Road House

Δύο παλιόφιλοι θα μαλώσουν και θα βρεθούν αντίπαλοι για τα μάτια μιας γυναίκας. Καθόλου πρωτότυπο το σενάριο θα μου πείτε και δε θα έχετε άδικο, στην αρχή. Road House είναι το όνομα του μαγαζιού που έχει ο ένας (Richard Widmark) το οποίο ουσιαστικά δουλεύει ο δεύτερος (Cornel Wilde). Ο πρώτος θα φέρει μια καινούρια τραγουδίστρια (η μοιραία... Ida Lupino) από το Σικάγο με την οποία έπαθε την πλάκα του. Ο έρωτας όμως θα προκύψει από την άλλη πλευρά και θα κάνει τον Widmark έξαλλο. Όταν το ζευγάρι αποφασίσει να φύγει από την πόλη, το σαλεμένο από μίσος αφεντικό θα τους κατηγορήσει για κλοπή και, χωρίς να έχουν αντι-αποδείξεις, θα βάλει τον πρώην, πλέον, φίλο του φυλακή. Ως εδώ είμαστε αρκετά... προβλέψιμοι, έτσι; Η συνέχεια δίνει πόντους στην ταινία καθώς ο πονηρός Widmark θα πείσει τον δικαστή να αφήσει ελεύθερο τον φίλο του υπό δικιά του επιτήρηση. Έτσι, το ζευγάρι θα βρεθεί σε πιο δύσκολη θέση. Δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα αφού ο Widmark θα είναι η σκιά τους και με μία του λέξη θα μπορεί να στείλει τον Wilde πίσω στη φυλακή. Μια σχέση διεστραμμένης εξουσίας ξεκινάει που όπως είναι φυσικό θα τελειώσει βίαια και αιματηρά.

Μέσα σε μιάμιση ώρα η ταινία ξεκινάει από το βαρετό μελόδραμα και τα ερωτικά τρίγωνα για να ακολουθήσει μετά πιο νουάρ δρόμους, σώζωντας τελικά την κατάσταση. Δεν πρόκειται για κάποια ταινία που άφησε εποχή. Είναι όμως ένα ευπρόσωπο νουάρ, σκηνοθετημένο με συνέπεια από τον Jean Negulesco το οποίο βέβαια χρωστά πολλά στον δευτεραγωνιστή Richard Widmark που κλέβει πανεύκολα την παράσταση στην, μόλις, τρίτη του ταινία.