Τα Απαγορευμένα παιχνίδια (1952) του René Clément είναι ίσως μια από τις πιο συγκινητικές ταινίες με θέμα τον πόλεμο. Η ιστορία ξεκινάει με τους Γάλλους να εγκαταλείπουν το Παρίσι μετά την εισβολή των Γερμανών και να οδεύουν προς το νότο. Η μικρή Πολέτ χάνει τους δύο γονείς της όταν το προσφυγικό καραβάνι βομβαρδίζεται από τους Γερμανούς. Με το νεκρό σκυλάκι της αγκαλιά, βρίσκει καταφύγιο σε μια αγροτική οικογένεια και πιάνει φιλίες με το δεκάχρονο Μισέλ. Μαζί θα θάψουν το νεκρό ζωάκι σ' έναν εγκαταλειμμένο μύλο. Αυτό θα μετατραπεί σαν το αγαπημένο τους παιχνίδι και έτσι θα προσθέσουν κι άλλα νεκρά ζωάκια, βάζοντας στο καθένα από ένα σταυρό που έχουν κλέψει από το νεκροταφείο του χωριού, φτιάχνοντας έτσι ένα κρυφό κοιμητήριο ζώων. Όταν όμως μαθευτεί το «παιχνίδι» τους, o πατέρας του Μισέλ θα αναγκαστεί να καταστρέψει το κοιμητήριο και να δώσει την Πολέτ στο ορφανοτροφείο.Η παιδική αθωώθητα προσπαθεί να βρει τον τρόπο να αντιμετωπίσει το εχθρικό περιβάλλον και -κυρίως- το θάνατο. Και πώς να το κάνουμε άλλωστε; Αυτή η παιδική αθωώτητα βρίσκει πάντα τον τρόπο να εισχωρεί στην καρδιά μας και να μας επηρεάζει. Χρυσός Λέοντας στο φεστιβάλ της Βενετίας για αυτήν την εκπληκτικά λιτή, ανθρώπινη και συγκινητική ταινία. Υποψηφιότητα για όσκαρ σεναρίου στον François Boyer (διαβάστε και την περιπέτεια του σεναρίου του). Και άλλες δύο λέξεις για να κλείσουμε: εκπληκτική ταινία...
2 σχόλια:
Ποτέ μου δε θα μπορέσω να καταλάβω πώς κατάφερε η πεντάχρονη Fossey να δώσει τέτοια ερμηνεία. Το ψέλλισμά της στο τέλος, Michel-Michel, που καταλήγει σε κραυγή, με κάνει να κλαίω κάθε μα κάθρε φορά. Σπουδαία ταινία, φοβερή παραβολή πάνω στην ανθρώπινη κατάρα (ή μήπως όχι;) της θνητότητας.
Ξέρετε ότι ο παλιός ηθοποιός W.C. Fields είχε πει ποτέ μην παίζεις με παιδιά και ζώα. Το ότι θα κλέψουν την παράσταση είναι δεδομένο!
Δημοσίευση σχολίου