Ο κινηματογραφικός κόσμος του Ρομπέρ Μπρεσόν αποτελείται (ή κυριαρχείται;) από την απλότητα. Λιτή σκηνοθεσία με έμφαση στις ψυχολογικές αποχρώσεις, χρήση ερασιτεχνών ηθοποιών, με φυσικό φωτισμό και ελάχιστη μουσική υπόκριση· σχεδόν ημι-ντοκυμαντερίστικο ύφος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Πορτοφολάς του 1959. Μια απλή ταινία γύρω από το πάθος του πρωταγωνιστή, το οποίο ξεκίνησε για βιοποριστικούς λόγους και κατέληξε ως μανία. Στη μέση υπάρχει και ένα λάβ στόρι που εκδηλώνεται φανερά μόνο στο τέλος. Μια ταινία που φαντάζει ψυχρή αλλά είναι γεμάτη συναίσθημα. Ο Μπρεσόν δεν θέτει κανόνες (ηθικούς, κοινωνικούς), δεν κατακρίνει τον ήρωα του, απλά τον παρατηρεί. Με τα έντονα κοντινά πλάνα σκέφτεσαι ότι ο σκηνοθέτης προσπαθήσει να διαπεράσει την επιφάνεια του απλού φαίνεσθαι με σκοπό να διεισδύσει στο βάθος των σκέψεων του πρωταγωνιστή του.Ο άνθρωπος είναι τόσο πρόστυχος που όλα τα συνηθίζει στο τέλος έχει πει ο Ντοστογιέφκσι διά στόματος Ρασκόλνικοφ (άσχετο!). Αν και όσο περνούσε η ώρα, η ταινία μου έφερνε στο μυαλό τον Παίχτη του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα και γενικά την «ένιωθα» ότι θα μπορούσε να είναι βγαλμένη μέσα από τα έργα του.
1 σχόλιο:
Τι να πει κανείς για τον Πορτοφολά.. Θα σταθώ στην αξεπέραστη τελική ατάκα και στο λανθάνον πάθος για ανθρώπινη επαφή του πορτοφολά. Αν και είναι πιθανότατα το καλύτερό του έργου, ακούω την καρδιά μου που φωνάζει Mouchette!
Δημοσίευση σχολίου