The Changeling (Απόλυτος τρόμος)

 Changeling, δηλ. στα ελληνικά, το αλλαξοπαίδι. Ναι, υπάρχει τέτοια έννοια. Το παιδί που παίρνεις στη θέση άλλου παιδιού. Το οποίο είναι ένα βασικό σημείο πλοκής σε αυτή την ταινία τρόμου του 1980. Μία ταινία για την οποία δεν είχα ακούσει, ούτε είχα διαβάσει κάτι στα διάφορα περιοδικά όλα τα προηγούμενα χρόνια, σαν να ήταν εξαφανισμένη ή παραγνωρισμένη. Μάλλον επισκιάστηκε από την άλλη ταινία τρόμου εκείνης της χρονιάς, τη μεγάλη επιτυχία της Λάμψης. Και με τα χρόνια, έπεσε στην αφάνεια.

Το στόρι θέλει έναν μουσικό που έχει περάσει ένα οδυνηρό τραύμα (το χαμό της γυναίκας και του παιδιού του), να νοικιάζει μια έπαυλη, στην οποία αρχίζουν να συμβαίνουν και να ακούγονται περίεργα πράγματα. Που θα τον οδηγήσουν να ανακαλύψει σιγά σιγά μυστικά του παρελθόντος. Αλλά όλα αυτά, δεν τον αφορούν. Έχει χρόνο, και ασχολείται να λύσει το μυστήριο. Αλλά με κάποια σχετική απάθεια, και χωρίς να βρίσκεται σε απόλυτο κίνδυνο. Και για αυτό ίσως  δεν μπορείς να "νιώσεις" τον τρόμο, απλά τον παρακολουθείς ως θεατής και συ αποστασιοποιημένος. Καλοφτιαγμένη καναδική παραγωγή μεν, όχι τίποτα σπουδαίο, στην τελική. Ίσως και γι' αυτό δεν είχα ακούσει σχετικά για αυτή την ταινία.

Stand up comedy movies

Είχα ξεκινήσει να ετοιμάζω αυτή τη λίστα πίσω στο σωτήριο έτος... 2012!  Τελικά, δώδεκα χρόνια μετά, έχουμε δει περισσότερο stand up, και το εγχώριο είδος έχει ανέβει και εδραιωθεί πλέον ως είδος διασκέδασης (δείτε ως σύγκριση την παλιά μου κριτική στο Punchline). Κινηματογραφικά, ακολουθεί η μικρή λίστα παρακάτω. Ευπρόσδεκτα πάντα τα σχόλια, αν κάτι μου ξέφυγε. 

The king of comedy (1983)

Se habla español (2005)
http://www.imdb.com/title/tt0443630/

Punchline (1988)

Man on the Moon
http://www.imdb.com/title/tt0125664/

Lenny (1974)

Mickey One (1965)

Funny people (2009)
http://www.imdb.com/title/tt1201167/

Man of the Year (2006)
http://www.imdb.com/title/tt0483726/

Two Way Stretch (Οι εντιμότατοι κύριοι του κελιού 13)

Ο Peter Sellers υποδύεται έναν διάσημο κλέφτη, ο οποίος βρίσκεται μέσα στη φυλακή μαζί με τους δύο συνεργάτες του και περνάνε...ζωή χαρισάμενη, έχοντας όλα τα κομφόρ και την ησυχία τους. Λίγες μέρες πριν αποφυλακιστούν, σχεδιάζουν να αποδράσουν, να κάνουν ένα τελευταίο μεγάλο κόλπο και να μπούνε ξανά πίσω από τα σίδερα, για να έχουν το τέλειο άλλοθι. Η μετάθεση όμως σε αυτή τη φυλακή ενός σκληρού δεσμοφύλακα θα φέρει δυσκολίες στα σχέδια των επίδοξων δραπετών. Η βρετανική παραγωγή Two Way Stretch είναι καλοφτιαγμένη, έχει ενδιαφέρουσα πλοκή με κωμικές πινελιές και ανατροπές. Από τις καλές πρωταγωνιστικές ταινίες του Πίτερ Σέλερς της βρετανικής περιόδου, πριν γίνει υπερ-διάσημος με Ροζ Πάνθηρα, το Πάρτι κλπ.

Blue Collar (Θανάσιμη απειλή)

Δύο χρόνια μετά τον Ταξιτζή, ο Paul Schrader γράφει ένα νέο έργο και σκηνοθετεί για πρώτη φορά. Full spoilers ahead.

Σε πρώτο ρόλο ο Harvey Keitel και ο Richard Pryor, φίλοι και εργάτες σε βιομηχανία στο Ντιτρόιτ, δεν βγάζουν άκρη ούτε από τα αφεντικά, ούτε έχουν κάποια βοήθεια της προκοπής από το συνδικάτο. Τα χρέη και οι υποχρεώσεις τρέχουν (και κάποια "γούστα" που είναι λίγο πιο ακριβά) οπότε σκοπεύουν να ληστέψουν και να πάρουν τα λεφτά από το συνδικάτο. Καταφέρνουν να διαρρήξουν το χρηματοκιβώτιο, αλλά ανακαλύπτουν ελάχιστα χρήματα. Ανακαλύπτουν όμως και αποδείξεις για παράνομες συναλλαγές του συνδικάτου. Έτσι, αποφασίζουν να εκβιάσουν το σωματείο. Μετά από αυτό τα πράματα θα παρεκτραπούν: ο τρίτος συνεργός θα βρει θανάσιμο ατύχημα στο εργοστάσιο προς το τέλος, οι άλλοι δύο θα αντιμετώπισουν απειλές από μπράβους, και η κλιμακούμενη ένταση θα φέρει ρίξη στη φιλία τους. Το Blue Collar είναι μία δυναμική κριτική στις όχι τόσο ρόδινες πρακτικές των συνδικάτων (τι μου λες;) και των αφεντικών. Τι'χες Γιάννη, τι'χα πάντα. Μία χαρακτηριστικότατη ταινία της δεκαετίας του '70.

Films rewatched: Wild at Heart

Περίεργοι χαρακτήρες (αφού ταινία του Λιντς έβαλες να δεις), σε ένα ιδιαίτερο road-movie, κάποιους θα τους χαρακτήριζες και "παρανοϊκούς" (κύριε Dafoe, πάλι βρήκες ρόλο να "κεντίσεις"), σεξ και βία, Sex and Death, όπως λένε οι Motorhead σε ένα τραγούδι τους.

A Run for your Money

Δύο Ουαλοί ανθρακωρύχοι πηγαίνουν στο Λονδίνο να πάρουν βραβείο από εφημερίδα, αλλά χάνονται στη διαδρομή καθώς ο ένας μπλέκει με λωποδύτισσα που του κάνει τα γλυκά μάτια και προσπαθεί να του πάρει το βραβείο (τα λεφτά) και ο άλλος μπλέκει με παλιό φίλο μουσικό και την άρπα του, με τον οποίο καταλήγουν να κάνουν πολλές στάσεις στις παμπ για μπύρες και ουίσκι. Ο Άλεκ Γκίνες συμμετέχει σε δεύτερο ρόλο ενός δημοσιογράφου που προσπαθεί να τους συμμαζεψει, για λογαριασμό της εφημερίδας. Το A Run for your Money είναι μία απλή παλαιομοδίτικη κωμωδία των Studio Ealing, η οποία έχει κάποια καλά σημεία, αλλά στο σύνολο της μπορεί να φανεί κουραστική. Μόνο για τους φανατικούς του παλιού Βρετανικού κινηματογράφου και σε αυτούς που... θέλουν να δούνε ποιες είναι οι διαφορές των Ουαλών από τους Άγγλους!

Private's Progress

Περιπέτειες στο στράτευμα από το Ian Carmichael, που συνεχίζει να υποδύεται τον αγαθό και ηθικό τύπο που είχε κάνει σε προηγούμενα έργα (ειδικά των αδερφών Boulting). Εδώ, στο Private’s Progress, κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, στρατολογείται από το πανεπιστήμιο και λόγω των γνώσεων του σε ξένες γλώσσες, συμμετέχει σε μία ομάδα που θα μπει σε γερμανικό έδαφος, για να αποσπάσει έργα τέχνης που έχουν πάρει οι Γερμανοί. Οι Βρετανοί αξιωματικοί υπεύθυνοι του σχέδιου (ο ένας ναύαρχος είναι και θείος του Carmichael) έχουν σκοπό να πουλήσουν μετά κάποια από τα ορίτζιναλ έργα τέχνης στη μαύρη αγορά. Όλα φυσικά θα πάνε ανάποδα σε αυτή την κωμωδία, που παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα. Ο νεαρός Richard Attenborough συμμετέχει ως φαντάρος που είναι άσος στην κοπάνα και στη λούφα, βάζοντας στα κόλπα και τον Carmichael.

A Night to Remember (Τιτανικός: Μια νύχτα να θυμάσαι)

Το A Night to Remember του 1958 είναι η βρετανική έκδοση για το δυστύχημα του Τιτανικού, μετά το αμερικάνικο έργο του 1953 με τη Barbara Stanwyck. Εδώ οι ηθοποιοί είναι σχεδόν όλοι άγνωστοι, αλλά το φιλμ θέλει να δώσει αυθεντικότητα σε λεπτομέρειες. Βασίστηκε στο ομότιλο βιβλίο του Walter Lord και το σενάριο ανέλαβε ο συγγραφέας Eric Ambler. Συμμετείχαν ως σύμβουλοι άνθρωποι και αξιωματικοί επιζήσαντες του ναυαγίου. Παρόλο την εμπορική της αποτυχία, εξυμνείται από τους ιστορικούς για τη μεγάλη της πιστότητα. Εκτός, φυσικά, από το σπάσιμο του πλοίου στη μέση, κάτι για το οποίο κανείς δεν είχε αποδείξεις, μέχρι που βρέθηκε το ναυάγιο το 1985.

Για το σημερινό θεατή, που έχει δει και την α λα Τζέιμς Κάμερον έκδοση του Τιτανικού, ίσως να μην εντυπωσιαστεί, παρακολουθώντας όμως την ταινία, σε πιάνει πάλι το στομάχι σου για το μέγεθος αυτής της καταστροφής, σε πιάνουν τα νεύρα από τις ανθρώπινες αντιδράσεις (κυρίως της αριστοκρατίας) και μία θλίψη για το ότι στις μεγάλες καταστροφές πολλά πράματα θα είχαν αποβεί σωτήρια αν κάποιος άνθρωπος είχε προνοήσει λίγο καλύτερα.

Number 17

Άλφρεντ Χίτσκοκ από τη βρετανική περίοδο, μία από τις πρώτες ομιλούσες ταινίες του, με γραφικούς χαρακτήρες, έντονο θεατρικό στοιχείο και αρκετά, μα αρκετά παλιομοδίτικο ύφος, καμία σχέση με τα κατοπινά του έργα. Στο Number 17 ξεχωρίζει η καταδίωξη στο τρένο προς το τέλος του έργου, που καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μακέτες, αλλά εκεί «νιώθεις» λίγο τη σφραγίδα του Χίτσκοκ. Μόνο για τους σκληροπυρηνικούς φαν του κ. Χίτσκοκ.

Books in films: Ο Sergio Leone επιλέγει Τζακ Λόντον

Στο Κάποτε στην Αμερική βλέπουμε τον πρωταγωνιστήνα διαβάζει στην τουαλέτα το Martin Eden του Τζακ Λόντον.

Seven Days to Noon (Πανικός στο Λονδίνο/Ο δυναμιτιστής του Λονδίνου)

Ο αγγλικός τίτλος της ταινίας Seven Days to Noon αναφέρεται στο τελεσίγραφο που έδωσε τρελαμένος επιστήμονας, πριν ενεργοποιήσει βόμβα σε άγνωστο σημείο στο κέντρο του Λονδίνου. Η υπόλοιπη ταινία των αδερφών Boulting μοιάζει με κινηματογραφοποιημένο ντοκιμαντέρ, παρακολουθούμε δηλαδή τις κινήσεις που κάνει το σύστημα ασφαλείας της Βρετανίας (στρατός, πυροσβεστική, νοσοκόμοι κλπ.) για να βρει πού έχει κρυφτεί ο επιστήμονας αλλά και να προετοιμαστεί για να εκκενώσει την πόλη, εφόσον χρειαστεί. Το έργο δεν το λες κακό, έχει φυσικά παλιομοδίτικη αισθητητική, μιας και η ταινία βγήκε το 1950, έχει δόσεις αγωνίας, και είναι εντελώς μέσα στο πνεύμα της νέας -τότε- πυρηνικής εποχής, λίγα μόνο χρόνια μετά το τέλος του Β’ ΠΠ.

The Black Stallion (Η μαύρη καλλονή)

Στο σύνολο της, η Μαύρη Καλλονή είναι μία οικογενειακή ταινία, όπου ένα μικρό παιδί ναυαγεί σε έρημο νησί με ένα άγριο άλογο, το εξημερώνει με το δικό του τρόπο, και όταν σώζονται, επιστρέφουν στην Αμερική, και δοκιμάζουν την τύχη τους στους αγώνες ιπποδρομίας. Η ταινία που σκηνοθέτησε ο Carroll Ballard αποτελείται από δύο μέρη: το πρώτο που περιλαμβάνει το ναυάγιο και τη ζωή στο ερημικό νησί και το δεύτερο με την επιστροφή στην Αμερική. Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει όλα τα γνωστά κλισέ του είδος: το παιδί βρίσκει παλαίμαχο αναβάτη (ο γηραιός Mickey Rooney στο ρόλο) και το αουτσάιντερ συναγωνίζεται στα ίσα διάσημα άλογα ταχύτητας. Το πρώτο μέρος όμως μας κέρδισε….κινηματογραφικά. Χωρίς ουσιαστικά να έχει πολλούς διαλόγους, παρακολουθούμε την προσπάθεια του αγοριού να γίνει φίλος του αλόγου στην αρχή και μετά να το καβαλικέψει, μέσα από πανέμορφες εικόνες και εκπληκτική φωτογραφία. Αυτό που λέει και ο κ. Roger Ebert στην κριτική του.

Άσχετο: οι εικόνες από το ναυάγιο μού έφερε λίγο στο μυαλό τις αντίστοιχες από τη Ζωή του Πι. Οι προπέλες, λίγο από Τιτανικό. Η ταινία βγήκε το 1979, πολλά χρόνια πριν τις αναφερθείσες.

rogerebert.com/reviews/the-black-stallion-1979

The Shout (Η κραυγή που σκοτώνει)

Λίγο θρίλερ, περισσότερο όμως μία ατμοσφαιρική ταινία χαρακτήρων, βγαλμένη από το κινηματογραφικό σύμπαν της δεκαετίας του ’70, με χρήση φλάσπμακ και σεκάνς που μπερδεύεσαι αν είναι όνειρο ή αλήθεια. Τα συζυγικά προβλήματα του ζευγαριού John Hurt & Susannah York, γίνονται πιο έντονα με την έλευση ενός περίεργου χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Alan Bates, ο οποίος έχει μία μυστικιστική αύρα και μία ικανότητα που...σκοτώνει. Σε δεύτερους ρόλους, μεταξύ άλλων, βρίσκουμε τους νεαρότατους Tim Curry, Jim Broadbent.

Η ταινία The Shout κυκλοφόρησε το 1978, σκηνοθετήθηκε από τον Πολωνό Jerzy Skolimowski, που είχε κερδίσει Χρυσή Άρκτο για την βελγικής παραγωγής ταινία του Le depart, και είχε συμμετάσχει και στη συγγραφή του σεναρίου Το μαχαίρι στο νερό του συμπατριώτη του Ρόμαν Πολάνσκι. Το έργο απευθύνεται αποκλειστικά σε σινεφίλ και να πούμε ότι δεν είναι ταινία τρόμου.

The 'Maggie'

Σκοτζέζικη ταινία για το μικρό πλοιάριο που λέγεται The Maggie. Αλλά και για έναν αμερικανό (ο Paul Douglas στον εν λόγω ρόλο) που θέλει να μεταφέρει έπιπλα και εξοπλισμό στο νέο του εξοχικό (κάπου στην Σκωτία) αλλά ξεμένει από επιλογές. Και από μικρό μπέρδεμα νοικιάζει, χωρίς να το ξέρει(!), το Maggie με το Σκωτσέζο καπετάνιο και πλήρωμα. Αλλά από τα νεύρα του, το κυνηγάει για να σταματήσει τη μεταφορά. Και μπλέξιμο με το μπλέξιμο, τελικά θα το συνοδεύσει στη διαδρομή μέχρι τέλους. Κλασική ταινία των βρετανικών στούντιο Ealing, που παρακολουθείται ευχάριστα, με το γνωστό βρετανικό χιούμορ και τη "σφραγίδα" των Ealing studios. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε τον Alexander Mackendrick, που μας έχει δώσει το γνωστότερο έργο Sweet Smell of Success, made in Χολιγούντ, αλλά εσείς αναζητήστε το επίσης βρετανικό Άνθρωπο με το λευκό κουστούμι.

The Uninvited (Το σπίτι του μυστηρίου)

Δύο αδέρφια αγοράζουν στοιχειωμένο σπίτι στην αγγλική ύπαιθρο, με μία νεαρή γειτονοπούλα να «επηρεάζεται» από το πνεύμα της προηγούμενης ιδιοκτήτριας που πέθανε υπό μυστήριες συνθήκες. Το ζευγάρι θα αναζητήσει λύση στο μυστήριο με τη βοήθεια της ψυχιάτρου που ξέρει πολλά, κρύβει περισσότερα και λέει λίγα. Τυποποιημένο έργο της εποχής, με καλούτσικα εφέ για την εποχή του (ο διευθυντής φωτογραφίας Charles Lang προτάθηκε για όσκαρ) και με ενδιαφέρουσα πλοκή, αλλά φυσικά δεν ξεφεύγει από γραφικότητες και σεναριακές ευκολίες. Αρχικά, προοριζόταν για τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, αλλά επειδή δεν "έδεσε το γλυκό", ανέλαβε ο Lewis Allen. Η ταινία The Uninvited ήταν μεγάλη επιτυχία της εποχής, αλλά δεν έχει κάτι παραπάνω να προσθέσει στο είδος (ειδικά για έναν σημερινό θεατή), απευθύνεται μόνο στους φανατικούς του παλιού κινηματογράφου και του Ray Milland που πρωταγωνιστεί. Για την ιστορία να πούμε ότι βασίζεται στο μυθιστόρημα Uneasy Freehold της Dorothy Macardle (που στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε ως Uninvited).

Once Upon a Time in America (Κάποτε στην Αμερική)

Ξαναβλέποντας την επική ταινία του Sergio Leone Κάποτε στην Αμερική συνειδητοποίησα ότι ήταν σαν να μην την είχα δει ξανά. Τη θυμόμουν κάπως διαφορετική. Πρέπει να είχα δει παλιότερα τη μικρότερη έκδοση. Βλέποντας την original έκδοση των τριών ωρών και 40 λεπτών απολαμβάνεις τη μαεστρική σκηνοθεσία και την υπέροχη αφήγηση της ιστορίας των τεσσάρων μικροκακοποιών που γίνονται σιγά-σιγά αρχιμαφιόζοι. Μετά έρχεται το τέλος της ποτοαπαγόρευσης και φυσικά το τέλος της δικιάς τους εποχής. Και μετά από δεκαετίες μακριά από το έγκλημα, κοντά στη δεκαετία του '70, ο ηλικιωμένος πρωταγωνιστής προσπαθεί να ενώσει κάποια κομμάτια από την ιστορία του παρελθόντος, και να κλείσει υποθέσεις που έμειναν ανοιχτές. Θα μπορούσαμε να πούμε, χωρίς δόση υπερβολής, πως η ταινία είναι το αντίπαλο κινηματογραφικό γκανγκστερικό επικό έργο με το Νονό, για την πρωτοκαθεδρία στο είδος. Ίσως είναι και η ταινία που επηρεάστηκε τα μάλα ο Scorsese για να φτιάξει το δικό του The Irishman.

Books in films: Λολίτα & Peter Sellers

Στο Heaven's Above με πρωταγωνιστή τον Peter Sellers, που κυκλοφόρησε το 1963, νεαρό αγόρι διαβάζει την πασίγνωστη Λολίτα (μέσα στην εκκλησία, εν ώρα κατήχησης!) του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, του οποίου η κινηματογραφική μεταφορά έκανε γνωστό τον Peter Sellers (σε δεύτερο ρόλο εκεί) και είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν, το 1962. Σύμπτωση;

The Black Marble

Αστυνομική ταινία του 1980, επηρεασμένη σαφώς από τα 70s. Στο The Black Marble ένας αστυνομικός με προβλήματα (ψυχολογικά τραύματα και συνδυασμός τους με το αλκοόλ) μπλέκεται σε περίεργη υπόθεση απαγωγής σκυλιού (μιας κάποιας ράτσας), με τον Harry Dean Stanton που υποδύεται τον κτηνίατρο, να έχει απίστευτα χρέη στο τζόγο και να θέλει να «καθαρίσει» με όχι νόμιμο τρόπο. Περίεργη ταινία του νέου τότε Harold Becker (αστυνομική με κωμικές αποχρώσεις), ο οποίος φτιάχνει ένα buddy-cop-movie με άντρα-γυναίκα αστυνομικούς (η Paula Prentiss υποδύεται τη συνάδελφο, την οποία θυμόμαστε περισσότερο στην Υπόθεση πάραλαξ και Man's favorite sport), εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων φυσικά. Περίεργη επίσης η επιλογή του σαραντάχρονου τότε Robert Foxworth στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που δεν είχε πολλές πρωταγωνιστικές εμφανίσεις στο "μεγάλο πανί".

Heaven's Above! (Ο αμαρτωλός)

Μέτρια αγγλική παραγωγή με τον Peter Sellers να τοποθετείται ως κληρικός (από λάθος, φυσικά, συνωνυμία με άλλο κληρικό) σε μία μικρή βιομηχανική πόλη και όντας καλοκάγαθος και σε σημείο εκνευρισμού «αθώος», δημιουργεί ανατροπές στο κατεστημένο της πόλης και κυρίως στη σχέση των πλουσίων με την εκκλησία. Από τα αδέρφια John & Roy Boulting η ταινία Heaven’s Above! είναι μία τυπική βρετανική κωμωδία καταστάσεων, με πρώτο και μοναδικό «βιολί» τον Peter Sellers, που είχε αρχίσει να γίνεται παγκοσμίως διάσημως εκείνη την εποχή.

The Lighthouse (Ο φάρος)

Ο φάρος ή αλλιώς ο πυρετός της καμπίνας (όπως είχε γράψει ο Στίβεν Κινγκ στη Λάμψη) σε έναν απομονωμένο βράχο, με έναν νεαρό εργάτη και τον ηλικιωμένο επιστάτη. Αλκοόλ και παραισθήσεις, φουλ αντρική τεστοστερόνη και νεύρα, και η κακοτυχία του να πειράζεις τους γλάρους, θα οδηγήσουν όχι σε καλά αποτελέσματα. Ο Robert Eggers φτιάχνει ένα γοτθικό, ατμοσφαιρικό αλλά και πνιγηρό έργο με ασπρόμαυρη φωτογραφία και οι δύο πρωταγωνιστές (Robert Pattinson και Willem Dafoe) δίνουν αξιομνημόνευτες ερμηνείες.

Muhomatsu no issho (The ricksaw man)

Ένας άξεστος, αγράμματος και αρκετά ευέξαπτος καροτσέρης μπλέκει συνέχεια σε καυγάδες. Μία από τις περιπέτειες που μπλέκει είναι με την οικογένεια ενός στρατιωτικού. Χωρίς να το καταλάβει καλά-καλά, θα βρεθεί να μεγαλώνει το γιο της οικογένειας, μετά τον απρόσμενο θάνατο του πατέρα στρατιωτικού. Μία απλή ταινία για τους απλοϊκούς άνθρωπους, της καθημερινότητας και του μόχθου, που μας δείχνει ότι το ήθος, η φροντίδα, το νοιάξιμο για το συνάνθρωπό σου, μπορεί να αφήσει το στίγμα της στους οικείους ανθρώπους. Το The rickshaw man είναι μία γιαπωνέζικη ταινία από το 1958 σε σκηνοθεσία Hiroshi Inagaki που έχει για πρωταγωνιστή τον αγαπημένο Toshiro Mifune, που κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο φεστιβάλ της Βενετίας εκείνη τη χρονιά.