Sad Movie

Τέσσερις ξεχωριστές ιστορίες από τέσσερα διαφορετικά ζευγάρια. Φυσικά, κάποια στιγμή όλες οι ιστορίες συγκλίνουν κατά κάποιο τρόπο, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο. Ουσιαστικά, είναι ιστορίες για τις σχέσεις των ανθρώπων, έτσι όπως έχουμε δει από πολλούς σκηνοθέτες· τον Altman με τα Στιγμιότυπα και άλλες πολλές, τον Iñárritu με το Amores Perros ή/και το Βαβέλ, το οσκαρικό Crash και τα λοιπά. Έτσι λοιπόν και στη Νότια Κορέα τα πράματα δεν διαφοροποιούνται. Το πρώτο ζευγάρι αφορά έναν πορωμένο με τη δουλειά του πυροσβέστη και την αρραβωνιαστικιά του. Το δεύτερο έναν άνεργο νεαρό και την κοπελιά του που δουλεύει σε super-market. Η τρίτη ιστορία έχει τη μουγγή αδελφή της πρώτης που γοητεύεται από έναν ζωγράφο του δρόμου. Και το τέταρτο ζευγάρι αφορά μια εργασιομανή μητέρα που αρρωσταίνει και το μικρό παιδί της που αρχίζει πλέον να το βλέπει περισσότερο. Η ταινία είναι καλοφτιαγμένη, με καλή μουσική, ωραία πρόσωπα. Δεν έχει κάτι καινούριο να πει αλλά προς το τέλος επιβεβαιώνει τον όνομά της, Sad Movie, στο έπακρο. Ατελείωτα δάκρυα, μελό συγκίνηση, θάνατοι, κλάματα, η ζωή συνεχίζεται και... καταλαβαίνετε.

Είναι ό,τι πρέπει πάντως για να θυμηθούμε λίγο τις κορεάτικες φατσούλες που είχαμε δει και σε άλλα έργα. Η ηθοποιός που παίζει τη μουγγή ήταν η κοπελιά του αφεντικού που παρακολουθούσε ο ήρωας στο Γλυκόπικρη ζωή, ο πυροσβέστης είναι ο Καλός από την πρόσφατη ταινία Ο καλός, ο κακός και ο περίεργος, η κοπελιά του πυροσβέστη ήταν η πρωταγωνίστρια του I'm a Cyborg, But That's OK του σκηνοθέτη που μάς έδωσε και το Oldboy. Αν αναλογιστούμε ότι αυτή η δεκαετία μπορεί (ίσως, λέμε) να χαρακτηριστεί ως η δεκαετία του κορεάτικου σινεμά, τότε έχετε κάποιους καλούς λόγους για να τη δείτε.