Η χειρότερη δεκαετία του κινηματογράφου (και πολλών άλλων θεμάτων) είναι ασυζητητί η δεκαετία του '80. Μέσα σ' αυτήν εμφανίστηκε και έδρασε ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος John Hughes, του οποίου οι ανησυχίες δεν ξεπερνούσαν το... λύκειο και την εφηβεία! Πιο γνωστές ταινίες του είναι Η πιο κουφή μέρα του Φέρις Μπιούλερ και το Ηλεκτρονικό μανούλι. Το 1985 όμως, και πριν γράψει το... Μανούλι, κυκλοφόρησε το πιο σοβαρό και δραματικό Breakfast Club. Μια ιστορία για πέντε άσχετους μεταξύ τους μαθητές που πηγαίνουν στο σχολείο Σάββατο πρωί ως τιμωρία. Ο/η καθένας/καθεμία εκφράζει και μια διαφορετική κλίκα του σχολείου· έχουμε τον τραμπούκο αληταρά, τον γυμνασμένο αθλητή, το «σπασικλάκι» που τα ξέρει όλα, την κακομαθημένη πλούσια γκομενίτσα, την ατίθαση και αταίριαστη με το κοινωνικό της περιβάλλον κοπέλα. Χωρίς να έχουν φαινομενικά τίποτα κοινό μεταξύ τους, θα ανακαλύψουν ότι οι ανησυχίες τους για το μέλλον και για τη ζωή τους είναι οι ίδιες.Με τη βοήθεια και του τραγουδιού των τίτλων Don't You (forget about me) των Simple Minds, η ταινία έγινε αμέσως επιτυχία και μια από τις πιο αγαπημένες δημιουργίες της δεκαετίας. Η όλη της ίσως επιτυχία (όπως είπε κάποιος) έγκειται στο ότι αν αλλάξεις ρούχα στους πρωταγωνιστές και τους τοποθετήσεις π.χ. στα '60s ή στα '90s, δεν θα έχει καμία διαφορά. Οι νεανικές ανησυχίες έχουμε ξαναπεί ότι είναι διαχρονικές... Τέλος και αυτού του παραδείγματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου