Ανάμεικτα συναισθήματα και μπερδεμένες σκέψεις μάς άφησε η ταινία του 1952 του Otto Preminger Angel Face που έδειξε η ΕΤ1 πριν λίγες μέρες. Και αυτό επειδή καθ'όλη τη διάρκεια του πρώτου μισού της ταινίας έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα μελόδραμα για ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο (Jean Simmons) που δαγκώνει άσχημα τη λαμαρίνα με έναν οδηγό ασθενοφόρου (ο Robert Mitchum με το βλέμμα που... μαγνητίζει). Ο δεύτερος είναι και λίγο παιχνιδιάρης με τις γυναίκες αλλά φαίνεται να την πατάει κι αυτός σιγά-σιγά με τη μικρή. Και όλα βαίνουν καλώς (αλλά και αρκετά βαρετά) μέχρι τη στιγμή που γίνεται η απότομη έκπληξη στη μέση της ταiνίας και ξυπνάμε απ' τον παραλίγο λήθαργο. Και εκεί που νομίζεις ότι η ταινία θα ανεβάσει στροφές, μπλέκει η υπόθεση με τα δικαστικά και τους δικηγόρους με αποτέλεσμα η κοιλιά να επανέρχεται. Και μετά πάλι, λίγο πριν το τέλος, εκεί που ετοιμαζόμαστε να βγάλουμε το φτυάρι έρχεται το τελειωτικό χτύπημα, το σοκ του φινάλε, και εμείς μένουμε ακίνητοι με το σαγόνι ανοιχτό, πέφτει το The End και γεια σας! Μια ταινία, με τέτοιο «σκοτεινό» και απαισιόδοξο φινάλε, δύσκολα ξεχνιέται, παρόλο που με έκανε να βαρεθώ σε μεγάλο βαθμό σε διάφορα σημεία! Και άμα ήταν να την βαθμολογήσουμε, θα σηκώναμε ψηλά τα χέρια!Σημειώστε ότι η ταινία «βαφτίστηκε» τρεις φορές στα ελληνικά: με τον ρομαντικό τίτλο Δωσ' μου τα χείλη σου, με τον πιο αστυνομικό τίτλο 4 πτώματα χωρίς ένοχο και τον απλοϊκό Αγγελικό πρόσωπο. Διαλέχτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου