The Prisoner of Zenda

Ο Εγγλέζος Ronald Colman πηγαίνει για διακοπές στη (φανταστική) Ruritaria και μπλέκεται σε περιπέτειες. Ο διάδοχος του θρόνου είναι πανομοιότυπος με τον Colman και απαγάγεται μία μέρα πριν την ενθρόνιση του. Έτσι ο Colman αναγκάζεται(;) να υποδυθεί τον βασιλιά για να μην οξυνθεί η πολιτική αστάθεια της χώρας, μέχρι να ανακαλύψουν πού βρίσκεται ο πραγματικός βασιλιάς και ποιος κρύβεται πίσω από την απαγωγή. Βασισμένο στο ομότιτλο και διάσημο βιβλίο του Anthony Hope, η ταινία The Prisoner of Zenda είναι η μεγάλη παραγωγή του David O. Selznick για τη χρονιά του 1937 και τα έχει όλα: περιπέτεια, ξιφομαχίες, ίντριγκες, στερότυπους καλούς και κακούς, ρομάντζο, ανατροπές, τεράστια σκηνικά. Το κλασικό Χόλιγουντ σε όλο του το μεγαλείο. Πλήθος καστ πλαισιώνει τον Colman, με πιο γνωστούς τους Madeleine Carroll, David Niven, Raymond Massey, Douglas Fairbanks Jr. και τη Mary Astor.

The Good Earth (Υπό το βλέμμα του Βούδα)

Αμερικανική ταινία με θέμα τα "έργα και ημέραι" ενός Κινέζου γεωργού στην Κίνα την εποχή των αρχών του αιώνα και των μεγάλων αλλαγών, που έχει για πρωταγωνιστές... λευκούς ηθοποιούς και όχι Κινέζους! Στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ όλα γίνονταν και τίποτα δεν ήταν εμπόδιο. Η μεγάλη παραγωγή της MGM με τίτλο The Good Earth φάνταζε σαν ένα ριψοκίνδυνο ρίσκο. Ο μέγας σταρ όμως Paul Muni μαζί με τη Luise Rainer σηκώνουν την ταινία στους ώμους τους και κερδίζουν το στοίχημα. Επικών διαστάσεων έργο (που πήρε τρία χρόνια να ολοκληρωθεί), με σκηνές ανθολογίας (για παράδειγμα ο όχλος που τα παίρνει όλα σβάρνα αλλά και η σεκάνς με την επίθεση των ακρίδων), δύο όσκαρ (φωτογραφίας και α' γυναικείου ρόλου για τη Rainer που έγινε η πρώτη που κερδίζει όσκαρ δύο συνεχόμενες χρονιές) αλλά και άλλες τρεις υποψηφιότητες για όσκαρ (ταινίας, σκηνοθεσίας και μοντάζ). Ήταν η τελευταία ταινία του παραγωγού Irving Thalberg (του κυρίου στου οποίου το όνομα δίνεται το τιμητικό όσκαρ της κάθε χρονιάς) και η πρώτη και τελευταία στην οποία αναγράφεται το όνομά του, κι αυτό για τιμητικούς λόγους, αφού πέθανε πρόωρα πριν την ολοκλήρωση της ταινίας.

Make Way for Tomorrow (Τόπο στα νειάτα)

Το χαμένο διαμάντι του κλασικού Χόλιγουντ, που επανακυκλοφόρησε η criterion και γνωρίσαμε και εμείς οι νεότεροι. Ο παλαίμαχος σκηνοθέτης Leo McCarey, ένα χρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του και την ίδια χρονιά με την οσκαρική του βράβευση για την κωμωδία The Awful Truth (με τον Cary Grant), μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το Make Way for Tomorrow, που ήταν βασισμένο στο θεατρικό των Helen & Nolan Leary, που με τη σειρά του ήταν βασισμένο στο μυθιστόρημα "The Years Are So Long" της Josephine Lawrence. Πρόκειται για την ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που του παίρνουν το σπίτι οι τράπεζες για χρέη, αναγκάζονται να ζήσουν χωριστά στα σπίτια των πέντε παιδιών τους, πότε εδώ και πότε εκεί αλλά ποτέ μαζί και νιώθοντας ανεπιθύμητοι! Το τελευταίο μισάωρο του έργου στο οποίο ο McCarey μάς δείχνει το πεντάωρο που περνάει μαζί το ζευγάρι, μέχρι να ξαναχωρίσουν οι δρόμοι τους για άλλους πέντε-έξι μήνες, είναι απλά σπαρακτικά τέλειο. Η συγκίνηση αναδύεται μέσα από τη σκηνοθετική απλότητα και τα βλέματα των δύο πρωταγωνιστών, δημιουργώντας την απόλυτη ίσως ταινία-φόρο τιμής στην τρίτη ηλικία. Το στενάχωρο, αντι-χολιγουντιανό τέλος για το οποίο επέμεινε ο McCarey, δεν άρεσε στον πρόεδρο της Paramount, τον Adolph Zukor, κάτι που οδήγησε τελικά στη μη ανανέωση του συμβολαίου του πρώτου με την εταιρεία του δεύτερου.

Δύσκολη ταινία για νεαρό σε ηλικία κοινό. Λόγω κάποιων παραπλήσιων γεγονότων τα τελευταία δύο χρόνια, ο υπογράφων βρήκε αρκετά σημεία να ταυτιστεί. Ρίξτε επιπλέον διάβασμα.

Kid Galahad (Χαλύβδινοι άνδρες)

Μεγαλοπαράγοντας του μποξ (ο πολύς Edward G. Robinson) που δε δέχεται μύγα στο σπαθί του, ανακαλύπτει στο πρόσωπο (ή, καλύτερα, στις γροθιές) ενός επαρχιώτη το νέο αστέρι του μποξ που θα φτάσει μέχρι τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Το χεράκι της έβαλε και η Bette Davis, η φίλη του Robinson που φαίνεται να τον γουστάρει και λίγο. Αυτή εξάλλου του έδωσε το προσωνύμιο Kid Galahad, ως υπερασπιστής του ασθενούς φύλου. Ο Robinson θα τον εκπαιδεύσει και θα τον ρίξει στα βαθειά προσπαθώντας ταυτόχρονα να τα βάλει με το κύκλωμα του παράνομου στοιχήματος και τη συμμορία του Humphrey Bogart. Όταν ο νεαρός μποξέρ ερωτευτεί την αδερφή του Robinson, την οποία προσέχει σαν τα μάτια του, θα του «γυρίσει το μάτι» και θα θελήσει να τον προδώσει στον τελευταίο αγώνα για τον τίτλο του πρωταθλητή. Ο Michael Curtiz υπογράφει (και) αυτήν την αθλητική-γκανγκστερική ταινία, ο (σχεδόν) μόνιμος σκηνοθέτης της Warner των δεκαετιών του '30 και του '40. Ενδιαφέρουσα η ταινία, αλλά χαρακτηριστική της δεκαετίας του '30 με τις ερμηνευτικές τις υπερβολές. Γυρίστηκε σε ριμέικ το '41 με τον Bogart πρωταγωνιστή αλλά διαφορετικό τίτλο (The Wagons Roll at Night) και λίγο αλλαγμένο στόρυ και ξανά το 1962 ως μιούζικαλ με πρωταγωνιστή τον Elvis Presley.

Topper (Αόρατο ζεύγος)

Το πλούσιο ζεύγος των Cary Grant και Constance Bennett, που ζει μόνο για τα πάρτυ, το αλκοόλ και τη διασκέδαση, πεθαίνει σε αυτοκινητικό ατύχημα αλλά οι ψυχές τους παραμένουν στη γη. Μη έχοντας τι να κάνουν, πηγαίνουν να... στοιχειώσουν τον καημένο τον τραπεζίτη τους Cosmo Topper, ο οποίος ζει κάτω από το ασφυκτικό πρόγραμμα της γυναίκας του που δεν του αφήνει χρόνο να κάνει οτιδήποτε άλλο. Μετά το αρχικό σοκ, θα αρχίσει να επηρεάζεται και να παρεκτρέπεται από τις «κακές παρέες», κάνοντας τη δικιά του επανάσταση! Αυτό θα τον βάλει σε μεγάλα μπλεξίματα με τη γυναίκα του φυσικά.

Χαριτωμένη κωμική ταινία φαντασίας του 1937, με τον παλαίμαχο ηθοποιό της εποχής Roland Young στο ρόλο του Τόπερ, ο οποίος κατάφερε να τσιμπήσει και μια υποψηφιότητα για όσκαρ α' ανδρικού ρόλου για αυτήν την ερμηνεία του. Η ταινία έχει ένα πολύ καλό πρώτο μισάωρο, κι αυτό επειδή επικεντρώνεται στο ζεύγος και στις φαρμακερές αλλά καλοπροαίρετες ατάκες που εκτοξεύει ο ένας στον άλλο. Το υπόλοιπο μισό κάνει κοιλιά επειδή αφορά τον Τόπερ και τις δικιές του περιπέτειες, παραγκωνίζοντας τον Grant, ο οποίος τότε ακόμα «έχτιζε» το όνομά του. Γι' αυτό εξάλλου πρώτο όνομα στην ταινία είναι η κυρία Bennett, διάσημη από την εποχή του βωβού. Η επιτυχία της ταινίας οδήγησε σε άλλες δύο συνέχειες (Topper Takes a Trip και Topper Returns) αλλά χωρίς τη συμμετοχή του Grant. Τέλος, να αναφέρουμε ότι για φέτος ετοιμάζεται το ριμέικ της ταινίας με τον Steve Martin στο ρόλο του τίτλου.

San Quentin (Η εξέγερσις)

Άλλη μια κοινωνική ταινία της Warner από τη δεκαετία του '30 με θέμα τους απόκληρους της ζωής. Και άλλη μια ταινία της Warner με τους κλασικούς πρωταγωνιστές για τέτοιες ταινίες: ο καλός Pat O'Brien, ο κακός Humphrey Bogart και η όμορφη Ann Sheridan. Αυτή τη φορά μπαίνουμε στο εσωτερικό της φυλακής San Quentin και παίρνουμε μια γεύση όχι τόσο από τις συνθήκες διαβίωσης, αλλά από τη συμπεριφορά των δεσμοφυλάκων απέναντι στους φυλακισμένους. Εκεί θα αναλάβει το διευθυντικό πόστο ο στρατιωτικός εκπαιδευτής O'Brien και θα προσπαθήσει να τους αναμορφώσει με μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Ένας από τους κρατούμενους θα είναι ο Bogey, αδελφός της Sheridan, την οποία κορτάρει ο εκπαιδευτής. Ο τελευταίος θα δείξει τα προσόντα του πολύ νωρίς και θα ξεχωρίσει ποιοι είναι πραγματικά αυτοί που μπορούν να αναμορφωθούν και ποιοι είναι... καμένοι. Η μαγκιά όμως δίνει και παίρνει μέσα στη φυλακή και το όνειρο της απόδρασης ποτέ δεν πεθαίνει. Ο Bogey θα μπλέξει και αποτέλεσμα μόνο καλό δεν θα είναι.

Φυσικά, η ταινία δεν έχει κάτι να πει στις σημερινές γενιές με τις τόσες παρόμοιες ταινίες που έχουν δει. Η γραφή είναι όντως αρκετά απλοϊκή και η ιστορία φαντάζει γραφική. Παρά ταύτα, αυτό το μικρής διάρκειας b-movie αξίζει για την παρουσία του Bogey, ο οποίος συνέχισε να εμφανίζεται σε τυποποιημένους δεύτερους ρόλους κακών και περιθωριακών για αρκετά χρόνια, μέχρι να έρθει δηλαδή και η δικιά του ώρα.

Black Legion (Η μαύρη λεγεών)

Μια από τις πρώτες πρωταγωνιστικές δουλειές του νεαρού Humphrey Bogart αποτέλεσε η ταινία Black Legion του 1937. Κάποιος μπορεί να πει ότι είναι μια μέτρια ταινία, με γραφικούς χαρακτήρες, υπερβολικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές και πολλές σεναριακές ευκολίες που καθοδηγούν την εξέλιξη του δράματος. Αν και έχει δίκιο, η ταινία παρακολουθείται με ενδιαφέρον ακόμα και σήμερα εξαιτίας του θέματος με το οποίο ασχολείται. Και το θέμα είναι η δράση της φασιστικής οργάνωσης Black Legion που έδρασε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '30 στην Αμερική μη έχοντας να ζηλέψει τίποτα από την περιβόητη Κου-Κλουξ-Κλαν. Απλά αντί για μαύρους, η οργάνωση κυνηγούσε, τρομοκρατούσε και τιμωρούσε με μαστιγώματα οποιονδήποτε μετανάστη τους «έμπαινε στο μάτι»· Πολωνούς, Κινέζους ακόμα και Ιρλανδούς! Τα ονόματα και η πλοκή της ταινίας είναι φυσικά εντελώς φανταστικά. Αυτό που αποκομίζεις από την ταινία, πάντως, είναι ότι πέρασαν 72 χρόνια και κάποια πράγματα δεν άλλαξαν. Όσο δεν υπάρχει παιδεία, πολιτισμός και σωστή πολιτική, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει άγνοια, φανατισμός και κοινωνική δυσαρέσκεια, πολύ εύκολα ο κόσμος μπορεί να οδηγηθεί σε μια νέα μαύρη λεγεώνα.

Dead End (Δρόμος χωρίς διέξοδο)

Άλλη μια ταινία από τον μεγάλο παραγωγό της εποχής, τον Samuel Goldwyn, σε σκηνοθεσία του William Wyler. Το θεατρικό του Sidney Kingsley Dead End μετέφερε σε σενάριο το 1937 η επίσης θεατρική συγγραφέας Lillian Hellman. Η ιστορία μας αναφέρεται σε μια φτωχική γειτονιά στη Νέα Υόρκη, εκεί που τελειώνουν οι μεγάλοι δρόμοι που φτάνουν μέχρι το ποτάμι. Οι πλούσιοι χτίζουν εκεί καινούρια, μεγάλα σπίτια με θέα και εγκαθίστανται στην περιοχή. Η ταξική διαφορά είναι τεράστια. Εμείς παρακολουθούμε τις σχέση ενός άνεργου αρχιτέκτονα με μια πλούσια και παράλληλα με μια φτωχή κοπέλα, τον μικρό αδερφό αυτής που συμμετέχει σε μια συμμορία της περιοχής και κάνουν χουνέρι σε ένα μικρό πλουσιόπαιδο και έναν πασίγνωστο γκάνγκστερ που επέστρεψε σ' αυτό το μέρος που μεγάλωσε και ο ίδιος, ψάχνοντας ανθρώπους από το παρελθόν του. Όλες οι ιστορίες, όπως φαντάζεστε, μπλέκονται μεταξύ τους όσο πλησιάζει το τέλος.
Με χαρακτηριστική άνεση σκηνοθετεί και πηγαινοέρχεται από ιστορία σε ιστορία ο Wyler. Έχει και μερικούς πολύ καλούς ηθοποιούς που ταιριάζουν γάντι στους ρόλους τους όπως ο McCrea ως ο άνεργος αρχιτέκτονας, η Sylvia Sidney με τα «λυπημένα» μάτια ως φτωχική κοπέλα και ο Bogart στο ρόλο (τι άλλο φυσικά;) του σκληρού μαφιόζου, φρέσκος από την επιτυχία της πρηγούμενης χρονιάς Το πετρωμένο δάσος. Σημειώστε την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της νεαρής τσακαλοπαρέας που πήρε το όνομα The Dead End Kids, η οποία συμμετείχε και στο θεατρικό στο Broadway, και έπειτα έκανε δευτεραγωνιστική καριέρα σε διάφορες ταινίες, όπως στην Κολασμένες ψυχές με τον Cagney. Το πιο ενδιαφέρον όμως κομμάτι της ταινίας ήταν το ότι παρατηρούμε, εβδομήντα δύο χρόνια μετά, κάποια στοιχεία της Αμερική των 30's να μην έχουν αλλάξει καθόλου στην Ελλάδα του 2000. Και τότε οι νέοι αγωνίζονταν, μοχθούσαν και απεργούσαν για να βρουν αξιοπρεπείς δουλειές· και τότε οι αστυνομικοί είχαν τον άχαρο ρόλο να επιβάλουν την τάξη με τους πολίτες να τους περιγελούν· τότε οι νέοι αντιδρούσαν στην αδικία ιδρύοντας συμμορίες ενώ σήμερα αντιδρούν στα ίσα. Αλλά, παρόλο αυτά, δεν υπάρχει καμία πρόδος σ'αυτή τη χώρα;

Lost Horizon (Χαμένος ορίζοντας)

Το ομώνυμο μυθιστόρημα του James Hilton πέφτει στα χέρια του Frank Capra και το αποτέλεσμα είναι μία από τις πιο σημαντικές αμερικανικές ταινίες της δεκαετίας του '30. Ο Χαμένος Ορίζοντας του 1937 μας παρουσιάζει την (φανταστική) ιστορία του διπλωμάτη και ιδεαλιστή Robert Conway (που υποδύεται ο πολύ καλός Ronald Colman) ο οποίος ξεφεύγει από την πολεμική ατμόσφαιρα της Κίνας του '35 μέσα σε ένα αεροπλάνο μαζί με άλλα τέσσερα άτομα (τον αδερφό του, έναν γεωλόγο, έναν κομπιναδόρο και μία αμερικανίδα που αργοπεθαίνει). Όταν θα καταλάβουν ότι το αεροπλάνος τους το έχει καταλάβει ένας κινέζος πιλότος θα είναι ήδη στον αέρα χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα γι'αυτό. Μία βλάβη όμως θα αναγκάσει τον πιλότο να προσγειώσει το σκάφος στα χιόνια μιας άγνωστης οροσειράς των Ιμαλαΐων, προδιαγράφοντας ένα παγωμένο τέλος για όλους τους. Τότε είναι που θα εμφανιστεί μια περίεργη ομάδα ανθρώπων που μιλάνε αγγλικά και θα τους σώσει οδηγώντας τους στην κρυμμένη από τον κόσμο και άγνωστη πόλη της Shangri-La. Κρυμμένη ανάμεσα στις παγωμένες βουνοκορφές, η εύφορη κοιλάδα προσφέρει απλόχερα τα αγαθά της στους πολίτες, οι οποίοι ζούνε ευτυχισμένοι μέσα σε απόλυτη ελευθερία και ισότητα, χωρίς μίσος, χωρίς ανταγωνισμός, χωρίς να γερνούν.
Η Ουτοπία βρίσκεται μπροστά στα μάτια των επισκεπτών, μη μπορώντας να πιστέψουν την ύπαρξη της. Για τον Conway είναι η πραγματοποίηση των ονείρων του. Οι πιο δύσπιστοι αργούν να προσαρμοστούν, αλλά κι αυτοί θα ενδώσουν τελικά. Μόνο ο αδερφός του Conway δεν πείθεται από αυτά που βλέπει, θεωρώντας τα παραμύθια ή ένα απλό κόλπο. Σκοπός του γίνεται πλέον να φύγει από κει με την πρώτη ευκαιρία. Η επιθυμία του θα συμπαρασύρει και τον Conway, οδηγώντας τον μακριά. Αφού ανακαλύψει όμως ότι δεν μπορεί να αφήσει πίσω του τον κόσμο της Shangri-La, θα προσπαθήσει με κάθε μέσο να επιστρέψει, όποιον κι αν είναι το κόστος.

Το μεγαλύτερο σκηνικό που χτίστηκε εκείνη την εποχή αποτελούσε η Shangri-La. Οι φιλοσοφικές ιδέες του συγγραφέα δεν είχαν την απήχηση που περίμενε ο Capra και η ταινία χαντακώθηκε εμπορικά. Μακριά κι από το κωμικό στυλ του Κάπρα που είχε συνηθίσει ο θεατής, η ταινία θυμίζει κάτι από εξωτική περιπέτεια έχοντας αρκετό φιλοσοφικό μπλα-μπλα και ερωτήματα-απαντήσεις σε σοβαρά κοινωνικά & πολιτικά θέματα. Σε σημεία ο Κάπρα γίνεται προφητικός, όπως π.χ. στη σκηνή που ο μεγάλος Λάμα φοβάται για την εξουσία που μπορεί να λάβει ένας άνθρωπος και να οδηγήσει τα πλήθη σε έναν μεγάλο πόλεμο, να καταστρέψει πολιτισμούς και να κάψει βιβλία (για ποιον χτυπούσε η καμπάνα άραγε;). Ο κόσμος της εποχής όμως αγρόν αγόραζε. Η ταινία είχε χαθεί στο πέρασμα του χρόνου και ερευνητές προσπάθησαν και βρήκαν κομμάτια της σε ολόκληρο τον κόσμο. Όταν τελείωσε η ανασύσταση της ταινίας, υπήρχε ολόκληρη η ηχητική μπαντά των 130 λεπτών αλλά έλειπαν εφτά λεπτά εικόνας, τα οποία αντικαταστάθηκαν με φωτογραφίες των ηθοποιών.

Captains Courageous (Δαίμονες των κυμάτων)

Μια μεγάλη παραγωγή από την κλασική εποχή του Χόλιγουντ, σκηνοθετημένη από τον... ειδικό Victor Fleming. Η ταινία Captains Courageous του 1937 βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (στα ελληνικά θα το βρείτε ως Γενναίοι καπετάνιοι ή Δαίμονες των κυμάτων). Το θέμα, για όσους δεν γνωρίζουν, αφορά τις περιπέτειες ενός ορφανού από μητέρα, κακομαθημένου τα μάλα, πλουσιόπαιδου που μια μέρα πέφτει στη θάλασσα από το πλοίο που ταξίδευε με τον πατέρα του, τον περιμαζεύουν κάποιοι ναυτικοί και αναγκάζεται να ζήσει και να εργαστεί μαζί τους στο ψαροκάικο για τρεις ολόκληρους μήνες. Το ταξίδι και η εργασία στις δύσκολες συνθήκες των ψαράδων θα αποβεί καταλυτικό ώστε να μεταμορφωθεί ο κακομαθημένος Χάρβεϊ σε έναν αξιοσέβαστο έφηβο. Το σημαντικότερο ρόλο στη ζωή του πάνω στο πλοίο θα παίξει ο πορτογαλέζικης καταγωγής Μάνουελ, ο οποίος θα αποτελέσει μια πατρική —υπομονετική, αποφασιστική— φιγούρα έτσι όπως ποτέ δεν είχε δει μέχρι τότε ο μικρός από τον ίδιο του τον πολυάσχολο, πολυεκατομμυριούχο πατέρα του.

Η ταινία ξεχωρίζει για το πλούσιο της καστ: ο μικρός, ταλαντούχος Freddie Bartholomew στο ρόλο του Χάρβεϊ, ο καπετάνιος Lionel Barrymore, ο νεαρός γιος του καπετάνιου Mickey Rooney, ο πολυεκατομμυριούχος με την ευγενική μορφή τού Melvyn Douglas, ο ψαράς με τη βαθειά φωνή John Carradine και ο Spencer Tracy στο ρόλο του πορτογάλου ψαρά Μάνουελ που «ψάρεψε» τον μικρό από τη θάλασσα. Με αυτό το ρόλο ο τελευταίος έκανε τη διαφορά και κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου.

The Life of Emile Zola

Και μιας και πήραμε φόρα, ας ασχοληθούμε και με άλλες οσκαρικές ταινίες. Και, ταυτοχρόνως, λέμε να ασχοληθούμε με άλλη μια κλασικότατη ταινία από τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ. Και αυτή λοιπόν είναι η κλασική Ζωή του Εμίλ Ζολά που κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1937. Και όταν λέμε κλασική εννοούμε ότι η ταινία δεν ξεφεύγει από κανένα στερεότυπο της εποχής. Παρόλα αυτά, η ουσία βρίσκεται εδώ στην ίδια την ιστορία, την προσπάθεια δηλαδή του ατόμου να υπερασπιστεί το δίκαιο και τη ελευθερία του λόγου. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η ταινία επικεντρώνεται στην υπόθεση Ντρέιφους και θα μπορούσε κάλλιστα να ονομάζεται Υπόθεση Ντρέιφους παρά Η Ζωή του Εμίλ Ζολά. Η ταινία παρά τη μεγάλη της ηλικία δεν σε κουράζει και βλέπεται ευχάριστα. Αξίζει κυρίως να απολαύσετε την ερμηνεία του μεγάλου ηθοποιού της εποχής Paul Muni. Και, ταυτοχρόνως, μαθαίνουμε και για κάποια γεγονότα και πραματάκια της εποχής που χρησιμεύουν στο να αυξάνουμε τις εγκυκλοπαιδικές μας γνώσεις!

You Only Live Once

Όπως έχει πει ο ίδιος ο Fritz Lang: Οι ταινίες μου δείχνουν τη μάχη του ατόμου ενάντια στις συνθήκες —αυτόν τον αιώνιο προβληματισμό των αρχαίων Ελλήνων— τη μάχη ενάντια στους θεούς, τη μάχη του Προμηθέα.

Μετά το εξαίσιο Fury, ο μεγάλος Γερμανός σκηνοθέτης στην ταινία You Live Only Once (Έχω δικαίωμα να ζήσω) του 1937 ασχολείται πάλι με τους απόκληρους της κοινωνίας, τους αντιδραστικούς που παγιδεύονται από το κατεστημένο και από μια συντηρητική μερίδα της κοινωνίας. Ασπρόμαυρο φωτογραφημένο, βρίσκει την ευκαιρία ο Lang να μας θυμήσει το εξπρεσιονιστικό του παρελθόν. Από την άλλη μεριά, η ταινία θυμίζει λίγο Μπόνι και Κλάιντ· η πλοκή αυτού του δράματος όμως κατευθύνεται προς ένα σκοτεινό σημείο, απ' το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Εκεί που νομίζεις ότι υπάρχει αισιόδοξη λύση για τον αντι-ήρωα μας, το πεπρωμένο του(;) τον οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση. Η λύτρωση θα έρθει μόνο με το σκοτεινό και απαισιόδοξο φινάλε. Αναρωτιέμαι ποια ήταν η απήχηση της ταινίας την εποχή που προβλήθηκε...