Το θεατρικό του μεγάλου Tom Stoppard ανέβηκε για πρώτη φορά στο σανίδι το 1966 αλλά έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να γυριστεί σε ταινία. Ύστερα από τη συγγραφή κάποιων σεναρίων και την απόκτηση της... κατάλληλης προϋπηρεσίας —με αποκορύφωμα φυσικά το Brazil του Terry Gilliam—, αποφάσισε να σκηνοθετήσει ο ίδιος το έργο του το 1990. Για όσους δεν γνωρίζουν, να πούμε ότι ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντερστερν είναι δύο από τους λιγότερους σημαντικούς χαρακτήρες μέσα από το διάσημο έργο του Shakespear, τον Άμλετ. Ο Stoppard λοιπόν τους βάζει πρωταγωνιστές και βάζει εμάς τους θεατές να παρακολουθούμε την (φανταστική) πορεία τους μέσα από διάφορα κομμάτια του Άμλετ, μέχρι την τραγική τους κατάληξη όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της ταινίας. Η... ποιητική αδεία δίνει και παίρνει με τον Stoppard να κινεί τους χαρακτήρες στο έργο του σαν μαριονέτες. Κορυφαία η σκηνή όπου οι ηθοποιοί που υποδύονται τους ηθοποιούς παντομίμας παρακαλουθούν το κουκλοθέατρο, οι... μελλοθάνατοι παρακολουθούν το θέατρο και εμείς... την ταινία. Όπως επίσης και οι σκηνές με τις ξαφνικές εκλάμψεις επιστημονικής ευφυίας του Ρόζενκραντζ και όλες οι σκηνές όπου εμφανίζεται ο Richard Dreyfuss. Σημειώστε ότι ο ρόλος του είχε προταθεί αρχικά στον Sean Connery. Τώρα, αν κάποιοι κουραστούν από το πολύ μπλα-μπλα και τους αργούς ρυθμούς της ταινίας, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Για τους οπαδούς όμως του Shakespear, του Tim Roth και του Gary Oldman (σε μια από τις πρώτες τους πρωταγωνιστικές δουλειές), για τους θεατρόφιλους και τους κινηματογραφόφιλους, η ταινία Ο θάνατος των Ρόζενκραντζ και Γκίλντεστερν θα τους ενθουσιάσει. Χρυσός Λέοντας στο φεστιβάλ της Βενετίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου