Η ταινία του René Clair που κυκλοφόρησε το 1931, À nous la liberté (με την άκυρη ελληνική τιτλοφόρηση ως Αγάπη, γέλιο, ξενοιασιά), είναι ίσως μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς της, και όχι μόνο. Την εποχή που όλοι μετέτρεψαν τον κινηματόγραφο ως ένα είδος οπτικοποιημένου θεάτρου με την προσθήκη του ήχου, ο γάλλος κινηματογραφιστής συνεχίζει στην σκηνοθετική παράδοση του βωβού εμπλουτίζοντας την ταινία του με τους απαραίτητους μόνο διαλόγους εδώ και κει αλλά και μία πλούσια ηχητική μπάντα που «παίζει» τον θεατή. Ο γαλλικός τίτλος μεταφράζεται ως «Απόδραση στην ελευθερία» και αυτό είναι το όλο θέμα του έργου: απόδραση από κάθε είδους δεσμών. Δύο φυλακισμένοι αποφασίζουν να αποδράσουν αλλά μόνο ο ένας το καταφέρνει. Στην πορεία γίνεται μεγάλος και τρανός επιχειρηματίας. Μετά από χρόνια ο φίλος του απολύεται κανονικά από τη φυλακή και πιάνει δουλειά στο εργοστάσιό του. Εκεί αντιλαμβάνεται ότι οι συνθήκες δεν διαφέρουν και πολύ μ'αυτές της φυλακής. Τα ευτράπελα δίνουν και παίρνουν, το εγκληματικό παρελθόν θα συναντήσει το επιχειρηματικό παρόν και αυτό που θα επακολουθήσει είναι ένας πανζουρλισμός. Οι αριστερές ιδέες του σκηνοθέτη δεν πολυάρεσαν στα μεγάλα στούντιο αλλά παρά ταύτα η ταινία ήταν η πρώτη μη-αγγλόφωνη που κέρδισε υποψηφιότητα για το βραβείο όσκαρ καλύτερης ταινίας. Τώρα, αν κάποιες σκηνές σας φέρουν στο μυαλό τους Μοντέρνους Καιρούς του Τσάπλιν, τότε ρίξτε και ένα επιπλέον διάβασμα στο θέμα των μηνύσεων. Ο Clair επέλεξε να μην συμμετάσχει στη δικαστική διαμάχη και δήλωσε για το θέμα ότι αν ο Τσάπλιν τον αντέγραψε, το εκλαμβάνει αυτό ως τιμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου