The Grey

Θα ξεκινήσω ανάποδα, με τη δεύτερη σκέψη που μου γέννησε η εν λόγω ταινία: δεν ξέρω αν ο κος. Neeson περνάει κρίση μέσης ηλικίας, ή αν έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο μετά το θάνατο της γυναίκας του, αλλά η πληθώρα των μέτριων επιλογών του τα τελευταία χρόνια μάς οδηγεί να σκεφτούμε ότι αντιλαμβάνεται πως γερνάει και προσπαθεί να πρωταγωνιστήσει σε όσες περισσότερες ταινίες μπορεί (σεναριογράφου επιτρέποντος) για να κρατήσει το όνομά του στην επικαιρότητα. Ανέκαθεν, οι επιταγές του Χόλιγουντ ήθελαν τους παλαίμαχους να θυσιάζονται γρήγορα για να παραχωρήσουν τη θέση τους στα νέα προσώπα και αυτό ο Νίσον το ξέρει πολύ καλά. Τουλάχιστον, μέσα στην πληθώρα των ταινιών, βγαίνει και κάτι που ξεχωρίζει.

Τώρα, όσον αφορά το The Grey, βλέποντας το τρέιλερ πριν κυκλοφορήσει το έργο, περίμενα μια βλακεία του τύπου «άνθρωποι εναντίον λύκων», δηλαδή άλλη μια απλοϊκή περιπέτεια στα χνάρια των προηγούμενων ταινιών του Liam Neeson, Taken και The Unknown. Ευτυχώς διαψεύστηκα. Η ταινία του Joe Carnahan (που μας είχε δώσει πριν χρόνια το επίσης ενδιαφέρον Narc) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα οδοιπορικό προς το καθυστερημένο ραντεβού με το Θάνατο. Μια ταινία επιβίωσης στα χιόνια με τη φύση (χλωρίδα και κυρίως την... πανίδα) να δείχνει ότι έχει βάλει στο μάτι το ανθρώπινο είδος. Η μελαγχολία του κυρίου Νίσον συνάντησε αυτή του πρωταγωνιστή και ο ρόλος έδεσε.