Really, really bad movies of the year 2002:
Blade 2, xXx, Bad Company (Κακές παρέες), The Transporter, Reign of Fire (Το βασίλειο της φωτιάς), Two Weeks Notice (Δύο βδομάδες προθεσμία), Analyze That.
Άλλες μέτριες, άλλες μέτριες προς κακές, αλλά πάντως ταινίες που δεν θέλω να ξαναδώ:
The Mothman Prophecies (Ο χρησμός της πεταλούδας), Maid in Manhattan (Η καμαριέρα) (ένας Fiennes δεν φέρνει την άνοιξη), Punch-Drunk Love (Χτυπημένος από έρωτα) (ίσως επειδή περίμενα κάτι άλλο από τον Paul Thomas Anderson και επειδή δεν γουστάρω τον Adam Sandler), My Little Eye (παιχνίδι big-brother σε εξοχικό στο βουνό με… αίμα), Femme Fatale (ο Brian De Palma επανήλθε σε γνώριμα μοτίβα, αλλά πάλι δεν...), The Count of Monte Cristo, Men In Black 2, Star Wars: Episode II – Attack of the Clones, Showtime, 8 Femmes (καλές οι κυρίες αλλά κάπου βαρέθηκα), Red Dragon (Κόκκινος δράκος), Spy Kids 2: The Island of Lost Dreams, Signs (Οιωνός) (η αρχή της πτώσης του Shyamalan), Spider-Man, My Big, Fat, Greek Wedding (Γάμος α λα ελληνικά), Irreversible (Μη αναστρέψιμος) (ωμή βία για να τρομάξεις τους θεατές; Ευχαριστώ δεν θα πάρω), Asterix & Obelix: Mission Cleopatra, Ice Age (Η εποχή των παγετώνων).
Ταινίες που τους έλειπε το κάτι παραπάνω:
S1m0ne (πανέξυπνο αλλά έπρεπε να το σκηνοθετήσει κάποιος άλλος), Spider (η πιο δύσκολη ταινία του Cronenberg και η πιο μεγάλη ερμηνεία του Ralph Fiennes), Jian Gui (Το μάτι) (η επέλαση των ασιατικών θρίλερ συνεχίζεται), Catch Me If You Can (Πιάσε με αν μπορείς) (σινε-διασκέδαση), Panic Room (επειδή περιμέναμε κάτι άλλο από τον Fincher), Amen., The Salton Sea (η low-profile επιστροφή του Val Kilmer στα σινε-δρώμενα), Phone Booth (Τηλε-φονικός θάλαμος), Changing Lanes (Σε αντίθετο ρεύμα), Bent It Like Beckham (η ινδική απάντηση στο «γάμο α λα ελληνικά»), Narc, Θεϊκή παρέμβαση (Divine intervention) (ο Ζακ Τατί στο Ισραήλ), The Good Thief (Ο καλός κλέφτης) (δυστυχώς, είναι ριμέικ αριστουργήματος), Dolls (Κούκλες), Chicago (καλούτσικο μιούζικαλ, για μένα που δεν τα γουστάρω και πολύ), 28 Days Later (28 μέρες μετά), Harry Potter and the Chamber of Secrets, The missing gun (κινέζικο αστυνομικό δράμα), In This World (Στα σύνορα του κόσμου), Μαζί (Together) (να γίνει βιολιστής το κινεζούλι, ή όχι;), The Pianist (Ο πιανίστας), The Bourne Identity (Χωρίς ταυτότητα), Secretary (Η γραμματέας), Frida, Impostor (Διπλή ταυτότητα), Orange County, Cube2: Hypercube, Lost In La Mancha (Δον Κιχώτης χωρίς τέλος) (το ντοκιμαντέρ του γκαντέμη Terry Gilliam).
Οι καλύτερες της χρονιάς του 2002:
The Dancer Upstairs (Ο χορευτής του πάνω ορόφου) (με σκηνοθέτη τον John Malkovich και πρωταγωνιστή τον Javier Bardem), La Stanza del Figlio (Το δωμάτιο του γιου μου) (μαθήματα γνήσιας συγκίνησης από τον Nanni Moretti), Bloody Sunday (Ματωμένη Κυριακή), Los Lunes al Sol (Δευτέρες με λιακάδα) (Bardem νούμερο 2 για αυτή τη χρονιά), Unfaithful (Άπιστη), Sweet 16 (Γλυκά δεκάξι), Ήρωας (Hero), The Hours (Οι ώρες), Hable con ela (Μίλα της), Gangs of New York (Συμμορίες της Νέας Υόρκης), Solaris, Minority Report, The Lord of the Rings: The Two Towers, One Hour Photo (Σκοτεινός θάλαμος) (ο Robin Williams σε ρόλο κακού ξεχωρίζει), Insomnia (και πάλι ο Williams σε ρόλο κακού) 8 Mile, Sympathy for Mr. Vengeance, Hollywood Ending (Παίζοντας στα τυφλά), About A Boy, Heaven, The Quiet American (Ο ήσυχος αμερικανός) (από τον Philip Noyce), Rabbit-Proof Fence (Ο μακρύς δρόμος του γυρισμού) (δύο ταινιάρες σε μια χρονιά από τον Philip Noyce), Whale Rider (Το σημάδι της φάλαινας) (η έκπληξη από τη Νέα Ζηλανδία), L’ Homme du Train (Ο άνθρωπος του τρένου) (με τις τέσσερις τελευταίες να θέλουν να μπουν στην παρακάτω λίστα αλλά τελικά δεν...)
Οι καλύτερες όμως για τον υπογράφοντα είναι οι κάτωθι:
→ 25th Hour, από τότε έχει να παίξει ο Norton σε ταινία που άφησε το στίγμα της.
→ Road to Perdition (Ο δρόμος της απώλειας)
→ Confessions of a Dangerous Mind (Αποκαλύψεις ενός επικίνδυνου μυαλού)
→ Ararat, δύσκολο πράμα να κινηματογραφήσεις ιστορικές αλήθειες.
→ Adaptation., επιτέλους ο Cage δουλεύει ως ηθοποιός.
→ Dirty Pretty Things (Βρώμικα όμορφα πράγματα)
→ Infernal affairs, η ασιατική ταινία που «έδωσε» το Departed.
→ Far From Heaven (Πέρα από τον παράδεισο), ο Douglas Sirk θα ήταν περήφανος για αυτή την ταινία.
→ In America
...και οι δύο που ξεχώρισα:
→ Bowling for Columbine (Ακύρηχτος πόλεμος)
→ Cidade de Deus (Η πόλη του θεού)
Η Joanne Woodward, σύζυγος του Paul Newman, πρωταγωνιστεί στο έργο The Three Faces of Eve υποδυόμενη μια νεαρή κοπέλα με πολλαπλή προσωπικότητα, παραδίδει μαθήματα υποκριτικής και κερδίζει με σχετική ευκολία το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου στην απονομή του '58! Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κυρίας Chris Costner Sizemore, η ταινία είναι αρκετά απλή, αφού σκοπός τού (κατά κύριο λόγο) σεναριογράφου και (λιγότερο) σκηνοθέτη Nunnaly Johnson ήταν να παρουσιάσει απλά και παραστατικά στο ευρύ κοινό την σχετικά άγνωστη εκείνη την εποχή διαταραχή που είχε η πρωταγωνίστρια. Έτσι στο μεγαλύτερο μέρος παρακολουθούμε τις συνεδρίες της γυναίκας με τον γιατρό της, που υποδύεται ο Lee J. Cobb, την επίδραση που έχει στο γάμο της και στους γύρω της. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μια ταινία που η δράση βρίσκεται αποκλειστικά στα λόγια και το ενδιαφέρον θέμα της επισκιάζει τα μειονεκτήματά της.
.jpg)
