Alice Adams

Η Katharine Hepburn είναι η ηρωίδα του τίτλου, η Alice Adams μια κοπέλα από φτωχική οικογένεια. Δεν μπορεί να παραβγεί με τις άλλες, πλούσιες κοπέλες ούτε στα φορέματα, ούτε στα μπιχλιμπίδια, ούτε στην αναζήτηση καβαλιέρου. Παραμυθιάζει τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό της. Η μάνα της θα πρήξει τον άρρωστο πατέρα της να παρατήσει το για 20 χρόνια αφεντικό του, να πάρει μαζί του τη φόρμουλα για κατασκευή κόλλας και να φτιάξει τη δικιά του εταιρεία. Κι όλα αυτά για να μπορέσει η κορούλα τους να γίνει αποδεκτή από την «καλή» κοινωνία! Στην πορεία εμφανίζεται ο ευκατάστατος Fred MacMurray που ενδιαφέρεται για την Alice και μόνο, ούτε για φρου-φρου και αρώματα. Και κάποια στιγμή το πρώην αφεντικό θα τους χτυπήσει την πόρτα και θα ζητήσει το λόγο.

Βασισμένο στο ομότιτλο, βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο του Booth Tarkington, η ταινία, πέρα από την πολύ καλή ερμηνεία της Hepburn, δεν με άγγιξε για διάφορους λόγους: πρώτον, επειδή δεν ήξερε ο σκηνοθέτης πώς να χειριστεί το υλικό του. Είχε μια ρομαντική ταινία, με κωμικές πινελιές που προς το τέλος οδηγείται σε αρκετά δραματικό φινάλε. Απαραίτητο θα μου πείτε για να βάλει μυαλό η ηρωίδα και να βγει από την ονειροπώλησή της. Αλλά μέχρι τότε ο ρυθμός της ταινίας μάς έχει κουράσει. Δεύτερον, η παθητική ερμηνεία του νεαρού τότε MacMurray, σε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις. Θα προτιμούσα κάποιον άλλο στη θέση του. Και τρίτον, το ίδιο το στόρι και ο χαρακτήρας της Alice (παρόλο που τσίμπησε υποψηφιότητα για όσκαρ α' γυναικείου ρόλου). Τα άτομα που υποκρύνονται και δεν είναι απλά ο εαυτός τους μού τη δίνουν στα νεύρα. Ίσως την πήρα στραβά την ταινία, αλλά τι να κάνουμε...