Τη χρονιά του 1969, η νεαρή (τότε) Maggie Smith υποδύεται την δις Τζιν Μπρόντι, μια «διαφορετική» δασκάλα σε ένα σκωτσέζικο σχολείο θηλέων και κερδίζει το όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Η ταινία The Prime of Miss Jean Brodie βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο της Muriel Spark, το οποίο είχε μεταφερθεί και στο σανίδι με επιτυχία την προηγούμενη χρονιά. Συμπυκνώνοντας την πλοκή και κάποιους χαρακτήρες, η ταινία επικεντρώνεται στη σχέση της δασκάλας με τέσσερις μαθήτριες που τις έχει υπό την προστασία της. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του '30 και η δις Μπρόντι δεν έχει καμία σχέση με τις δασκάλες της εποχής. Ζει με ιδανικά, απολαμβάνει τις τέχνες, τη ζωή, τον έρωτα, το φαγητό. Ειδικότερα, τις 4 προστατευόμενες τις παίρνει μαζί της σε εκπαιδευτικές εκδρομές ακόμα και τα σαββατοκύριακα και αυτές την έχουν σα θεά. Η Μπρόντι είχε μια... περιπέτεια με τον δάσκαλο της ζωγραφικής που είναι παντρεμένος με έξι παιδιά. Ενώ αυτός επιμένει, αυτή τον παραμερίζει, καταπιέζει το πάθος της και εστιάζει την προσοχή της στο δάσκαλο της μουσικής! Οι πολιτικές της πεποιθήσεις όμως θα είναι ακροδεξιές και θα ανακατέψει πολιτισμό και πολιτική, την ομορφιά της Ρώμης με το Μουσολίνι. Θα μπλέξει τα πράματα περισσότερο όταν περιγράψει στα κορίτσια πώς φαντάζεται το μέλλον τους, ελπίζοντας η όμορφη ξανθιά Jenny να γίνει η ερωμένη του ζωγράφου και η έξυπνη Sandy ο... ρουφιάνος της κυρίας. Η τελευταία δε θα το αφήσει έτσι και θα κάνει... την υπέρβαση. Από κει και έπειτα θα επέλθει η σύγκρουση.
Στο ρόλο της Sandy η νεαρή Pamela Franklin δίνει μια θαυμάσια ερμηνεία, συναγωνίζοντας στα ίσια τη Maggie Smith. Πολύ ωραίες σκηνές επίσης έχει η ταινία όταν η Smith συγκρούεται λεκτικά με τη διευθύντρια: η πρόοδος εναντίον του συντηρητισμού, η έξυπνη εναντίον της πονηρής. Στην σκηνοθεσία βρίσκουμε τον Ronald Neame, που είχε δουλέψει ως καμεραμάν στο Χίτσκοκ, φωτογράφος στους Powell/Pressburger και σεναριογράφος στον David Lean (με υποψηφιότητες για όσκαρ σεναρίου στη Σύντομη συνάντηση και Μεγάλες προσδοκίες). Για την παρούσα ταινία πάντως κλείνουμε λέγοντας: βλέπεται άνετα αλλά η διαφορά εποχής δεν σε βοηθάει να ταυτιστείς και έτσι χάνει πόντους.
Στο ρόλο της Sandy η νεαρή Pamela Franklin δίνει μια θαυμάσια ερμηνεία, συναγωνίζοντας στα ίσια τη Maggie Smith. Πολύ ωραίες σκηνές επίσης έχει η ταινία όταν η Smith συγκρούεται λεκτικά με τη διευθύντρια: η πρόοδος εναντίον του συντηρητισμού, η έξυπνη εναντίον της πονηρής. Στην σκηνοθεσία βρίσκουμε τον Ronald Neame, που είχε δουλέψει ως καμεραμάν στο Χίτσκοκ, φωτογράφος στους Powell/Pressburger και σεναριογράφος στον David Lean (με υποψηφιότητες για όσκαρ σεναρίου στη Σύντομη συνάντηση και Μεγάλες προσδοκίες). Για την παρούσα ταινία πάντως κλείνουμε λέγοντας: βλέπεται άνετα αλλά η διαφορά εποχής δεν σε βοηθάει να ταυτιστείς και έτσι χάνει πόντους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου