Titanic

Το βράδυ του Μ. Σαββάτου, λίγο πριν την ανάσταση, θυμήθηκα/πληροφορήθηκα ότι ήταν η 100η επέτειος από τη βύθιση του Τιτανικού. Τις επόμενες μέρες, βυθίστηκα και γω στις πληροφορίες του ίντερνετ και ανακάλυψα ότι γυρίστηκαν αρκετές ταινίες (και τηλεταινίες) γύρω από το θρυλικό πλοίο. Πέρα λοιπόν από την πασίγνωστη, οσκαρική (και σε 3-D πλέον;!) ταινία του Κάμερον, έκατσα και παρακολούθησα μερικές ακόμη. Μία από αυτές ήταν η εν έτη 1953 αμερικανική παραγωγή της Fox με τον Jean Negulesco στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Είχε τον απλό τίτλο Titanic και πρωταγωνιστές τους Barbara Stanwyck και Clifton Webb. Η Thelma Ritter είχε το ρόλο της πασίγνωστης τότε πλούσιας κυρίας J.J. "Unsinkable Molly" Brown (που έπαιξε η Kathy Bates στο έργο του Κάμερον), αλλά επειδή οι παραγωγοί φοβήθηκαν μηνύσεις από τους κληρονόμους της, άλλαξαν το όνομα του ρόλου σε Maude Young.

Η ταινία παρακολουθεί το δράμα της μητέρας Stanwyck που προσπαθεί να το σκάσει κρυφά από το σύζυγο Webb με τα δύο της παιδιά, αλλά τελευταία στιγμή αυτός τους προλαβαίνει και ανεβαίνει στο ίδιο πλοίο, τον Τιτανικό! Παρακολουθούμε τις εντάσεις μεταξύ τους που επηρεάζουν και τις σχέσεις με τα παιδιά τους. Από τους δευτεραγωνιστές, πέραν της Ritter, ξεχωρίζει ο αλκοολικός πρώην ιερέας Richard Basehart, που αντιμετωπίζει πρόβλημα συνειδήσεως. Εμβόλιμα, μαθαίνουμε τις λοιπές (γνωστές) λεπτομέρειες: την όλο και αυξανόμενη ταχύτητα του πλοίου, τις προειδοποιήσεις για παγόβουνα κ.τ.λ. Όταν έρθει το μοιραίο, όλα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα, όλα τα προσωπεία θα πέσουν και οι αληθινοί χαρακτήρες του καθενός θα λάμψουν. Μπορεί τα εφέ να είναι αρκετά παλιομοδίτικα και απλοϊκά, μπορεί κάποιες λεπτομέρειες του ναυαγίου να είναι λάθος (βλέπε π.χ. το σπάσιμο του πλοίου στη μέση που δεν έγινε ποτέ, αφού αυτό μαθεύτηκε μόλις το 1985, όταν και ανακαλύφθηκε το ναυάγιο στο βυθό του Ατλαντικού), έχει όμως μια συναισθηματική προσέγγιση και μια πιο ηρωική αντιμετώπιση του ερχομού του τέλους (από κάποιους χαρακτήρες) που δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο ή να σε βάλει σε σκέψεις/συγκρίσεις για τη σημερινή, εντελώς ατομιστική εποχή. Αλλά, αφού δεν έχουμε τύχει σε ανάλογη περίπτωση, ποιος ξέρει πώς θα συμπεριφερόμασταν;