Will Success Spoil Rock Hunter? (Όλα για τον άνδρα)

Αυτό που μου αρέσει σε κάποια όχι τόσο γνωστά έργα είναι πως διαβάζοντας τις ιστορίες πίσω από τη δημιουργία τους ανακαλύπτεις ενδιαφέροντα στοιχεία που συνδέονται με άλλα γνωστά έργα.

Για παράδειγμα η κωμωδία Will Success Spoil Rock Hunter?: ανακαλύψαμε ότι βασίστηκε στο ομότιτλο θεατρικό του George Axelrod. Ο οποίος είχε γράψει λίγα χρόνια νωρίτερα και το θεατρικό "Seven Year Itch". Η επιτυχία του θεατρικού στο Μπροντγουέι οδήγησε το έργο στον κινηματογράφο (ξέρετε, Μέριλιν κλπ). Οι αλλαγές και περικοπές όμως που έγιναν σε σημαντικά θέματα πλοκής (για λόγους λογοκρισίας) στο έργο του, τον απογοήτευσαν αλλά τον ενέπνευσαν να γράψει άλλο ένα θεατρικό με θέμα έναν συγγραφέα και το κατά πόσο είναι διατεθιμένος να "πουληθεί" για να πιάσει τη δόξα και το χρήμα. Μία παραλλαγή του Φάουστ στο χώρο του Μπροντγουέι και του Χόλιγουντ. Το θεατρικό λεγόταν "Will Success Spoil Rock Hunter?", είχε την πληθωρική ξανθιά σεξοβόμβα Jayne Mansfield σε δεύτερο ρόλο, έγινε και αυτό επιτυχία και το Χόλιγουντ αγόρασε τα δικαιώματα και αυτού του θεατρικού για να το μεταφέρει στο κινηματογραφικό πανί. Αλλά από όλο το θεατρικό έργο του Axelrod, κράτησαν μόνο το ρόλο της Mansfield και τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα ήταν επινόηση του σκηνοθέτη Frank Tashlin. Ο τελευταίος δημιούργησε τον χαρακτήρα του Rockwell Hunter, με την ταινία τελικά να σατιρίζει τον κόσμο της τηλεόρασης και της διαφήμισης. Ο Χάντερ του τίτλου από καθαρή τύχη θα γνωριστεί και θα συμφωνήσει με την Μάνσφιλντ να υποδυθεί τον εραστή της για να πάρει αυτή εκδίκηση από τον πρώην της και αυτός -μέσω αυτής- να ανεβάσει τις πωλήσεις των καλλυντικών που χειρίζεται στο διαφημιστικό γραφείο που δουλεύει. Όλη αυτή η μασκαράτα όμως θα τον φέρει σε δύσκολη θέση με την κοπέλα του, τους συναδέλφους του και όλο τον γυναικείο πληθυσμό, που πλέον θα είναι διάσημος και ποθητός για όλες. Ο συνήθως-δευτεραγωνιστής-που-κλέβει-την-παράσταση Τόνι Ράνταλ εδώ πρωταγωνιστεί και κερδίζει τις εντυπώσεις και η ταινία έχει την αύρα των παλιών, καλών, αγνών, διακριτικών αλλά και αρκετά παλαιομοδίτικων κωμωδιών (παλαιομοδίτικες στις σχέσεις ανδρών-γυναικών) του Χόλιγουντ. Για την ιστορία, να πούμε ότι υπάρχει και μία cameo εμφάνιση του Groucho Marx στο φινάλε.

Santa Fe Trail

Έργα και ημέραι γύρω από τη δράση του διφορούμενου χαρακτήρα της αμερικανικής ιστορίας John Brown. Ήταν οραματιστής-επαναστάτης (επειδή ήθελε να ελευθερώσει τους μαύρους) ή τρομοκράτης (επειδή το έκανε με τη βία και τα όπλα); Ευκαιρία να ξεσκονίσουμε την Αμερικανική ιστορία της εποχής λίγο πριν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου. Το έργο του Michael Curtiz παίρνει πολλές ελευθερίες και καταστάσεις και τα γεγονότα που αναπλάθει απέχουν παρασάγκας από τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Στο έργο πρωταγωνιστεί ο Έρολ Φλιν και για άλλη μια φορά είναι κινηματογραφικό ζευγάρι με την Olivie De Haviland. Δίπλα του ο (40 χρόνια πριν γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ) Ronald Reagan και απέναντι τους ο επιβλητικός Raymond Massey στο ρόλο του Brown με βοηθό τον οπορτουνιστή Van Heflin. Και γιατί ονομάστηκε Santa Fe Trail; Επειδή εκεί στο Σάντα Φε μετατέθηκαν οι δύο αξιωματικοί και φίλοι για να επιτηρούν την περιοχή όπου χτίζονταν και οι νέες γραμμές του σιδηροδρόμου, εκεί γνώρισαν την Ντε Χάβιλαντ και άρχισαν να την κορτάρουν και εκεί άρχισαν και τις αψιμαχίες τους με τον Μπράουν. Ο ορισμός της κλασικής ταινίας από την χρυσή εποχή του Χόλιγουντ.

Operation Mad Ball

Κωμωδία με θέμα τον στρατό, τον πόλεμο, λίγο μαύρο χιούμορ με τον τομέα που συλλέγει τα πτώματα και για όλα αυτά ευθύνεται ο Jack Lemmon, ο οποίος βρίσκεται κάπου στη Γαλλία στο τέλος του Β'ΠΠ και περιμένει, μαζί με τα υπόλοιπα φαντάρια, την ώρα που θα επιστρέψουν πίσω στα σπίτια τους. Και επειδή βαριούνται του θανατά, αποφασίζει να διοργανώσει έναν χορό για όλα τα φαντάρια και τις στρατιωτικίνες (γιατρέσες και νοσοκόμες) στο διπλανό χωριό. Αυτή είναι η επιχείρηση που θα ενορχηστρώσει κάτω από τη μύτη των αξιωματικών, Operation Mad Ball. Από όλους τους αξιωματικούς, μόνο ένας λοχαγός το παίζει προβλεπόμενος και προσπαθεί να πιάσει τον Λέμμον στα πράσα για να τον οδηγήσει σε στρατοδικείο. Ο ηθοποιός Ernie Kovacs κερδίζει τις εντυπώσεις και το θαυμασμό μας. Ένας ηθοποιός που έφυγε νωρίς από τη ζωή το 1962 σε ηλικία μόλις 42 ετών. Συμμετέχει επίσης ο Dick York, λίγα χρόνια πριν γίνει ο πρωταγωνιστής στην τηλεοπτική σειρά Bewitched και σε μικρό ρόλο ο Mickey Rooney. Ίσως είναι η καλύτερη ταινία που μας έδωσε ο σκηνοθέτης (κωμωδιών) Richard Quine.

Fences

Όλοι χτίζουμε "φράχτες" γύρω μας, άλλοι για να αφήσουν από έξω τα προβλήματά τους, άλλοι για να προστατέψουν τον μικρόκοσμό τους από τον έξω κόσμο. Στο τέλος, οι επιλογές μας και το πώς αντιμετωπίζουμε τις σφαλιάρες της ζωής είναι αυτά που μας καθορίζουν.

Από το θεατρικό Fences του August Wilson σε σενάριο του ιδίου, η ομότιτλη ταινία του Denzel Washington είναι ένα βαρύ δράμα γύρω από την οικογένεια και τις σχέσεις των μελών μεταξύ τους.

Dark City

Το αγαπημένο μου είδος είναι μάλλον το φιλμ νουάρ. Οι αντι-ήρωες με τα ψυχολογικά τους βάρη, προβλήματα και βάσανα του παρελθόντος που τους καταδιώκουν, ζουν επικίνδυνα, τυποποιούνται και στο τέλος επιλέγουν να κοντραριστούν (με το κατεστημένο, με την εξουσία, ίσως και με τον ίδιο τον εαυτό τους) για να κάνουν τελικά το σωστό. Κάπως έτσι και ο Charlton Heston στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση στο έργο με τίτλο Dark City. Αφού γίνει έφοδος στην παράνομη λέσχη που διατηρεί και μείνει ταπί, θα παγιδέψει με τους συνεργάτες του έναν αθώο τουρίστα και θα του φάνε τα λεφτά σε στημένο παιχνίδι πόκερ. Το κόλπο είναι απλό, αλλά οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές. Στο προσκήνιο θα εμφανιστεί ο αδερφός του θύματος που θα θέλει να πάρει εκδίκηση από το Χέστον και την παρέα του. Σε δεύτερο ρόλο και στο πλευρό του πρωταγωνιστή, η μόνιμη γυναικεία φιγούρα των νουάρ, η Lizabeth Scott. Η σκηνοθεσία του William Dieterle είναι ευπρεπής και το έργο παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα. Και φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με την ομότιτλη sci-fi ταινία του Άλεξ Πρόγιας από το 1998.

Even Cowgirls Get the Blues

Λίγα λόγια για το Even Cowgirls Get the Blues που σκηνοθέτησε ο Gus van Sant το 1993.

Αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς: θα χαθείτε στην ιστορία (άνευ ιδιαίτερης πλοκής) της νεαρής Σίσι με τους τεράστιους αντίχειρες που η ζωή της είναι να κάνει συνέχεια ωτοστόπ και καταλήγει σε ένα ράντσο με καουμπόισες. Ολόκληρη η σεκάνς με τον Κιάνου Ριβς θα έπρεπε να μην υπάρχει αφού δεν παίζει κάποιο ρόλο στη συνέχεια του έργου. Ο ρόλος του Πατ Μορίτα δεν αναλύεται ιδαίτερα οπότε δεν βγάζεις ιδιαίτερα άκρη με το τι συμβαίνει με αυτόν τον τύπο.

Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο: η ταινία παίρνει συγκεκριμένα σημεία του βιβλίου, δεν πετυχαίνει να κάνει κριτική στους γιάπηδες ψευτοκουλτουριάρηδες της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του '70, παρουσιάζει τους χαρακτήρες επιφανειακά, δεν αναφέρει καθόλου τα Ρολόγια, δεν αποτελεί έναν ύμνο στη Γυναίκα (όπως και τα περισσότερα βιβλία του Ρόμπινς), και αποτελεί απορίας άξιο πώς συμμετείχε ο συγγραφέας ως αφηγητής. Στην τελική, η ταινία δεν έχει καθόλου από την αύρα μυστικισμού και φυσικά το χιούμορ που βγάζουν τα βιβλία του Ρόμπινς.

Συμμετέχουν πολλά ονόματα με πρωταγωνίστρια την Uma Thurman, την αδερφή του Ρίβερ Φοίνιξ τη Rain Phoenix, τη Lorraine Braco, την Angie Dickinson και τον John Hurt σε απίστευτο αντρόγυνο ρόλο.

Twenty-four eyes

Κλάμα με το κιλό σ'αυτή την coming-of-age ταινία για 12 παιδιά που ξεκινάνε σχολείο σε ένα απομονωμένο ψαροχώρι με μία καινούρια νεαρή δασκαλά εν έτη 1928. Και καθώς περνάνε τα χρόνια, σε πρώτο φόντο βλέπουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε οικογένεια των παιδιών όπως και η δασκάλα (φτώχεια, έλλειψη δουλειάς κλπ), και από πίσω παρακολουθούμε τις επιπτώσεις της ανόδου του Ιαπωνικού εθνικισμού εκείνης της περιόδου και πόσο επηρέασε τις ζωές των ανθρώπων. Καθώς περνάνε τα χρόνια, η δασκάλα θα σταματήσει τα μαθήματα μιας και πάει κόντρα στο σύστημα, θα μεγαλώσει τη δική της οικογένεια με όλα τα βάρη που θα έχει αφήσει ο πόλεμος πίσω της και αργότερα θα γίνει πάλι δασκάλα, έχοντας μαθητές μερικά παιδιά των παλιών μαθητών της. Ο κύκλος της ζωής θα έχει ολοκληρωθεί και η συνάντηση (reunion) των εναπομείναντων παλιών μαθητών με τη δασκάλα τους στο τέλος του έργου, θα ολοκληρώσει τη συγκίνηση. Αναζητήστε το Twenty-four eyes του Keisuke Kinoshita από τη χρονιά του 1954 που γνώρισε ο δυτικός κόσμος στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1955 και αποτελεί μία από τις πιο κλασικές ταινίες του ιαπωνικού κινηματογράφου (δηλ. πέρα από αυτές του Κουροσάβα).

The Angry Hills (Οργισμένοι λόφοι)

Ο Robert Mitchum υποδύεται έναν Αμερικανό δημοσιογράφο που βρίσκεται στην Αθήνα το '41, την εποχή που οι Γερμανοί εισβάλλουν και καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα. Θα βρεθεί μπλεγμένος στο αντιστασιακό κίνημα, όταν του πλασάρουν ύπουλα μία λίστα 15 ονομάτων Ελλήνων που θα δουλεύουν ως διπλοί πράκτορες: στον κόσμο θα φαίνονται σαν προδότες που δουλεύουν για τους Γερμανούς, αλλά από πίσω θα δίνουν πληροφορίες σε Άγγλους. Για αυτή τη λίστα, θα αρχίσει ένα ατελείωτο ανθρωποκυνηγητό με τη Γκεστάπο να κυνηγάει τον Αμερικανό στα σοκάκια της παλιάς Αθήνας, σε ορεινά χωριά, σε μοναστήρια και ξανά πίσω στην Αθήνα.

Ήταν το 1959 και μετά την προ διετίας επιτυχία του Boy on a Dolphin, αμερικανικές παραγωγές άρχισαν να επιλέγουν την Ελλάδα για το σκηνικό των ταινιών. Μόνο που τη συγκεκριμένη φορά, η ιστορία στο The Angry Hills είναι σχετικά απλοϊκή, το δράμα δεν κορυφώνεται σε κανέναν από τους πρωταγωνιστές, έχεις την αίσθηση ότι όλα έγιναν διεκπεραιωτικά. Το σενάριο υπέγραψε ο γνωστός μας Bezzeridis, που είχε συνεργαστεί ξανά με τον σκηνοθέτη Aldrich, αλλά όλοι οι συντελεστές αργότερα ανέφεραν ότι αυτή είναι η πιο αδιάφορη από τις ταινίες που έφτιαξαν.
Αξιομνημόνευτο: η σεκάνς γυμνόστηθου χορού στην αρχή της ταινίας που λαμβάνει χώρα σε εστιατόριο(!) του κέντρου.