Το χαμένο διαμάντι του κλασικού Χόλιγουντ, που επανακυκλοφόρησε η criterion και γνωρίσαμε και εμείς οι νεότεροι. Ο παλαίμαχος σκηνοθέτης Leo McCarey, ένα χρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του και την ίδια χρονιά με την οσκαρική του βράβευση για την κωμωδία The Awful Truth (με τον Cary Grant), μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το Make Way for Tomorrow, που ήταν βασισμένο στο θεατρικό των Helen & Nolan Leary, που με τη σειρά του ήταν βασισμένο στο μυθιστόρημα "The Years Are So Long" της Josephine Lawrence. Πρόκειται για την ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που του παίρνουν το σπίτι οι τράπεζες για χρέη, αναγκάζονται να ζήσουν χωριστά στα σπίτια των πέντε παιδιών τους, πότε εδώ και πότε εκεί αλλά ποτέ μαζί και νιώθοντας ανεπιθύμητοι! Το τελευταίο μισάωρο του έργου στο οποίο ο McCarey μάς δείχνει το πεντάωρο που περνάει μαζί το ζευγάρι, μέχρι να ξαναχωρίσουν οι δρόμοι τους για άλλους πέντε-έξι μήνες, είναι απλά σπαρακτικά τέλειο. Η συγκίνηση αναδύεται μέσα από τη σκηνοθετική απλότητα και τα βλέματα των δύο πρωταγωνιστών, δημιουργώντας την απόλυτη ίσως ταινία-φόρο τιμής στην τρίτη ηλικία. Το στενάχωρο, αντι-χολιγουντιανό τέλος για το οποίο επέμεινε ο McCarey, δεν άρεσε στον πρόεδρο της Paramount, τον Adolph Zukor, κάτι που οδήγησε τελικά στη μη ανανέωση του συμβολαίου του πρώτου με την εταιρεία του δεύτερου.Δύσκολη ταινία για νεαρό σε ηλικία κοινό. Λόγω κάποιων παραπλήσιων γεγονότων τα τελευταία δύο χρόνια, ο υπογράφων βρήκε αρκετά σημεία να ταυτιστεί. Ρίξτε επιπλέον διάβασμα.
2 σχόλια:
Θα έλεγα πολύ καλό, αλλά και η χρονιά στην οποία γυρίστηκε, την κάνει ένα εξαιρετικό δράμα. Το τελευταιο μισάωρο που λές, θα το παρομοίαζα με το τελευταίο γεύμα του θανατοποινίτη. Μ' άρεσε και ο ρόλος της μαύρης υπηρέτριας. Σύντομα περάσματα αλλά με περιεκτικό σχόλιο.
Πολύ καλός και ευρηματικός ο παραλληρισμός με το θανατοποινίτη.
:-)
Δημοσίευση σχολίου