Titanic

Το βράδυ του Μ. Σαββάτου, λίγο πριν την ανάσταση, θυμήθηκα/πληροφορήθηκα ότι ήταν η 100η επέτειος από τη βύθιση του Τιτανικού. Τις επόμενες μέρες, βυθίστηκα και γω στις πληροφορίες του ίντερνετ και ανακάλυψα ότι γυρίστηκαν αρκετές ταινίες (και τηλεταινίες) γύρω από το θρυλικό πλοίο. Πέρα λοιπόν από την πασίγνωστη, οσκαρική (και σε 3-D πλέον;!) ταινία του Κάμερον, έκατσα και παρακολούθησα μερικές ακόμη. Μία από αυτές ήταν η εν έτη 1953 αμερικανική παραγωγή της Fox με τον Jean Negulesco στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Είχε τον απλό τίτλο Titanic και πρωταγωνιστές τους Barbara Stanwyck και Clifton Webb. Η Thelma Ritter είχε το ρόλο της πασίγνωστης τότε πλούσιας κυρίας J.J. "Unsinkable Molly" Brown (που έπαιξε η Kathy Bates στο έργο του Κάμερον), αλλά επειδή οι παραγωγοί φοβήθηκαν μηνύσεις από τους κληρονόμους της, άλλαξαν το όνομα του ρόλου σε Maude Young.

Η ταινία παρακολουθεί το δράμα της μητέρας Stanwyck που προσπαθεί να το σκάσει κρυφά από το σύζυγο Webb με τα δύο της παιδιά, αλλά τελευταία στιγμή αυτός τους προλαβαίνει και ανεβαίνει στο ίδιο πλοίο, τον Τιτανικό! Παρακολουθούμε τις εντάσεις μεταξύ τους που επηρεάζουν και τις σχέσεις με τα παιδιά τους. Από τους δευτεραγωνιστές, πέραν της Ritter, ξεχωρίζει ο αλκοολικός πρώην ιερέας Richard Basehart, που αντιμετωπίζει πρόβλημα συνειδήσεως. Εμβόλιμα, μαθαίνουμε τις λοιπές (γνωστές) λεπτομέρειες: την όλο και αυξανόμενη ταχύτητα του πλοίου, τις προειδοποιήσεις για παγόβουνα κ.τ.λ. Όταν έρθει το μοιραίο, όλα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα, όλα τα προσωπεία θα πέσουν και οι αληθινοί χαρακτήρες του καθενός θα λάμψουν. Μπορεί τα εφέ να είναι αρκετά παλιομοδίτικα και απλοϊκά, μπορεί κάποιες λεπτομέρειες του ναυαγίου να είναι λάθος (βλέπε π.χ. το σπάσιμο του πλοίου στη μέση που δεν έγινε ποτέ, αφού αυτό μαθεύτηκε μόλις το 1985, όταν και ανακαλύφθηκε το ναυάγιο στο βυθό του Ατλαντικού), έχει όμως μια συναισθηματική προσέγγιση και μια πιο ηρωική αντιμετώπιση του ερχομού του τέλους (από κάποιους χαρακτήρες) που δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο ή να σε βάλει σε σκέψεις/συγκρίσεις για τη σημερινή, εντελώς ατομιστική εποχή. Αλλά, αφού δεν έχουμε τύχει σε ανάλογη περίπτωση, ποιος ξέρει πώς θα συμπεριφερόμασταν;

The Black Orchid

Χήρα αυτή (Σοφία Λόρεν) με ένα αγόρι που μπαινοβγαίνει στο αναμορφωτήριο, χήρος αυτός (Άντονι Κουίν) με μια κόρη που ετοιμάζεται να παντρευτεί. Ιταλοαμερικανοί και οι δυο με κοινούς φίλους, το φλερτ δεν θα αργήσει να ξεκινήσει με τον γελαστό και χαρωπό Κουίν να προσπαθεί να διώξει τη θλίψη της Λόρεν, της επονομαζόμενης και Μαύρης Ορχιδέας. Σ'αυτή την αμερικανική παραγωγή του Carlo Ponti, ο Martin Ritt σκηνοθετεί λιτά και... απέριττα την μόλις 23 χρονών Λόρεν, ανακατεύει γνωστά θέματα γύρω από την παντρειά και τα παιδιά, προσθέτει ένα οιδιπόδειο μπλέξιμο με την κόρη και μας δίνει μια απλή αλλά ενδιαφέρουσα ταινία γύρω από συνηθισμένα (ή μπορεί και όχι) οικογενειακά προβλήματα. Κάτι σαν απλό μάθημα ζωής μέσα από το πρίσμα εκείνης της εποχής, της χρονιάς του 1958.

Με το που έγινε γνωστή η Ιταλίδα καλλονή στις ΗΠΑ με το Παιδί και το δελφίνι, αμέσως την πλαισιώσανε δίπλα στους μεγάλους σταρ, βλέπε Κάρι Γκραντ (δύο φορές), William Holden και Anthony Quinn (επίσης δις).

Christmas in July

Φτωχός υπαλληλάκος (Dick Powell) κάνει όνειρα και ελπίζει να κερδίσει το ραδιοφωνικό διαγωνισμό για το καλύτερο σλόγκαν για μια εταιρεία παραγωγής καφέ! Όταν κάποιοι συνάδελφοι του κάνουν πλάκα με ένα ψεύτικο τηλεγράφημα που του ανακοινώνει πως αυτός είναι ο νικητής και να προσέλθει να πάρει την επιταγή, τα πράματα θα πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή! Αυτή η ταινία με τίτλο Christmas in July αποτελεί τη δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του κατ'εξοχήν σεναριογράφου Preston Sturges, διάρκειας μόλις 67 λεπτών! Η μπόλικη σατιρική διάθεση γύρω από το επάγγελμα των διαφημιστών αλλά και οι διάφορες κωμικές πινελιές, προσδίνουν στο έργο μία κωμική αύρα. Η οποία με το τέλος της παρεξήγησης θα δώσει τη θέση της σε ένα γλυκόπικρο αποχαιρετισμό. Τα πολλά ηθικοπλαστικά μηνύματα, το ουμανιστικό πνεύμα του έργου και το ακέραιον του ήθους του πρωταγωνιστή θα θυμίσουν σε πολλούς το κινηματογραφικό σύμπαν του Φρανκ Κάπρα. Το οποίο αποτελεί άλλον έναν καλό λόγο για να δείτε αυτό το ενδιαφέρον εργάκι. Βασίστηκε στο θεατρικό με τίτλο "A Cup of Coffee" του ίδιου του Sturges, το οποίο είχε ανεβάσει στο Μπροντγουέι το 1931, πολύ πριν μετακομίσει στο Χόλιγουντ, την εποχή δηλαδή που έγραφε θεατρικά.

A Free Soul (Ελεύθερες ψυχές)

Ένα χρόνο μετά το προκλητικότατο (για την εποχή) και βραβευμένο Divorcee του '30, η Norma Shearer επανήλθε με νέα ταινία που τάραξε τα ήθη της εποχής. Στην ταινία A Free Soul υποδύεται μια νεαρή γυναίκα της καλής κοινωνίας που δεν θέλει να γίνει άλλη μια χειραφετημένη νοικοκυρά της εποχής. Αφήνει στα κρύα του λουτρού τον υποτιθέμενο αρραβωνιαστικό της Leslie Howard και μπλέκει συναισθηματικά (και όχι μόνο) με τον αρρενωπό γκάνγκστερ Clark Gable, λίγο μετά την αθώωσή του χάρη στη βοήθεια του δικηγόρου και αλκοολικού πατέρα της, τον Lionel Barrymore. Θα ακολουθήσουν διάφορα γεγονότα που θα φέρουν σε δύσκολη θέση τη σχέση πατέρα-κόρης όπως και τη σχέση της κόρης με την υπόλοιπη αριστοκρατική οικογένεια. Και όταν ο γκάνγκστερ πιει το ίδιο πικρό ποτήρι του χωρισμού, δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Τελικά, ο Howard θα δώσει τη λύση, που θα τους οδηγήσει όμως στο δικαστήριο και εκεί θα φανερωθούν μπροστά σε όλο τον κόσμο όλα τα «αρνητικά» και ανήθικα πράματα που έκανε η Shearer. Και από αυτή την 14λεπτη τελική σκηνή, ο Lionel Barrymore οφείλει τη βράβευσή του με το πρώτο και μοναδικό του βραβείο όσκαρ. Η Shearer ήταν υποψήφια για δεύτερη συνεχή χρονιά όπως και ο σκηνοθέτης Clarence Brown. Η επιτυχία της ταινίας έφτιαξε και την καριέρα του γοητευτικού νεαρού με τη βαθειά, μπάσα φωνή κ. Gable, ο οποίος αμέσως μετά μεταπήδησε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους.

The Pawnbroker (Ο ενεχυροδανειστής)

Εβραίος, που επιβίωσε από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Β' Π.Π. και απώθησε από μέσα του όλα τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις, ιδιοκτήτης πλέον ενεχυροδανειστηρίου στη Νέα Υόρκη, ξαναθυμάται το παρελθόν μέσα από διάφορες συγκυρίες και μπλεξίματα με τους διάφορους νεοϋoρκέζους πελάτες του και αρχίζει να καταρρέει. O ούτε 40 χρονών τότε Rod Steiger δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας ως ο ηλικιωμένος πρωταγωνιστής, κερδίζοντας το βραβείο ανδρικού ρόλου στο φεστιβάλ του Βερολίνου το '64 και ήταν υποψήφιος για όσκαρ το '66 (με τις ταινίες του '65, δηλαδή). Πολλή χρήση του παράλληλου μοντάζ, περίεργες γωνίες λήψης, έντονα κοντινά πλάνα του σκηνοθέτη Sidney Lumet, για να μπούμε στην ψυχοσύνθεση αυτού του Ενεχυροδανειστή. Παράλληλα, παρακολουθούμε στιγμιότυπα από τους δρόμους και περιθωριακά στέκια της πόλης, με μουσική υπόκριση τις jazz μελωδίες του Quincy Jones. Παρουσιάζεται μια διαφορετική εικόνα της Αμερικής της δεκαετίας του '60, που καμία σχέση δεν έχει με τις εικόνες που έχουμε φάει στη μάπα από πολλές χαζο-ρομαντικο-οικογενειακο-κωμωδίες της εποχής! Για την ιστορία να πούμε ότι περιέχει την πρώτη σκηνή με γυμνόστηθη γυναίκα που πήρε έγκριση από την Αμερικανική επιτροπή λογοκρισίας, λίγα χρόνια πριν καταργηθεί η επιτροπή και δημιουργηθεί το 1968 το σύστημα χαρακτηρισμού καταλληλότητας.

Υ.Γ.: Υπεύθυνος για αυτή την ανάρτηση είναι ο φίλος του μπλογκ Γιώργος Γεωργόπουλος που μας παρακίνησε να τη δούμε!

Rosemary's Baby

Πέρα από την (γελοία;) ταινία Πειρατές και αυτές που έπαιζαν στην τηλεόραση πού και πού (Φράντικ και Ο θάνατος και η κόρη), δεν είχαμε δει άλλη ταινία από τον Ρόμαν Πολάνσκι. Είχαμε διαβάσει για τις κλασικές του ταινίες των δεκαετιών '60 και '70, αλλά εκείνη την εποχή (το 1999) δεν μπορούσες να τις βρεις εύκολα. Ίσως να πετύχαινες καμιά μισοχαλασμένη, χιλιοπαιγμένη, «μασημένη» βιντεοκασέτα! Και μια ανοιξιάτικη, νύχτα Παρασκευής με γεμάτο φεγγάρι, το Ολύμπιον έφερε την κλασική ταινία Rosemary's Baby, με αποκατεστημένη κόπια. Μια εκπληκτική μεταμεσονύχτια προβολή που απολαύσαμε μαζί με τον συνάδελφο μηχανικό, κιθαρίστα του γκρουπ και μελλοντικό μου κουμπάρο.

Τον επόμενο μήνα, μια δεύτερη εβδομάδα σινε-αναμνήσεων.

Les vacances de m. Hulot

Με τον Αντώνη και το Γιάννη τον ψηλό από τις Σαράντα Εκκλησιές αποφασίσαμε να γνωρίσουμε το έργο του Ζακ Τατί, όταν επανακυκλοφόρησαν Οι διακοπές του κυρίου Ιλό, την άνοιξη του 2004, εποχή που είχαμε τελειώσει και τις σπουδές από το Πολυτεχνείο. Γεμάτο από κόσμο το σινεμά Φαργκάνη, με κόσμο κάθε ηλικίας. Διστακτικοί στην αρχή, διαχυτικοί στη συνέχεια. Φύγαμε με ένα απίστευτο χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μας. Και φυσικά, μια νέα σινε-λατρεία μόλις είχε γεννηθεί.

Citizen Kane

Επανέκδοση με αποκατεστημένη κόπια, έναν Σεπτέμβριο (του '99 νομίζω) στο σινεμά Ναβαρίνο. Που κι αυτό δυστυχώς έκλεισε και έγινε... γυμναστήριο! Τέλεια εικόνα και ήχος, απόλαυση να βλέπεις αυτό το αριστούργημα του Όρσον Γουέλς μέσα στη σκοτεινή αίθουσα. Τότε βλέπεις/νιώθεις/καταλαβαίνεις την πραγματική του αξία.

Nosferatu

Σε προβολή στη φιλοσοφική, τη χρονιά του 2000, γνωρίσαμε το κλασικό έργο του Murnau, την ταινία που αποτελεί σταθμό στον κινηματογράφο, το Nosferatu έτσι όπως έπρεπε: με συνοδεία ζωντανής μουσικής από δύο παλικάρια που επένδυσαν το έργο με πιάνο και ηλεκτρική κιθάρα! Magnifique!

Annie Hall (Νευρικός εραστής)

Άλλη μια επανέκδοση με αποκατεστημένη κόπια και γνωριμία με το πασίγνωστο (πλέον) έργο του Woody Allen, το οσκαρικά βραβευμένο Annie Hall. Το φθινόπωρο του 1998 στο σινεμά Λάουρα, που πλέον έχει κλείσει, παρέα με την αδερφή μου και τη συμφοιτήτριά της που έμενε στην οικοδομή ακριβώς πάνω από το σινεμά. Λίγος κόσμος στην αίθουσα και η δικιά μας τριάδα να συγκρατάει τα γέλια της, μην και ακουστούμε πολύ. Μέχρι τη σκηνή όπου η Κίτον τραγουδάει στο κλαμπ. Τότε λυθήκαμε στα γέλια, όχι από αυτή τη σκηνή, αλλά για όλες τις προηγούμενες. Από κει και έπειτα δεν συγκρατηθήκαμε. Μου φάνηκε περίεργο το ότι στη μέση του έργου σηκώθηκαν κάποιοι και έφυγαν. Τι νόμιζαν ότι ήρθαν να δούνε;

Dr. Stangelove

Την εποχή που ανακαλύπταμε το κλασικό παρελθόν του κινηματογράφου, την εποχή που περιμέναμε την νέα (και τελευταία τελικά) ταινία του Stanley Kubrick, γνωρίσαμε τον Dr. Strangelove σε μια προβολή από την κινηματογραφική ομάδα της Αγγλικής Φιλολογίας Φιλοσοφικής. Παρέα με τον Κωνσταντίνο από Κοζάνη που είχε φανταρική άδεια! Η ταινία με τον τίτλο/σιδηρόδρομο: Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb. Εδώ μπορούμε να πούμε ότι η ελληνική μετάφραση ήταν εύστοχη: ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα!

Υ.Γ.: Και μια βδομάδα μετά από αυτές τις αναρτήσεις, βρήκα το εισιτήριο αυτής της προβολής, καταχωνιασμένο στο βάθος της ντουλάπας μου σε μία σακούλα με διάφορα αντικείμενα του παρελθόντος! Έγιναν και οι απαραίτητες διορθώσεις στο κείμενο, φυσικά, επειδή η μνήμη μου δεν είναι να την εμπιστεύεσαι!

Vertigo (Δεσμώτης του ιλίγγου)

Εβδομάδα σινε-αναμνήσεων αγαπήμενων κλασικών έργων.

Ο Χίτσκοκ είχε στιγματίσει τα παιδικά μας χρόνια με τα Πουλιά και το Ψυχώ. Αποφασίσαμε με την αδερφή μου να πάμε με κλειστά μάτια να γνωρίσουμε ένα από τα (φημολογούμενα) αριστουργήματά του όταν βγήκε η επανέκδοση του Vertigo με νέα κόπια το 1998, σε ένα σινεμά της Θεσ/νίκης, λίγο πριν τελειώσει η εξεταστική και γυρίσουμε στην Κοζάνη για το καλοκαίρι. Μας αιχμαλώτισε από τους αρχικούς ψυχεδελικούς τίτλους αρχής μέχρι το αναπάντεχο τέλος και την τρομακτική μαυροφορεμένη... μπάμπω!

Lawn Dogs (Σκυλιά στη χλόη)

Στον μικρό, εξωτερικά ειδυλλιακό οικισμό (κάτι αντίστοιχο του Ψαλιδοχέρη θα έλεγα) μένει ένα 11χρονο κοριτσάκι, διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά. Περιφραγμένος με τείχη, ο οικισμός κρατάει μέσα τους πλούσιους «δήθεν» και εκεί φωλιάζουν η υποκρισία, ο φαρισαϊσμός και η σαπίλα του νεοπλουτισμού. Απ’ έξω... ο υπόλοιπος φυσιολογικός κόσμος με τις δικές τους έγνοιες και προβλήματα. Η περίεργη φιλία που θα αναπτυχθεί μεταξύ του κοριτσιού και του νεαρού κηπουρού (τον υποδύεται ο νεαρότατος Sam Rockwell) που κουρεύει τα γκαζόν θα έχει τις ρίζες της, κατ’αρχάς, στα σωματικά τραύματα που έχουν και οι δύο αλλά, κατά δεύτερον, θα είναι πιο ουσιαστική και πιο βαθειά. Σε κάθε σκηνή που θα περνάει, όμως, θα αρχίσεις να παρατηρείς ότι η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο... εκρηκτική. Λίγο οι ταξικές διαφορές, η υποκρισία και η μισαλλοδοξία, θα εμπλακούν με την παιδική αθωώτητα και οι παρεξηγήσεις θα έχουν πυροδοτήσει το φιτίλι. Και φυσικά, η τελική «έκρηξη» δεν θα αργήσει να έρθει. Και εκεί που νόμιζες ότι το έργο θα σου μαυρίσει την ψυχή, έρχεται το παραμυθένιο τέλος που θα γλυκάνει λίγο την κατάσταση και θα προσθέσει λίγες νότες "happy" στο "end". Έτσι, αυτό το μοντέρνο παραμύθι του John Duigan με τίτλο Σκυλιά στη Χλόη μπορεί να σας συγκινήσει αν αφήσετε τη φαντασία σας να πλανευτεί όπως όταν ήσασταν παιδιά.

Places in the Heart

Σε μια μικρή κωμόπολη του αμερικανικού Νότου, τη δεκαετία του '30, ένας μεθυσμένος νεαρός μαύρος θα σκοτώσει κατά λάθος το σερίφη. Οι λευκοί με τη σειρά τους θα λιντσάρουν και θα κρεμάσουν το νεαρό μαύρο. Αυτοί οι δύο θάνατοι θα είναι η αφετηρία του Places in the Heart, θα αλλάξουν τις οικογενειακές ισορροπίες του σπιτιού της Sally Field, η οποία χήρα πλέον θα προσπαθήσει να κρατήσει το σπίτι και τα δύο της παιδιά. Βρισκόμαστε όμως στη μεγάλη αμερικανική Ύφεση και οι τράπεζες καραδωκούν να «κατασπαράξουν». Ο ερχομός του περαστικού Danny Glover, που ψάχνει ένα πιάτο φαΐ για να κάνει θελήματα και μικροδουλειές, θα την οδηγήσει στη σωτηρία μέσα από την αγροτική δουλειά.

Ο πολυβραβευμένος σεναριογράφος (του Bonnie & Clyde) και σκηνοθέτης (του Kramer vs. Kramer) Robert Benton παρουσιάζει μια all-american ταινία που έχει όλα τα συστατικά για να γίνει αγαπητή στην Ακαδημία και να αποσπάσει βραβεία και υποψηφιότητες: οικονομικές αντιξοότητες την εποχή του Μεσοπολέμου, ψίγματα από τον ρατσισμό του Νότου, επιτυχία που έρχεται μέσα από σκληρή δουλειά. Η ταινία ασχολείται και με παράπλευρα θέματα όπως την εξωσυζυγική σχέση του κουνιάδου Ed Harris με την Amy Madigan (οι οποίοι μετά το έργο παντρεύτηκαν κανονικά), γυναίκα του φίλου τους Terry O'Quinn (ξέρετε, από το Lost, την εποχή που είχε μαλλιά), με την ενοικίαση ενός δωματίου στον τυφλό John Malkovich, ανιψιό του τραπεζίτη, που ήθελε απλά να τον ξεφορτωθεί, αλλά και την επίσκεψη ενός τυφώνα! Την αδερφή της Σάλι Φιλντ και απατημένη από τον Εντ Χάρις υποδύεται η Lindsay Crouse που κέρδισε υποψηφιότητα β' γυναικείου ρόλου. Επίσης υποψήφιος ήταν ο Μάλκοβιτς για β' ανδρικό ρόλο και η ταινία ήταν υποψήφια για αυτά της καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και κουστουμιών, αλλά έχασε από τον Αμαντέους. Η Φιλντ κέρδισε το δεύτερό της όσκαρ α' γυναικείου ρόλου και ο Benton αυτό του σεναρίου.

Η ζωή επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις· νέες, ανιδιοτελείς φιλίες δημιουργούνται που βρίσκουν κι αυτές θέση στις καρδιές μας. Συνολικά, η ταινία μάς άφησε θετικές εντυπώσεις και μας κέρδισε με την απλοϊκότητά της αλλά κυρίως με το ότι δεν ήταν διδακτική. Μπορεί να ιδωθεί και με ευνοϊκότερη ματιά, αν αναλογιστούμε τα δικά μας, εγχώρια οικονομικά προβλήματα και θέλουμε να βρούμε τρόπους να τα αντιμετωπίσουμε.

Phantom Lady

Μηχανικός κατηγορείται ότι σκότωσε τη γυναίκα του. Το μόνο του άλλοθι είναι μία γυναίκα με περίεργο καπέλο που συνάντησε και γνώρισε σε ένα μπαρ, με την οποία πήγε και παρακολούθησε μαζί της το ίδιο βράδυ μια θεατρική παράσταση. Μόνο που δεν ξέρει το όνομά της και οι μάρτυρες που τους είδαν μαζί (μπάρμαν, ταξιτζής, μουσικός στο θέατρο) αρνούνται ότι τον είδαν με κάποια γυναίκα. Το δικαστήριο δεν χρονοτριβεί και τον καταδικάζει. Η υπάλληλος του γραφείου του, που είναι τσιμπημένη μαζί του, αποφασίζει να αναζητήσει αυτή την άγνωστη, την Phantom Lady, αλλά θα πρέπει να ξεκινήσει από τους μάρτυρες που έκαναν τα στραβά μάτια. Στο πλευρό της θα σταθεί ο αστυνομικός που συνέλαβε τον αρχιτέκτονα, επειδή κι αυτός νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά με την υπόθεση. Και ο σκηνοθέτης Robert Siodmak έχει στα χέρια του όλα τα καλά στοιχεία ενός θρίλερ μυστηρίου με αποχρώσεις φιλμ-νουάρ. Και αν βάλετε στην άκρη κάποιες μέτριες ερμηνείες, όλα κυλάνε πολύ ατμοσφαιρικά και μυστηριωδώς όμορφα μέχρι τη στιγμή που αποκαλύπτεται στο κοινό η ταυτότητα του δολοφόνου (λίγο μετά τη μέση του έργου), οδηγώντας την ταινία σε γνώριμα και δυστυχώς προβλέψιμα χιτσκοκικά μονοπάτια. Πρωταγωνιστεί η ψιλο-άγνωστη με τα πανέμορφα μάτια Ella Raines και σε χαρακτηριστικό δεύτερο ρόλο ο καρατερίστας Elisha Cook Jr., που κοπανάει ανελέητα τα τύμπανα σε ένα ωραίο jazz τζαμάρισμα σε κάποιο καταγώγι της εποχής!

Slipstream

Τι περίεργη, σε σημεία ακαταλαβίστικη, πειραματική, σινεφίλ ταινία σκηνοθέτησε ο Anthony Hopkins! Η πλειάδα των γνωστών ηθοποιών που συμμετέχουν στο εγχείρημά του με τίτλο Slipstream, δεν έσωσε την κατάσταση. Επειδή, αν μου επιτρέπετε, τη βρήκα... κουραστική!