Pinky (Πίνκι, η μιγάς)

Η Πίνκι είναι η εμφανισιακά λευκή εγγονή μιας μαύρης υπηρέτριας που επιστρέφει μετά από χρόνια (και σπουδές στη Βοστόνη) στο φτωχικό της σε μια μικρή κωμόπολη του Νότου. Ζώντας στο Βορρά σαν λευκή, είχε ξεχάσει τι σημαίνει να έχεις την ταμπέλα του Νέγρου στο Νότο. Αυτά που συναντάει πίσω στο σπίτι είναι η προκατάληψη, η λεκτική και όχι μόνο βία, ο ρατσισμός. Θα αναγκαστεί, για χάρη της γιαγιάς της, να πάει να δουλέψει ως νοσοκόμα στο σπίτι μιας αχώνευτης, πλούσιας, ηλικιωμένης κυρίας που βρίσκεται με το ένα πόδι στον τάφο. Η Πίνκι έχει μόνο κακές αναμνήσεις από αυτήν την ψηλομύτα γεροντοκόρη, αλλά με τον καιρό θα καταλάβει πόσο λάθος είχε κάνει. Μια περίεργη σχέση θα δημιουργηθεί μεταξύ τους και με το θάνατο της κυρίας θα κληρονομήσει τη μεγάλη έπαυλη. Αυτό θα την φέρει μπροστά στο δίλημμα: να γυρίσει στη Βοστόνη και να ζήσει μαζί με τον λευκό γιατρό που την αγαπάει ή να μείνει και να διεκδικήσει το σπίτι από τους συγγενείς/αρπαχτικά της κυρίας;

Η ταινία ήταν άλλο ένα πρότζεκτ του μεγαλοπαραγωγού Darryl F. Zanuck με το οποίο ήθελε να ταράξει τα ήρεμα νερά της εποχής. Με το Συμφωνία κυρίων του '47 ασχολήθηκε με τον αντισημιτισμό, εδώ «παίζει» με το πάντα ευαίσθητο θέμα του ρατσισμού προς τους μαύρους. Τη σκηνοθετική μπαγκέτα είχε αναλάβει ο John Ford, αλλά ο Ζανούκ τον απέλυσε επειδή δεν του άρεσε η σκηνοθετική του προσέγγιση και έτσι κάλεσε τον Elia Kazan. Αυτός ήρθε και ανέλαβε κατευθείαν χωρίς να διαβάσει το σενάριο, καθώς ένιωθε ότι το χρώσταγε στο Ζανούκ επειδή αυτός τον ανέδειξε. Η ταινία κέρδισε τρεις υποψηφιότητες για τις ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστριών, α' γυναικείου ρόλου στη νεαρή Jeanne Crain και β' γυναικείου ρόλου στην έγχρωμη Ethel Waters και στην παλαίμαχη Ethel Barrymore. Όσον αφορά την επίδραση που είχε η ταινία, να πούμε απλά ότι η πόλη Μάρσαλ στο Τέξας απαγόρευσε την προβολή της ταινίας. Φαίνεται ότι δεν τους πολυάρεσε αυτό που έβλεπαν στην μεγάλη οθόνη. Η ταινία, παρά τους μελοδραματισμούς της, είναι πολύ ενδιαφέρουσα για το ιδιαίτερο θέμα της. Με ένα παρόμοιο θέμα ασχολήθηκε και ο Douglas Sirk δέκα χρόνια αργότερα στο Immitation of Life (Αυτή είναι η ζωή μου).