The Prowler (Έγκλημα στους άσπρους βράχους)

Η αγαπημένη ταινία του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων James Ellroy. Ένα από τα καλύτερα σενάρια του Dalton Trumbo, ο οποίος δεν πήρε credit λόγω της μακαρθικής blacklist, ενώ ο σκηνοθέτης Joseph Losey αυτοεξορίστηκε στην Αγγλία όταν τον κάλεσαν να καταθέσει στην επιτροπή, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Με το ψευδώνυμο S.P. Eagle υπέγραψε και ο παραγωγός Sam Spiegel, αλλά αυτός το έκανε αρκετά συχνά. Η ταινία The Prowler παρουσιάζει ένα διαφορετικό, πιο σκοτεινό τρόπο απόκτησης του αμερικανικού ονείρου, ο οποίος τρόπος όμως θα οδηγήσει τον πρωταγωνιστή σε όλων των ειδών τα αδιέξοδα. Ο αστυνομικός Van Heflin γοητεύεται από την Evelyn Keyes, που μένει μόνη τα βράδια στο σπίτι, καθώς ο σύζυγός της έχει νυχτερινή ραδιοφωνική εκπομπή. Με την επιμονή του θα την γοητεύσει και θα θελήσει να την παντρευτεί. Θα δεχθεί να την πάρει από το σύζυγό της όμως χωρίς λεφτά, ή θα κανονίσει «κάτι άλλο» που θα του αποφέρει και... έξτρα κέρδος;

Παρά την φαινομενικά απλοϊκή της υπόθεση, αποτελεί ένα από τα καλύτερα φιλμ-νουάρ της εποχής επειδή, πολύ απλά, παρουσιάζει πολύ τρομακτικά/ρεαλιστικά όλα τα λάθος βήματα που μπορεί να πάρει κάποιος (ή κάποιοι) και να οδηγηθεί «εκτός τροχιάς». Οι τελευταίες σεκάνς, όπου το ζευγάρι έχει αποτραβηχτεί στην πόλη-φάντασμα Calico, στην έρημο Μοχάβε, θα σας μείνουν για καιρό χαραγμένες στη μνήμη. Το μοναδικό ελάττωμα του έργου θα λέγαμε ότι είναι η συμπρωταγωνίστρια Evelyn Keyes, η οποία ήταν σύζυγος εκείνη την εποχή του John Huston. Δυστυχώς για μας, βρήκαν λάθος ταινία για να την αναδείξουν... Μια άλλη femme-fatale του τύπου Gloria Grahame ή Ida Lupino ίσως ήταν καλύτερα. Αλλά, πάλι, ποιος ξέρει αν θα πετύχαινε κι αυτό;

Anna Christie

Φτώχεια, μιζέρια, αλκοολισμός και επαιτεία! Τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή συνθλίβονται από το παρελθόν και από τα μυστικά που βασανίζουν το μυαλό! Ο παλαίμαχος σκηνοθέτης (από την εποχή του βωβού) Clarence Brown κινηματογραφεί το θεατρικό του Ευγένιου Ο'Νιλ. Η Anna Christie είναι η Greta Garbo στην πρώτη ομιλούσα, αμερικανική ταινία της. Ο Charles Bickford είναι πιο νέος από οποιαδήποτε άλλη ταινία έχουμε δει. Η ταινία κυλάει σχετικά αργά (λόγω θεατρικών καταβολών), χωρίς μουσική υπόκρουση και αυτό μπορεί να ξυνίσει κάποιους. Όταν όμως θα έρθει η ώρα των αποκαλύψεων, της κορύφωσης του δράματος και της εξιλέωσης, θα ανταμειφθείτε. Διπλή υποψηφιότητα για τον κύριο Brown για όσκαρ σκηνοθεσίας το 1930 για αυτή την ταινία όπως και της Romance που έκανε την ίδια χρονιά. Ομοίως και για την κυρία Garbo, υποψηφιότητα για όσκαρ γυναικείας ερμηνείας, η οποία συμμετείχε και στα δύο έργα.

The Wild One (Ο ατίθασος)

Έγινε διάσημος ως ερμηνευτής από την πρώτη του ταινία, The Men. Έγινε όμως σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς με την ταινία The Wild One. Ο Μάρλον Μπράντο είναι ο επαναστάτης χωρίς αιτία, με το δερμάτινο μπουφάν και τις μοτοσυκλέτες, που δεν μένει πουθένα και ζει παντού. Μαζί με τη συμμορία του, τους Black Rebel Motorcycle Club, διασχίζει τους δρόμους, τριγυρνάει τη χώρα χωρίς νόημα, ζει για το τώρα. Η γενιά που δεν έζησε τον πόλεμο, έφερε τις αναταραχές μέσα στο ίδιο της το κράτος. Που για άλλη μια φορά, το κράτος αντιμετωπίζει το διαφορετικό, το άγνωστο, ως κάτι ξένο και κακό. Η λύση στο πρόβλημα θα είναι η βία και τα όπλα. Ο ούγγρος σκηνοθέτης Laslo Benedek στην πιο διάσημη ταινία του παρουσίαζει την ανήσυχη γενιά της εποχής του, χωρίς να κρίνει, χωρίς να παίρνει θέση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα μοντέρνο γουέστερν· αντί για άλογα, οι πρωταγωνιστές καβαλάνε τις μοτοσυκλέτες τους και ξεσηκώνουν με τα καμώματά τους τις μικρές επαρχιακές πόλεις.

Για να μην το ξεχάσω, σημειώνουμε ότι ο σερίφης στην ταινία, ο ηθοποιός Robert Keith, ήταν ο πατέρας του επίσης ηθοποιού Brian Keith. Η εμφάνιση του Lee Marvin είναι ξεκαρδιστικά απολαυστική. Η ταινία ήταν απαγορευμένη στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι το 1967! Και μια τελευταία παρατήρηση: δύο διάσημα μουσικά συγκροτήματα πήρανε τα ονόματά τους από αυτά των δύο συμμοριών: το ένα είναι, φυσικά, το προαναφερθέν Black Rebel Motorcycle Club και το άλλο οι... Beatles!

Random Harvest

Λοχαγός με αμνησία από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το σκάει από το άσυλο, γνωρίζει νεαρά τραγουδιάρα, ερωτεύονται, παντρεύονται και ζουν ευτυχισμένα τρία χρόνια μαζί. Όταν θα πάει στο Λίβερπουλ για μια δουλειά, θα έχει ένα ατύχημα, το οποίο θα τον συνεφέρει από την αμνησία αλλά ταυτόχρονα θα ξεχάσει τα τελευταία τρία χρόνια! Το μόνο που θα έχει πάνω του την ώρα του ατυχήματος θα είναι το κλειδί του σπιτιού του, για το οποίο όμως δεν θυμάται τίποτα και κανέναν. Ο αγνοούμενος λοχαγός θα επιστρέψει στην οικογένειά του και θα επανέλθει στην «κανονική» ζωή και μεις μένουμε καθηλωμένοι στη θέση μας για να δούμε πώς θα εξελιχθεί η ιστορία. Τα χρόνια περνάνε και τίποτα δεν προϊδεάζει ότι θα αλλάξει κάτι. Μόνο που ο σκηνοθέτης κρατάει άλλη μια ανατροπή για το τέλος, για να μας εξιτάρει αλλά και να οδηγήσει σιγά-σιγά την πλοκή προς την τελική επανασύνδεση. Το αν η πρώτη ανατροπή σας θυμίσει λίγο το An affair to remember, έτσι όπως συμβαίνει εξίσου αναπάντεχα και χωρίζει τους δύο πρωταγωνιστές, είναι προς συζήτηση. Ή μπορεί να σας θυμήσει το πιο κωμικό I Love You Again, στο οποίο ο William Powell ξυπνάει κι αυτός από αμνησία και γίνεται... ο προηγούμενος εαυτός του!

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα βαρύγδουπο ρομαντικό δράμα. Το Random Harvest έχει γενναίες δόσεις μελοδράματος, αλλά και δύο αγαπημένους πρωταγωνιστές, τον παλαίμαχο Ronald Colman (σταρ από την εποχή του βωβού που η έλευση του ήχου δεν πτόησε την καριέρα του χάρη στην πανέμορφη χροιά της φωνής του) και το νέο αστέρι που άκουγε στο όνομα Greer Garson. Πολλές υποψηφιότητες για όσκαρ, η μοναδική του σκηνοθέτη Mervyn LeRoy, αλλά δεν απέσπασε κανένα. Πιστεύω ότι αν δεν υπήρχε το αντίπαλο Mrs. Miniver του William Wyler, αυτή θα ήταν η νικήτρια ταινία της χρονιάς. Η Greer Garson κέρδισε το όσκαρ α’ γυναικείας ερμηνείας για την ταινία του Wyler. Σημειωτέον, είχε έξι υποψηφιότητες μέσα στην εφταετία 1939–1945, οι πέντες συνεχόμενες την πενταετία '41–'45.

Son of Rambow

Νοσταλγική ματιά στις βιντεοκασέτες και την παιδική αθωώτητα με χρονικό σημείο αναφοράς τις αρχές των 80's και πρωταγωνιστές τα παιδιά, που με την απλή τους σκέψη και την άγρια φαντασία ταξιδεύουν πολύ μακριά, καμία σχέση με την πεζότητα των ενηλίκων. Ταξιδέψτε με το Son of Rambow στο παρελθόν του βίντεο και της κασέτας! Ο βρετανός σκηνοθέτης Garth Jennings βάσισε αρκετά στοιχεία του έργου σε δικές του αναμνήσεις.

Dinner at Eight

Μετά την επιτυχία του Grand Hotel, η MGM αποφάσισε να χρηματοδοτήσει άλλο ένα έργο με πλουσιότατο καστ, ένα έργο με διάφορες ιστορίες από διάφορους χαρακτήρες που συνδέονται μεταξύ τους. Αυτό ήταν το Dinner at Eight, το οποίο βασίστηκε στο ομώνυμο θεατρικό των George S. Kaufman και Edna Ferber. Τα αδέρφια John και Lionel Barrymore, ο Wallace Beery, η νεαρή Jean Harlow, η μαντάμ Marie Dresler και πολλοί άλλοι ετοιμάζονται για ένα δείπνο στο οποίο θα παρευρεθεί ένα πλούσιο ζευγάρι από την Αγγλία. Και αυτό που παρακολουθούμε είναι οι διαδοχικές, σπονδυλωτές ιστορίες με τα ζευγάρια που ετοιμάζονται για το δείπνο και γινόμαστε μάρτυρες των προβλημάτων τους: αποξένωση, μοναξιά, ματαιοδοξία αλλά και οικονομικά προβλήματα που η «καλή τάξη» δεν μπορεί να χωνέψει ότι θα είχε ποτέ, αλλά το κραχ ήρθε να τους ταρακουνήσει. Ο George Cukor ρίχνει μια ενδελεχή ματιά στα εσωτερικά προβλήματα των ζευγαριών και πετυχαίνει διάνα. Μια ταινία που παρουσιάζει την υψηλή κοινωνία του τότε, αλλά δεν έχει και πολλές αποκλίσεις από το σήμερα. Βασικά, τα προβλήματα πάντα ίδια μένουν και η αντιμετώπισή τους εξαρτάται από το ήθος και το ποιόν των ανθρώπων. Υπάρχει μια στατικότητα στη σκηνοθεσία (λόγω της θεατρικής καταβολής) και κάποιες φλυαρίες που ίσως κουράσουν, αλλά σε γενικές γραμμές είναι μια καλή ταινία για την εποχή της.

Princess Mononoke

Η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στην Ιαπωνία (μέχρι να έρθει ο Τιτανικός λίγο καιρό μετά) και το δεύτερο μεγαλύτερο σε διάρκεια (2 ώρες και 14 λεπτά!) κινούμενο σχέδιο όλων των εποχών: είναι η Πριγκίπισσα Μονονόκε, παραγωγής 1997, με την χαρακτηριστικότατη υπογραφή του Hayao Miyazaki. Ουσιαστικά, δεν έχω ιδέα για το γιαπωνέζικο ανίμε, αλλά ούτε έχω πολλή διάθεση να σχοληθώ με το είδος. Ο Miyazaki όμως είναι «σχολή» από μόνος του. Και η αχαλίνωτη φαντασία του, το χαρακτηριστικό του σχέδιο και η οικολογικών προεκτάσεων ιστορία, δεν μας άφησε ασυγκίνητους. Και για τη μεγάλη διάρκεια; Δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα.

People Will Talk (Αποπλάνηση ενηλίκου)

Άλλο ένα πολύ καλό σενάριο του Joseph L. Mankiewicz, το οποίο διευθύνει ο ίδιος ως σκηνοθέτης. Πρώτο βιολί, ο Cary Grant που υποδύεται έναν ιδεαλιστή γιατρό, με χόμπι τη διεύθυνση κλασικής ορχήστρας ως μαέστρος. Έχει για κολλητό έναν ηλικιωμένο κύριο, που τον ακολουθεί παντού και μιλάει ελάχιστα. Αυτό θα κινήσει σε υποψίες τους κακεντρεχείς για το μυστήριο παρελθόν του, με κινητήριο μοχλό τον επίσης γιατρό, «αντιπαθητικό» και μικρόνους Hume Cronyn (έναν ηθοποιό που ταίριαζε γάντι σε τέτοιους ρόλους). Εν τω μεταξύ, ο Grant θα βοηθήσει μια νεαρά έγκυο και ανύπαντρη κοπέλα, που δε θέλει να κρατήσει το μωρό.

Και αυτό νομίζαμε ότι θα ήταν το θέμα για το οποίο τιτλοφορήθηκε η ταινία ως People Will Talk. Έλα όμως που η υπόθεση από την γοητευτική Jeanne Crain μεταφέρεται στον κύριο Grant και τον μυστήριο φίλο του, το παρελθόν γεμάτο μυστικά και τις ανυπόστατες υπόνοιες γύρω από αυτά. «Παίζει» ο Mankiewicz με τα ήθη και τον κομφορμισμό της εποχής και μας παραδίδει τον καλύτερο, ίσως, ιδεαλιστή γιατρό της μεγάλης οθόνης. Έναν γιατρό που όλοι θα θέλαμε να τον έχουμε στο πλευρό μας τις δύσκολες ώρες.

Favorite Christmas movies ?

Πρόπερσι είχαμε αναφερθεί στις χριστουγεννιάτικες ταινίες που έχουμε γράψει σ'αυτό το μπλογκ. Τώρα γράφουμε για το christmas edition του zlatko για τις αγαπημένες μας ταινίες που έχουν χριστουγεννιάτικο θέμα ή απλά τέτοιο background. Οι ταινίες επιλέχθηκαν με βάση συναισθηματικά κριτήρια και παιδικές σινε-αναμνήσεις.

1. It's a Wonderful Life (Μια υπέροχη ζωή, 1946)
2. Groundhog Day (Μέρα της μαρμότας, 1993)
3. The Bishop's Wife (Ένας άγγελος στη Γη) (1947)
4. The Nightmare Before Christmas (Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης, 1993)
5. We're No Angels (Δεν είμαστε άγγελοι, 1955)
6. Scrooged (Πάρτυ φαντασμάτων, 1988)
7. Love Actually (Αγάπη είναι..., 2003)
8. Elf (Το ξωτικό των Χριστουγέννων, 2003)
9. Bad Santa (Ο Αϊ-Βασίλης είναι λέρα, 2003)
10. Home Alone (Μόνος στο σπίτι, 1990)

Το Miracle on 34th Street (Θαύμα στο Μανχάταν, 1944) είναι πολύ παιδικο-γλυκανάλατο, το Donovan's Reef (Γροθιά και γοητεία, 1963) έχει πολύ τεστοστερόνη, το The Shop Around the Corner (Ερωτική φωλιά, 1940) μπαίνει στη θέση των αναπληρωματικών.

Les Parapluies de Cherbourg (Οι ομπρέλες του Χερβούργου)

Όπως έχουμε πει και παλιότερα, δεν είμαι οπαδός του μιούζικαλ. Και το ότι οι ηθοποιοί τραγουδάνε όλους τους διαλόγους, αποτελούσε για μένα ένα αντι-κίνητρο ώστε να μην τη δω. Μπορεί η κλασική ταινία του Jacques Demy Οι ομπρέλες του Χερβούργου να σε ξεγελάει στην αρχή με τα χρώματα και το τυπικό ρομάντζο «αγόρι-αγαπάει-κορίτσι» αλλά, τελικά, δεν έχει τίποτα «ζαχαρένιο» πάνω της. Οι αποφάσεις και οι επιλογές των πρωταγωνιστών θα είναι βασισμένες στη ζωή και η μαγεία του κινηματογραφικού έρωτα θα πάει περίπατο. Η συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών στην τελική σεκάνς αποτελεί σκηνή ανθολογίας. Το μελαγχολικά ρεαλιστικό της τέλος δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες· τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ (τραγουδιού, ορίτζιναλ μουσικής, διασκευασμένης μουσικής και σεναρίου) και άλλη μια ως υποψήφιο ξενόγλωσσο φιλμ· η 19χρονη Κατρίν Ντενέβ για άλλη μια φορά... θεά. Τι άλλο να πούμε; Clasique...

Sunset Blvd.

Πώς είναι να βλέπεις ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης στη σκοτεινή αίθουσα;

Η μαγεία του σινεμά βρίσκεται μέσα σ'αυτή τη σκοτεινή αίθουσα, όπου όλες οι αισθήσεις μας είναι επικεντρωμένες πάνω στα τεκτενόμενα που βλέπουμε στο σελιλόιντ. Πολλά μπράβο στο Φιλοπρόοδο Σύλλογο Κοζάνης που προβάλει κλασικά κινηματογραφικά διαμάντια και μαθαίνουν οι νεότεροι (ασπρόμαυρα; ουάου!) για το σινε-παρελθόν, και γω απολαμβάνω μια αγαπημένη ταινία μέσα στο χώρο του σινεμά, εκεί όπου πρέπει να προβάλονται αυτές οι ταινίες. Η Λεωφόρος της Δύσης είναι για πολλούς η καλύτερη ταινία του αμερικανικού κινηματογράφου. Ο Billy Wilder έγραψε και σκηνοθέτησε την καλύτερη ταινία γύρω από τον δικό του χώρο εργασίας. Αναμιγνύει φιλμ-νουάρ, κωμικές/κυνικές ατάκες (με κύριο εκφραστή τον William Holden), ένα φόρο τιμής στο παρελθόν του ίδιου του κινηματογράφου και εικόνες από τα παρασκήνια. Η ματαιοδοξία των σταρ, η ζήλια και η παράνοια παρουσιάζονται πιο πετυχημένα από ποτέ, με τη βοήθεια μιας από τις πιο πετυχημένες voice-over φωνές που είδαμε ποτέ· από έναν νεκρό!

Σίγουρα έχετε διαβάσει και αλλού για τη μεγαλειώδη αυτή ταινία. Αν όχι, ακολουθήστε τα παρακάτω ενδεικτικά λινξ: cinemart.gr, α-cinart(ησία), Movie Scenes, Lifo (Θ. Κουτσουγιαννόπουλος), pamecinema, Πάνος (2 ή 3 πράματα...).

Paper Moon (Χάρτινο φεγγάρι)

Νοσταλγική ματιά του Peter Bogdanovich στην εποχή του κραχ, αλλά και μια συγκινητική ιστορία γύρω από τη σχέση ενός μικρού ορφανού κοριτσιού και του τυχοδιώκτη απατεώνα φίλου της μητέρας του. Δεν μας διευκρινίζει ποτέ αν είναι ο αληθινός της πατέρας, αλλά μέσα από τις περιπέτειες που αντιμετωπίζουν μαζί στην αμερικανική ύπαιθρο, η σχέση τους θα περάσει από χίλια κύματα, καταλήγοντας να είναι περισσότερο πατέρας και κόρη και απ' ό,τι αν ήταν αληθινός πατέρας της. Κωμική και συγκινητική, με ασπρόμαυρη φωτογραφία, ο Bogdanovich με το Paper Moon υπογράφει μια από τις καλύτερες ταινίες του, κερδίζει τρεις υποψηφιότητες για όσκαρ (β' γυναικείου ρόλου για την Madeline Kahn, ήχου και σεναρίου) αλλά η ταινία κερδίζει ένα όσκαρ, αυτό του β' γυναικείου ρόλου για τη 10χρονη Tatum O'Neal. Απορίας άξιο το ότι τη βάλανε στην κατηγορία β' ρόλου, μιας και εμφανίζεται στο φιλμ σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του. Αυτή πάντως είναι ο λόγος που πρέπει να δείτε την ταινία. Τον υποτιθέμενο πατέρα, υποδύεται ο αληθινός της μπαμπάς Ryan O'Neal, ο οποίος ξανασυνεργάζεται με τον σκηνοθέτη και την κυρία Kahn, ένα χρόνο μετά το επίσης καταπληκτικό What's Up Doc? !

The White Buffalo (Ο σκληροτράχηλος)

Εν έτη 1977, παλαίμαχοι σταρ και παλαίμαχος σκηνοθέτης ασχολήθηκαν με το πρότζεκτ The White Buffalo και το παρηκμασμένο κινηματογραφικό είδος του γουέστερν, ίσως επειδή δεν είχαν με τι άλλο να ασχοληθούν. Η ταινία προσθέτει και κάποιες δόσεις τρόμου, αλλά τα προχειροφτιαγμένα σκηνικά, οι κόκκινες μπογιές για αίμα και το τεράστιο μηχανικό βουβάλι που κουνιέται όπως να'ναι μαζί με το απλοϊκά γελοίο σενάριο, έβγαλε ένα πόρισμα: τόσο κακή ταινία είχα πάρα πολύ καιρό να δω! Τώρα, το αν η μονομανία του Charles Bronson να κυνηγήσει και να σκοτώσει το τελευταίο λευκό βουβάλι μοιάζει με το Μόμπι Ντικ, δεν θα μπω καν στον κόπο να το σχολιάσω. Η παραγωγή ανήκε στον Dino De Laurentiis, ο οποίος γύρισε εκείνη την εποχή ουκ ολίγα έργα με τέρατα, χάρη στην επιτυχία και τη μόδα των Σαγονιών του καρχαρία. Αυτά ήταν τα Κινγκ Κονγκ (με Jeff Bridges και Jessica Lange), Όρκα η δολοφόνος φάλαινα και το αναφερθέν εδώ βουβάλι. Αποτελεί το τελευταίο γουέστερν που έπαιξε ο Bronson. Γιατί άραγε;!

Il Boom

Η μεταπολεμική Ιταλία έζησε τη δικιά της έκρηξη ανάπτυξης στις δεκαετίες του '50 και '60. Μέσα σ'αυτό το κλίμα νεοπλουτισμού, ο Alberto Sordi έκανε μερικές σπατάλες παραπάνω. Για την ακρίβεια, πολλές παραπάνω. Και τώρα είναι πνιγμένος στα χρέη, ένα βήμα πριν του κατασχέσουν τα πάντα. Δεν έχει αφήσει να μάθει τίποτα η γυναίκα του για την κατάστασή τους. Αυτή συνεχίζει να ζει στο όνειρο: πλούτη, μεγαλεία και καλοπέραση. Όταν ο Sordi αρχίζει να ψάχνει για δανεικά, θα καταλάβει ποιοι είναι οι αληθινοί φίλοι και ποιοι όχι. Τη λύση θα τη βρει από σπόντα, όταν του κάνουν μια πρόταση που δύσκολα θα μπορεί να αρνηθεί... βλέποντας το «ρευστό» που θα αποκομίσει. Άλλη μια παραγωγή του Dino de Laurentis με σκηνοθέτη τον αγαπημένο Vittorio de Sica, με το προφητικό σενάριο του μεγάλου Cesare Zavattini. Αυτή η πανέξυπνη κοινωνική σάτιρα, πείτε την και γλυκόπικρη κωμωδία, η ταινία Il Boom παρουσιάζει τα νεόπλουτα ήθη της Ιταλίας, που μοιάζουν πάρα πολύ με τα δικά μας, αυτά δηλαδή που μας οδήγησαν στο σημερινό τέλμα και την οικονομική κρίση. Το παραμύθι είχε αρχή, μέση και τώρα ήρθε το τέλος. Ένα τέλος που θα πονέσει...

Υ.Γ. Αφιερωμένη αυτή η ανάρτηση στον Oldman για το καινούριο του μπλογκ, που ξέρω ότι του αρέσει το ιταλικό σινεμά των 60's!

Hesher

Από την υπερβολική διαφήμιση ότι η ταινία Hesher περιλαμβάνει τραγούδια των Metallica και έναν πρωταγωνιστή που είναι στην κοσμάρα του, άλλο περιμέναμε να δούμε και άλλο είδαμε τελικά. Όχι ότι μας χάλασε. Πρόκειται στην ουσία για μια χαμηλών τόνων, δραματική ταινία που ασχολείται με την απώλεια, την αποξένωση μέσα στην οικογένεια, τη μοναξιά. Και μέσα σ'αυτό το κινηματογραφικό σύμπαν, σκάει μύτη σαν «από μηχανής θεός» ο Χέσερ και σώζει το έργο από την προβλεψιμότητα και την τυποποίηση. Ο Joseph Gordon-Levitt σαρώνει και ισοπεδώνει τα πάντα, καταφέρνοντας στο τέλος να αφυπνήσει και να ενώσει την οικογένεια, με το δικό του μοναδικό τρόπο! Φυσικά, ρίχνει και την Natalie Portman στο κρεβάτι! Ο Gordon-Levitt ανέφερε ότι βάσισε την τρελαμένη ερμηνεία του στον εκλιπώντα μπασίστα των Metallica, τον Cliff Burton. Πάντως, με τις επιλογές του, σε λίγο καιρό θα πάρει τη θέση του φίλου του, Heath Ledger, και θα γίνει ο νέος Ledger. Λέω εγώ τώρα...

He Walked by Night (Ο δολοφόνος της νύχτας)

Με ημι-ντοκιμενταρίστικο τρόπο, voice-over αφήγηση που προσπαθεί να μπει στο μυαλό του δολοφόνου, αλλά και έναν μικρό άσο στο μανίκι που δεν είναι άλλος από τον Anthony Mann σε uncredited συμμετοχή στη σκηνοθεσία, η β' διαλογής νουάρ ταινία He Walked by Night παρουσιάζει τις προσπάθειες της αστυνομίας να βρει και να συλλάβει έναν ψυχρό, αδίστακτο και πανέξυπνο δολοφόνο, που δεν αφήνει ίχνη και κοροϊδεύει την αστυνομία με τις πράξεις του. Κάποια στιγμή η έμπνευση θα έρθει στο διευθυντή της αστυνομίας και θα καταφέρουν να φτιάξουν ένα σκίτσο του δολοφόνου με βάση δεκάδες περιγραφές, σε μια ωραία σεκάνς όπου παρακολουθούμε τις τεχνικές και τα μέσα του παρελθόντος. Μια σεναριακή ευκολία θα τους οδηγήσει έξω από την πόρτα του και στην συνέχεια θα ακολουθήσει ένα ανθρωποκυνηγητό στο υπόγειο δίκτυο υπόνομων και όμβριων υδάτων του Λος Άντζελες, φέρνοντας μας στο μυαλό τον αριστουργηματικό Τρίτο άνθρωπο. Πρωταγωνιστής είναι ο σχετικά άσημος Richard Basehart, που είχαμε δει να εμφανίζεται και στο επίσης νουάρ Tension, αλλά πιο χαρακτηριστική ήταν η συμμετοχή του ως επίδοξος αυτόχειρας στο Fourteen hours. Πολύ καλή «μικρή» νουάρ ταινία, στην οποία αφήνει για άλλη μια φορά το στίγμα του ο εκπληκτικός διευθυντής φωτογραφίας John Alton.

Two Mules for Sister Sara (Οι γύπες πετούν χαμηλά)

Κωμικό και σατυρικό, περιπετειώδες και δυναμικό, το γουέστερν του Don Siegel Two Mules for Sister Sara αναμιγνύει κλασικά στοιχεία με σπαγγέτι επιρροές, αποτελώντας τελικά μία από τις ελάχιστες ταινίες του είδους που ξεχωρίζουν μέσα στη δεκαετία του '70. Το αταίριαστο ζευγάρι του σκληροτράχηλου καιροσκόπου Clint Eastwood και της μοναχής(;) Shirley MacLaine, με τις απίστευτες ατάκες και τις ατελείωτες κόντρες, αποτελεί την ουσία όλης της ταινίας. Η συνεργασία τους για να βοηθήσουν στην απελευθέρωση κάποιων επαναστατών από μια φυλακή του Μεξικού αποτελεί απλώς το πρόσχημα για τη δημιουργία του γουέστερν. Ο Don Siegel επικεντρώνεται στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι και κερδίζει με αυτή του την κίνηση. Δεν ξεχνάει όμως και τους λάτρεις της περιπέτειας, προσθέτοντας στο τέλος τη μεγάλη και βίαιη σεκάνς της απελευθέρωσης και της πολεμικής σύρραξης. Τώρα, ποια είναι τα δύο μουλάρια της αδερφής Σάρα (που λέει ο τίτλος); Όταν δείτε την ταινία (ή έστω μια άλλη αφίσα της), θα καταλάβετε.

Winter's Bone (Στην καρδιά του χειμώνα)

Σ'αυτή την αμερικανική ενδοχώρα, που παρουσιάζει η ταινία Winter's Bone, δεν θα ήθελες να βρεθείς ως ξένος, ούτε μάλλον ως επισκέπτης. Χαλαροί ρυθμοί, σε ένα κατ'επίφαση θρίλερ, από τη σκηνοθέτιδα Debra Granik, με την νεαρή Jennifer Lawrence να δίνει μια πολύ ώριμη ερμηνεία, στο ρόλο της κοπελιάς που προσπαθεί να συντηρήσει τα δύο μικρά της αδέρφια και τη μητέρα της, με εξαφανισμένο πατέρα και προβληματικές συγγενικές σχέσεις. Αυτές οι σχέσεις θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας, αφού το μυστικό της εξαφάνισης του πατέρα πλανάται στον αέρα και κανένας δεν θέλει να ταράξει τα ήρεμα(;) νερά. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το θέμα της παρουσιάσης των γυναικών ως των αρχηγών της φαινομενικά πατριαρχικής κοινότητας. Από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε.

The Street With No Name (Δρόμος χωρίς όνομα)

Άλλη μια ταινία βγαλμένη από τα αρχεία του FBI. Η voice-over αφήγηση στην αρχή της ταινίας, σκηνές από τα γραφεία και εργαστήρια του FBI, αλλά και η τοποθέτηση ενός νεαρού πράκτορα σε undercover ρόλο, που σκοπό έχει να ξεσκεπάσει μια παράνομη οργάνωση, θυμίζουν όλα το House on 92nd Street. Η μαγκιά της 20th Century Fox βρίσκεται στο ότι βάζει τον ηθοποιό Lloyd Nolan να ξαναϋποδυθεί τον διευθυντή του FBI, που προσπαθεί να διελευκάνει δύο φόνους και βρίσκεται στο κατόπι μιας εγκληματικής οργάνωσης. Ο Mark Stevens θα είναι ο νεαρός που βουτήξει στα βαθιά και θα καταφέρει να μπει στην οργάνωση του συναχομένου και μικροφοβιακού Richard Widmark. Από αυτό το σημείο αποκτά η ταινία The Street With No Name ενδιαφέρον. Από τη μία έχουμε το παιχνίδι των δυνάμεων του νόμου και από την άλλη τα κόλπα της ομάδας των παρανόμων. Φυσικά, κάπου στην πορεία θα αποκαλυφθεί ο μυστικός αστυνομικός και θα οδηγηθούμε στο αιματηρό τέλος. Το κακό θα καταπατηθεί και η αμερικανική κοινωνία θα μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Τουλάχιστον στο σελιλόιντ. Έγινε ριμέικ από τον Samuel Fuller με τον τίτλο House of Bamboo τοποθετημένο στο μεταπολεμικό Τόκιο.

1.000 posts!

Η ημερομηνία σήμερα γράφει 11/11/11 και (όχι... όλως τυχαίως) συμπληρώνουμε 1000 ποστ μετά από τέσσερα περίπου χρόνια ύπαρξης στη μπλογκόσφαιρα. Καλά είναι! Υγεία να έχουμε και θα συνεχίσουμε όσο δεν βαριόμαστε! Ακολουθούν μερικά στατιστικά, για τους λάτρεις των αριθμών.


Με τι είδος/θέμα ασχοληθήκαμε, ανά κατηγορία:
112 γουέστερν! Αν και δεν είμαι μεγάλος φαν του είδους.
30 επιστημονικής φαντασίας και 12 σκέτης... φαντασίας.
19 αστυνομικά και 75 φιλμ-νουάρ. Ίσως αυτά να τα αθροίσουμε μαζί.
7 με θέμα τον ψυχρό πόλεμο, 6 για τον Α'ΠΠ και 24 για τον Β'ΠΠ.
7 βιογραφικές ή βασισμένες σε αληθινά πρόσωπα.
12 μιούζικαλ (μόνο;)
9 με μποξ και 7 αθλητικού περιεχομένου (χωρίς μποξ).
6 με αυτο-κυνηγητά, 9 με σχέση το σιδηρόδρομο, 9 πάνω σε πλοία.
6 με θέμα σχολεία/καθηγητές/μαθητές.
18 για τη ζωή στη φυλακή ή αποδράσεις από αυτήν.
4 swashbuckler, δηλαδή πειρατικές, σπαθιά και τα λοιπά!

Περισσότεροι ηθοποιοί που εμφανίζονται στις αναρτήσεις μας, ως τώρα:
η πρωτιά ανήκει στον Humphrey Bogart και τον Burt Lancaster με 23, έκαστος! Ακολουθεί ο Cary Grant 22 και με 21 οι Robert Mitchum και Richard Widmark. Για τον δεύτερο δεν τον ήξερα, πριν ξεκινήσω αυτό το μπλογκ (oh, yeah)! Μετά βρίσκουμε τους James Stewart και Gary Cooper με 19, Jerry Lewis (17), John Wayne, Dean Martin και Spencer Tracy από 16, οι Walter Matthau, Henry Fonda, Robert Ryan, Lee Marvin και Paul Newman έχουν από 15 και οι Gregory Peck, Clark Gable, Kirk Douglas και Glenn Ford από 14.

Οι πρώτες γυναίκες σε αναφορές είναι η Myrna Loy μαζί με την Barbara Stanwyck και την Bette Davis που έχουν από 12. Ακολουθεί η Katharine Hepburn με 11.

Και ποια ποστ έχει διαβάσει/επισκεφθεί περισσότερο ο κόσμος;
Πρωτιά που δεν μπορεί να αγγίξει άλλη αναφορά σ'αυτό το μπλογκ έχει Ο πόλεμος των κουμπιών. Ακολουθεί στη δεύτερη θέση, και πολύ μακριά από τα υπόλοιπα επίσης, ο Ο κόκκινος κουρσάρος. Στην τρίτη θέση έρχεται Ο βιολιστής στη στέγη. Αρκετά πιο κάτω, στην τέταρτη θέση βρίσκουμε το Γλυκό πουλί της νιότης και στην πέμπτη το αριστούργημα του Μπερτολούτσι Ο κομφορμίστας.

Στις υπόλοιπες θέσεις μέχρι τη δεκάδα έχουμε τα: Cabaret, Οι 3 λοχίες, Η παρέα των λύκων, Απαγορευμένα παιχνίδια και Η ξυπόλητη κόμισσα. Έχω παρατηρήσει ότι πολλές επισκέψεις έχει το μπλογκ όταν παίζονται ταινίες στην τηλεόραση, οι οποίες βρίσκονται και δω αναρτημένες.

Ποιες γλώσσες έχουμε ακούσει περισσότερο;
Πέρα από τα αγγλικά των αμερικανών και βρετανών που είναι η μεγάλη πλειοψηφία, ακούσαμε:
→ 60 ταινίες στα γαλλικά
→ 17 στα ιταλικά
→ 15 με γιαπωνέζικα
→ 9 στα ισπανικά
→ 7 στα ρώσικα
→ 5 στα κορεάτικα
→ 3 στα γερμανικά και στα πολωνικά
→ από 2 ταινίες με περσικά, πορτογαλικά, σουηδικά και κινέζικα (1,5 δις κόσμος και μόνο 2 κινέζικα;!)
→ 1 στα φινλανδικά

...και 18 βουβές!

The Emerald Forest (Σμαραγδένιο δάσος)

Μια περιπέτεια στην αχανή ζούγκλα του Αμαζονίου, ή αλλιώς μια γνωριμία με τις κρυμμένες φυλές του Αμαζονίου που δεν έχουν γνωρίσει τον «πολιτισμό». Ο σκηνοθέτης John Boorman βρίσκει σαν πρόσχημα την αληθινή ιστορία εξαφάνισης ενός μικρού παιδιού στη ζούγκλα του Αμαζονίου και βάση αυτής βρίσκει την ευκαιρία να μας ξεναγήσει σε ένα διαφορετικό κόσμο, με διαφορετικά ήθη, διαφορετικά... τα πάντα. Αν αφήσετε στην άκρη κάποιες σεναριακές ευκολίες και τις αφελείς ερμηνείες, μπορείτε να απολαύσετε εικόνες απίστευτης ομορφιάς. Ο Boorman ξαναεπισκέπτεται δάση μετά το κλασικό Deliverance του '72, αλλά το The Emerald Forest είναι πάνω απ'όλα μια οικολογική ταινία, που από πολύ νωρίς (για το 1985 μιλάμε) έκανε λόγο για τη συρρίκνωση του δάσους του Αμαζονίου από τις αδηφάγες πολυεθνικές. Τον πρωταγωνιστή Powers Booth, πέρα από χαρακτηριστικές δευτεραγωνιστικές συμμετοχές σε γνωστά έργα, τον έχουμε δει ως αντίπαλο του Νικ Νόλτε στο Extreme Prejudice αλλά και στο Southern Comfort· και τα δύο με την υπογραφή του Walter Hill. Σημειώστε ότι το χαμένο παιδί σε νεαρή ηλικία υποδύεται ο γιος του σκηνοθέτη.

Shadow of the Thin Man (Ο άνθρωπος σκιά στις κούρσες)

Τέταρτη ταινία του thin man, τρίτη συνέχεια και ξανά μαζί ο William Powell και η Myrna Loy στους ρόλους του ντετέκτιβ Νικ Τσαρλς και της συζύγου Νόρα, που θέλει να ακολουθεί τον άντρα της στις «δουλειές» του. Αυτή τη φορά, το παιδί τους έχει μεγαλώσει λίγο, ο Άστα το σκυλί είναι πανταχού παρών και η χημεία του ζευγαριού δεν έχει χάσει τίποτα από την αίγλη των προηγούμενων ταινιών. Το Shadow of the Thin Man ξεκινάει με έναν περίεργο φόνο (ή μήπως όχι;) στον ιππόδρομο που αναστατώνει τους ανθρώπους του υποκόσμου και τους δημοσιογράφους που βρίσκονται μπλεγμένοι μεταξύ τους. Ένας δεύτερος φόνος θα περιπλέξει τα πράματα και θα αυξήσει το μυστήριο. Με τον τρόπο του, ο Νικ Τσαρλς θα λύσει το μυστήριο και εμείς θα έχουμε παρακολουθήσει άλλη μια απολαυστική και χαριτωμένη ταινία από την κλασική εποχή του Χόλιγουντ. Και αν ρωτάτε, σε τέτοιες ταινίες, όλα τα μειονεκτήματά τους μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.

Where Danger Lives (Το τέλος μιας αμαρτωλής)

Νεαρός γιατρός θα ερωτευθεί μια όμορφη κοπελιά που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Θα αποφασίσει να τη ζητήσει σε γάμο, αλλά θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον καταπιεστικό «πατέρα» της. Στο ρόλο του τελευταίου βρίσκουμε τον επιβλητικό Claude Rains, σε μια ολιγόλεπτη εμφάνιση, που θα παίξει καταλυτικό ρόλο για τη συνέχεια της ιστορίας μας. Επειδή από κει και έπειτα, το ζευγάρι θα προσπαθήσει να το σκάσει κάνοντας το ένα λάθος πίσω απ' το άλλο. Ο γιατρός Robert Mitchum (σε γνώριμο κινηματογραφικό σύμπαν) δεν θα έχει καθαρό μυαλό και δεν θα μπορεί να καταλάβει το ποιόν της γυναίκας, θα παρασυρθεί όλο και περισσότερο στην παρανομία. Ευπρόσωπο φιλμ-νουάρ το Where Danger Lives έχει τη σκηνοθετική υπογραφή του John Farrow. Σε δεύτερο ρόλο βρίσκουμε τη σύζυγό του, Maureen O'Sullivan. Η δεύτερη είναι η Τζέιν του κλασικού Ταρζάν της δεκαετίας του '30. Και οι δύο μαζί είναι οι γονείς της Mia Farrow. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της χαρακτηριστικής femme-fatale που καταστρέφει τους άντρες βρίσκουμε την ψιλο-άγνωστη μελαχρινή Faith Domergue, που ασχολήθηκε περισσότερο με τα b-movies. Χαρακτηριστικά, να αναφέρουμε τη συμμετοχή της στο This island earth. Πάντως, αν η ταινία είχε πιο «μαύρο» τέλος, θα μιλούσαμε τώρα για μια κλασική ταινία. Αντ'αυτού, προτιμήθηκε η χολιγουντιανή λύση της τιμωρίας της κακιάς και της εξιλέωσης του πρωταγωνιστή. Τι να κάνουμε, δεν πειράζει...

Get Shorty (Πιάστε τον κοντό)

Μια τόσο διάσημη (και πολυπαιγμένη από την τηλεόραση) ταινία, που μάλλον εγώ ήμουν ο τελευταίος που την είδε. Το βιβλίο του Elmore Leonard μεταφέρεται με ανάλαφρο και «ταραντίνικο» τρόπο στο πανί, όντας απόλαυση να βλέπεις αγαπημένους ηθοποιούς αλλά και γνωστούς καρατερίστες σε... «φευγάτους» ρόλους. Όπως τον Gene Hackman στο ρόλο του παραγωγού ταινιών τρόμου, τον Danny DeVito σε ρόλο διάσημου ηθοποιού, τον Dennis Farina σε σκληροτράχηλο ρόλο μαφιόζου με όχι και τόσο μεγάλο IQ, τον Delroy Lindo με τον James Gandolfini και τον Miguel Sandoval σε γραφικούς μαφιόζικους, επίσης, ρόλους, τη Rene Russo σε ατάλαντη ηθοποιό των ταινιών του Hackman και, φυσικά, ως πρωταγωνιστή τον John Travolta, φρέσκο μετά την ανάσταση της καριέρας του από το Pulp Fiction.

Πολλές κινηματογραφικές αναφορές (από Νονό, Σέρπικο, Σωφέρ της κυρίας Ντέιζι μεταξύ άλλων), σκηνές από Rio Bravo στην τηλεόραση και Touch of Evil στο σινεμά, μια μετα-μοντέρνα δημιουργία ταινίας στο κλείσιμο, καλογραμμένοι διάλογοι και πολλά inside jokes, τι παραπάνω θέλουμε από μια διασκεδαστική αμερικανική παραγωγή; Το Get Shorty είναι μια ταινία που σίγουρα θα κάτσω να δω, όταν ξαναπαίξει στην TV.

Rogue Cop (Το συνδικάτο των παράνομων)

B’ διαλογής αστυνομική περιπέτεια με τον Robert Taylor να είναι ο Rogue Cop, ο διεφθαρμένος αστυνομικός του τίτλου. Ο μικρός του αδερφός, επίσης αστυνομικός, θα κάνει μια απλή σύλληψη. Μια σύλληψη όμως που δεν επικροτούν οι αφεντάδες (με τον ηλικιωμένο πλέον George Raft) του συνδικάτου των παρανόμων (=ελληνικός τίτλος) για δικούς τους αδιευκρίνιστους λόγους! Αυτό το γεγονός θα προκαλέσει τη χιονοστιβάδα των γεγονότων που θα ακολουθήσουν, καθώς θα αναγκάσουν τον Taylor να «συνετίσει» τον αδερφό του, διαφορετικά οι σφαίρες θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Οι γυναικείοι χαρακτήρες της Janet Leigh και της Anne Francis θα μπλέξουν τα πράματα, αν και στην ουσία δεν παίζουν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Η εξέλιξη της υπόθεσης θα έχει τον Taylor να αναγκάζεται να πάει κόντρα στα παράνομα «αφεντικά» του με ό,τι συνέπειες κι αν έχει αυτό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ταινία, τελικά, είναι αδιάφορη, παρά το όποιο ενδιαφέρον του θέματος. Οι γραφικές ερμηνείες, η άνευρη σκηνοθεσία και η καθ'όλα προβλεπόμενη εξέλιξη ενισχύουν τα αρνητικά της σημεία. Εντύπωση μόνο μας προκάλεσε η έλλειψη μουσικής (για να ενισχυθεί η ρεαλιστική απεικόνηση των γεγονότων;) και η βίαιη, αιματηρή συμπλοκή στο τέλος του έργου.

Shock Corridor

Όποιος μπλέκει με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες. Κάπως έτσι, ο δημοσιογράφος πρωταγωνιστής, μετά από δίχρονη «εκπαίδευση», υποδύεται τον σαλταρισμένο για να μπει στο εσωτερικό ενός σανατόριου με σκοπό να ξεσκεπάσει μια άλυτη υπόθεση φόνου. Ενός φόνου του οποίου οι τρεις μάρτυρες είναι ψυχικά ασθενείς. Λίγο η δικιά του μανία με την υπόθεση, λίγο ο μεγάλης διάρκειας εγκλεισμός του με θεραπείες και ηλεκτροσόκ, η ψυχική του υγεία θα αρχίσει να έχει προβλήματα. Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος, που λέει κι ο λαός. Κι ο Samuel Fuller παρουσιάζει άλλη μια πολύ δυνατή ταινία, για πολλούς την καλύτερή του, από την περίοδο που έφτιαχνε ανεξάρτητα έργα, μακριά από τα μεγάλα στούντιο. Ξαναβλέποντας το Shock Corridor, μπορείτε πολύ πιο εύκολα να δείτε την κριτική του Fuller για την αμερικανική κοινωνία. Ο μικρόκοσμος του ψυχιατρείου περιέχει τον εγωμανή δημοσιογράφο που κυνηγάει πάση θυσία τη μεγάλη είδηση, να πετύχει το δικό του american dream. Ο μαύρος ασθενής που νομίζει ότι είναι λευκός (πανέξυπνη η τοποθέτηση του Φούλερ), εκφράζει όλο το ρατσιστικό μένος του λευκού προς τον μαύρο. Ο σαλταρισμένος καθηγητής εκφράζει το φόβο του πυρηνικού ολέθρου. Και με τον τρίτο ασθενή παρουσιάζει την αντικομουνιστική υστερία· ο ασθενής είχε εξευτελιστεί λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων και της προϊστορίας του στην Κορέα και τώρα νομίζει ότι είναι στρατηγός του αμερικανικού εμφυλίου. Must-see ταινία για κάθε σινεφίλ!

Διαβάστε για την ταινία και στον cinetentas.

How to Steal a Million

Ευδιάθετη, κωμική, ελαφριά ταινία γύρω από μια ληστεία ενός διάσημου γλυπτού από ένα καλά φυλασσόμενο μουσείο. Χρέη ληστή αναλαμβάνει ο Peter O'Toole με την παρότρυνση και βοήθεια της Audrey Hepburn. Η δεύτερη το θέλει ώστε να μην ανακαλυφθεί ότι είναι... πλαστό! Καθώς αποτελεί μέρος της μεγάλης συλλογής του πατέρα της που δεν κάνει τίποτ' άλλο παρά να «δημιουργεί» πλαστά έργα τέχνης. Η ταινία How to Steal a Million είναι μια από τις τελευταίες δουλειές του μεγάλου William Wyler και ίσως περνούσε απαρατήρητη αν δεν έπαιζε η Hepburn. Αυτή η γλυκύτατη και πανέμορφη φατσούλα αιχμαλωτίζει το βλέμμα μας και δεν μπορούμε να πούμε άσχημα λόγια. Για τους θεατές θηλυκού γένους υπάρχει ο Ο'Toole με τα πανέμορφα γαλάζια μάτια. Συνδυασμός λοιπόν που εγγυάται την επιτυχία. Όπως επίσης δεν θα περάσουν απαρατήρητες οι φανταστικές δημιουργίες του Ζιβανσί. Προσθέστε και τη συμμετοχή των Eli Wallach, Charles Boyer και Hugh Griffith στους δευτεραγωνιστικούς ρόλους, με τον τελευταίο στο ρόλο του πατέρα να κλέβει ενίοτε την παράσταση. Feel-good ταινία, με ωραίους διαλόγους και εγγυημένο χάπι-εντ, μια κλασική ταινία για όλη την οικογένεια.

Mildred Pierce (Θύελλα σε μητρική καρδιά)

(και λίγα spoilers)
Νουάρ και ψυχολογικό μελόδραμα μεγατόνων από την Warner! Όλες οι αναποδιές και όλα τα βάσανα σε μια μητέρα: νοικοκυρά που χωρίζει από τον σύζυγό της, αναλαμβάνει να συντηρήσει τα δύο της κορίτσια εκ των οποίων το ένα κάνει όνειρα για πλούτη και μεγαλεία, αναλαμβάνει δουλειά ως σερβιτόρα, στήνει αργότερα δικιά της επιχείρηση, γνωρίζεται με πλούσιο γόη και συνάπτει σχέση μόνο και μόνο για να συντηρεί μετά κι αυτόν, πεθαίνει το μικρό της παιδί, πιάνει τη μεγάλη κόρη «στα πράσα» με τον πλούσιο! Αυτός βρίσκεται νεκρός από την αρχή της ταινίας και μεις βλέπουμε την ανάκριση της Κρόφορντ. Μέσω των φλάσμπακ μαθαίνουμε όλη την ιστορία τού πώς φτάσαμε ως εδώ, τη σχέση της με τους άντρες της ζωής, με το μυστήριο του ποιος είναι ο δολοφόνος (whodunit) να πλανάται από την αρχή μέχρι το τέλος.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο (σχεδόν μόνιμος στα έργα της Warner) Michael Curtiz και σε πρώτο ρόλο η ντίβα με τα μεγάλα μάτια Joan Crawford στον ρόλο του τίτλο, της κυρίας Mildred Pierce, αμέσως μετά το διωγμό της από την MGM. Μ’ αυτή την ταινία διέσωσε (για λίγα ακόμα χρόνια) την πτωτική της καριέρα και πήρε το πολυπόθητο όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου. Η ταινία απέσπασε άλλες πέντε υποψηφιότητες: καλύτερης ταινίας, σεναρίου και φωτογραφίας και δύο για δεύτερους γυναικείους ρόλους. Μια παρατήρηση, σ'αυτήν την κατά τ' άλλα καλή ταινία: πώς γίνεται να «ξεχνάει» η πρωταγωνίστρια τόσο γρήγορα το θάνατο ενός μικρού παιδιού; Αν κάποιος δει το τελευταίο μισό έργο δεν θα μάθει ποτέ για την ύπαρξή του.

Buddy Buddy (Τα φιλαράκια)

Στην τελευταία ταινία του Billy Wilder συναντάμε ξανά το αγαπημένο δίδυμο των Jack Lemmon και Walter Matthau. Αυτή τη φορά και καθώς η λογοκρισία των προηγούμενων ετών είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί, τον πρώτο λόγο έχει το μαύρο χιούμορ αλλά και οι σεξουαλικές αναφορές. Οι δύο πρωταγωνιστές θα γίνουν κατά λάθος Τα φιλαράκια καθώς ο Matthau είναι επαγγελματίας δολοφόνος και έπιασε... δωμάτιο με θέα σε ένα ξενοδοχείο για την τελευταία του δουλειά, ενώ ο Lemmon στο διπλανό δωμάτιο ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει επειδή τον παράτησε η γυναίκα του. Αυτό που ακολουθεί είναι μια χαριτωμένη αλλά όχι αξιομνημόνευτη κωμωδία, που κάνει μια μικρή κοιλιά όταν επικεντρώνεται στο συζυγικό ζεύγος του Lemmon με τη Paula Prentiss και τον καθηγητή σεξολογίας Klaus Kinski! Κι αυτό γιατί το κομμάτι που αξίζει είναι η «δουλειά» του Matthau, με τον Λέμον στο διπλανό δωμάτιο να κάνει ό,τι μπορεί για να του σπάσει -άθελά του- τα νεύρα. Να πούμε ότι ο Λέμον εδώ παρουσιάζεται ολίγον τι (ή αρκετά) εκνευριστικός. Για την ιστορία να πούμε ότι πρόκειται για το γαλλικό ριμέικ από την ταινία L'Emmerdeur, στην οποία έπαιζαν οι Λίνο Βεντούρα και Ζακ Μπρελ.

Lonely Are the Brave (Ο ασύλληπτος επαναστάτης)

Αντισυμβατικό, μετά-μοντέρνο γουέστερν που μας παρουσιάζει έναν αναχρονιστικό πρωταγωνιστή που δεν θέλει να ενταχθεί στο σύγχρονο περιβάλλον. Πρωταγωνιστής ο Kirk Douglas στο ρόλο του τελευταίου καουμπόι, που μπαίνει επίτηδες στη φυλακή μόνο και μόνο για να ελευθερώσει το φίλο του και σύζυγο της νεαρής Gena Rowlands. Όταν δραπετεύσει, θα βρεθεί κυνηγημένος από τον Walter Matthau. Ο πρώτος θα πάρει το άλογό του και φύγει προς τα βουνά και ο δεύτερος, ως αρχηγός της αστυνομίας, θα τον κυνηγάει με όλα τα μέσα: αυτοκίνητα, ελικόπτερα, πεζικό. Ο Ντάγκλας αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου "Brave Cowboy", ο Dalton Trumbo έγραψε το σενάριο, ο Jerry Goldsmith συνέθεσε τη μουσική της ταινίας (για πρώτη φορά στην καριέρα του μετά από κάποιες τηλεοπτικές δουλειές) και ο σκηνοθέτης David Miller υπέγραψε την καλύτερη ταινία του. Ο ίδιος ο Κερκ θεωρεί το Lonely Are the Brave ως το αγαπημένο του έργο και ο γιος Μάικλ τη θεωρεί ως την καλύτερη ταινία του πατέρα του. Αναζητήστε ένα μικρό αριστούργημα, που κάποια στοιχεία του φέρνουν στο μυαλό το Πρώτο αίμα, αλλά ποιοτικά δεν έχει καμία σχέση το ένα με τ' άλλο.

Billy Liar (Μπίλι ο ψεύτης)

Η δεύτερη σερί επιτυχία του νεαρού Tom Courtenay (μετά τον... Επαναστάτη δρομέα) έχει την υπογραφή του John Schlesinger. Ήταν η ταινία Billy Liar και μας παρουσίαζε έργα και ημέρες του νεαρού Μπίλι, ενός ονειροπόλου, φαντασιόπληκτου, ψευταρά και εντελώς ανεύθυνου νέου, που δεν ξέρει τι θέλει από τη ζωή του και «βασανίζει» γονείς και συναδέλφους. Παρατηρούμε το χάσμα γενεών σε όλο του το μεγαλείο, με τις νεανικές ανησυχίες και προβληματισμούς που δεν διαφέρουν καθόλου από το σήμερα. Κομβικό ρόλο θα παίξει και η νεαρή Julie Christie, σε μικρό ρόλο σε μια από τις πρώτες της κινηματογραφικές εμφανίσεις στο βρετανικό σινεμά που την έκανε αμέσως αναγνωρίσημη. Η φαντασία του σκηνοθέτη συναντάει αυτή του νεαρού Μπίλι και οπτικοποιεί ό,τι περνάει από το μυαλό του πρωταγωνιστή μας. Πανέξυπνη και ενδιαφέρουσα ταινία, που μας κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος.