Driving Miss Daisy

Δεν είχα κάτσει ποτέ να δω την ταινία Driving Miss Daisy. Για όσους δεν ξέρουν (ποιοι είναι αυτοί άραγε;) πρόκειται για μια παραγωγή του 1989 που κέρδισε τα βραβεία όσκαρ καλύτερης ταινίας, α' γυναικείου ρόλου, σεναρίου (στον Alfred Uhry, ο οποίος είχε γράψει και το ομώνυμο και βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό) και μέικ-απ στην τελετή του '90. Είναι η μικρότερη ταινία σε διάρκεια που κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινίας τα τελευταία 40 χρόνια. Αυτό αποτέλεσε ένα επιπλέον δέλεαρ και μαζί με την περιέργειά μου έκατσα να τη δω. Επαγγελματική σκηνοθεσία, μια σχετικά επιφανειακή αντιμετώπιση των φυλετικών προβλημάτων των δεκαετιών του '50 και του '60 στην Αμερική, αλλά και ένα πετυχημένο αταίριαστο πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Η ηλικιωμένη, πλούσια, χήρα αναγκάζεται να πάρει σωφέρ μετά την παρότρυνση του γιου της. Φυσικά οι σωφέρ της εποχής είναι οι έγχρωμοι και η κυρία μας είναι λίγο προκατελημένη. Στην πορεία όμως ανακαλύπτει ότι το χειρότερο πράμα είναι τελικά η μοναξιά. Τα χρόνια περνάνε γρήγορα και οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές γερνάνε ακόμα περισσότερο. Τα χρόνια τους να έχουμε! Ο Morgan Freeman είναι ο σωφέρ, που μ'αυτήν την ταινία έγινε διάσημος και ακολούθησε μια πλούσια σε κινηματογραφικές επιλογές εικοσαετία. Βραβείο ερμηνείας και στους δύο πρωταγωνιστές στο φεστιβάλ του Βερολίνου, μια υποψηφιότητα για όσκαρ α' ανδρικού ρόλου για τον Freeman και β' ανδρικού (η μοναδική ως τώρα, και μάλλον η τελευταία) για τον κωμικό Dan Aykroyd (!) και άλλες τρεις υποψηφιότητες σε άλλες κατηγορίες.

Ξαναλέω, όμως, και απορώ πώς βραβεύτηκε αυτή η ταινία όταν εκείνη τη χρονιά είχαμε τις Επικίνδυνες σχέσεις του Φρίαρς, τις Σκηνές έρωτα και απιστίας του Γούντι Άλεν, Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες του Σόντερμπεργκ, το Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι του Ράινερ, Το αριστερό μου πόδι του Σέρινταν, τον αγαπημένο Κύκλο των χαμένων ποιητών του Γουίαρ, ακόμα και την Τελευταία σταυροφορία του Ιντιάνα Τζόουνς βρε παιδί μου. Τι να πει κανείς...