Without a Clue (Επιτέλους, λίγη σοβαρότητα κ. Χολμς)

Άλλη μία ελεύθερη διασκευή στα έργα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Αυτή τη φορά, η διάνοια είναι ο Τζον Γουότσον (Ben Kingsley), που λύνει τα εγκλήματα και ο Σέρλοκ Χολμς είναι ο συγγραφικός χαρακτήρας που δημιούργησε ο Γουότσον για να του αποδώσει τη λύση των εγκλημάτων. Επειδή ο κόσμος όμως ζητάει να γνωρίσει τον Χολμς, προσλαμβάνει έναν ηθοποιό (Michael Caine) που του αναθέτει να υποδύεται το χαρακτήρα του Σέρλοκ Χολμς!

Το Without a Clue βασικά είναι σάτιρα και βγάζει γέλιο, οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι πολύ καλές και βασικό ρόλο παίζει η μεταξύ τους χημεία που είναι απίστευτα καλή. Πολλή καλή και η αναπαράσταση της εποχής. Σε γενικές γραμμές, δεν πρόκειται για ένα έργο που θα μείνει στην κινηματογραφική ιστορία, αλλά ένα καλό έργο για διασκέδαση.

Young Sherlock Holmes (Η πυραμίδα του φόβου)

Από την εταιρεία Amblin Entertainment των Steven Spielberg, Kathleen Kennedy και Frank Marshall, κυκλοφόρησε άλλη μία νεανική ταινία στα χνάρια των Goonies και Gremlins (χμ... αφού ο σεναριογράφος ήταν ο Chris Columbus που έγραψε και τα δύο προαναφερθέντα!), μία ταινία με νεαρούς πρωταγωνιστές που μπλέκουν σε περιπέτειες τύπου Ιντιάνα Τζόουνς. Εδώ, στο Young Sherlock Holmes παρακολουθούμε την πρώτη περιπέτεια του νεαρού Σέρλοκ Χολμς, όταν και γνωρίζεται με τον Τζον Γουότσον στο κολλέγιο, σε μία ιστορία που εμπνεύστηκε ο σεναριογράφος Κολόμπους και δεν ανήκει σε κανένα γραπτό του δημιουργού Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Η ιστορία θα τους οδηγήσει σε μία μυστήρια οργάνωση που έχει αιγυπτιακή ρίζα, εξ ου και ο ελληνικός τίτλος του έργου. Αν παραβλέψετε τις αρκετές σεναριακές ευκολίες που οδηγούν την πλοκή και τις μέτριες ερμηνείες, τότε έχετε μία ενδιαφέρουσα ταινία που απευθύνεται κυρίως σε νεαρές ηλικίες. Όταν την είχα δει μικρός, με είχε αφήσει θετικές αναμνήσεις. Βλέποντας την ξανά όντας αρκετά μεγαλύτερος δεν εντυπωσιάστηκα στο ελάχιστο, και αποφάσισα να τη δω μετά από κάποια χρόνια μόνο με την κόρη μου, όταν μεγαλώσει λίγο περισσότερο.

Στις σκηνές που κάποιοι χαρακτήρες βιώνουν παραισθήσεις, η Industrial Light & Magic αναλαμβάνει τα εφέ, τα οποία είναι αρκετά ρεαλιστικά (και θυμίζουν άλλες παρόμοιες ταινίες της εποχής). Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει μία σκηνή με έναν ιππότη βγαλμένο από γυαλί-βιτρό και αυτή η σκηνή αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη ενσωμάτωση ψηφιακού χαρακτήρα σε φιλμ. Η σκηνή δημιουργήθηκε από την (άγνωστη τότε) εταιρεία Pixar, με τη συμμετοχή του John Lasseter.

Any Given Sunday (Κάθε Κυριακή)

Για πολλούς, η πιο πλήρης "αθλητική" ταινία, επειδή περιλαμβάνει την αγωνία του νεαρού αθλητή που διψάει για διάκριση, την αγωνία του παλιού αθλητή να μην παραγκωνιστεί, το πόσο ευάλωτος είναι ένας νεαρός αθλητής στην επιτυχία και στο εύκολο χρήμα, τα άγχη του μάνατζερ-προπονητή που πρέπει να τιθασεύσει το τσούρμο των αθλητών και να τα πηγαίνει καλά με τη διοίκηση, τους ιδιοκτήτες των ομάδων που νοιάζονται για το κέρδος, τα εισιτήρια, και τους γιατρούς που προσπαθούν με κάθε μέσο (νόμιμο ή όχι τόσο νόμιμο) να κρατήσουν όρθιο και υγιή τον αθλητή τους. Η ταινία Any Given Sunday του Όλιβερ Στόοουν τα περιλαμβάνει όλα σε 2 χορταστικές ώρες και 40 λεπτά, που δεν κάνουν κοιλιά, αν και υπάρχουν κάποια "φλύαρα" σημεία στο έργο. Φυσικά, σε κρατάει σε επαγρύπνηση με τις πάμπολλες κάμερες και τις άπειρες διαφορετικές λήψεις, το στακάτο μοντάζ και το μέγα-πλήθος από τους νεαρούς και παλαίμαχους σταρ, με προεξέχοντα τον Αλ Πατσίνο και το νεαρό Jamie Foxx σε μία από τις πρώτες του κινηματογραφικές εμφανίσεις.

JFK's all-star cast

Ο Kevin Costner στο ρόλο του Τζιμ Γκάρισον που αναζητά την αλήθεια.

Sissy Spacek

Donald Sutherland

Gary Oldman

Jack Lemmon

Jay Sanders

Joe Pesci

John Candy

Kevin Bacon

Laurie Metkalf

Michael Rooker

Walter Matthau

Wayne Knight

Tommy Lee Jones

Ο αληθινός Jim Garrison

Forushande (Ο εμποράκος)

Πόσο εκπληκτικός ο Φαραντί που καταφέρνει να κάνει τις απλές, ανθρώπινες ιστορίες τόσο αγχωτικές και η ρεαλιστική του ταινία να δημιουργεί αγωνία και ένταση απλά μέσα από τη δράση των χαρακτήρων. Η οποία δράση στον Εμποράκο ξεκινάει από ένα βίαιο γεγονός και εξελίσσεται από την ανάλυση των γεγονότων. Η πλοκή προχωράει αποκλειστικά από τους χαρακτήρες και ο πρωταγωνιστής άλλοτε κάνει τη σωστή σκέψη και άλλοτε παίρνει λανθασμένες αποφάσεις, λόγω ελλειπών πληροφοριών. Σαν ταινία μυστηρίου, σαν άλλος ντετέκτιβ, ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να βρει τον Κακό για να τον εκδικηθεί. Στην τελευταία πράξη του έργου όμως (κάτι σαν τελική αναμέτρηση), θα δούμε ότι κι ο κακός είναι άνθρωπος με οικογένεια και προβλήματα όπως όλοι. Όλα αυτά που λαμβάνουν χώρα παρουσιάζονται τόσο λογικά και ανθρώπινα, μπορεί ο καθένας να βρει κάτι για να ταυτιστεί, και θα μπορούσε να συμβαίνουν είτε στον Ιράν, είτε στην Ελλάδα είτε οπουδήποτε αλλού. Επιπλέον, ο σκηνοθέτης βρίσκει χώρο και "πετάει" μικρές αλήθειες γύρω από τη ζωή στο Ιράν και κάνει υπογείως το κοινωνικό του σχόλιο. Μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που πέρασε.

Stardust Memories (Ζωντανές αναμνήσεις)

Επιστροφή για λίγο στην καθαρή κωμωδία (μετά τα Εσωτερικές σχέσεις και Μανχάταν) και με καμουφλάζ τα υπαρξιακά άγχη του διάσημου σκηνοθέτη που υποδύεται ο Γούντι Άλεν (κάτι σαν το 8 1/2 του Φελίνι;). Το Stardust Memories θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα συνεχόμενο stand-up comedy έργο, καθώς ο χαρακτήρας απαντάει συνεχώς σε ερωτήσεις θαυμαστών και δημοσιογράφων. Βρίσκει φυσικά ευκαιρία να σατιρίσει τους πάντες και τα πάντα (κουλτουριάριδες, συνομωσιολόγους, οπαδούς UFO, την εβραϊκή του καταγωγή κ.λ.π.) και προσπαθεί να βρει το νόημα της ζωής και -περισσότερο- τη γυναίκα της ζωής του (όπως σε όλη σχεδόν τη φιλμογραφία του).

Ο υπογράφων πάντως θα θυμάται το έργο λόγω της παρουσίας της πανέμορφης Σάρλοτ Ράμπλινγκ.
Σε πάρα πολλά έργα του ο Γούντι Άλεν σχολιάζει ταινίες και βιβλία. Σ'αυτήν μιλάει για τον Κλέφτη ποδηλάτων και σε άλλη σκηνή υπογράφει αυτόγραφο στις Περιπέτειες του Τομ Σόγιερ.

Ξαναβλέποντας: The Limey (Ο Εγγλέζος)

Ξαναβλέποντας το The Limey επιβεβαίωσα απλά το πόσο εκπληκτική ταινία είναι. Με περίτεχνο μπερδεμένο μοντάζ και φλας-μπακ, την παγερή παρουσία του Terence Stamp που δεσπόζει σε όλο το έργο σαν άλλος "εξολοθρευτής" και την έξυπνη χρήση της παλιότερης βρετανικής ταινίας Poor Cow του Ken Loach για να μας δείξει νεανικές στιγμές του τότε νεαρού Stamp, η ταινία του Soderbergh βλέπεται και ξανα-βλέπεται. Ο ήρωας μας ψάχνει την αλήθεια και ζητάει εκδίκηση για το χαμό της κόρης του, αλλά στο τέλος θα καταλάβει ότι οι πράξεις των ενήλικων αφήνουν τον αντίκτυπο τους στα μικρά παιδιά, και η αλήθεια τελικά για το χαμό της κόρης του θα τον συντρίψει.

It Follows (Σε ακολουθεί)

Η πρώτη ταινία του David Robert Mitchell (του οποίου το δεύτερο έργο Under the Silver Lake λατρέψαμε) είναι μία ανεξάρτητη, ατμοσφαιρική ταινία τρόμου, στην οποία το Κακό σε ακολουθεί συνέχεια και το βλέπεις μόνο εσύ, κανένας άλλος. Το It Follows παίζει με τα κλισέ των νεανικών ταινιών τρόμου και της σεξουαλικής πράξης, χρησιμοποιεί ευρυματικά την κυκλική κίνηση της κάμερας (δείτε σχετικό αφιέρωμα από CineFix, με spoilers) και σε κρατάει σε συνεχή αγωνία.

Thumbs up!

Ξαναβλέποντας: Gattaca

Με λιτά εφέ, η πρώτη ταινία του Andrew Niccol (ένα χρόνο πριν δώσει το σενάριο για το Truman Show) καταφέρνει και μας κάνει να πιστέψουμε ότι υπάρχει η τεχνολογία που παρουσιάζει και δεν κάθεται να μας την πετάξει στα μούτρα. Κερδίζει, για τον υπογράφοντα, πολλούς πόντους από την 50's ενδυματολογία, κάτι που ενισχύει τη νουάρ ατμόσφαιρα του έργου και την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να μην αποκαλυφθεί το ψέμα που ζει. Έντονο σέπια χρώμα στη φωτογραφία, ωραίοι δευτεραγωνιστές (ο παλαίμαχος Ernest Borgnine και Alan Arkin, o συγγραφέας Gore Vidal) και φυσικά οι νεαροί (τότε) πρωταγωνιστές Ethan Hawk, Uma Thurman, Jude Law και Loren Dean στα καλύτερά τους.

Το Gattaca είναι ίσως η καλύτερη ταινία του Andrew Niccol, και μια από τις καλύτερες sci-fi των τελευταίων χρόνων.