Bordertown (Όνειρα που σβήνουν)

Τα Όνειρα που σβήνουν είναι ο ορισμός του b-movie της Warner εκείνης της εποχής, με χάρτινους χαρακτήρες, έναν καλό -όπως πάντα- Paul Muni που ως Μεξικανός εμιγκρέ θα σπουδάσει να γίνει δικηγόρος αλλά η μοίρα(;) θα τον οδηγήσει να γίνει σωφέρ και το δεξί χέρι ενός ιδιοκτήτη κλαμπ σε συνοριακή με το Μεξικό πόλη. Τελικά, θα καταλήξει να γίνει πλούσιος διευθύνοντας αυτός πολυτελή κλαμπ. Δίπλα του, μία ψυχολογικά ανισόρροπη νεαρότατη Bette Davis σε β' ρόλο, η οποία θα οδηγηθεί στο έγκλημα και φυσικά στην τιμωρία. Αν βάλετε και το απλοϊκότατο ηθικό δίδαγμα στο φινάλε, έχουμε μία μετριότατη (αν όχι, αδιάφορη) ταινία.

Platinum Blonde (Ξανθός πειρασμός)

Εδώ έχουμε την κλασική ιστορία όπου η σαγηνευτική ξανθιά (εξ ου και ο τίτλος Platinum Blonde) κόρη πλούσιας οικογένειας ερωτεύεται και σαγηνεύει νεαρό φτωχό δημοσιογράφο, τον οποίο σπιτώνει στην τεράστια έπαυλη της. Ο πάλαι ποτέ ανεξάρτητος δημοσιογράφος νιώθει σιγά - σιγά την καταπίεση στο νέο του γάμο, μέχρι να έρθει η στιγμή όπου θα "εκραγεί".

Μέγαλο σε διάρκεια το έργο του Frank Capra, θα μπορούσε για το 1931 να είναι λίγο μικρότερο. Ενδιαφέρον το κλείσιμο του έργου όπου ο δημοσιογράφος γράφει με τη φίλη και συνάδελφό του ένα θεατρικό με γεγονότα από τη ζωή του, το οποίο θα τον οδηγήσει να καταλάβει ότι τελικά ταιριάζει με τη φίλη, αφού και αυτή τον αγαπάει. Κυρίως όμως θα θυμόμαστε το έργο επειδή ήταν το τελευταίο από τα λίγα που πρόλαβε να γυρίσει ο νεαρός και ταλαντούχος Robert Williams, ο οποίος πέθανε λίγες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία της ταινίας από σκωληκοειδίτιδα). Στο ρόλο της σαγηνευτικής ξανθιάς η Jean Harlow (ποια άλλη) και της συναδέλφου του Williams η Loretta Young.

Passengers

Αν βρεθείς μπροστά στην ευκαιρία να το παίξεις Θεός για να αλλάξεις τη ζωή σου με συνέπεια όμως να αλλάξεις και τη ζωή ενός άλλου, θα το έκανες;

Ενδιαφέρουσα ταινία (λίγο περισσότερο σκεπτόμενης) επιστημονικής φαντασίας, το Passengers έχει δύο από τα πιο hot νεαρά ονόματα του Χόλιγουντ (Chris Pratt & Jennifer Lawrence) και ίσως ήταν ακόμα καλύτερη αν είχε ένα διαφορετικό τέλος. Αλλά ποιο να ήταν αυτό, άραγε;

Room

Συγκίνηση. Κλάμα. Έχω γίνει πολύ ευαίσθητος.

Ειδικά στο δεύτερο μισό του έργου που μάνα-παιδί προσπαθούν να προσαρμοστούν στην ελεύθερη ζωή τους, έχει μία-δυο σκηνές που με έπιασαν απροετοίμαστο.

Room

The Garden of Words | Koto no ha no niwa

Γνωριμία με το δραματικό ανίμε του Makoto Shinkai. Ο Κήπος των λέξεων αφορά τη σχέση ενός 15χρονου μαθητή με μία 27χρονη κοπέλα. Γνωρίστηκαν σε ένα πάρκο μία βροχερή μέρα και συναντιούνται στο πάρκο κάθε φορά που βρέχει. Εκπληκτικό σχέδιο, ειδικά στις σκηνές βροχής, που είναι και αρκετές, σ'αυτό το μεσαίου μήκους έργο που αξίζει να ανακαλύψουν οι ενδιαφερόμενοι!

Bone Tomahawk

Τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες αναζητούν στην άγρια δύση τη γυναίκα του ενός και το βοηθό σερίφη του άλλου, που απήχθαν από αιμοδιψείς άγριους. Απλό το στόρι αλλά σε κερδίζει...
α) με την «καθαρή» φωτογραφία για να είναι όσο πιο ρεαλιστικό γίνεται, σκονισμένο και βρώμικο, βίαιο και σάπιο λες και είναι βγαλμένο μέσα από τις σελίδες του «Ματοβαμμένου Μεσημβρινού» του Κόρμακ Μακ Κάρθι.
Και β) πολύ καλές ερμηνείες από: τον Kurt Russell (φτιαγμένος για αυτό το ρόλο), τον Matthew Fox του Lost εδώ αγνώριστος, τον Patrick Wilson με πατερίτσα και τον Richard Jenkins σε έναν από τους καλύτερους β' ρόλους των τελευταίων χρόνων.

Η ταινία Bone Tomahawk γυρίστηκε από τον πρωτοεμφανιζόμενο S. Craig Zahler, ο οποίος μας έδωσε φέτος και το επίσης υπερβολικά βίαιο Brawl in Cell Block 99.

The Rover

Μας αρέσουν οι post-apocalyptic ταινίες. Μας αρέσει ο Guy Pearce από την εποχή του Λος Άντζελες εμπιστευτικό και του Μεμέντο. Για αυτό έκατσα να δω αυτή την αυστραλέζικη ταινία με τον τίτλο The Rover. Αλλά δεν μπορείς να ταυτιστείς (έστω και λίγο) με τον πρωταγωνιστή της ταινίας, ή τουλάχιστον να τον καταλάβεις, οπότε δεν μας ενδιαφέρει η περιπλάνηση του και δεν καταλαβαίνουμε ή/και δεν δίνουμε σημασία στις πράξεις του. Κρίμα, επειδή είχα υψηλές απαιτήσεις από τον σκηνοθέτη David Michod, του οποίου η προηγούμενη ταινία Animal Kingdom με είχε ενθουσιάσει.

La Tortue Rouge (Η κόκκινη χελώνα)

Εκπληκτικό στη συγκίνηση του το μινιμαλιστικό animation Η κόκκινη χελώνα από τον Ολλανδό Michaël Dudok de Wit (σε συνεργασία με τα γιαπωνέζικα Studio Ghibli)

Τι είναι πιο σημαντικό; Η επιβίωση; Η ζωή χωρίς μοναξιά; Η οικογένεια;

Colossal

Νόμιζα θα δω μία κωμωδία φαντασίας. Το Colossal δεν ήταν τελικά κωμωδία. Η ταινία έχασε το παιχνίδι επειδή δεν ήξερε προς τα πού να κλίνει. Μια ταινία φαντασίας με πρώτο πλάνο τον αλκοολισμό.

Πάντως, ο Ισπανός σκηνοθέτης Nacho Vigalondo μας είχε δώσει πριν μερικά χρόνια το πολύ ενδιαφέρον Los Cronocrimenes (Εγκλήματα στο χρόνο).

Merry Christmas, Mr. Lawrence

Οι τρεις ιστορίες του βιβλίου "The Seed and the Sower" του Laurens van der Post μεταφέρθηκαν στο κινηματογραφικό πανί από το Nagisa Oshima. Ο Άγγλος σεναριογράφος Paul Mayersberg μαζί με τον Γιαπωνέζο Oshima μετέφεραν την πολιτισμική σύγκρουση Άγγλων-Ιαπώνων με φόντο ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π., όπου κυριαρχεί η απογοήτευση και η οργή, παρατηρώντας μεθοδικά πώς φτάνουν στα όρια τους οι άνθρωποι.

Καλά Χριστούγεννα, κύριε Λόρενς αναφωνεί ο Takeshi Kitano, σε έναν από τους πρώτους του ρόλους. Κάτι άλλο που δεν ήξερα είναι ότι ο Μπάουι δεν είναι ο Λόρενς του τίτλου. Αντίπαλος του ο (μουσικοσυνθέτης) Ryuichi Sakamoto, ο οποίος έγραψε και τη μουσική της ταινίας φυσικά.

Okja

Όταν τα οπτικά εφέ βρίσκονται στην υπηρεσία του σεναρίου και όχι να κυριαρχούν εις βάρος της ταινίας, τότε η ταινία είναι κάτι παραπάνω από πετυχημένη.
H Okja είναι λίγο επιστημονικής, λίγο ρεαλιστικής, λίγο φουτουριστικής ή/και προφητικής φαντασίας, που παρουσιάζει την αναίσθητη συμπεριφορά των πολυεθνικών, τα κόλπα των διαφημιστών και την Tilda Swinton πάλι σε διπλό ρόλο. Όλα αυτά με επίκεντρο το ταιριάστο γουρούνι που ακούει στο όνομα Όκτζα και της μικρής Κορεάτισσας φίλης του που το ανέθρεψε και προσπαθεί να το πάρει από την πολυεθνική που θέλει να το κάνει μπιφτεκάκια. Σε δεύτερους ρόλους ο Jake Gyllenhall, Paul Dano και ο Giancarlo Esposito.

I Don't Feel at Home in This World Anymore.

Η μοναξιά των ανθρώπων στην πολυπληθέστατη εποχή που ζούμε, η παράνοια και η ανωμαλία που κρύβει ο καθένας μας, η δύναμη που χρειάζεται μέσα μας για να έρθουμε αντιμέτωποι με τους σκάρτους και για να αλλάξουμε τα στραβά στον κόσμο μας.

I Don't Feel at Home in This World Anymore.

10 χρόνια blog

Μ'αυτά και με αυτά, ξεχάσαμε ότι έκλεισαν 10 χρόνια από τη δημιουργία αυτού του μπλογκ.
Όσο μας παίρνει, και όσο υπάρχουν ακόμα καλές ταινίες να ανακαλύψουμε, κάτι θα γράφουμε....

Mickey One

Από τα πλούτη και τα λούσα, ο Warren Beatty ως stand-up κωμικός τρέχει να κρυφτεί επειδή χρωστάει στη μαφία. Μετακομίζει στο Σικάγο και δουλεύει σκουπιδιάρης. Σιγά-σιγά αρχίζει να δουλεύει ξανά ως κωμικός με νέο όνομα Mickey One, αφού το έχει μέσα του. Αλλά δεν θα μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω επειδή υπάρχει ο... Φόβος. Πρώτη συνεργασία του Beatty με τον σκηνοθέτη Arthur Penn, σε μία ολίγον τι σουρρεαλιστική ταινία από μεγάλο στούντιο. Περίεργες γωνίες λήψης, νουάρ αισθητική, παιχνίδια με το φως, μοντάζ σαν να είναι φτιαγμένη με μουσική jazz νοοτροπία. Όλα τα 60's σε μία ταινία: jazz, σεξουαλική απελευθέρωση, strip-tease, τραμπολίνο, stand-up comedy, μαφία, φτώχεια και ανέχεια. Και στο κέντρο αυτών, ο ψυχικά βασανισμένος πρωταγωνιστής.

You're Never too Young

Μπαρμπέρης της κακιάς ώρας, ανακατεύεται σε μία ληστεία ενός διαμαντιού, και για να μην τον πιάσει ο αρχικακοποιός ντύνεται και υποδύεται τον 12χρονο και κρύβεται σε σχολείο θηλέων. Στο You're Never too Young του 1955 περισσότερο κομμάτι φαίνεται να έχει ο Λιούις (με τα αστεία και τα γκαγκς) παρά ο Μάρτιν (με τα τραγούδια) και τα φλερταρίσματα. Διεκπεραιωτική παραγωγή, οι προστριβές μεταξύ των δύο σταρ είχαν φτάσει στα άκρα και λίγο μετά τελείωσε μια για πάντα η χρόνια συνεργασία τους.

Remember (Γράμμα από το παρελθόν)

Στην τελευταία ταινίου του σπουδαίου Atom Egoyan με τίτλο Remember ο γηραιός πρωταγωνιστής Christopher Plummer αναζητά ένα πρόσωπο από το παρελθόν του στο Άουσβιτς το '40 για να το εκδικηθεί. Το Αλτσχάιμερ θα παίξει περίεργα παιχνίδια στον Plummer και το σεναριακό παιχνίδι μνήμης/αμνησίας θα σας θυμίσει πολύ έντονα το Memento του Νόλαν. Σπουδαία ταινία για την ιστορική μνήμη και τη δικαιοσύνη με φινάλε-έκπληξη (καιρό είχαμε να δούμε). Πολύ άλλοι διάσημοι υπερήλικες συμμετέχουν όπως ο Martin Landau, Bruno Ganz και ο Jurgen Prochnow.

The Birth of a Nation

Η πολυσυζητημένη ταινία The Birth of a Nation έχει ενδιαφέρον όσον αφορά στο κομμάτι του μαύρου ιεροκύρηκα που αναγκάζεται να κηρύττει το λόγο του Κυρίου στους λοιπούς μαύρους δούλους στις φυτείες του Νότου κατά τα συμφέροντα των λευκών αφεντικών (το 19ο αιώνα φυσικά). Το υπόλοιπο μισό όμως με την εξέργηση και το τραγικό (επικό, συγκινητικό, αφυπνιστικό, πες το όπως θες) φινάλε θύμιζε έντονα... Braveheart! Το λες και... copy paste.

The Prisoner of Zenda

Ο Εγγλέζος Ronald Colman πηγαίνει για διακοπές στη (φανταστική) Ruritaria και μπλέκεται σε περιπέτειες. Ο διάδοχος του θρόνου είναι πανομοιότυπος με τον Colman και απαγάγεται μία μέρα πριν την ενθρόνιση του. Έτσι ο Colman αναγκάζεται(;) να υποδυθεί τον βασιλιά για να μην οξυνθεί η πολιτική αστάθεια της χώρας, μέχρι να ανακαλύψουν πού βρίσκεται ο πραγματικός βασιλιάς και ποιος κρύβεται πίσω από την απαγωγή. Βασισμένο στο ομότιτλο και διάσημο βιβλίο του Anthony Hope, η ταινία The Prisoner of Zenda είναι η μεγάλη παραγωγή του David O. Selznick για τη χρονιά του 1937 και τα έχει όλα: περιπέτεια, ξιφομαχίες, ίντριγκες, στερότυπους καλούς και κακούς, ρομάντζο, ανατροπές, τεράστια σκηνικά. Το κλασικό Χόλιγουντ σε όλο του το μεγαλείο. Πλήθος καστ πλαισιώνει τον Colman, με πιο γνωστούς τους Madeleine Carroll, David Niven, Raymond Massey, Douglas Fairbanks Jr. και τη Mary Astor.

Mandariinid (Tangerines/Μανταρίνια)

Βρισκόμαστε στις μάχες της Αμπχαζίας αρχές της δεκαετίας του '90. Τα Μανταρίνια παρουσιάζουν δύο τραυματισμένους θανάσιμα εχθρούς (ένα Γεωργιανό και έναν Τσετσένο) που περιθάλπονται μέσα σε ένα σπίτι ενός ουδέτερου ηλικιωμένου που ζει από τη συγκομιδή μανταρινιών. Η ένταση είναι τεταμένη από την αρχή ως το τέλος και η έκρηξη της βίας καραδοκεί ανά πάσα στιγμή. Ο παρολογισμός και το ανούσιο του πολέμου σε μια μικρή ταινία από την Εσθονία (συμπαραγωγή με Γεωργία).

Never Cry Wolf

Ο γνωστός καρατερίστας Charles Martin Smith (ίσως τον θυμάστε και ως τον τέταρτο της παρέας του Κέβιν Κόστνερ στους Αδιάφθορους) πρωταγωνιστεί και είναι σχεδόν αποκλειστικά ολομόναχος στην ταινία της Disney Never Cry Wolf. Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του φισιοδύφη Farley Mowat, βλέπουμε τον κ. Smith που υποδύεται έναν δημόσιο υπάλληλο να ταξιδεύει στις Αρκτικές περιοχές για να ανακαλύψει το λόγο που εξαφανίζονται τα καριμπού. Οι φήμες αναφέρουν ότι τα κατασπαράζουν οι λύκοι, αλλά αυτός θα ανακαλύψει την αλήθεια ζώντας μόνος στη φύση για μεγάλο διάστημα και παρατηρώντας τη ζωή και τις συνήθειες των λύκων. Ως οικογενειακή ταινία μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε καλύτερα, με πανέμορφα πλάνα, οικολογική συνείδηση φυσικά, αλλά και πολλές παραλείψεις σε σχέση με το βιβλίο από τους σεναριογράφους (μέσα σ'αυτούς και ο Curtis Hanson). Προτιμήστε φυσικά το εκπληκτικό βιβλίο που γκρέμισε τα στερεότυπα για τα λύκους και μετά μπορείτε να δείτε και την ταινία.
Ο σκηνοθέτης Carroll Ballard ασχολήθηκε και με άλλες ταινίες με ζώα, πιο χαρακτηριστική το Black Stallion του 1979 και τα Φτερουγίσματα με τον Jeff Daniels.

Koshikei (Death by hanging)

Η εκτέλεση της θανατικής ποινής ενός κορεάτη κρατούμενου σε γιαπωνέζικη φυλακή δεν πηγαίνει ακριβώς όπως θα έπρεπε. Παρουσία όλων των εκπροσώπων της κοινωνίας (δικαστικός, αστυνομικός, ιερέας κλπ) η εκτέλεση λαμβάνει χώρα, ο θανατοποινίτης εκτελείται, αλλά λίγο μετά επανέρχεται στη ζωή έχοντας χάσει τη μνήμη του. Και μπροστά σ'αυτή την αναπάντεχη τροπή, οι υπεύθυνοι βρίσκονται μπροστά σε διλήμματα: αφού ο κρατούμενος δεν έχει μνήμη των πράξεων του, και αφού αυτοί εκτέλεσαν το καθήκον τους, πρέπει να θανατώσουν ξανά τον κρατούμενο; Για να βγούνε από το πρόβλημα, ξεκινάνε την αναπαράσταση της ζωής του κρατούμενου για να του επαναφέρουν τη μνήμη. Πανέξυπνο το σενάριο του Koshikei από τον Nagisa Oshima, που κάνει μία καυστική κριτική στο δικαστικό σύστημα, στην Εκκλησία, στη σχέση Ιάπωνων-Κορεατών και προβληματίζει το μυαλό με τα θέματα ηθικής, υπακοής στο Καθήκον κλπ. Γυρισμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στον κλειστό χώρο της αίθουσας εκτελέσεων, η ταινία θα λέγαμε ότι απευθύνεται σε σινεφίλ κοινό.