Ουκ ολίγα και αρκετά ενδιαφέροντα τα βιβλία που έχει η βιβλιοθήκη στο Interstellar του Christopher Nolan. Έχουμε και λέμε...
The Stand by Stephen King
Moby Dick by Herman Melville
The Go Between by L.P. Hartley
Winter's Tale by Mark Helprin
Out of the Blue by Isabel Wolf
Time's Arrow by Martin Amis
Maugham: A Biography by Ted Morgan
Downwinders: An Atomic Tale by Curtis and Diane Oberhansly
One Hundred Years of Solitude by Gabriel Garcia Marquez
The Story of Edgar Sawtelle: A Novel (P.S.) by David Wroblewski
The Big Nowhere by James Ellroy
The Willoughbys by Lois Lowry
The Waste Land by T.S. Elliot (specifically the poem "Four Quartets")
The Wasp Factory by Iain Banks
Gravity's Rainbow by Thomas Pynchon
Emma by Jane Austen
A Wrinkle in Time by Madeleine L'Engle
Labyrinths by Jorge Luis Borges
Flatland: A Romance of Many Dimensions by Edwin Abbott
πηγή: https://scifi.stackexchange.com/questions/86250/what-books-are-shown-on-the-bookshelf-in-interstellar
Ο πραγματιστής ιατρός Κόλιν Φάρελ συναντά τη θεία δίκη στο πρόσωπο ενός νεαρού, του οποίου τον πατέρα δεν κατάφερε να σώσει τη ζωή στο χειρουργείο, όντας πιθανότατα υπό την επήρρεια αλκοόλ. Η μεταφυσική εκδίκηση θα πέσει πάνω στα δύο του παιδιά και τη γυναίκα του και για να σωθούν θα πρέπει να επιλέξει ο ίδιος να θανατώσει κάποιον από τους τρεις. 
Ακριβής αναπαράσταση της σφαγής του 1989 στο πολυτεχνείο του Μόντρεαλ στον Καναδά (βλ. σχετικό λήμμα), από τον σπουδαίο και νεαρό το 2009 σκηνοθέτη Denis Villeneuve. Σε μία από τις πιο φιλήσυχες χώρες του πλανήτη, ένας νεαρός θα ζωστεί με όπλα και θα ορμήσει στο πολυτεχνείο με στόχο να σκοτώσει όσο περισσότερες νεαρές κοπέλες μπορεί. Τρομακτικό και συγκινητικό σε μόλις 77 λεπτά.
Ζήστε λες και δεν υπάρχει αύριο! λέει το σλόγκαν της ταινίας. Πείτε τους ότι ζούμε μέχρι τις 6μμ στην Κοζάνη εδώ και μήνες! 
Τι ήθελε να πει ο ποιητής;!
Χαρακτηριστικότατη σκηνή από την κωμωδία 50 First Dates με την Drew Barrymore να διαβάζει τον αγαπημένο Τρυποκάρυδο (Still life with woodpecker) του Τομ Ρόμπινς.
Πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Kevin Reynolds. Πρώτη ταινία όπου πρωταγωνιστεί ο Kevin Costner. Άλλη μία ταινία με το λεγόμενο coming-of-age, δηλαδή την ενηλικίωση των πρωταγωνιστών και την ώρα να λάβουν τις αποφάσεις για το μέλλον τους (αποφοίτηση, γάμος, εργασία ή κατάταξη στον πόλεμο του Βιετνάμ). Αποφάσεις ζωής που δεν παίρνονται εύκολα, έτσι οι τέσσερις φίλοι οδεύουν σε ένα road trip, να ξεθάψουν ένα "φίλο" τους, τον Ντομ, και με αυτό τον τρόπο να καθυστερήσουν την ώρα των αποφάσεων. Κοντά στη μέση του έργου, το ταξίδι θα τους φέρει σε ένα μέρος όπου γίνεται εκπαίδευση για πτώση με αλεξίπτωτο. Το τμήμα αυτό είναι καρέ-προς-καρέ αντιγραφή της μικρού μήκους φοιτητικής ταινίας του Reynolds με τίτλο Proof, την οποία είδε ο Spielberg και βοήθησε τελικά στην παραγωγή και της εν λόγω ταινίας. Εν συνόλω, το έργο Fandango έχει πολύ καλό κωμικό ρυθμό, ωραίους διαλόγους, πειράγματα και μαλώματα μεταξύ φίλων. Δεν το περίμενα, αλλά μου άρεσε πολύ!
Ξαναβλέποντας το The French Connection, παρατηρούμε την παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα μιας κάποιας άλλης εποχής (πέρασαν σχεδόν 50 χρόνια!), χωρίς εξωραϊσμούς όμως, μία εντελώς ρεαλιστική απεικόνηση εκείνης της εποχής. Ο χύμα-σκληροτράχηλος αστυνομικός Gene Hackman με τον πιο ήσυχο και μετρημένο Roy Scheider θα κυνηγήσουν τον άνθρωπο από τη Γαλλία Fernando Rey, για να πιάσουν αυτόν αλλά και το μεγάλο φορτίο με ηρωίνη που φέρνει καλά κρυμμένα ο τελευταίος στη Νέα Υόρκη.
Το έργο είναι βασισμένο στο βιβλίο The Book of Daniel του E. L. Doctorow που κυκλοφόρησε το 1971, το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στα πραγματικά γεγονότα της ζωής, καταδίκης και εκτέλεσης το 1953 του ζεύγους των Julius και Ethel Rosenberg με την κατηγορία των κατασκόπων. Το βιβλίο και η ταινία αλλάζουν τα ονόματα και πρωταγωνιστής γίνεται ο Daniel, ο γιος. Επικεντρώνεται στον αντίκτυπο του βάρους του θανάτου των γονιών και των επιπτώσεων που είχαν στα παιδιά τους, στον Timothy Hutton (φρέσκο όνομα εκείνη την εποχή μετά και το όσκαρ που είχε λάβει) και τη νεαρή Amanda Plummer. Μέσα από φλας μπακ και σέπια φωτογραφία, βλέπουμε στιγμές από το αγωνιστικό παρελθόν του ζευγαριού, τη δίκη και όχι μόνο. Το ζευγάρι υποδύονται ο Mandy Patinkin και η Lindsay Crouse και σε μικρό ρόλο βλέπουμε και τη νεαρή Ellen Barkin. "Βαριά" ταινία, μεν, ενδιαφέρουσα, δε. Σκεφτείτε επίσης πόσο θαραλλέα ήταν η επιλογή του Sidney Lumet να κυκλοφορήσει το έργο στη συντηρητική εποχή που πρέσβευε η προεδρία του Ρήγκαν τότε.
Το "Αυτό" από τον Stephen King και το διήγημα "The Destructors" από τον Graham Greene, και κάποια άλλα που δεν αναγνωρίζονται στο Donnie Darko του 2001.
Δεν περιγράφεται, απλά... βιώνεται. Ο Λέο Καράξ με τον μόνιμο συνεργάτη του Denis Lavant (και διάφορους γκεστ όπως την Eva Mendes, την Kylie Minogue και τον Michel Piccoli μεταξύ άλλων) σε μία συρραφή επεισοδίων για τη Ζωή, τον Ηθοποιό και τις ανάγκες του που δεν αντιλαμβανόμαστε, τους Ρόλους που όλοι υποδυόμαστε. Το Holy Motors απευθύνεται σε σινεφίλ κοινό και μόνο.
Παραγνωρισμένο, ίσως και ξεχασμένο, αριστούργημα του Σκορσέζε από το 1999. Ναι, το Bringing Out the Dead θυμίζει έντονα τον Ταξιτζή: σε σενάριο του Πολ Σρέντερ, έχουμε και εδώ έναν βασανισμένο χαρακτήρα (νοσηλευτής) που κυκλοφορεί στους δρόμους της Νέας Υόρκης (με το ασθενοφόρο αντί για ταξί), που ζει και εργάζεται ανάμεσα στους απόκληρους και τα πρεζάκια αυτής της πόλης. Ο Nicolas Cage ως επί τω πλείστον παίζει με τα κουρασμένα μάτια και με μία ηρεμία, εκτός από κάποιες σκηνές που οδηγείται στα άκρα και θυμίζει τον Cage των blockbuster που είχε βγάλει τα προηγούμενα χρόνια (Con Air, Face/Off). Ο χαρακτήρας του Κέιτζ είναι βασανισμένος από το θάνατο μίας νεαρής που δεν μπόρεσε να σώσει και είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης από υπερκόπωση. Η γαλήνη της ψυχής στο τέλος όμως μπορεί να έρθει από κάτι πολύ απλό, όπως το να κοιμηθείς στην αγκαλιά του ανθρώπου που σε καταλαβαίνει. Εκεί, με το κεφάλι δίπλα στην καρδιά.
20 χρόνια μετά βλέπεις με άλλα μάτια τις τρεις ιστορίες στο έργο του Αλεχάντρο Ινιαρίτου. Όταν ήσουν νεαρός, εντυπωσιάστηκες περισσότερο με την πρώτη ιστορία. Όντας πλέον στα δεύτερα -άντα, “νιώθω” τους χαρακτήρες στη δεύτερη ιστορία και συμπάσχω σε σημεία με τον πρωταγωνιστή της τρίτης.
Τελευταία μέρα σχολείου το 1976, ανεμελιά, μπύρες, πάρτυ, ροκ εν ρολ, βόλτες με τα αυτοκίνητα και οι τελειόφοιτοι να κυνηγάνε τα πρωτάκια για να τα ρίξουν τις παραδοσιακές ξυλιές! Οι νεανικές ανησυχίες γύρω από τη ζωή, τον έρωτα, το τι κάνουμε μετά το σχολείο, παραμένουν απαράλλαχτα ίδια σε όλες τις γενιές. Ο Richard Linklater γίνεται γνωστός στους ανεξάρτητους κινηματογραφικούς κύκλους, οι McConaughey και Affleck εμφανίζονται έτσι όπως δεν θέλουν να θυμούνται (εμφανισιακά) και το Dazed and Confused μένει στην ιστορία. Συμμετέχουν επίσης ο Adam Goldberg και η Marissa Ribisi η οποία, για όσους δεν ξέρουν, είναι η δίδυμη αδερφή του Giovani Ribisi. 
Η τυχαία ανακάλυψη ενός σκελετού και του σήματος σερίφη που φέρει θα προξενήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και θα φανερώσει καλά κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος, σε μία μικρή αμερικανική πόλη που συνορεύει με το Μεξικό. Ίσως η καλύτερη ταινία του σπουδαίου John Sayles που, με πρόφαση το αστυνομικό μυστήριο και με επίκεντρο μία περιοχή όπου συμβιώνουν αγγλοσάξονες, μαύροι και μεξικανοί, παρουσιάζει και σχολιάζει μέσα στην πυκνή πλοκή του έργου πλείστα θέματα: για το ρατσισμό, για την εξουσία και την αστυνομική βία, για τους μετανάστες που περνάνε τα σύνορα για μια καλύτερη ζωή, κυρίως όμως για τις οικογενειακές σχέσεις. Ο πρωταγωνιστής Chris Cooper αναζητά την αλήθεια για το παρελθόν του πατέρα του (Matthew McConaughey) και του σαδιστή σερίφη που υποδύεται ο Kris Kristofferson, ο Joe Morton επιστρέφει ως συνταγματάρχης στην περιοχή όπου ζει ο πατέρας του, οποίος είχε παρατήσει αυτόν και τη μητέρα του, ο γιος του Μόρτον που δε θέλει να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα όπως ο πατέρας του, η Elisabeth Pena που συναντιέται ξανά με τον Cooper 15 χρόνια μετά το σχολείο και κόντρα στις επιθυμίες των γονιών τους. Οι αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα θα λέγαμε ότι παρουσιάζεται στο Lone Star. Το παρελθόν συναντιέται με το παρόν με περίτεχνο μοντάζ, και η επιτυχία της ταινίας έγκειται στο ότι αγγίζει ανθρώπινες, ευαίσθητες χορδές. Η αλήθεια στο τέλος, όσο και αν πονάει, θα φέρει τη λύτρωση σε όλους τους εμπλεκόμενους. 
Μία ιστορία με φόντο τη δεκαετία του '50, που μπλέκει απλούς, καθημερινούς ανθρώπους με άτομα της πολιτικής εξουσίας, που ανακαλύπτουν ότι έχουν (κι αυτοί, όπως όλοι) μυστικά, διαπλεκόμενες σχέσεις με τον υπόκοσμο και άλλα άτομα από νυχτερινά κέντρα, διαφυλετικές σχέσεις (σε μια δύσκολη εποχή για τις ΗΠΑ). Στο κέντρο όλων αυτών υπάρχει ένα καλά κρυμμένο οικογενειακό μυστικό. Για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί με το νουάρ και τα παλπ μυθιστορήματα (κυρίως Ρέιμοντ Τσάντλερ, Ντάσιελ Χάμετ, Τζέιμς Κέιν και πιο προσφάτως με Τζέιμς Έλροι) θα βρει αρκετά ενδιάφερουσα το Motherless Brooklyn. Εγώ από την άλλη είδα όλα αυτά τα κλισέ του είδους και δεν ξετρελάθηκα. Ωραία αναπαράσταση της εποχής, καλές ερμηνείες, ειδικά ο Νόρτον που ήθελε καιρό τώρα μάλλον να πρωταγωνιστήσει σε ρόλο που να έχει και κάποιο έξτρα χαρακτηριστικό (σύνδρομο Τουρέτ). Αλλά, θα χρειαστεί να διαβάσω το βραβευμένο βιβλίο του Jonathan Lethem που πρωτοκυκλοφόρησε το 1999, για να συγκρίνω τι έμεινε μέσα, τι έξω από το έργο, ένα βιβλίο του οποίου τα δικαιώματα είχε αγοράσει ο Νόρτον από το '99, αλλά κατάφερε να γυρίσει την ταινία μόλις πέρυσι. 
