The Taming of the Shrew (Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι)

Πληθωρική ταινία, όπως και η πρωταγωνίστρια της Elizabeth Taylor. Η σαιξπιρική Στρίγγλα που έγινε αρνάκι δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερο πρωταγωνιστικό ζευγάρι από το δίδυμο Taylor-Burton, παντρεμένο ήδη τότε, γνωστό επίσης για τους τσακωμούς τους, σε άλλη μια μεταξύ τους συνεργασία από τις οκτώ συνολικά. Ο πρώην βοηθός σκηνοθέτη (δύο έργων του Λουκίνο Βισκόντι τη δεκαετία του '50) Franco Zeffirelli κάθεται για πρώτη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη και... αφήνει τους δύο μεγάλους σταρ να ισοπεδώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Λέγεται ότι η ταινία προοριζόταν για τους Σοφία Λόρεν και Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Το αμερικάνικο ζευγάρι έβαλε ένα εκατομμύριο δολάρια από την τσέπη του στην παραγωγή, χωρίς να απαιτήσει μισθό, αλλά μόνο ποσοστό από τα κέρδη. Η ταινία, ως γνωστόν, ήταν μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία στην εποχή της. Εσείς αν δεν έχετε διαβάσει το έργο του Σαίξπηρ, μπορείτε να πάρετε μια πρώτη γεύση επιλέγοντας αυτή την ταινία.

Io non ho paura (Εγώ δεν φοβάμαι)

Ο εννιάχρονος Μικέλε, εκεί που παίζει στην ύπαιθρο της ιταλικής επαρχίας, ανακαλύπτει στον πάτο μιας καλά κρυμμένης τρύπας και δεμένο με αλυσίδες τον επίσης μικρό και κατατρομαγμένο Φιλίππο. Από ποιον; Και γιατί; Καταλαβαίνοντας ότι κάτι συμβαίνει με τους συγχωριανούς του και ίσως και με τους γονείς του, προσπαθεί να βοηθήσει τον Φιλίππο χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι. Έτσι απλά, μέσα στον εκτυφλωτικό καλοκαιρινό ήλιο της Ιταλίας, ο Gabriele Salvatores (του γνωστού Μεντιτερανέο με τη Βάνα Μπάρμπα) σκηνοθετεί με επιδεξιότητα ένα θρίλερ μυστηρίου. Και επειδή πρωταγωνιστούν μικρά παιδιά, ακροβατεί ισορροπημένα μεταξύ συγκίνησης και σκληρού δράματος. Η ταινία Εγώ δεν φοβάμαι, με την εκπληκτική φωτογραφία, θα τελειώσει και μαζί της η παιδική αθωώτητα θα έχει πάει... περίπατο.

Sonatine

Άλλη μια ιστορία από τη Γιακούζα από την πρώτη περίοδο του μετρ του είδους Takeshi Kitano. Το πρώτο μισάωρο του έργου με τίτλο Sonatine ασχολείται με την ίντριγκα και τα παρασκηνιακά που θα οδηγήσουν τον (κατά 98% του έργου) ανέκφραστο Τακέσι και τρία μέλη της συμμορίας του να κρυφτούν σε ένα απομονωμένο παραλιακό σπίτι για να ξεφύγουν από τις αντίπαλες συμμορίες και να περιμένουν την ανακωχή που υποσχέθηκε το αφεντικό. Εκεί το έργο κάνει μια στροφή 180 μοιρών και βλέπουμε: πώς περνάνε το χρόνο τους· τι σκαρφίζονται για να σπάσουν την ανία· τα παιχνίδια και τους παλιμπαιδισμούς των ενήλικων που βρήκαν επιτέλους το χρόνο για να αφήσουν τους εαυτούς τους χαλαρούς· τον Κιτάνο να γελάει! Ειδικά η σεκάνς του σούμο είναι απίστευτης έμπνευσης και δείχνει το κρυφό κωμικό ταλέντο του Κιτάνο. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που τα γεγονότα θα τους προλάβουν και θα ακολουθήσει η τελική εκδίκηση. Πασίγνωστη και η αιματοβαμμένη σεκάνς μέσα στο ασανσέρ. Έχω χάσει επαφή με το έργο του Κιτάνο μετά το Ζατοΐτσι του 2003, αλλά αυτές οι πρώτες ταινίες είναι που τον έκαναν παγκοσμίως διάσημο και αξίζει να τις γνωρίσετε.

I, Robot

Είχα δει παλιότερα το I, Robot του Alex Proyas και το είχα βρει σχετικά ενδιαφέρον, για περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας δηλαδή. Έχοντας διαβάσει όμως την ομότιτλη συλλογή μυθιστορημάτων του Ισαάκ Ασίμοφ και προσφάτως δύο από τα τέσσερα βιβλία της Σειράς Ρομπότ («Ο γυμνός ήλιος» και «Ρομπότ και αυτοκρατορία») στα οποία η όλη πλοκή είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι —ένα αστυνομικό whodunit σε sci-fi υπόβαθρο, παρατήρησα πόσο μα πόσο έξω από το πνεύμα του Ασίμοφ οδηγήθηκε η ταινία με σκοπό τη δημιουργία ανεγκέφαλης δράσης, κυνηγητών, εκρήξεων και πυροβολισμών, σε μια μορφή α-λα Εξολοθρευτή. Εκεί που τα βιβλία βασίζονται στη Λογική και την προσπάθεια να ξεγελάσεις τους Tρεις Nόμους της ρομποτικής^* με μοναδικό εργαλείο το ανθρώπινο μυαλό, η ταινία βρίσκει ως σεναριακή ευκολία τη διάσωση του ανθρώπινου είδους για να εξελιχθεί σε μια περιπέτεια του στυλ άνθρωποι εναντίον ρομπότ. Κοινώς, απογοητεύτηκα.

^*Οι Tρεις Nόμοι:
1. Το ρομπότ δε θα κάνει κακό σε άνθρωπο, ούτε με την αδράνειά του θα επιτρέψει να βλαφτεί ανθρώπινο oν.
2. Το ρομπότ πρέπει να υπακούει τις διαταγές που του δίνουν οι άνθρωποι, εκτός αν αυτές οι διαταγές έρχονται σε αντίθεση με τον πρώτο νόμο.
3. Το ρομπότ οφείλει να προστατεύει την ύπαρξή του, εφόσον αυτό δεν συγκρούεται με τον πρώτο και τον δεύτερο νόμο.

Meet Me In St. Louis (Το τραγούδι της αγάπης)

Η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της MGM εκείνη την εποχή ήταν το Meet Me In St. Louis. Μάζεψε τα περισσότερα χρήματα από οποιαδήποτε άλλη, τα τελευταία 20 χρόνια που γίνονταν μετρήσεις εισιτηρίων, με εξαίρεση το «Όσα παίρνει ο άνεμος» φυσικά. Ο Vincente Minnelli σκηνοθετεί μιούζικαλ με επίκεντρο μια πολυπληθέστατη οικογένεια στο Σεντ Λούις των αρχών του 20ου αιώνα. Η ταινία χωρίζεται σε τέσσερα κομμάτια, όσες κι οι εποχές που περνάνε. Τα κορίτσια σκαρφίζονται τρόπους να φλερτάρουν τα αγόρια, τα μικρά παιδάκια περιμένουν τη γιορτή του Χαλογουίν και ο πατέρας σκέφτεται το ενδεχόμενο να μετακομίσουν στη Νέα Υόρκη. Απλές ιστορίες, όπως σε κάθε οικογένεια. Η Judy Garland είναι η μόνη διάσημη ανάμεσα στο καστ. Σημειώστε ότι η σεκάνς του διάσημου τραγουδιού στο τρόλεϊ, το "The Trolley Song", κινηματογραφήθηκε με την πρώτη! Η μικρή Margaret O'Brien κλέβει την παράσταση και η Ακαδημία την τίμησε με ένα ειδικό όσκαρ, καλύτερου παιδιού/ηθοποιού! Από... κανονικές υποψηφιότητες κέρδισε τέσσερις: μουσικής, τραγουδιού (του προαναφερθέντος), έγχρωμης φωτογραφίας και σεναρίου. Αγαπημένη ταινία των αμερικανών για τα Χριστούγεννα, επειδή ένα μεγάλο κομμάτι της είναι τοποθετημένο στις γιορτινές εκείνες μέρες, αλλά και επειδή είναι ρομαντική και συγκινητική. Τι περισσότερο μπορεί να θέλεις από ένα Χολιγουντιανό μιούζικαλ της δεκαετίας του '40;

Contagion

Από τις πιο ρεαλιστικές καταγραφές των πιθανών επιπτώσεων μιας επιδημίας. Δεν μιλάμε για μικρής κλίμακας πράματα, όπως το Outbreak (Το ξέσπασμα). Full scale, παγκόσμια επιδημία, ο θάνατος μπορεί να επέλθει με το παραμικρό. Καλοφτιαγμένο, μεν, το Contagion, όχι και τόσο πρωτότυπο, δε. Το πολυπληθέστατο καστ (Matt Damon, Gwyneth Paltrow, Marion Cotillard, Laurence Fishburne, Jude Law, Kate Winslet, John Hawkes, Elliott Gould μεταξύ άλλων) που «σκοτώνεται» δίχως σκέψη, μας θύμισε παλιές ταινίες καταστροφής με μεγάλους σταρ που εξολοθρεύονταν στο πατ-κιουτ! Το μειονέκτημα του έργου είναι ότι νιώθεις όλη την ώρα... αποστασιοποιημένος. Ωραίο το κλείσιμο με τα γεγονότα της 1ης μέρας, την αφετηρία δηλαδή του ολέθρου.

Welcome to Collinwood

Ενώ είχαν πάει εκείνη την εποχή στο σινεμά γνωστοί και φίλοι να δούνε την κωμωδία Welcome to Collinwood και πέρασαν καλά, δεν ξέρω πώς την άφησα και πέρασαν τα χρόνια. Και το περιέργο είναι πως το πολυπληθές καστ και το καλό στόρι (ριμέικ του I soliti ignoti του Μονιτσέλι) προϊδεάζει για κάτι καλό. Είδαμε λοιπόν ξανά τον αγαπημένο καρατερίστα William H. Macy (που τελευταία έχει εξαφανιστεί), τον Isaiah Washington (ο "γιατρός" στο Grey's Anatomy), τον πάντα τρελούτσικο Sam Rockwell, τον εκκεντρικό κωμικό Michael Jeter (που πέθανε ένα χρόνο μετά), τον επίσης καλό καρατερίστα Luis Guzmán, την Patricia Clarkson και ως γκεστ σταρ τον... George Clooney. Μια ταινία στο κωμικό πνεύμα των... αδελφών Κοέν. Μήπως θα ήταν καλύτερα να ασχοληθούν με αυτό το πρότζεκτ αντί του The Ladykillers; Τέλος πάντων, πρόκειται για μια μικρή σε διάρκεια ταινία, με την πλοκή του ιταλικού έργου μεταφερμένη σε προάστιο επαρχιακής αμερικάνικης πόλης, με όλες τις αμερικανιές που περιμένεις ότι θα δεις. Σίγουρα δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με το κλασικό έργο. Πάντως, το ότι αποτέλεσε παταγώδης εμπορική αποτυχία, το εκλαμβάνω ως θετικό!

The Train Robbers

Διεκπεραιωτική περιπέτεια, τόσο για τον έμπειρο σκηνοθέτη Burt Kennedy όσο και για τον ηλικιωμένο πρωταγωνιστή John Wayne. Η οποία είναι μπολιασμένη και με κωμικές σφήνες, αλλά δεν χαρακτηρίζουν το έργο κωμικό. Η ανεύρεση ενός κρυμμένου θησαυρού σε κάποιο παρατημένο τρένο μέσα στην έρημο, θα έχει πολύ πιστολίδι, εξαντλητική αναζήτηση και μια ανατροπή στο τέλος-τέλος (λίγα δεύτερα πριν πέσουν τα γράμματα, λέμε) που θα δώσει στην ταινία The Train Robbers την κωμική τροπή που έπρεπε να είχε από τη μέση του έργου, τουλάχιστον! Έτσι, δεν θα πάθετε τίποτα αν δεν δείτε το έργο. Έχει πάντως εκπληκτική φωτογραφία και πλουσιότατο καστ πέραν του Γουέιν: η Ann-Margret έχει το χάρτη του θησαυρού, ο Ben Johnson και ο Rod Taylor είναι οι παλιοί φίλοι και συνεργάτες του Γουέιν ενώ ο Ricardo Montalban είναι αυτός που ξέρει όλη την αλήθεια. Για τους φίλους του είδους, μια ό,τι πρέπει ταινία για να περάσουν το απογευματάκι τους.

The Phenix City Story

Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις τις ενοχές του παρελθόντος, πόσω μάλλον ενός ολόκληρου έθνους. Συνήθως περνάνε χρόνια ώστε να αναγνωρίσεις τα λάθη και να αντιμετωπίσεις το παρελθόν. Για παράδειγμα, η απομυθοποίηση της άγριας δύσης και οι συγγνώμες για τις σφαγές των Ινδιάνων έγιναν πολλά χρόνια μετά.

Κάπως έτσι, το πιο πρόσφατο, βίαιο παρελθόν εναντίον των μαύρων και των ανθρώπων που ήθελαν την κάθαρση από κυκλώματα διαφθοράς, θα πίστευε κανείς ότι θα κουκουλώνονταν. Κι αυτή είναι η έκπληξη που μας επιφύλαξε η ταινία The Phenix City Story καθώς γυρίστηκε στην εποχή της, την ώρα μάλιστα που διεξάγονταν οι δίκες των υπόπτων. Δεν αποτελεί όμως και μια μεγάλη παραγωγή του Χόλιγουντ, οπότε και η απήχησή της ήταν περιορισμένη. Παρά ταύτα, αυτό το β' διαλογής έργο (που ξεκίνησε με ένα 15λεπτο ψευδοντοκιμαντέρ!) προσεγγίζει τα γεγονότα με μια δυναμική, ρεαλιστική και βίαιη οπτική που θα σε κρατήσει στη θέση σου μέχρι τέλους. Και το ότι η διαφορά βρίσκεται σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας, δεν χρειαζόσουν την ταινία να στο πει, μετά και τις πρόσφατες συλλήψεις εγκληματικών οργανώσεων. Απλά επιβεβαιώνουμε το γεγονός ότι κάποια πράματα είναι δυστυχώς... διαχρονικά!

Tetro

Ο μέγας Francis Ford Coppola επέστρεψε στην καρέκλα του σκηνοθέτη και μας έδωσε δύο ταινίες το 2008 και το 2009. Η δεύτερη είχε τον τίτλο Tetro, γυρίστηκε στην Αργεντινή με ασπρόμαυρη φωτογραφία (εκτός των έγχρωμων φλας-μπακ) και αποτέλεσε ένα σινεφίλ-δώρο για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με τις ταινίες του. Η πιο όμορφη ταινία, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κόππολα, αλλά και η πιο προσωπική του. Η προβληματική σχέση των δύο αδερφών (που υποδύονται οι Vincent Gallo και Alden Ehrenreich) και οι τραυματισμένες οικογενειακές σχέσεις μπορεί να σας θυμήσουν το παραπλήσιο (και αγαπημένο) Rumble Fish, αλλά ουσιαστικά δεν έχουν καμία σχέση. Επειδή σε άλλους άρεσε κι άλλοι το βρήκαν μετριότατο, θα πω μόνο ότι αποτελεί ταινία για σινεφίλ, κυρίως, κοινό. Αν και θα έλεγα ότι εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, τα σχόλια μου θα έχαναν την όποια αντικειμενικότητά τους και έτσι... εξαφανίστηκαν.

Tokyo Joe

Τόκιο Τζο, το όνομα του κέντρου διασκέδασης που διατηρούσε στο Τόκιο ο Μπόγκαρτ, πριν τον πόλεμο. Μετά από εφτά χρόνια φυγής και τη λήξη του πολέμου, επιστρέφει αλλά δεν μπορεί να το δουλέψει, καθώς βρίσκεται εκτός αμερικάνικης δικαιοδοσίας και απαγορεύεται να πηγαίνουν αμερικανοί στρατιώτες. Βρίσκει όμως μια παλιά του αγάπη. Η οποία είναι παντρεμένη με άλλον αμερικανό. Αυτός για να "επιζήσει", ιδρύει αεροπορική εταιρεία με έναν ιάπωνα του υποκόσμου. Για να ξεπεράσει τη γραφειοκρατεία, δέχεται τη βοήθεια του ερωτικού αντίζηλού του. Τι έχουμε δηλαδή; Μπλεξίματα με το στρατό, μπλεξίματα με τον υπόκοσμο, μπλεξίματα με το πες-το-και-ερωτικό τρίγωνο. Σε ένα μετριότατο καστ, με ανέμπνευστο σενάριο, άνευρη σκηνοθεσία και τους κλασικούς αμερικανούς (πρώτα βομβαρδίζουμε και μετά «βοηθάμε» στην ανοικοδόμηση), η ταινία δε διασώζεται ούτε από τον κύριο Μπόγκαρτ ούτε από το πικρό και ολίγον ηρωικό τέλος. Αν είχε άλλον πρωταγωνιστή, θα μιλούσε για τεράστιο b-movie. Ήταν η πρώτη αμερικάνικη ταινία που γυρίστηκε στη μεταπολεμική Ιαπωνία. Τον κακό της υπόθεσης υποδύεται ο Sessue Hayakawa, που έχουμε δει επίσης στα House of Bamboo και Geisha Boy αλλά είναι γνωστότερος από το ρόλο του σαδιστή Γιαπωνέζου Σ/χη στην κλασική Γέφυρα του ποταμού Κβάι.