The Boy With Green Hair

Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησε ο Joseph Losey ήταν η οικογενειακή ταινία με τίτλο The Boy With Green Hair. Το αλληγορικό σενάριο δίνει την ευκαιρία στον Losey να αναπτύξει αντιπολεμικά μηνύματα σε μια περίοδο που όλες οι χώρες προσπαθούσαν να ξεχάσουν το πρόσφατο, βίαιο παρελθόν και να ορθοποδήσουν. Το ορφανό παιδί, που υποδύεται ο πολύ μικρός Dean Stockwell, και που αλλάζει σπίτια κάθε τρεις και λίγο, βρίσκει τελικά την καλύτερη παρέα στον ηλικιωμένο διασκεδαστή Pat O'Brien. Όταν όμως ξυπνήσει μια μέρα και δει ότι τα μαλλιά του έγιναν πράσινα(!), θα γνωρίσει το άλλο πρόσωπο της (και καλά) καθωσπρέπει κοινωνίας. Ο Robert Ryan εμφανίζεται σε μικρό ρόλο ως ο ψυχολόγος που θα αναλάβει να του βγάλει δυο κουβέντες, όταν το σκάσει από το σπίτι του και τον συμμαζέψει η αστυνομία. Ανέφερα στην αρχή ότι πρόκειται για οικογενειακή ταινία αλλά δεν εννοούσα σε καμία περίπτωση ότι πρόκειται για διασκεδαστική ταινία. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα δραματικό έργο για όλη την οικογένεια.

American Madness

Έναν διευθυντή τράπεζας υποδύεται ο Walter Huston, ο οποίος δουλεύει για τον άνθρωπο και όχι για τα κέρδη. Προσλαμβάνει ακόμα και αποφυλακισμένους για να τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία και γνωρίζει όλους τους επιχειρηματίες που βοηθάει με δάνεια. Αντιδράει στη συγχώνευση που θέλουν να κάνουν οι μεγαλομέτοχοι (φοβούμενοι μη χάσουν τα λεφτά τους) και κρατάει την τράπεζα στο προφίλ που έχει ο ίδιος στήσει. Μια ληστεία όμως που θα γίνει εκ των έσω θα δυσφημίσει την τράπεζα, θα βάλει σε κίνδυνο το γάμο του και θα υποψιαστούν τον φίλο του Pat O'Brien επειδή και μόνο είχε προηγούμενα με το Νόμο. Οι φήμες για το ποσό της ληστείας θα διαδοθούν και θα τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Φοβούμενοι ότι θα χάσουν τα λεφτά τους, ορμάνε στην τράπεζα για να τα σηκώσουν και ο άνευ λόγου πανικός ξεκινάει. Εξ ου και ο τίτλος American Madness. Η λύση τελικά θα έρθει από τους φίλους του Huston, που θα σώσουν την κατάσταση με καταθέσεις. Βρισκόμαστε φυσικά στο ουμανιστικό σύμπαν του σκηνοθέτη Frank Capra ο οποίος χειρίζεται με απίστευτη δεξιοτεχνία την ενδιαφέρουσα πλοκή και παραδίδει μαθήματα οικονομίας. Οι σκηνές του πανικού είναι πλέον από τις πιο χαρακτηριστικές και ανταποκρίνονται αρκετά στην πραγματικότητα που έζησε η Αμερική λίγα χρόνια πριν με το κραχ του '29. Το «αρχαίο» αυτό έργο έχει πολλά να διδάξει ακόμα και σήμερα στους αιμοσταγείς καπιταλιστές, τραπεζικούς κ.λ.π. για τον κώδικα ηθικής με τον οποίο θα έπρεπε να δουλεύουν.

San Quentin (Η εξέγερσις)

Άλλη μια κοινωνική ταινία της Warner από τη δεκαετία του '30 με θέμα τους απόκληρους της ζωής. Και άλλη μια ταινία της Warner με τους κλασικούς πρωταγωνιστές για τέτοιες ταινίες: ο καλός Pat O'Brien, ο κακός Humphrey Bogart και η όμορφη Ann Sheridan. Αυτή τη φορά μπαίνουμε στο εσωτερικό της φυλακής San Quentin και παίρνουμε μια γεύση όχι τόσο από τις συνθήκες διαβίωσης, αλλά από τη συμπεριφορά των δεσμοφυλάκων απέναντι στους φυλακισμένους. Εκεί θα αναλάβει το διευθυντικό πόστο ο στρατιωτικός εκπαιδευτής O'Brien και θα προσπαθήσει να τους αναμορφώσει με μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Ένας από τους κρατούμενους θα είναι ο Bogey, αδελφός της Sheridan, την οποία κορτάρει ο εκπαιδευτής. Ο τελευταίος θα δείξει τα προσόντα του πολύ νωρίς και θα ξεχωρίσει ποιοι είναι πραγματικά αυτοί που μπορούν να αναμορφωθούν και ποιοι είναι... καμένοι. Η μαγκιά όμως δίνει και παίρνει μέσα στη φυλακή και το όνειρο της απόδρασης ποτέ δεν πεθαίνει. Ο Bogey θα μπλέξει και αποτέλεσμα μόνο καλό δεν θα είναι.

Φυσικά, η ταινία δεν έχει κάτι να πει στις σημερινές γενιές με τις τόσες παρόμοιες ταινίες που έχουν δει. Η γραφή είναι όντως αρκετά απλοϊκή και η ιστορία φαντάζει γραφική. Παρά ταύτα, αυτό το μικρής διάρκειας b-movie αξίζει για την παρουσία του Bogey, ο οποίος συνέχισε να εμφανίζεται σε τυποποιημένους δεύτερους ρόλους κακών και περιθωριακών για αρκετά χρόνια, μέχρι να έρθει δηλαδή και η δικιά του ώρα.

Angels with Dirty Faces (Κολασμένες ψυχές)

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες με τον James Cagney σε γκανγκστερικό ρόλο αποτελεί η ταινία Angels with Dirty Faces του 1938. Με την παρούσα ταινία, μάλιστα, κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ. Μαζί με τον Pat O'Brien, υποδύονται δύο παιδικούς φίλους που μεγαλώνουν στη σκληρή περιοχή Hell's Kitchen της Νέας Υόρκης και που μπαίνουν από μικροί στα κόλπα. Μια αποτυχημένη ληστεία όμως ενός βαγονιού τρένου θα οδηγήσει στη σύλληψη του Cagney που θα τον στείλει στο αναμορφωτήριο, ενώ ο O'Brien θα καταφέρει να το σκάσει. Μεγαλώνοντας, οι δύο φίλοι ξανασυναντιούνται με τον Cagney να είναι πλέον ένας διαβόητος κακοποιός που επηρεάζει τη νεολαία της περιοχής, ενώ ο φίλος του είναι πλέον ιερέας. Μπλέκοντας με έναν διεφθαρμένο δικηγόρο (ο Humphrey Bogart, την εποχή που έπαιζε δεύτερους ρόλους) θα βρεθεί αντιμέτωπος με το γκανγκστερικό κύκλωμα και την αστυνομία. Η καλύτερη στιγμή της ταινίας πάντως είναι το τέλος της, όταν ο Cagney έχει συλληφθεί και έχει καταδικαστεί να «πάει» στην ηλεκτρική καρέκλα: ο ιερέας του ζητάει να το «παίξει» δειλός και να αρχίσει να φωνάζει, έτσι ώστε να μην γίνει είδωλο και ήρωας στα μάτια των παιδιών που τον είχαν ως πρότυπο. Η συνέχεια επί της οθόνης σας...