Ο Gian Maria Volonte είναι ο καλύτερος εργάτης σε μεγάλη ιταλική φάμπρικα, και με βάση τη δουλειά του και τους χρόνους του στους χειρισμούς των μηχανημάτων ορίζουν τους χρόνους και για τους υπόλοιπους εργάτες και έτσι βγαίνουν και οι μισθοί τους, αφού αμοίβονται με το κομμάτι. Απόλυτα αφοσιωμένος στην εργασία του, δεν δίνει σημασία στα συνδικάτα ούτε στους (αιώνιους) φοιτητές που φωνάζουν συνθήματα έξω από τις πόρτες του εργοστασίου. Όταν όμως το δάχτυλό του κοπεί σε εργατικό ατύχημα, θα δει να πέφτει η απόδοσή του και θα δει να χάνει την εκτίμηση από τους ανωτέρους. Θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να διαλέξει αν θα αγωνιστεί για τα δικαιώματα του μαζί με το εργατικό συνδικάτο ή αν θα επιλέξει πιο σκληρό αγώνα. Στο τέλος της ταινίας του Elio Petri, όλοι οι εργάτες ονειρεύονται ότι Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο. Από την Ιταλία του 1971 στην Ελλάδα του σήμερα φαίνεται ότι δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα. Ο αυτοματισμός μειώνει τις θέσεις εργασίας, οι μισθοί πέφτουν, οι φοιτητές συνεχίζουν να φωνάζουν και τα δικαιώματα των εργαζομένων όλο και "ξεχνιούνται". Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες το 1972, εξ ημισείας με την Υπόθεση Ματέι (κι αυτό με τον Volonte πρωταγωνιστή). Ενδιαφέρουσα σημείωση: στα αγγλικά τιτλοφορήθηκε Lulu the tool!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου