Η ταινία του 1932 Είμαι ένας δραπέτης ήθελε περισσότερο να είναι μια ταινία καταγγελίας για τα κακώς κείμενα της εποχής των απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσης των φυλακισμένων και της βίας και κακομεταχείρησης από τους αδίστακτους δεσμοφύλακες. Μια ταινία που είναι στην ουσία (άλλο) ένα one-man-show του ηθοποιού Paul Muni. Υποδύεται ένα φερέλπη νεαρό που το όνειρό του είναι να γίνει μηχανικός. Επιστρέφει από τον πόλεμο και αφήνει το σπίτι του και μια σίγουρη δουλειά λογιστηρίου για να αναζητήσει το όνειρό του. Θα μπλέξει όμως κατά λάθος με έναν λωποδύτη και θα οδηγηθεί στα κάτεργα με ποινή κάθειρξης 11 χρόνων. Ένα χρόνο και πολύ... ξύλο μετά, θα καταφέρει να αποδράσει και να διαφύγει απ' την πολιτεία για να καταλήξει στο Σικάγο. Εκεί με νέα ταυτότητα θα δουλέψει, θα σπουδάσει, θα παντρευτεί και με τα χρόνια θα γίνει ένας μεγάλος μηχανικός που θα έχει κερδίσει το σεβασμό της κοινωνίας. Η στραβή όμως δεν θα αργήσει να γίνει και θα ξαναβρεθεί πίσω από τα σίδερα για δεύτερη φορά. Η πουριτανική κοινωνία του Νότου όμως θα τον κρατήσει μέσα και αυτός δε θα έχει άλλη λύση πέρα από το να ξανα-αποδράσει και να ζήσει ως φυγάς. Βασισμένη στην αυτοβιογραφία κάποιου Robert Elliott Burns, αυτή η απίστευτης δυναμικότητας ταινία απαγορεύτηκε στην πολιτεία της Τζώρτζια (την οποία κατέκρινε φανερά) αλλά έπαιξε το ρόλο της ώστε να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη για να καταργηθούν τα καταναγκαστικά έργα από το ποινικό σύστημα των Η.Π.Α.
2 σχόλια:
Σε παρακολουθώ συχνά, αλλά σπάνια έχω να σου γράψω κάτι λόγω των σπανιότατων ταινίων που μας παραθέτεις!
Τις οποίες φυσικά κατά την συντριπτική πλειοψηφία δεν έχω παρακολουθήσει...
Ωστόσο νομίζω αυτό που κάνεις έχει πολύ μεγαλύτεο νόημα από την παρουσίαση ήδη γνωστών ταινιών γιατί συμβάλλεις με τον τρόπο σου στην διάδοση των αδικοχαμένων στιγμών του κινηματογράφου που γίνεται όλο και περισσότερο χωνευτής των δημιουργημάτων του(στην σύγχρονη εποχή της υπερπαραγωγής ταινίων και της μεθοδευμένης κατανάλωσης του κοινού μόνο σε ό,τι νέο υπάρχει).
άντως για αυτή την ταινία θα συμφωνήσω εξ ορισμού μαζί σου. Έχει
μια ανεκτίμητη δυναμική, και μπορώ να δηλώσω πως είναι από τις λίγες φορές που μια ταινία με τόσο στέρεα-γραμμική αφήγηση έχει καταφέρει να με κερδίσει ολοκληρωτικά!
Η σύγχρονη υπερπαραγωγή και υπερκατανάλωση με έχει κουράσει σε ένα βαθμό. Από την άλλη, η αναζήτηση παλιοτέρων ταινιών και των (ξεχασμένων από το θεό και το χρόνο) διαμαντιών και όχι μόνο με έχει κερδίσει και ταυτόχρονα ικανοποιεί και το «εγκυκλοπαιδικό» μου βίτσιο!
Και, φυσικά, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Δημοσίευση σχολίου