The More the Merrier (Άστεγοι ερωτευμένοι)

Όσοι πιο πολύ, τόσο πιο καλά, μας λέει ο αμερικανικός τίτλος The More the Merrier της ταινίας του George Stevens από το 1943. Κι αυτό επειδή εκείνη την περίοδο (καταμεσής του πολέμου) η Ουάσινγκτον βρίθει από κόσμο, δεν υπάρχει δωμάτιο ούτε για δείγμα, κι ο κόσμος νοικιάζει τα ελεύθερα δωμάτια των σπιτιών του για να βοηθήσει στην κατάσταση. Έτσι η Jean Arthur αποφασίζει να νοικιάσει το μισό της σπίτι, ένα δωμάτιο δηλαδή στον ηλικιωμένο Charles Coburn, κι αυτός μετά να επινοικιάσει το μισό του μισού του στον γοητευτικό νεαρό Joel McCrea. Η συμβίωση αυτού του τριγώνου θα προξενήσει τη βάση των κωμικών καταστάσεων της ταινίας μας αλλά και την αφετηρία της δημιουργίας του απαραίτητου ειδυλλίου μεταξύ των νεαρών, με τον Coburn να τους «παίζει» έτσι ώστε να τους φέρει πιο κοντά. Δεν είναι η ταινία που θα σας αλλάξει τη ζωή, είναι όμως μια ευχάριστη πρόταση για να παρακολουθήσετε μια ρομαντική κωμωδία μιας κάποιας εποχής, με παλιά/διαφορετικά ήθη και έθιμα απ' ό,τι σήμερα, αν δεν είστε φαν δηλαδή των ταινιών της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ. Να πούμε επίσης ότι η ταινία προτάθηκε για έξι όσκαρ: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δύο για το σενάριο (ένα για τους σεναριογράφους και ένα για τους δημιουργούς της πρωτότυπης ιστορίας), α' γυναικείου ρόλου για την Arthur (η μοναδική της υποψηφιότητα) και β' ανδρικού ρόλου για τον Coburn, το οποίο κέρδισε κιόλας.

Alice Adams

Η Katharine Hepburn είναι η ηρωίδα του τίτλου, η Alice Adams μια κοπέλα από φτωχική οικογένεια. Δεν μπορεί να παραβγεί με τις άλλες, πλούσιες κοπέλες ούτε στα φορέματα, ούτε στα μπιχλιμπίδια, ούτε στην αναζήτηση καβαλιέρου. Παραμυθιάζει τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό της. Η μάνα της θα πρήξει τον άρρωστο πατέρα της να παρατήσει το για 20 χρόνια αφεντικό του, να πάρει μαζί του τη φόρμουλα για κατασκευή κόλλας και να φτιάξει τη δικιά του εταιρεία. Κι όλα αυτά για να μπορέσει η κορούλα τους να γίνει αποδεκτή από την «καλή» κοινωνία! Στην πορεία εμφανίζεται ο ευκατάστατος Fred MacMurray που ενδιαφέρεται για την Alice και μόνο, ούτε για φρου-φρου και αρώματα. Και κάποια στιγμή το πρώην αφεντικό θα τους χτυπήσει την πόρτα και θα ζητήσει το λόγο.

Βασισμένο στο ομότιτλο, βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο του Booth Tarkington, η ταινία, πέρα από την πολύ καλή ερμηνεία της Hepburn, δεν με άγγιξε για διάφορους λόγους: πρώτον, επειδή δεν ήξερε ο σκηνοθέτης πώς να χειριστεί το υλικό του. Είχε μια ρομαντική ταινία, με κωμικές πινελιές που προς το τέλος οδηγείται σε αρκετά δραματικό φινάλε. Απαραίτητο θα μου πείτε για να βάλει μυαλό η ηρωίδα και να βγει από την ονειροπώλησή της. Αλλά μέχρι τότε ο ρυθμός της ταινίας μάς έχει κουράσει. Δεύτερον, η παθητική ερμηνεία του νεαρού τότε MacMurray, σε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις. Θα προτιμούσα κάποιον άλλο στη θέση του. Και τρίτον, το ίδιο το στόρι και ο χαρακτήρας της Alice (παρόλο που τσίμπησε υποψηφιότητα για όσκαρ α' γυναικείου ρόλου). Τα άτομα που υποκρύνονται και δεν είναι απλά ο εαυτός τους μού τη δίνουν στα νεύρα. Ίσως την πήρα στραβά την ταινία, αλλά τι να κάνουμε...

The Greatest Story Ever Told

Τέτοιες μέρες, οι ιστορικές, θρησκευτικές και γενικά οι ταινίες-χλαμύδα έχουν την τιμητική τους. Το ωραίο σε μερικές απ'αυτές είναι να τις βλέπεις υπό διαφορετικό πρίσμα. Πώς αλλιώς μπορείς να δεις π.χ. την Ωραιότερη ιστορία του κόσμου του George Stevens που άρχισε να κινηματογραφεί το 1962, τελείωσε μέσα στο '63 και τελικά προβλήθηκε το '65; Η ταινία για τη ζωή του Χριστού οδεύει σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια από άλλες παραγωγές και σε σημεία θα έλεγα ψυχεδελικά! Το ενδιαφέρον εδώ για μένα όμως έγγειται στο απίστευτο καστ που, απ' ό,τι φαίνεται, ήταν ίσως και ο λόγος για να κάνουν την ταινία.

Ξεκινάμε με τον πρωταγωνιστικό ρόλο και σ'αυτήν την αμερικανική παραγωγή βρίσκουμε τον Σουηδό Max von Sydow στο ρόλο του Ιησού! Αντίθετα απ' ό,τι θα περίμενες, ο Charlton Heston συμβιβάζεται στο ρόλο του Ιωάννη του Βαπτιστή. Βλέπουμε επίσης τον Claude Rains ως Ηρώδη στην τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση, τον John Wayne ως ρωμαίο αξιωματικό να πετάει μία μόνο ατάκα (Truly, this man was the son of God), τον Sidney Poitier ως μαύρο (για πρώτη φορά;) Σίμωνα, τον γνωστό κυρίως από film-noir έργα Richard Conte ως Βαραββά, τον νεαρό τότε Robert Loggia ως Ιωσήφ και την ομορφούλα Dorothy McGuire στο ρόλο της Παναγίας, τον Robert Blake ως Σίμωνα το Ζηλωτή, τον Donald Pleasence στο ρόλο του Πειρασμού, τον Telly Savalas ως Πόντιο Πιλάτο που ξύρισε το κεφάλι του γουλί για το ρόλο και το κράτησε από κει και έπειτα για πάντα και σε διάφορους ρόλους τους Van Heflin, Martin Landau, Angela Lansbury, Shelley Winters και José Ferrer. Σημειώστε ότι βοήθησαν στη σκηνοθεσία και οι Jean Negulesco και David Lean για κάποιες εσωτερικές σκηνές.

Καλό Πάσχα!

I Remember Mama (Θυμάμαι τη μητέρα)

Φτωχική οικογένεια νορβηγών μεταναστών προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στη σύγχρονη «γη της επαγγελίας», στην Αμερική δηλαδή και συγκεκριμένα στο Σαν Φρανσίσκο των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Ο πατέρας δουλεύει ξυλουργός, η μητέρα κάνει όλες τις υπόλοιπες δουλειές με τα τέσσερα παιδιά να βοηθάνε όπου μπορούν. Παρακολουθούμε διάφορες ιστορίες που όλες έχουν κοινό παρονομαστή τη φτώχεια τους· η μικρότερη θα αρρωστήσει και θα πρέπει να πάει στο νοσοκομείο για επέμβαση· η μεγάλη θα αποφοιτήσει και πρέπει να της πάρουν δώρο· ο μοναδικός τους γιος θέλει να σπουδάσει. Ανάγκες που έχει κάθε γονιός ακόμα και σήμερα και λίγα πράματα άλλαξαν ουσιαστικά από τότε. Ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που προσπαθούνε να τα βγάλουν πέρα, χωρίς περιττά έξοδα, με οικονομίες και αποταμίευση. Και ο λόγος είναι να μην αναγκαστούν να μπλέξουν με τις τράπεζες. Ένα μάθημα που θα ήταν απαραίτητο σε πολλούς σύγχρονους νεοέλληνες που μπλέχτηκαν με τις αδυσώπητες τράπεζες και δεν μπορούν να ξεμπλέξουν. Η ταινία I Remember Mama είναι ένας φόρος τιμής στη μητέρα της ταινίας που υποδύεται η Irene Dunne αλλά και σε όλες τις μητέρες που προσπαθούν να κρατήσουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα, υγιή και μακριά από βάσανα.

Η ταινία βασίστηκε στο ομότιτλο θεατρικό του John Van Druten, το οποίο με τη σειρά του ήταν βασισμένο στο βιβλίο "Mama's Bank Account" της Kathryn Forbes. Η ταινία όμως ρέπει υπερβολικά προς το μελό και υπήρχαν σκηνές που το πράγμα παρατραβάει. Στιγμές-στιγμές, ήθελα να το τρέξω στο fast-forward. Πιστεύω ότι είτε του ξέφυγε το υλικό, του έμπειρου σκηνοθέτη George Stevens, ή επίτηδες ήθελε να δώσει μια μελοδραματική χροιά. Η ταινία απέτυχε εμπορικά αλλά η Ακαδημία την τίμησε με 5 υποψηφιότητες για όσκαρ· μία για την ασπρόμαυρη φωτογραφία και τέσσερις για τις ερμηνείες των ηθοποιών: δεύτερου ρόλου για τη νεαρή κόρη, την ευαίσθητη θεία και τον φωνακλά θείο και πρώτου για την Irene Dunne. Μετά από πέντε υποψηφιότητες στην καριέρα της, η Dunne δεν κέρδισε ούτε αυτό το βραβείο και τρία χρόνια αργότερα εγκατέλειψε οριστικά τον κινηματογράφο όντας μόλις 54 χρονών για να ασχοληθεί με τις φιλανθρωπίες.

Gunga Din

Βασισμένη στο ομότιτλο και πιο διάσημο ποίημα του Rudyard Kipling, η ταινία Gunga Din ήταν μια παραγωγή του George Stevens, η οποία εν έτη 1939 μάς παρουσιάζει μια επική και εξωτική περιπέτεια που θυμίζει έντονα τις ταινίες προηγούμενων χρόνων και πιο συγκεκριμένα της βουβής εποχής. Βρισκόμαστε στην Ινδία της αποικιοκρατικής εποχής και παρακολουθούμε την αστεία (πάνω απ' όλα) ιστορία τριών φίλων και λοχαγών που μπλέκουν σε μια επικίνδυνη περιπέτεια με μια αιμοβόρα ομάδα Ινδών. Ο ένας (Cary Grant) είναι ο μεγαλύτερος πλακατζής και ευκολόπιστος σε θέματα... κρυμμένων θησαυρών. Ο δεύτερος (Victor McLaglen) είναι λίγο πιο αγαθός αλλά έχει εκπληκτικά διαυγείς ιδέες. Ο τρίτος (Douglas Fairbanks Jr., ο γιος του διάσημου ηθοποιού του βωβού) προσπαθεί να... επιβιώσει για να περάσουν οι λίγες μέρες που απομένουν ώστε να απολυθεί από το στράτευμα και να παντρευτεί την αγαπημένη του (Joan Fontaine). Οι άλλοι δυο όμως θα κάνουν το παν για να τον κρατήσουν στην παρέα τους. Μέσα σ' όλα αυτά, υπάρχει και ο τέταρτος της παρέας, ο ινδός που κουβαλάει νερό (ο Γκούνγκα Ντιν) και θέλει να τους μοιάσει. Χωρίς να τον δίνει κανείς σημασία, στο τέλος αυτός θα είναι που θα καταφέρει να σώσει όχι μόνο την παλιοπαρέα, αλλά και ολόκληρο το στράτευμα.

Η ταινία σήμερα φαντάζει αρκετά... αρχαϊκή! Έχει κάποιες καλές κωμικές στιγμές που οφείλονται περισσότερο στην περσόνα του Cary Grant και στις πλάκες που κάνουν αναμεταξύ τους αλλά σε έναν σημερινό θεατή θα φανεί κουραστική και αδιάφορη. Πάντως, εμένα μου φάνηκε πολύ καλύτερη από το (ολόιδιο σχεδόν) ριμέικ της Rat Pack παρέας που είχαμε δει λίγο καιρό πριν.
Υ.Γ.: Να συμπληρώσω ότι: α) αυτόν τον ρόλο του Γκούνγκα Ντιν υποδύεται ο Peter Sellers στην αρχή της ταινίας Το πάρτι και β) αυτή η ταινία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιρροή/αντιγραφή του Spielberg για τη δημιουργία του δεύτερου Ιντιάνα Τζόουνς.

Woman of the Year (Η γυναίκα της χρονιάς)

Η πρώτη συνεργασία του μετέπειτα ζεύγους Spencer Tracy και Katharine Hepburn αποτέλεσε η ταινία Woman of the Year το 1942. Μια ταινία που αφορά τη σχέση δύο δημοσιογράφων, ο ένας στο αθλητικό ρεπορτάζ και η άλλη στο πολιτικό. Το χάσμα που τους χωρίζει βέβαια τεράστιο. Ο ένας φαν του μπέιζμπολ και της μπύρας, η άλλη τριγυρνάει σε κοσμικούς και αριστοκρατικούς κύκλους, μιλάει δέκα γλώσσες και δεν έχει ιδέα από μπέιζμπολ! Παρόλο αυτά θα ερωτευτούν και θα παντρευτούν. Ως εδώ η ταινία μια χαρά, καθώς ο σκηνοθέτης George Stevens ξέρει να χειρίζεται καλά τα κωμικά κομμάτια. Αλλά μετά κάνει μια στροφή προς το δραματικό, η σχέση του ζευγαριού περνάει κρίση φυσικά καθώς δεν μπορούν να συναντηθούν μόνοι τους σχεδόν ποτέ και γι'αυτό ευθύνεται κυρίως η Hepburn που έχει πιο σοβαρή δουλειά· να συναντήσει εξόριστους του πολέμου, πρέσβεις και διπλωμάτες. Αρχίζει και κουράζει η ταινία και το χάπι-εντ στο τέλος δεν πείθει ιδιαίτερα αλλά τι να κάνουμε. Ευχάριστη για το μάτι και για να περάσετε ευχάριστα και ήσυχα κάποιο απόγευμα. Παρόλο αυτά, κέρδισε όσκαρ σεναρίου και η Hepburn ήταν για άλλη μια φορά υποψήφια. Ενδιαφέρον έχει η συμμετοχή ενός μικρού ελληνόπουλου που το παίρνει η Hepburn για υιοθεσία και μιλάνε μαζί στα ellinikos!

The Talk of the Town (Ανθρώπινη δικαιοσύνη)

Στα πρώτα 5 λεπτά της ταινίας Talk of the Town βλέπουμε και μαθαίνουμε γιατί ο Cary Grant είναι το θέμα της ημέρας· ένας εμπρησμός στο εργοστάσιο που δούλευε και κόστισε τη ζωή ενός ανθρώπου και για τα οποία κατηγορείται ο ίδιος. Προφυλακίζεται αλλά αυτός το σκάει και χτυπημένος κρύβεται στο σπίτι μιας φίλης του. Αυτή δεν είναι άλλη από την Jean Arthur, με την οποία ξανασυνεργάζεται ο Grant μετά τους Αγγέλους. Την ίδια στιγμή εμφανίζεται ο Ronald Colman, ο οποίος υποδύεται τον καθηγητή νομικής που νοίκιασε το σπίτι για το καλοκαίρι. Και εκεί που νόμιζες ότι θα δεις μια καθ'όλα σοβαρή ταινία, καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Διότι, αυτό που θα ακολουθήσει είναι μια (και κωμική) «πάλη» μεταξύ του θεωρητικού υπέρμαχου του δικαίου εναντίον του ρεαλιστή αγωνιστή. Και στη μέση, η κοπελιά που νιώθει να την φλερτάρουν και οι δύο άντρες και δεν μπορεί να αποφασίσει ποιον να διαλέξει. Μία από τις καλύτερες ταινίες του George Stevens, στην οποία εξισορροπεί με μαεστρία το κωμικό με το δραματικό στοιχείο (με την πλάστιγγα να γέρνει φυσικά προς το πρώτο). Υποψήφια και για 7 όσκαρ στην εποχή της.

A Place in the Sun (Μια θέση στον ήλιο)

Η ταινία A Place in the Sun είναι μία από τις πιο διάσημες ταινίες της χρονιάς της, του 1951 δηλαδή, με έξι βραβεία όσκαρ (σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, κουστουμιών, μουσικής και μοντάζ) και πρωταγωνιστικό δίδυμο που κεντρίζει το ενδιαφέρον και μαγνητίζει το βλέμμα· Montgomery Clift και Elizabeth Taylor. Ο πρώτος υποδύεται έναν άντρα της εργατικής τάξης που αφήνει έγκυο τη επίσης συναδέλφισσά του Shelley Winters. Ταυτόχρονα όμως ερωτεύεται μια πλούσια κληρονόμο (Taylor is her name). H έγγυος φίλη του αρχίζει να του γίνεται σιγά-σιγά στενός κορσές και αυτός βάζει στο μυαλό του να την σκοτώσει ώστε να ελευθερωθεί από το διπλό παιχνίδι που παίζει και να μείνει με την Taylor.

Ενδιαφέρουσα, αν μη τι άλλο, η ταινία του George Stevens έχοντας για ατού τη συνύπαρξη ενός από τα καλύτερα κινηματογραφικά ζευγάρια. Είναι όμως αρκετά αργόσυρτη καθώς επικεντρώνεται περισσότερο στα ρομαντικά ραντεβουδάκια και λιγότερο στο αδιέξοδο του αντιήρωα μας. Όσοι δεν γουστάρουν το μελόδραμα, καλύτερα να την αποφύγουν, καθώς προς το τέλος η ταινία «βαραίνει» αρκετά.