Wuthering Heights (Ο πύργος των καταιγίδων)

Πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους που δεν διάβασαν το πασίγνωστο κλασικό έργο της Emily Bronte. Πέρα από τα ονόματα των πρωταγωνιστών, δεν είχα καμία ιδέα για την πλοκή του έργου. Όπως επίσης δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ καμία κινηματογραφική μεταφορά του, από τις πολλές που έχουν γίνει. Και παρακολουθώντας το γοτθικό ρομάντζο με τη σφραγίδα του William Wyler, υπό την παραγωγή του Samuel Goldwyn (τελευταίο όνομα στα credits ο παραγωγός!), εντύπωση μου έκανε πως τόσα χρόνια που περάσανε, παιδιά δεν κάνανε οι δύο οικογένεις; Ψάχνοντας, διάβασα ότι τα μισά κεφάλαια του βιβλίου αποτέλεσαν το υλικό για την ταινία, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον στον έρωτα του ζευγαριού. Η συνέχεια θέλει τα παιδιά του Χίκλιφ και της Κάθι να σχετίζονται στο μέλλον, κάτι που μου θύμισε ολίγον από το Come and Get It, πάλι του Wyler. Όπως και να'χει, το Wuthering Heights είναι άλλη μια καλή ταινία από τη χρονιά του 1939, ίσως μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές χρονιές. Από τις 8 υποψηφιότητες για όσκαρ, κέρδισε αυτό για την ασπρόμαυρη φωτογραφία, αφού σ'αυτήν την κατηγορία δεν είχε αντίπαλο το Όσα παίρνει ο άνεμος. Ο Laurence Olivier αποσπά την πρώτη του υποψηφιότητα για όσκαρ, η Merle Oberon γίνεται περισσότερο γνωστή και ο David Niven συνεχίζει να εμφανίζεται σε δεύτερους ρόλους. Πειράζει, όμως, που εγώ προτιμώ τη Τζεζεμπέλ;

Le jour se leve (Ξημερώνει)

Ο Jean Gabin θα μπλέξει με δύο γυναίκες στην ιστορία του Ξημερώνει. Η μία θα του κλέψει την καρδιά, αλλά καθώς θα του κάνει διάφορα τερτίπια, θα γευτεί τον έρωτα με τη δεύτερη. Και ενώ θα περιμένει να ολοκληρώσει τη σχέση του με την πρώτη και να ζήσουν μαζί, θα μπλέξει σε φασαρίες με ένα θεατράνθρωπο που πουλάει παραμύθια και κάλπικες υποσχέσεις στη νεαρή κοπελιά. Με πανέμορφη ρεαλιστική κινηματογράφιση ο Marcel Carne θα διηγηθεί την ιστορία μέσα από φλάσμπακ (πρωτόγνωρο πράγμα για την εποχή εκείνη!) για να καταλήξουμε στο τραγικό τέλος. Εκεί τότε ο αντιήρωας θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του και... ολόκληρη διμοιρία της αστυνομίας, λίγο πριν ξημερώσει. Πιο κλασική δε γίνεται!

The Hound of the Baskervilles (Το στοιχειό των Μπάσκερβιλ)

Αρκετά «σκοτεινό» εργάκι, με την πνιγηρή ομίχλη και τους περίεργους ήχους να εντείνει το σασπένς και τον άγριο σκύλο που καραδοκεί να ενισχύει το αίσθημα του τρόμου. Η ταινία The Hound of the Baskervilles αποτελεί μία από τις πολλοστές μεταφορές έργου του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ με ήρωα τον Σέρλοκ Χολμς και τον Δρ. Γουάτσον, αλλά αυτή η εκδοχή του 1939 ίσως είναι και η καλύτερη που γυρίστηκε την κλασική εποχή του Χόλιγουντ. Είναι η πρώτη ταινία της 20^th Century Fox με ήρωα τον Χολμς, έναν ρόλο που υποδύθηκε ο βρετανός Basil Rathbone. Η επιτυχία της ταινίας ήταν τόσο μεγάλη που οδήγησε σε 13 συνέχειες, παρακαλώ, μέσα σε 6 χρόνια! Αυτό, βέβαια, σημάδεψε τον κύριο Rathbone και αποτέλεσε εν τέλη τροχοπέδη στην εξέλιξη της καριέρας του. Όλα τα στοιχεία του Χολμς, όπως τον σκιαγράφησε ο συγγραφέας, υπάρχουν εδώ: η πίπα, το βιολί, οι μεταμφιέσεις, ακόμα και η... βελόνα! Και η σκηνή της επίθεσης του σκύλου στο τέλος του έργου είναι μία από τις πιο τρομακτικές που είδαμε σε προπολεμική ταινία!

Destry Rides Again (Σαρξ και διάολος)

Ένα από τα καλύτερα γουέστερν της προ του Β' Παγκοσμίου πολέμου περιόδου. Κωμικό, διασκεδαστικό, σοβαρό εκεί που πρέπει και ολίγον σκεπτόμενο! Κι αυτό το τελευταίο παρουσιάζεται μέσα από τη μορφή του νέου βοηθού σερίφη (ο James Stewart στον πρώτο του ρόλο σε ταινία ουέστερν) που εκπροσωπεί το Νόμο και διατηρεί την Τάξη χωρίς... όπλα! Μέσα στο στενόμυαλο, βίαιο και γεμάτο τεστοστερόνη περιβάλλον της άγριας δύσης, αυτή η διαφορετική φιλοσοφική προσέγγιση του Stewart δίνει πολλούς έξτρα πόντους στο εργάκι μας. Η ταινία ονομάζεται Destry Rides Again από το όνομα του πατέρα του Stewart, που κι αυτός ήταν σερίφης αλλά σκοτώθηκε πισώπλατα. Τώρα ο νέος έρχεται για να συνεχίσει το έργο του, με διαφορετικό τρόπο και περισσότερο μυαλό. Έχει να αντιμετωπίσει μια πόλη διεφθαρμένη, με τον ιδιοκτήτη του σαλούν να είναι ο κακός της υπόθεσης, έχοντας ακόμα και τον δήμαρχο στο πλευρό του, αλλά και την ντίβα που ακούει στο όνομα Marlene Dietrich, που τραβάει τους άνδρες από τη μύτη (εξ ου και ο ελληνικός τίτλος, απλή συνωνυμία με την βωβή ταινία της Γκρέτα Γκάρμπο του 1926) και βοηθάει τον κακό μας να κλέβει στο τραπέζι του πόκερ ακόμα και περιουσίες. Τα πράγματα φυσικά θα περιπλακούν αρκετά για να κρατηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον μας, τα κλισέ του είδους θα ανατραπούν με ενδιαφέροντα τρόπο και ο παλαίμαχος σκηνοθέτης George Marshall υπογράφει τελικά μια από τις καλύτερες ταινίες του.

Les Quai des Brumes (Το λιμάνι των απόκληρων)

Αν και η ατμόσφαιρα, οι διάλογοι και η σκηνοθεσία δηλώνουν ότι το έργο του Marcel Carné Το λιμάνι των απόκληρων ανήκει στον ποιητικό ρεαλισμό που έβγαλε ο γαλλικός κινηματογράφος τη δεκαετία του '30, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ταινία αποτελεί τον πρόδρομο των αμερικανικών φιλμ-νουάρ. Όλα τα γνώριμα στοιχεία βρίσκονται εδώ: ο πρωταγωνιστής που θέλει να ξεφύγει από το παρελθόν του, ετοιμάζεται να μπαρκάρει με νέα ταυτότητα, βρίσκει όμως τη γυναίκα της ζωής του και μπλέκει με τον περίγυρό της που αποτελούν μια επικίνδυνη συμμορία και ο λίγο σαλεμένος νονός της που τη «βλέπει» με άλλο μάτι. Καθώς οδεύουμε προς το τέλος, τόσο μου έρχεται στο μυαλό η Υπόθεση Καρλίτο του ΝτεΠάλμα και... ο νοών νοείτο. Ο μεγάλος Γάλλος σταρ Jean Gabin σε άλλη μια μεγάλη ταινία με την υπογραφή του Carné, σε μια από τις πρώτες ταινίες του, λίγα χρόνια πριν μας δώσει το αριστούργημά του, Τα παιδιά του παραδείσου. Στο μικρό, χαρακτηριστικό ρόλο του νονού, ο ηλικιωμένος Michel Simon, που γνωρίσαμε από τη Σκύλα του Jean Renoir και την Αταλάντη του Βιγκό.

The Private Lives of Elizabeth and Essex

Η σχέση της βασίλισσας Ελισάβετ Α' με τον πρίγκιπα του Έσσεξ είναι το κύριο και το μόνο θέμα της ταινίας που βασίστηκε στο θεατρικό "Elizabeth the Queen" του Maxwell Anderson. Η Warner μαζί με τον μόνιμο σκηνοθέτη της Michael Curtiz παίρνουν τον σταρ της εποχής Errol Flynn και τον βάζουν σε άλλο ένα έγχρωμο έργο με... κολάν, μετά το Ρομπέν των Δασών. Ευτυχώς ο κύριος γυναικείος ρόλος δώθηκε στην Bette Davis, η οποία δίνει μια μεγαλύτερη αξία στο έργο με το ερμηνευτικό της βάθος. Κι αυτό το λέμε επειδή το μειονέκτημά μας εδώ είναι η ερμηνεία του Flynn, που απλά δεν ταιριάζει. Μια χαρά είναι όταν τον βλέπουμε σε περιπέτειες. Εδώ, δυστυχώς, είναι λίγος. Η βασίλισσα Ελισάβετ και ο ιππότης του Έσεξ λοιπόν αναλώνονται σε πολύ μπλα-μπλα, προσπαθώντας να δείξουν ο ένας στον άλλο την αγάπη τους αλλά ταυτόχρονα να κρατήσουν το κύρος τους και να μην ρίξουν το Εγώ τους. Παιχνίδια πάθους και εξουσίας με τις κατάλληλες δόσεις δολοπλοκίας και ίντριγκας. Συμπρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, η Olivia De Havilland και ο νεαρός τότε Vincent Price σε ρόλο αντιπαθητικού, πάλι! Προτάθηκε για πέντε τεχνικά όσκαρ και μόνο.

Another Thin Man (Σκιά, η έπαυλη του μυστηρίου)

Τρίτη ταινία της σειράς με τον ίδιο σκηνοθέτη (W.S. van Dyke) και φυσικά το ίδιο ζευγάρι. Οι William Powell και Myrna Loy επιστρέφουν στη Νέα Υόρκη, πάντα με το σκύλο τους Άστα αλλά και μια νέα προσθήκη, το πρώτο τους παιδί. Πηγαίνουν επίσκεψη στο εξωχικό ενός θείου της Loy και εκεί πληροφορούνται ότι κάποιος τον απειλεί για να του αποσπάσει την περιουσία. Στην πορεία ο θείος θα πεθάνει και για άλλη μια φορά ο δαιμόνιος ντετέκτιβ/πότης θα αναλάβει δράση. Χαοτικό και δω το σενάριο, με πολλούς χαρακτήρες να εμπλέκονται στην υπόθεση και με μια λύση που θα ζήλευε ακόμα και ο Ηρακλής Πουαρώ. Όπως και τα άλλα έργα, έτσι και εδώ στο Another Thin Man σημασία δίνουμε στη χημεία του ζευγαριού, τις εύστοχες και καυστικές ατάκες και τα κωμικά υπονοούμενα, αφήνοντας τις όποιες ενστάσεις μας ασχολίαστες. Να σημειώσουμε μόνο ότι το σενάριο βασίστηκε, όπως και η αρχική ταινία, σε μια ιστορία του Dashiel Hammett.

Golden Boy

Ο εικοσάχρονος William Holden στην πρώτη του ταινία υποδύεται το νεαρό μουσικό ταλέντο στο βιολί που αποφασίζει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μποξ για να βγάλει γρήγορα εύκολο χρήμα. Αυτό το γεγόνος θα τον φέρει σε κόντρα με τον μεσήλικα πατέρα του, που υποδύεται εκπληκτικά ο Lee J. Cobb όντας τότε μόλις 27 χρονών! Ο μάνατζερ (Adolphe Menjou) και η κοπέλα των δημοσίων σχέσεων και ερωμένη του (Barbara Stanwyck) θα τον ανέβασουν σκαλί-σκαλί και θα τον φέρουν στην επιτυχία. Μια επιτυχία που θα έρθει κυρίως από το πείσμα του μικρού, ένα πείσμα που θα δημιουργηθεί εξαιτίας του ανεκπλήρωτου έρωτά του για την Stanwyck. Το περίεργο αυτό τρίγωνο θα διαλυθεί όταν στη μέση μπει ένας γκάνγκστερ και αναλάβει το μάνατζμεντ. Ο πρωταγωνιστής μας θα πιέζεται ψυχολογικά από όλες τις μεριές και η λύτρωση θα έρθει από ένα τραγικό γεγονός που θα προκύψει από την τελευταία του νίκη στο ριγνκ.

Σκηνοθετημένη με επαγγελματισμό από τον Rouben Mamoulian, η ταινία Golden Boy βασίστηκε στο ομότιτλο θεατρικό του Clifford Odets και θέλει εμμέσως πλην σαφώς να τονίσει όλα τα αρνητικά αυτού του αθλήματος όπως τους μάνατζερ που εκμεταλλεύονται και ξεζουμίζουν τους αθλητές, τη δίψα των θεατών για βία και αίμα. Ο σκηνοθέτης προσθέτει κάποιες κωμικές πινελιές στο έργο και η ροή του κυλάει αβίαστα, αλλά το υπερβολικό μελό στο τέλος της ταινίας περισσότερο τη μειώνει παρά της δίνει... κύρος. Η σεκάνς πάντως του αγώνα στο ρινγκ είναι καλοστημένη, με τους αθλητές να χτυπιούνται ρεαλιστικά και με τους θεατές να αντιδράνε ίσως και παραπάνω από γραφικά! Ο Holden και η Stanwyck θα ξανασυνεργάζονταν αρκετά χρόνια μετά στο Executive Suite.

The Oklahoma Kid

Άλλη μια συνεργασία των James Cagney και Humphrey Bogart. Πάλι ο πρώτος παίζει τον κακοποιό που κατά βάθος είναι καλός και ο δεύτερος απλά τον κακό. Αυτή τη φορά όμως το σκηνικό αλλάζει. Βρισκόμαστε στην άγρια δύση και η ταινία είναι γουέστερν! Αν ξεπεράσετε το αρχικό σοκ του να βλέπεις τον Μπόγκι με καουμπόικα, η ταινία έχει κάποιο ενδιαφέρον. Προβλέψιμη ως εκεί που δεν παίρνει, παρουσιάζει ενδιαφέρον όταν γίνεται πιο «σκοτεινή», όταν δηλαδή οι κακοί σκοτώσουν τον πατέρα του Cagney σε μια δυνατή και σκληρή σκηνή λιντσαρίσματος. Από κει και έπειτα η εκδίκηση είναι μονόδρομος για τον Cagney, γνωστός και ως The Oklahoma Kid. Η ταινία απευθύνεται μόνο στους φίλους του είδους και σ'αυτούς που θέλουν να δουν το αγαπημένο πρωταγωνιστικό δίδυμο σε ρόλους με διαφορετικά ρούχα απ' ό,τι τους είχαν συνηθήσει. Η ουσία πάντως είναι η ίδια. Όπως στις γκανγκστερικές ταινίες, έτσι και δω έχουμε ληστείες, πιστολίδια, διεφθαρμένους δικαστικούς, έλεγχο του χρήματος μέσα στα σαλούν με αλκοόλ και τζόγο.

The Four Feathers

Η βρετανική απάντηση στο Όσα παίρνει ο άνεμος; Δεν νομίζω, αλλά τουλάχιστον το προσπάθησαν: εξωτικά γυρίσματα, πολλές μάχες, μια επική ιστορία για το θάρρος και τη δειλία σε παλιότερες εποχές με διαφορετικά ήθη. Η ταινία The Four Feathers κυκλοφόρησε το 1939 και αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του A.E.W. Mason γύρω από την προσπάθεια των Βρετανών να επανακατακτήσουν το Σουδάν. Στο κέντρο της ιστορίας, ένας δειλός αξιωματικός που παραιτήθηκε και για τη δειλία του απέσπασε τα τέσσερα φτερά από τους φίλους του. Από πείσμα μεταβαίνει μόνος στην Αφρική, μεταμφιέζεται σε Άραβα και διεισδύει από τις εχθρικές γραμμές για να φτάσει στις Αγγλικές δυνάμεις και να βρει τους φίλους του. Τελικά αυτός θα σώσει τις ζωές των φίλων του και θα τους δώσει πίσω τα φτερά με τα έργα του. Θεωρείτε η καλύτερη δουλειά του Ουγγρικής καταγωγής σκηνοθέτη Zoltan Korda, σε μια παραγωγή του αδερφού του Alexander. Για τους φίλους των εξωτικών περιπετειών είναι... ταμάμ. Σημειώστε ότι το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο εφτά φορές ως τώρα, με τελευταία την ταινία του 2002. Αυτή εδώ ήταν η τέταρτη μεταφορά, η πρώτη με έγχρωμη φωτογραφία, γυρισμένη στην Αφρική, σε αληθινές τοποθεσίες πολύ κοντά σε αυτές που έλαβε χώρα η πραγματική ιστορία.

Ask A Policeman

Χαριτωμένη, βρετανική κωμωδία με πρωταγωνιστή έναν διάσημο κωμικό της εποχής, τον Will Hay. Η ιστορία περιλαμβάνει τις περιπέτειες τριών αφελών αστυνομικών με έδρα ένα μικρό χωριό, οι οποίοι μετά την επίσκεψη του ανωτέρου τους αναγκάζονται να δουλέψουν, δηλ. να βρουν καμιά παρανομία. Αυτοί φυσικά θα σκεφτούν να στήσουν ένα σκηνικό λαθρεμπορίου στα ψέματα αλλά κάτω από τη μύτη τους κάνουν πάρτυ πραγματικοί λαθρέμποροι. Όταν το πάρουν πρέφα, θα αρχίσει ένα τραγελαφικό κυνηγητό· αυτοί θα κυνηγάνε τους λαθρέμπορους και η αστυνομία του Λονδίνου θα κυνηγάει αυτούς ως ύποπτους για το λαθρεμπόριο. Το έργο λέγεται Ask a Policeman και αυτή είναι μία από τις πέντε συνεργασίες της πρωταγωνιστικής τριάδας των «αστυνομικών», των Will Hay, Graham Moffatt και Moore Marriott. Εδώ θα βρείτε γνήσιο βρετανικό χιούμορ που βασίζεται πολύ στη σωματική κωμωδία και τα αρκετά καλοστημένα γκανγκς, χωρίς να λείπουν οι κυνικές ατάκες. Η όλη υπόθεση ίσως σας φέρει στο μυαλό το πρόσφατο Hot Fuzz: μικρό χωριό χωρίς εγκληματικότητα, με αστυνομικούς για κλάματα που ξεσκεπάζουν ένα παράνομο κύκλωμα.

Mr. Smith Goes to Washington

Ο νεαρός, ιδεαλιστής κύριος Σμιθ είναι αγαπητός σε όλον τον κόσμο, θα βάλει υποψηφιότητα και θα φτάσει μέχρι το Κονγκρέσο. Ο κύριος Σμιθ πηγαίνει στην Ουάσινγκτον. Όντας γερουσιαστής και μέσα στα πράματα πλέον, θα προσπαθήσει να δουλέψει και να βοηθήσει τον απλό πολίτη. Θα προσπαθήσει να φτιάξει το όνειρο των παιδιών, ένα κατασκηνωτικό κέντρο σε μια μεγάλη έκταση. Θα βρει μπροστά του όμως αντιπάλους τα «συμφέροντα», το ίδιο το διεφθαρμένο σύστημα και στο τέλος τον ίδιο του τον μέντορα, ο οποίος θα προσπαθήσει να τον βγάλει απ'τη μέση με ένα σκάνδαλο. Λόγω της ηθικής του ακεραιότητας, δεν θα έχει άλλη επιλογή από να τους ξεμπροστιάσει μέσα στο Κοινοβούλιο. Αγαπημένη ταινία του υπογράφοντα με πρωταγωνιστή τον clean-cut James Stewart φυσικά, σε σκηνοθεσία και παραγωγή —ποιου άλλου;— του Frank Capra, του ανθρώπου που οι ανθρωπιστικές/κοινωνικές ταινίες της δεκαετίας του '30 άφησαν εποχή. Έντεκα υποψηφιότητες για όσκαρ αλλά κέρδισε μόνο αυτό της πρωτότυπης ιστορίας. Ελληνικός τίτλος της εποχής: «Αμερική, η χώρα της ελευθερίας»!

Goodbye, Mr. Chips (Αντίο, ωραία νιάτα)

Μια βιογραφική ταινία για ένα... μη υπαρκτό πρόσωπο. Το μυθιστόρημα που έγραψε μέσα σε τέσσερις(!) μέρες ο James Hilton, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Sam Wood. Η ταινία λεγόταν Goodbye, Mr. Chips. Παρακολουθούμε διάφορα κομβικά σημεία της ζωής του κυρίου Chipping (χαϊδευτικά Chips) από τη στιγμή που πηγαίνει να δουλέψει ως καθηγητής στο ιστορικό σχολείο αρρένων Brookfield, όντας μόλις είκοσι χρονών, ως το θάνατό του 63 χρόνια μετά! Φυσικά και η ταινία δεν επικεντρώνεται σε κάποιο γεγονός, αλλά παρακολουθούμε εν τάχει κάποια κομβικά σημεία· την πρώτη του μέρα στη δουλειά, τη γνωριμία του με τη γυναίκα της ζωής του, το βαλς στη Βιέννη, μαθαίνουμε γιατί λένε το Δούναβη γαλάζιο. Τα χρόνια περνάνε, τα παιδιά μεγαλώνουν, νέες γενιές έρχονται στη θέση των παλιοτέρων, ο ίδιος όμως παραμένει στη θέση του σταθερός ακόμα και στη διάρκεια του Α' παγκοσμίου πολέμου, όταν όλοι βρίσκονται στο μέτωπο και η χώρα βομβαρδίζεται, το μάθημα όμως συνεχίζεται.

Ιστορική, κλασική ταινία της δεκαετίας του '30, παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα, παρόλο τα 71 χρόνια που έχουν περάσει. Κάποια πράγματα είναι διαχρονικά όπως είναι η σχέση των μαθητών με το σχολείο και τους διδάσκοντες, η μοναξιά, ο έρωτας και η απώλεια, και αυτό φαίνεται και σ'αυτήν την ταινία. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο νεαρός Robert Donat (που πρωτογνωρίσαμε στα 39 σκαλοπάτια του Χίτσκοκ), στον πιο διάσημο ρόλο της καριέρας του, κερδίζει το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας υποδύεται τον ηλικιωμένο και είναι φορτωμένος με μπόλικο μέικ-απ και μεγάλα μουστάκια. Η ταινία απέσπασε άλλες έξι υποψηφιότητες, αλλά δεν είχε μεγάλη τύχη επειδή εκείνη ήταν η χρονιά του Όσα παίρνει ο άνεμος.

Gunga Din

Βασισμένη στο ομότιτλο και πιο διάσημο ποίημα του Rudyard Kipling, η ταινία Gunga Din ήταν μια παραγωγή του George Stevens, η οποία εν έτη 1939 μάς παρουσιάζει μια επική και εξωτική περιπέτεια που θυμίζει έντονα τις ταινίες προηγούμενων χρόνων και πιο συγκεκριμένα της βουβής εποχής. Βρισκόμαστε στην Ινδία της αποικιοκρατικής εποχής και παρακολουθούμε την αστεία (πάνω απ' όλα) ιστορία τριών φίλων και λοχαγών που μπλέκουν σε μια επικίνδυνη περιπέτεια με μια αιμοβόρα ομάδα Ινδών. Ο ένας (Cary Grant) είναι ο μεγαλύτερος πλακατζής και ευκολόπιστος σε θέματα... κρυμμένων θησαυρών. Ο δεύτερος (Victor McLaglen) είναι λίγο πιο αγαθός αλλά έχει εκπληκτικά διαυγείς ιδέες. Ο τρίτος (Douglas Fairbanks Jr., ο γιος του διάσημου ηθοποιού του βωβού) προσπαθεί να... επιβιώσει για να περάσουν οι λίγες μέρες που απομένουν ώστε να απολυθεί από το στράτευμα και να παντρευτεί την αγαπημένη του (Joan Fontaine). Οι άλλοι δυο όμως θα κάνουν το παν για να τον κρατήσουν στην παρέα τους. Μέσα σ' όλα αυτά, υπάρχει και ο τέταρτος της παρέας, ο ινδός που κουβαλάει νερό (ο Γκούνγκα Ντιν) και θέλει να τους μοιάσει. Χωρίς να τον δίνει κανείς σημασία, στο τέλος αυτός θα είναι που θα καταφέρει να σώσει όχι μόνο την παλιοπαρέα, αλλά και ολόκληρο το στράτευμα.

Η ταινία σήμερα φαντάζει αρκετά... αρχαϊκή! Έχει κάποιες καλές κωμικές στιγμές που οφείλονται περισσότερο στην περσόνα του Cary Grant και στις πλάκες που κάνουν αναμεταξύ τους αλλά σε έναν σημερινό θεατή θα φανεί κουραστική και αδιάφορη. Πάντως, εμένα μου φάνηκε πολύ καλύτερη από το (ολόιδιο σχεδόν) ριμέικ της Rat Pack παρέας που είχαμε δει λίγο καιρό πριν.
Υ.Γ.: Να συμπληρώσω ότι: α) αυτόν τον ρόλο του Γκούνγκα Ντιν υποδύεται ο Peter Sellers στην αρχή της ταινίας Το πάρτι και β) αυτή η ταινία αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιρροή/αντιγραφή του Spielberg για τη δημιουργία του δεύτερου Ιντιάνα Τζόουνς.

Young Mr. Lincoln (Ο νεαρός κύριος Λίνκολν)

Ο παραγωγός Darryl F. Zanuck μαζί με τον John Ford έφτιαξαν την ταινία Young Mr. Lincoln από την αρχή μέχρι το τέλος. Λέγεται ότι ο Ford κατέστρεψε κάποιες αχρησιμοποίητες σκηνές έτσι ώστε να μην μπορούν οι παραγωγοί των στούντιο να τις χρησιμοποιήσουν μελλοντικά και να αλλάξουν το τελικό αποτέλεσμα. Η ταινία επικεντρώνεται στη χρονική εποχή όπου ο νεαρός και πολιτικά ανήσυχος Αβραάμ Λίνκολν ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου στο Spingfield του Ιλινόις. Η φανταστική ιστορία στην οποία επικεντρώνεται η ταινία αφορά το φόνο ενός νεαρού από δύο αδέρφια με τον Λίνκολν να είναι αυτός που αναλαμβάνει την υπεράσπισή τους. Σ' αυτήν την ιστορία αναμειγνύονται με πολύ πετυχημένο τρόπο διάφορα πρόσωπα που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην πορεία της ζωής του μελλοντικού προέδρου. Μπορεί η επίλυση της δίκης να θύμιζε περισσότερο Πουαρό, δεν παύει η ταινία να είναι καλοφτιαγμένη, χαριτωμένη σε γενικές γραμμές και σίγουρα παρακολουθείται ευχάριστα, αλλά στο τέλος δεν σου αφήνει καμιά ιδιαίτερη «γεύση». Θα τη θυμόμαστε κυρίως για το εκπληκτικό μεϊκ-απ πάνω στον Henry Fonda (απίστευτη μύτη, πραγματικά!), ο οποίος αναγνωρίζεται μόνο από τη φωνή του!

Only Angels Have Wings

Μόνο οι άγγελοι έχουν φτερά · οι υπόλοιποι παίζουν κορώνα-γράμματα τη ζωή τους για να πιλοτάρουν τα αεροπλάνα της εποχής, σακαράκες δηλαδή, και να μεταφέρουν το ταχυδρομείο πάνω από την οροσειρά των Άνδεων. Μια κοπέλα (Jean Arthur) που θα σταθμεύσει για λίγο εκεί, θα εντυπωσιαστεί από το αφεντικό της ομάδας των πιλότων και θα τον ερωτευτεί. Αυτός όμως δείχνει ότι δεν ενδιαφέρεται για τους έρωτες, και αυτό οφείλεται σε μια δικιά του αποτυχημένη, παλιά ιστορία. Άλλη μια συνεργασία του Howard Hawks με τον Cary Grant σε δραματική -αυτή τη φορά- ταινία! Δε λείπουν φυσικά κάποιες κωμικές στιγμές, αλλά o Hawks με τη σκηνοθετική του μαεστρία μάς παρουσιάζει τον κόσμο αυτών των πιλότων με ακρίβεια, ρεαλισμό και ελάχιστη ρομαντική διάθεση. Αυτό είναι τελικά που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει, παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια από το 1939. Σημειώστε την εμφάνιση της Rita Hayworth σε μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, λίγα χρόνια πριν γίνει ντίβα.

The Roaring Twenties (Πόλις του αίματος)

Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι δρόμοι τριών φίλων από το στρατό χωρίζουν καθώς ο καθένας επιστρέφει στη δουλειά του. Ο πρώτος (Jeffrey Lynn) επιστρέφει στις δικηγορικές σπουδές του, ο δεύτερος και πρώην ιδιοκτήτης σαλούν (Humphrey Bogart) μπλέκεται στο λαθρεμπόριο και ο τρίτος (James Cagney) γίνεται οδηγός ταξί. Στην πορεία και καθώς οι δουλειές των δύο τελευταίων αρχίζουν και πηγαίνουν καλύτερα, αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους διακινώντας το παράνομο αλκοόλ μέσα στα ταξί και προμηθεύοντάς το στα διάφορα νυχτερινά μαγαζιά. Η επιτυχία είναι μεγάλη και σιγά-σιγά αρχίζουν να ελέγχουν όλη την πόλη, αλλά δεν θα έχουν μάθει να ελέγχουν τους εαυτούς τους και να προστατευτούν από την ακόρεστη δίψα για εξουσία, χρήματα και χλιδή. Και φυσικά μια γυναίκα (Priscillla Lane) θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο να διαλυθούν οι σχέσεις τους, οι σύμμαχοι να γίνουν τελικά εχθροί και όλα να τελειώσουν μέσα στο αίμα και τη βία.

Η Πόλη του αίματος του 1939 αποτελεί το τελευταίο gangster-film του Cagney μέχρι τη στιγμή που επέστρεψε στο είδος, δέκα χρόνια μετά, με τον Μεγάλο αμαρτωλό. Ο σκηνοθέτης Raoul Walsh αποτυπώνει με μαεστρία τα ταραγμένα χρόνια του μεσοπολέμου, της οικονομικής ανάπτυξης (μετά τον πόλεμο) και του οικονομικού κραχ (λίγο αργότερα), της ανεργίας, της ποτοαπαγόρευσης και των εγκληματιών. Και μ' αυτήν την ταινία κλείνει ο κύκλος των γκανγκστερικών ταινιών της δεκαετίας του '30 και οδεύουμε προς το πιο κυνικό και σκοτεινό σύμπαν του film-noir της δεκαετίας του '40.

Ninotchka

Η ταινία που διαφημίστηκε το 1939 ως η Garbo γελάει. Κι αυτό διότι η Νινότσκα ήταν ο πρώτος κωμικός ρόλος της Greta Garbo. Η οποία υποδύεται μια σοβιετική και αφοσιωμένη στο καθεστώς υπάλληλο που θα βρεθεί στο Παρίσι για δουλειά του κράτους (στην αρχή ο ρόλος της μου έκανε κάτι σε... ρομπότ). Εκεί θα δει με τα ίδια της τα μάτια τον διαφορετικό τρόπο ζωής των Δυτικών, θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του μπον-βιβέρ Melvyn Douglas και θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να διαλέξει ανάμεσα στο καθήκον και τον έρωτα. Η Νινότσκα διαθέτει το σκηνοθετικό άγγιγμα του Ernst Lubitsch, ο οποίος ήξερε να χειριστεί ρομαντικές ταινίες χωρίς να τις μεταμορφώσει σε σιροπιαστές αηδίες. Διαθέτει επίσης το συγγραφικό δίδυμο των Billy Wilder (πριν μεταπηδήσει στη σκηνοθεσία) και Charles Brackett, οι οποίοι ήξεραν να χειριστούν δύσκολα πολιτικά θέματα με χαριτωμένη διάθεση χωρίς να προσβάλλουν κανέναν. Γιατί νομίζω ότι τέτοια ταλέντα δύσκολα βρίσκουμε στις μέρες μας;

Union Pacific

Επειδή έχουμε να κάνουμε με μια ταινία του Cecil B. DeMille, όπως καταλαβαίνετε, η ταινία Union Pacific θα πρέπει να είναι επικών διαστάσεων. Η διάρκειά της είναι 2 ώρες και 15 λεπτά, έχει μεγάλα και εντυπωσιακά σκηνικά, εντυπωσιακές επίσης καταστροφές και στη μέση της ιστορίας μας μια φιλία και ένα ερωτικό τρίγωνο. Η ταινία εξιστορεί τις προσπάθειες κατασκευής του πρώτου σιδηροδρομικού δικτύου που θα ένωναν την Ανατολή με τη Δύση. Διάφοροι οπορτουνιστές όμως αντιτίθονται σ' αυτή την κατασκευή σαμποτάροντας με διάφορους τρόπους το όλο εγχείρημα. Οι δύο πρωταγωνιστές μας είναι παλιοί φίλοι απ' τον πόλεμο, αντίπαλοι σ' αυτήν την ιστορία και ανταγωνιστές για την καρδιά της Barbara Stanwyck. Αν δεν υπήρχε και η τόσο έντονα γελοία απεικόνιση των «κακών» Ινδιάνων, θα μιλούσαμε για μεγάλη ταινία. Βρισκόμαστε όμως στο 1939...

Παρεπιμπτόντως, η ταινία επρόκειτο να διαγωνιστεί στο πρώτο φεστιβάλ των Καννών εκείνη τη χρονιά, κάτι που δεν έγινε εξαιτίας της εισόδου της Γαλλίας στον πόλεμο και της ακύρωσης του Φεστιβάλ. Το 2002 όμως αποφασίστηκε να διαγωνιστούν οι ταινίες που είχαν προγραμματιστεί για το 1939 και δόθηκε αναδρομικά στην ταινία ο Χρυσός Φοίνικας!