Άλφρεντ Χίτσκοκ από τη βρετανική περίοδο, μία από τις πρώτες ομιλούσες ταινίες του, με γραφικούς χαρακτήρες, έντονο θεατρικό στοιχείο και αρκετά, μα αρκετά παλιομοδίτικο ύφος, καμία σχέση με τα κατοπινά του έργα. Στο Number 17 ξεχωρίζει η καταδίωξη στο τρένο προς το τέλος του έργου, που καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μακέτες, αλλά εκεί «νιώθεις» λίγο τη σφραγίδα του Χίτσκοκ. Μόνο για τους σκληροπυρηνικούς φαν του κ. Χίτσκοκ.
Στο Κάποτε στην Αμερική βλέπουμε τον πρωταγωνιστήνα διαβάζει στην τουαλέτα το Martin Eden του Τζακ Λόντον.
Ο αγγλικός τίτλος της ταινίας Seven Days to Noon αναφέρεται στο τελεσίγραφο που έδωσε τρελαμένος επιστήμονας, πριν ενεργοποιήσει βόμβα σε άγνωστο σημείο στο κέντρο του Λονδίνου. Η υπόλοιπη ταινία των αδερφών Boulting μοιάζει με κινηματογραφοποιημένο ντοκιμαντέρ, παρακολουθούμε δηλαδή τις κινήσεις που κάνει το σύστημα ασφαλείας της Βρετανίας (στρατός, πυροσβεστική, νοσοκόμοι κλπ.) για να βρει πού έχει κρυφτεί ο επιστήμονας αλλά και να προετοιμαστεί για να εκκενώσει την πόλη, εφόσον χρειαστεί. Το έργο δεν το λες κακό, έχει φυσικά παλιομοδίτικη αισθητητική, μιας και η ταινία βγήκε το 1950, έχει δόσεις αγωνίας, και είναι εντελώς μέσα στο πνεύμα της νέας -τότε- πυρηνικής εποχής, λίγα μόνο χρόνια μετά το τέλος του Β’ ΠΠ.
Στο σύνολο της, η Μαύρη Καλλονή είναι μία οικογενειακή ταινία, όπου ένα μικρό παιδί ναυαγεί σε έρημο νησί με ένα άγριο άλογο, το εξημερώνει με το δικό του τρόπο, και όταν σώζονται, επιστρέφουν στην Αμερική, και δοκιμάζουν την τύχη τους στους αγώνες ιπποδρομίας. Η ταινία που σκηνοθέτησε ο Carroll Ballard αποτελείται από δύο μέρη: το πρώτο που περιλαμβάνει το ναυάγιο και τη ζωή στο ερημικό νησί και το δεύτερο με την επιστροφή στην Αμερική. Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει όλα τα γνωστά κλισέ του είδος: το παιδί βρίσκει παλαίμαχο αναβάτη (ο γηραιός Mickey Rooney στο ρόλο) και το αουτσάιντερ συναγωνίζεται στα ίσα διάσημα άλογα ταχύτητας. Το πρώτο μέρος όμως μας κέρδισε….κινηματογραφικά. Χωρίς ουσιαστικά να έχει πολλούς διαλόγους, παρακολουθούμε την προσπάθεια του αγοριού να γίνει φίλος του αλόγου στην αρχή και μετά να το καβαλικέψει, μέσα από πανέμορφες εικόνες και εκπληκτική φωτογραφία. Αυτό που λέει και ο κ. Roger Ebert στην κριτική του.
Λίγο θρίλερ, περισσότερο όμως μία ατμοσφαιρική ταινία χαρακτήρων, βγαλμένη από το κινηματογραφικό σύμπαν της δεκαετίας του ’70, με χρήση φλάσπμακ και σεκάνς που μπερδεύεσαι αν είναι όνειρο ή αλήθεια. Τα συζυγικά προβλήματα του ζευγαριού John Hurt & Susannah York, γίνονται πιο έντονα με την έλευση ενός περίεργου χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Alan Bates, ο οποίος έχει μία μυστικιστική αύρα και μία ικανότητα που...σκοτώνει. Σε δεύτερους ρόλους, μεταξύ άλλων, βρίσκουμε τους νεαρότατους Tim Curry, Jim Broadbent. 
Σκοτζέζικη ταινία για το μικρό πλοιάριο που λέγεται The Maggie. Αλλά και για έναν αμερικανό (ο Paul Douglas στον εν λόγω ρόλο) που θέλει να μεταφέρει έπιπλα και εξοπλισμό στο νέο του εξοχικό (κάπου στην Σκωτία) αλλά ξεμένει από επιλογές. Και από μικρό μπέρδεμα νοικιάζει, χωρίς να το ξέρει(!), το Maggie με το Σκωτσέζο καπετάνιο και πλήρωμα. Αλλά από τα νεύρα του, το κυνηγάει για να σταματήσει τη μεταφορά. Και μπλέξιμο με το μπλέξιμο, τελικά θα το συνοδεύσει στη διαδρομή μέχρι τέλους. Κλασική ταινία των βρετανικών στούντιο Ealing, που παρακολουθείται ευχάριστα, με το γνωστό βρετανικό χιούμορ και τη "σφραγίδα" των Ealing studios. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε τον Alexander Mackendrick, που μας έχει δώσει το γνωστότερο έργο Sweet Smell of Success, made in Χολιγούντ, αλλά εσείς αναζητήστε το επίσης βρετανικό Άνθρωπο με το λευκό κουστούμι.
Δύο αδέρφια αγοράζουν στοιχειωμένο σπίτι στην αγγλική ύπαιθρο, με μία νεαρή γειτονοπούλα να «επηρεάζεται» από το πνεύμα της προηγούμενης ιδιοκτήτριας που πέθανε υπό μυστήριες συνθήκες. Το ζευγάρι θα αναζητήσει λύση στο μυστήριο με τη βοήθεια της ψυχιάτρου που ξέρει πολλά, κρύβει περισσότερα και λέει λίγα. Τυποποιημένο έργο της εποχής, με καλούτσικα εφέ για την εποχή του (ο διευθυντής φωτογραφίας Charles Lang προτάθηκε για όσκαρ) και με ενδιαφέρουσα πλοκή, αλλά φυσικά δεν ξεφεύγει από γραφικότητες και σεναριακές ευκολίες. Αρχικά, προοριζόταν για τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, αλλά επειδή δεν "έδεσε το γλυκό", ανέλαβε ο Lewis Allen. Η ταινία The Uninvited ήταν μεγάλη επιτυχία της εποχής, αλλά δεν έχει κάτι παραπάνω να προσθέσει στο είδος (ειδικά για έναν σημερινό θεατή), απευθύνεται μόνο στους φανατικούς του παλιού κινηματογράφου και του Ray Milland που πρωταγωνιστεί. Για την ιστορία να πούμε ότι βασίζεται στο μυθιστόρημα Uneasy Freehold της Dorothy Macardle (που στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε ως Uninvited).
Ξαναβλέποντας την επική ταινία του Sergio Leone Κάποτε στην Αμερική συνειδητοποίησα ότι ήταν σαν να μην την είχα δει ξανά. Τη θυμόμουν κάπως διαφορετική. Πρέπει να είχα δει παλιότερα τη μικρότερη έκδοση. Βλέποντας την original έκδοση των τριών ωρών και 40 λεπτών απολαμβάνεις τη μαεστρική σκηνοθεσία και την υπέροχη αφήγηση της ιστορίας των τεσσάρων μικροκακοποιών που γίνονται σιγά-σιγά αρχιμαφιόζοι. Μετά έρχεται το τέλος της ποτοαπαγόρευσης και φυσικά το τέλος της δικιάς τους εποχής. Και μετά από δεκαετίες μακριά από το έγκλημα, κοντά στη δεκαετία του '70, ο ηλικιωμένος πρωταγωνιστής προσπαθεί να ενώσει κάποια κομμάτια από την ιστορία του παρελθόντος, και να κλείσει υποθέσεις που έμειναν ανοιχτές. Θα μπορούσαμε να πούμε, χωρίς δόση υπερβολής, πως η ταινία είναι το αντίπαλο κινηματογραφικό γκανγκστερικό επικό έργο με το Νονό, για την πρωτοκαθεδρία στο είδος. Ίσως είναι και η ταινία που επηρεάστηκε τα μάλα ο Scorsese για να φτιάξει το δικό του The Irishman.
Αστυνομική ταινία του 1980, επηρεασμένη σαφώς από τα 70s. Στο The Black Marble ένας αστυνομικός με προβλήματα (ψυχολογικά τραύματα και συνδυασμός τους με το αλκοόλ) μπλέκεται σε περίεργη υπόθεση απαγωγής σκυλιού (μιας κάποιας ράτσας), με τον Harry Dean Stanton που υποδύεται τον κτηνίατρο, να έχει απίστευτα χρέη στο τζόγο και να θέλει να «καθαρίσει» με όχι νόμιμο τρόπο. Περίεργη ταινία του νέου τότε Harold Becker (αστυνομική με κωμικές αποχρώσεις), ο οποίος φτιάχνει ένα buddy-cop-movie με άντρα-γυναίκα αστυνομικούς (η Paula Prentiss υποδύεται τη συνάδελφο, την οποία θυμόμαστε περισσότερο στην Υπόθεση πάραλαξ και Man's favorite sport), εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων φυσικά. Περίεργη επίσης η επιλογή του σαραντάχρονου τότε Robert Foxworth στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που δεν είχε πολλές πρωταγωνιστικές εμφανίσεις στο "μεγάλο πανί".
Μέτρια αγγλική παραγωγή με τον Peter Sellers να τοποθετείται ως κληρικός (από λάθος, φυσικά, συνωνυμία με άλλο κληρικό) σε μία μικρή βιομηχανική πόλη και όντας καλοκάγαθος και σε σημείο εκνευρισμού «αθώος», δημιουργεί ανατροπές στο κατεστημένο της πόλης και κυρίως στη σχέση των πλουσίων με την εκκλησία. Από τα αδέρφια John & Roy Boulting η ταινία Heaven’s Above! είναι μία τυπική βρετανική κωμωδία καταστάσεων, με πρώτο και μοναδικό «βιολί» τον Peter Sellers, που είχε αρχίσει να γίνεται παγκοσμίως διάσημως εκείνη την εποχή.
Ο φάρος ή αλλιώς ο πυρετός της καμπίνας (όπως είχε γράψει ο Στίβεν Κινγκ στη Λάμψη) σε έναν απομονωμένο βράχο, με έναν νεαρό εργάτη και τον ηλικιωμένο επιστάτη. Αλκοόλ και παραισθήσεις, φουλ αντρική τεστοστερόνη και νεύρα, και η κακοτυχία του να πειράζεις τους γλάρους, θα οδηγήσουν όχι σε καλά αποτελέσματα. Ο Robert Eggers φτιάχνει ένα γοτθικό, ατμοσφαιρικό αλλά και πνιγηρό έργο με ασπρόμαυρη φωτογραφία και οι δύο πρωταγωνιστές (Robert Pattinson και Willem Dafoe) δίνουν αξιομνημόνευτες ερμηνείες.
Ένας άξεστος, αγράμματος και αρκετά ευέξαπτος καροτσέρης μπλέκει συνέχεια σε καυγάδες. Μία από τις περιπέτειες που μπλέκει είναι με την οικογένεια ενός στρατιωτικού. Χωρίς να το καταλάβει καλά-καλά, θα βρεθεί να μεγαλώνει το γιο της οικογένειας, μετά τον απρόσμενο θάνατο του πατέρα στρατιωτικού. Μία απλή ταινία για τους απλοϊκούς άνθρωπους, της καθημερινότητας και του μόχθου, που μας δείχνει ότι το ήθος, η φροντίδα, το νοιάξιμο για το συνάνθρωπό σου, μπορεί να αφήσει το στίγμα της στους οικείους ανθρώπους. Το The rickshaw man είναι μία γιαπωνέζικη ταινία από το 1958 σε σκηνοθεσία Hiroshi Inagaki που έχει για πρωταγωνιστή τον αγαπημένο Toshiro Mifune, που κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο φεστιβάλ της Βενετίας εκείνη τη χρονιά.
Ουκ ολίγα και αρκετά ενδιαφέροντα τα βιβλία που έχει η βιβλιοθήκη στο Interstellar του Christopher Nolan. Έχουμε και λέμε...
The Stand by Stephen King
Moby Dick by Herman Melville
The Go Between by L.P. Hartley
Winter's Tale by Mark Helprin
Out of the Blue by Isabel Wolf
Time's Arrow by Martin Amis
Maugham: A Biography by Ted Morgan
Downwinders: An Atomic Tale by Curtis and Diane Oberhansly
One Hundred Years of Solitude by Gabriel Garcia Marquez
The Story of Edgar Sawtelle: A Novel (P.S.) by David Wroblewski
The Big Nowhere by James Ellroy
The Willoughbys by Lois Lowry
The Waste Land by T.S. Elliot (specifically the poem "Four Quartets")
The Wasp Factory by Iain Banks
Gravity's Rainbow by Thomas Pynchon
Emma by Jane Austen
A Wrinkle in Time by Madeleine L'Engle
Labyrinths by Jorge Luis Borges
Flatland: A Romance of Many Dimensions by Edwin Abbott
πηγή: https://scifi.stackexchange.com/questions/86250/what-books-are-shown-on-the-bookshelf-in-interstellar
Ο πραγματιστής ιατρός Κόλιν Φάρελ συναντά τη θεία δίκη στο πρόσωπο ενός νεαρού, του οποίου τον πατέρα δεν κατάφερε να σώσει τη ζωή στο χειρουργείο, όντας πιθανότατα υπό την επήρρεια αλκοόλ. Η μεταφυσική εκδίκηση θα πέσει πάνω στα δύο του παιδιά και τη γυναίκα του και για να σωθούν θα πρέπει να επιλέξει ο ίδιος να θανατώσει κάποιον από τους τρεις. 
Ακριβής αναπαράσταση της σφαγής του 1989 στο πολυτεχνείο του Μόντρεαλ στον Καναδά (βλ. σχετικό λήμμα), από τον σπουδαίο και νεαρό το 2009 σκηνοθέτη Denis Villeneuve. Σε μία από τις πιο φιλήσυχες χώρες του πλανήτη, ένας νεαρός θα ζωστεί με όπλα και θα ορμήσει στο πολυτεχνείο με στόχο να σκοτώσει όσο περισσότερες νεαρές κοπέλες μπορεί. Τρομακτικό και συγκινητικό σε μόλις 77 λεπτά.
Ζήστε λες και δεν υπάρχει αύριο! λέει το σλόγκαν της ταινίας. Πείτε τους ότι ζούμε μέχρι τις 6μμ στην Κοζάνη εδώ και μήνες! 
Τι ήθελε να πει ο ποιητής;!
Χαρακτηριστικότατη σκηνή από την κωμωδία 50 First Dates με την Drew Barrymore να διαβάζει τον αγαπημένο Τρυποκάρυδο (Still life with woodpecker) του Τομ Ρόμπινς.
