Πενήντα χρόνια πριν, ακριβώς τέτοια μέρα, κυκλοφόρησε η τελευταία ταινία του μεγάλου Jean Cocteau. Ο πλήρης τίτλος ήταν Le testament d'Orphée, ou ne me demandez pas pourquoi! και είχε πολλά προβλήματα χρηματοδότησης. Η ταινία δεν θα ολοκληρωνόταν αν δεν συνείσφερε ο Φρανσουά Τριφό τα χρήματα από το βραβείο σκηνοθεσίας που είχε κερδίσει στο φεστιβάλ των Καννών το '59 για τα 400 χτυπήματα. Ο διανοητής Κοκτώ υποδύεται τον εαυτό του και χάνεται στο σουρεαλιστικό σύμπαν της ταινίας Ορφέας που είχε δημιουργήσει το '50. Η πλοκή δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ο ποιητής περιπλανιέται σε ένα παράλληλο σύμπαν φαντασίας και ονείρων. Συναντάει διάφορους χαρακτήρες και παρακολουθούμε τις φιλοσοφικές συζητήσεις τους. Παίζει αρκετά με την ανάποδη κινηματογράφηση δίνοντάς μας πολύ όμορφες σεκάνς. Σε μικρούς ρόλους εμφανίζονται μεταξύ άλλων οι Jean-Pierre Leáud, Jean Marais, ο Yul Brynner (!), ακόμα και ο Pablo Picasso. Απαιτητική ταινία για σινεφίλ, αλλά καλό θα ήταν να έχετε δει και τον Ορφέα για να μην μπερδευτείτε με ονόματα και καταστάσεις. 
2 σχόλια:
Πραγματικό αριστούργημα. Ο Cocteau συνιστά μία από τις πιο "πλήρεις" καλλιτεχνικές μορφές στην Ιστορία και στα λίγα φιλμ που έφτιαξε, έδειξε μια βαθιά κατανόηση για τις δυνατότητες του κινηματογράφου. Ακόμα και σήμερα οι ταινίες του, από το Αίμα του Ποιητή μέχρι και τη Διαθήκη φαντάζουν πρωτοποριακές. Ωραία αναφορά Ζήση.
Δεν το εχω δει δυστυχως... Ωραια παρουσιαση φιλε zisi, μπαινει στα υποψην!
Δημοσίευση σχολίου