Άλλη μια επανέκδοση με αποκατεστημένη κόπια και γνωριμία με το πασίγνωστο (πλέον) έργο του Woody Allen, το οσκαρικά βραβευμένο Annie Hall. Το φθινόπωρο του 1998 στο σινεμά Λάουρα, που πλέον έχει κλείσει, παρέα με την αδερφή μου και τη συμφοιτήτριά της που έμενε στην οικοδομή ακριβώς πάνω από το σινεμά. Λίγος κόσμος στην αίθουσα και η δικιά μας τριάδα να συγκρατάει τα γέλια της, μην και ακουστούμε πολύ. Μέχρι τη σκηνή όπου η Κίτον τραγουδάει στο κλαμπ. Τότε λυθήκαμε στα γέλια, όχι από αυτή τη σκηνή, αλλά για όλες τις προηγούμενες. Από κει και έπειτα δεν συγκρατηθήκαμε. Μου φάνηκε περίεργο το ότι στη μέση του έργου σηκώθηκαν κάποιοι και έφυγαν. Τι νόμιζαν ότι ήρθαν να δούνε;
Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!
Παρασκευή 13 Απριλίου 2012
Annie Hall (Νευρικός εραστής)
Τάδε έφη zisis at 12:12
Labels: 1977, σινε-αναμνήσεις, Christopher Walken, Diane Keaton, Woody Allen
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου