Φιλήσυχος μεσήλικας, υπάλληλος τράπεζας, με χόμπι τη ζωγραφική, παντρεύτηκε ευκατάστατη και αχώνευτη χήρα για να... επιζήσει. Όταν γνωρίσει όμως μια νεαρή κοπέλα ελαφρών ηθών, θα γνωρίσει για πρώτη φορά τον έρωτα. Μόνο που η νεαρά μαζί με τον σκληρό προστάτη της τόν εμπαίζει. Φτάνουν σε σημείο να πουλήσουν τους πίνακές του με την υπογραφή της κοπελιάς και να καρπωθούν τα χρήματα. Όταν εμφανιστεί ο... νεκρός που δεν ήταν και τόσο νεκρός, ο μεσήλικας θα μείνει ελεύθερος και θα αποφασίσει να ζήσει μια και καλή με την νεαρή. Τότε είναι που θα τους πιάσει στα πράσα (δηλαδή στο κρεβάτι) και θα καταλάβει ότι τον κοροϊδεύανε ασύστολα. Αυτή η επίγνωση θα τον οδηγήσει στο έγκλημα. Από κει και έπειτα, η ζωή του οδηγείται στην κατάπτωση. Η σκύλα είναι μια από τις καλύτερες δημιουργίες της εποχής. Βρισκόμαστε στο 1931 και η ταινία αποτελεί μόλις τη δεύτερη με ήχο του Jean Renoir. Σε αντίθεση όμως με τις περισσότερες ταινίες οι οποίες εκείνη την εποχή ήταν ένα κινηματογραφημένο θέατρο, ο Renoir παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας και μας παρουσιάζει μια απλή μεν, σκληρή και ρεαλιστική δε ιστορία γύρω από τα ανθρώπινα πάθη. Πολύ τολμηρή επίσης για την εποχή της.
1 σχόλιο:
Όπα! Αυτόν τον Renoir δεν τον έχω δει και αν κρίνω από τα γραφόμενά σου είναι εξαιρετικά υποσχόμενο φιλμ. Είναι σημαντικό αυτό που επισημαίνεις στο τέλος, η συμβολή του Renoir στην εξέλιξη της κινηματογραφικής γλώσσας. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να αποδώσουμε τον μαεστρικό χειρισμό της εικόνας στο "βαρύ" επώνυμο του σκηνοθέτη, γεγονός είναι όμως ότι χωρίς αυτόν, το σινεμά δε θα ήταν το ίδιο. Αν έχεις δει και άλλο από το πρώιμο έργο του, να μας κάνεις αναφορά πάλι.
Δημοσίευση σχολίου