The Lodger: A Story of the London Fog (Ο νοικάρης)

(Ή/και) Ο ένοικος μπορεί να αποτέλεσε το 1926 την τρίτη σκηνοθετική δουλειά του κυρίου Hitchcock, αποτέλεσε όμως (όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος) την πρώτη του ουσιαστικά χιτσκοκική ταινία καθώς για πρώτη φορά μπόρεσε να εξασκήσει ανενόχλητος το προσωπικό του ύφος. Ένα ύφος που εκείνη την εποχή ήταν σαφέστατα επηρεασμένο από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό. Εδώ περιέχονται όλα σχεδόν τα γνώριμα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το σύνολο του έργου αυτού του μεγάλου δημιουργού. Έχουμε τον άγνωστο ενοικιαστή που κινεί τις υποψίες με τη συμπεριφορά του, έχουμε μυστηριώδεις φόνους (βρισκόμαστε λίγα χρόνια μόνο μετά την εποχή του Τζακ Αντεροβγάλτη), έχουμε το κυνηγητό ενός αθώου, έχουμε το αναστατωμένο πλήθος που ζητά δικαιοσύνη, αλλά κατά βάθος διψά για εκδίκηση και λιντσάρισμα. Η ταινία κρίθηκε ακατάλληλη για προβολή στις αίθουσες από το γραφείο διανομής και μπήκε στο συρτάρι για ένα χρόνο, μέχρι δηλαδή που την ξαναείδανε με άλλο μάτι και την κυκλοφόρησαν τελικά στις αίθουσες την επόμενη χρονιά. Είναι, τέλος, η ταινία στην οποία ο Χίτσκοκ κάνει το πρώτο του πέρασμα μπροστά από την κάμερα (για την ακρίβεια βρίσκεται ανακατεμένος στο πλήθος του λιντσαρίσματος), το οποίο με τα χρόνια όλοι ξέρουμε ότι εξελίχθηκε σε σήμα κατετεθέν του.