Καταρχάς, δώστε βάση στους ελληνικούς τίτλους που δόθηκαν στην ταινία Journey Into Fear του 1943: Κατάσκοποι της Ισταμπούλ, Μονομαχία κατασκόπων και, τέλος, Ταξίδι στο φόβο. Έπειτα, να πούμε ότι η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο κατασκοπευτικό μυθιστόρημα του βρετανού Eric Ambler, από τον οποίο προτείνω να διαβάσετε (για όσους δεν έχει τύχει να διαβάσουν) τη Μάσκα του Δημήτριου (εκδόσεις Άγρα). Έπειτα, αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτή η ταινία ήταν η τρίτη και τελευταία που ήταν υποχρεωμένος, βάσει συμβολαίου, να γυρίσει ο Orson Welles για την εταιρεία RKO. Ήταν η εποχή όμως που ο Welles τσακωνόταν με την εταιρεία του για διάφορα θέματα (όπως το μοντάζ των Υπέροχων Άμπερσον,) και έλειπε συνεχώς από τα γυρίσματα (ως και μέχρι τη Βραζιλία πήγε για να γυρίσει το ντοκιμαντέρ It's All True), με συνέπεια το σενάριο να αναλάβει ο φίλος του και πρωταγωνιστής Joseph Cotten και τη σκηνοθεσία να υπογράψει τελικά ο Norman Foster. Αυτά και άλλα πολλά είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας χαοτικής ταινίας: 68 μόλις λεπτά διάρκεια με μια voice-over αφήγηση που πετάγεται από το πουθενά, μοντάζ που κόβει τις σκηνές οριακά και μια βιαστική —θα λέγαμε— εξέλιξη της ιστορίας που δεν κερδίζει το θεατή και δεν δημιουργεί το κατάλληλο σασπένς. Το μόνο που μας μένει στο τέλος είναι η πληθωρική —αν μη τι άλλο— παρουσία του Welles στο ρόλο ενός Τούρκου αξιωματούχου και το τελευταίο κυνηγητό πάνω στη μαρκίζα εν μέσω καταρρωκτώδης βροχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου