όπως τα συνηθίζει ο Chandler (ήταν και υποψήφιος για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου), αλλά δεν υπάρχει καμία δραματική κορύφωση. Ίσως επειδή η ταινία αναλώνεται κυρίως στο ποιος είναι τελικά ο δολοφόνος (whodunit) και έτσι το σκοτεινό παρελθόν του γκάνγκστερ ιδιοκτήτη του νάιτ-κλαμπ με το όνομα Blue Dahlia σε αφήνει αδιάφορο. Ωραία πάντως, θα μου πείτε, η Veronica Lake. Δεν θα διαφωνήσω σ' αυτό, αλλά στο γεγονός ότι σαν ηθοποιός μου φάνηκε ατάλαντη. Όπως, δυστυχώς, και οι περισσότεροι ηθοποιοί στο εν λόγω έργο.

Λεπτομέρειες ενός σινέ-γκικ: Όταν τον Ιανουάριο του 1947 δολοφονήθηκε η Elizabeth Scott, ο τύπος της απέδωσε το παρατσούκλι The Black Dahlia, επηρεασμένοι φυσικά από τον τίτλο της ταινίας. Χρόνια μετά, ο James Ellroy έγραψε τη δικιά του εκδοχή για τη Μαύρη Ντάλια που ουδεμία σχέση έχουν με το στόρι αυτής της Γαλάζιας Ντάλιας.