Bringing Out the Dead

Παραγνωρισμένο, ίσως και ξεχασμένο, αριστούργημα του Σκορσέζε από το 1999. Ναι, το Bringing Out the Dead θυμίζει έντονα τον Ταξιτζή: σε σενάριο του Πολ Σρέντερ, έχουμε και εδώ έναν βασανισμένο χαρακτήρα (νοσηλευτής) που κυκλοφορεί στους δρόμους της Νέας Υόρκης (με το ασθενοφόρο αντί για ταξί), που ζει και εργάζεται ανάμεσα στους απόκληρους και τα πρεζάκια αυτής της πόλης. Ο Nicolas Cage ως επί τω πλείστον παίζει με τα κουρασμένα μάτια και με μία ηρεμία, εκτός από κάποιες σκηνές που οδηγείται στα άκρα και θυμίζει τον Cage των blockbuster που είχε βγάλει τα προηγούμενα χρόνια (Con Air, Face/Off). Ο χαρακτήρας του Κέιτζ είναι βασανισμένος από το θάνατο μίας νεαρής που δεν μπόρεσε να σώσει και είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης από υπερκόπωση. Η γαλήνη της ψυχής στο τέλος όμως μπορεί να έρθει από κάτι πολύ απλό, όπως το να κοιμηθείς στην αγκαλιά του ανθρώπου που σε καταλαβαίνει. Εκεί, με το κεφάλι δίπλα στην καρδιά.