Hombre

Δεν θα είμαι και πολύ αντικειμενικός με την ταινία Hombre, καθώς πρόκειται για μια αγαπημένη ταινία που είχα δει όταν ήμουν πιτσιρίκος και την έψαχνα τα τελευταία δύο χρόνια. Την ξαναείδα τώρα (μπορεί και εικοσιφεύγα χρόνια μετά), όντας σίγουρα διαφορετικός άνθρωπος (όμπρε!) από τότε.

Ο Paul Newman υποδύεται τον Τζον Ράσελ, ένα λευκό που έχει μεγαλώσει με τους Απάτσι. Όταν κληρονομήσει από το λευκό θετό του πατέρα ένα πανδοχείο, θα επιστρέψει για λίγο στον κόσμο των λευκών, ίσα-ίσα όμως για να το πουλήσει και να ξαναγυρίσει πίσω. Συνταξιδιώτες του στην άμαξα που θα ταξιδέψει θα είναι ένα νεαρό και φτωχικό αντρόγυνο, ένα ηλικιωμένο αντρόγυνο αριστοκρατών, ένας νταής και η γυναίκα που φρόντιζε μέχρι πρότινος το ξενοδοχείο. Με ένα στυλ που θυμίζει την κλασική Ταχυδρομική άμαξα, γνωρίζουμε τους στενόμυαλους χαρακτήρες του έργου και κυρίως βλέπουμε την απέχθειά τους για τους Ινδιάνους. Όταν η άμαξα όμως γίνει στόχος ληστών και όλοι οι επιβάτες εγκαταληφθούν στην έρημο χωρίς εφόδια και με ελάχιστο νερό, ο Ράσελ θα αποτελέσει τη μόνη τους ελπίδα για σωτηρία. Επειδή, τελικά, ο άνθρωπος της φύσης θα φανεί πιο δυνατός από τον άνθρωπο της πόλης.

Για πολλοστή φορά συνεργάστηκε ο σκηνοθέτης Martin Ritt με τον Paul Newman και τον διευθυντή φωτογραφίας James Wong Howe και το αποτέλεσμα είναι απλά εξαίσιο. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Elmore Leonard (και ένα από τα πρώτα του), η ιστορία είναι λιτή, οι διάλογοι κοφτοί και κοφτεροί και η ουσία δεν είναι αυτό που φαίνεται.