Σήμερα που η Αμερική κάνει ένα απίστευτο βήμα μπροστά, θυμηθήκαμε την μεγάλη ταινία του Stanley Kramer, στην οποία ο φιλελεύθερος και πολέμιος του ρατσισμού πατέρας Spencer Tracy σχολίαζε μεταξύ άλλων ότι η χώρα του δεν ήταν έτοιμη για τέτοιες αλλάγες. Η γνωριμία του με τον μελλοντικό γαμπρό του, που είχε την μορφή του Sidney Poitier, και ο επικείμενος διαφυλετικός γάμος τόν έβαλε σε τέτοιες σκέψεις. Όλα αυτά βέβαια το 1967, με τον Kramer να θέλει να ταρακουνήσει όσο περισσότερο μπορούσε τα πράματα, σε μια Αμερική που ήταν έτσι κι αλλιώς σε αναβρασμό. Παρόλο αυτά, θα πίστευε κανείς τότε ότι 41 χρόνια μετά θα εκλέγονταν μαύρος πρόεδρος της Αμερικής; Το Μάντεψε ποιος θα 'ρθει το βράδυ ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς της (σε μια χρονιά με πολλές ομολογουμένως εκπληκτικές ταινίες), αποσπώντας δέκα υποψηφιότητες για βραβεία όσκαρ, με τους περισσότερους ηθοποιούς και συντελεστές δηλαδή να είναι υποψήφιοι. Εκτός, όμως, από τον Poitier που αγνοήθηκε παντελώς (επιδεικτικά;) παρόλο που συμμετείχε και στην νικήτρια οσκαρική ταινία της χρονιάς, την Ιστορία ενός εγκλήματος και το εμπορικό Στον κύριο μας με αγάπη. Μόνο η Hepburn και ο σεναριογράφος κέρδισαν τα βραβεία τους, τελικά. Αυτή ήταν επίσης η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Spencer Tracy, ο οποίος πέθανε δεκαεφτά μέρες μετά το τέλος των γυρισμάτων, έξι μήνες πριν κυκλοφορήσει επίσημα η ταινία. Το πρώτο μισό της ταινίας ανήκει στον Poitier, το δεύτερο στον Tracy. Ο Kramer κάνει στην άκρη και αφήνει το χώρο στους ηθοποιούς που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό πάνω σε ένα δυνατό θέμα, που είναι για τους περισσότερους ακόμα και σήμερα ταμπού.
1 σχόλιο:
αν και το σενάριο αναπτύσσεται έτσι ώστε να αφήνει στο προσκήνιο τον Tracy και τον Poitier στα αντίστοιχα μισά όπως περιέγραψες, την προσοχή μου κέρδισε περισσότερο η αντικρουώμενα ισορροπημένη σχέση του Tracy με την Hepburn, ως ζευγάρι. Άλλωστε η Hepburn είναι αυτή που έστω και παρασκηνιακά δένει τους όλους ρόλους και τους φέρνει στο ευτυχές φινάλε.
Δημοσίευση σχολίου