Fantastic Voyage

Τρελή, ασύλληπτη φαντασία. Εν έτη 1966 οι σεναριογράφοι δώσανε ρεσιτάλ φαντασίας. Μιας και τα περισσότερα θέματα είχαν εξαντληθεί κατά την προηγούμενη δεκαετία, ήρθε η ώρα να αφήσουν το outer-space και να ασχοληθούν με το inner-space. Η ταινία όπως μπορείτε να υποψιαστείτε δεν έχει καμία αισθητική ή κινηματογραφική αξία. Τα ειδικά εφέ είναι αρκετά παλιομοδίτικα, οι σεναριακές ευκολίες και ο τρόπος δημιουργίας του σασπένς αρκετά προβλέψιμος, οι αναλήθειες τεράστειες, οι ερμηνείες υπερβολικές. Αξίζει μόνο και μόνο για να δείτε πόση φαντασία μπορεί να έχει κάποιος σεναριογράφος! Πυρηνικό υποβρύχιο με πενταμελές πλήρωμα σμικρύνεται, μπαίνει στο σώμα ενός επιστήμονα με σκοπό να διορθώσουν την εγκεφαλική του βλάβη. Το τι εμπόδια συναντούν και πώς τα αντιμετωπίζουν δεν περιγράφεται. Το Φανταστικό ταξίδι επηρέασε πάντως τον Dali (ο οποίος δημιούργησε το Le voyage fantastique), δημιούργησε μια σειρά κινουμένων σχεδίων και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το Innerspace του Joe Dante το 1987 (καθώς δεν αποτελεί επίσημο ριμέικ). Πάντως, η σκηνογραφία της ταινίας μου έφερε εμένα στο μυαλό το βίντεο-κλιπ του τραγουδιού Vicarious των Tool!

Support Your Local Sheriff!

Ελληνιστί: Η πιο γρήγορη σκανδάλη του Γουέστ! Ένα κωμικό γουέστερν στα χνάρια της Λησταρχίνας με αρκετές δόσες κυνισμού επηρρεασμένες από τα σπαγγέτι του Sergio Leone. Η ιστορία του μοναχικού ήρωα, που φθάνει σε μια πόλη όπου κυριαρχεί η βία και η διαφθορά και παίρνει το νόμο στα χέρια του, δεν θα την έχετε δει ξανά έτσι όπως την παρουσιάζει εδώ ο παλαίμαχος στο συγκεκριμένο είδος Burt Kennedy. Ο James Garner είναι απίστευτος στον πρωταγωνιστικό ρόλο του έξυπνου πιστολά που καταφθάνει σε μια μικρή πόλη χρυσοθήρων με σκοπό να βγάλει κανά φράγκο για να πάει μετά... στην Αυστραλία. Δέχεται τη δουλειά του σερίφη (καθώς είναι πάντα... ελεύθερη) και τα βάζει με την σκληρή οικογένεια της περιοχής. Η ηγετική φυσιογνωμία του γερόλυκου Walter Brennan ξεχωρίζει. Με τη φήμη του πιο γρήγορου πιστολιού τιθασεύει την πόλη και με το μυαλό του μόνο ξεπερνάει όλα τα εμπόδια. Οι αντίπαλοί του είναι και λίγο αργόστροφοι, οπότε δεν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα.

Η ταινία αποτελεί μια ανελέητη και καυστική σάτιρα ολόκληρου του συγκεκριμένου κινηματογραφικού είδους, μην αφήνοντας καμία πτυχή ασχολίαστη. Κυκλοφόρησε το 1969, λίγους μήνες πριν τους Δύο ληστές, μια εποχή που είχε αρχίσει η διακωμώδηση του γουέστερν, πέντε χρόνια πριν το ξεσκίσει κυριολεκτικά ο Mel Brooks με τις Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες, βεβαίως-βεβαίως.

Kiss Of Death

Όσοι έχετε δει την ταινία του Barbet Schroeder Kiss of Death με τον David Caruso και Nicolas Cage, ξέρετε, πάνω-κάτω, τι να περιμένετε από την ομότιτλη ταινία του 1947 με τον Victor Mature στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Richard Widmark στην παρθενική του εμφάνιση που του απέφερε την μοναδική υποψηφιότητα για βραβείο όσκαρ και τον έκανε αμέσως σταρ. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που αξίζει να δείτε την ταινία· ο ψυχοπαθής κακοποιός με τα γουρλωτά μάτια και το περίεργο γέλιο. Η ιστορία όμως επικεντρώνεται στον (χτυπημένο από τη μοίρα και την κοινωνία) κακοποιό Victor Mature που συλλαμβάνεται για ληστεία και μπαίνει (για πολλοστή φορά) στη φυλακή, αφού δεν καταδίδει τους συνεργούς του. Όταν μάθει όμως στην πορεία ότι αυτοκτόνησε η γυναίκα του επειδή όλοι οι πρώην συνεργάτες του τον παράτησαν και δεν συντηρούσαν (όπως είχε συμφωνηθεί) τη γυναίκα και τα παιδιά του, αποφασίζει να δράσει. Και ο μοναδικός τρόπος είναι να γίνει καρφί.

Ενδιαφέρον το σενάριο και η πλοκή της ιστορίας που επιμελήθηκε ο Ben Hecht, ένας από τους καλύτερους σεναριογράφους της εποχής του κλασικού Χόλιγουντ. Η ταινία όμως κάνει «κοιλιά» σε πολλά σημεία ίσως εξαιτίας της βαρετής σκηνοθετικής προσέγγισης του... επαγγελματία Henry Hathaway. Προσπαθώντας να δώσει μια πιο ρεαλιστική εικόνα με σκηνές σε αληθινούς χώρους φυλακών, δικαστηρίων κ.λ.π. (κάτι που θα αποδώσει καλύτερα στους Σταυροφόρους της δικαιοσύνης), χάνει σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι. Ο κύριος λόγος τελικά που αξίζει να δείτε την ταινία —όπως προείπαμε— είναι για να ανακαλύψετε το εκρηκτικό ντεμπούτο του Widmark.

The Scalphunters (Γκουέριλο)

Ήταν μια επικίνδυνη εποχή που όχι μόνο τα δέρματα των ζώων αλλά και τα «σκαλπ» των Ινδιάνων είχαν αξία. Ο κυνηγός Τζο βρίσκεται καθ' οδόν προς την πόλη με όλο το απόθεμα από δέρματα ζώων που είχε από τον προηγούμενο χειμώνα. Όμως μια ομάδα Ινδιάνων του στήνει μπλόκο και του παίρνει όλα τα δέρματα αφήνοντάς του για αντάλλαγμα έναν σκλάβο που έχει αποδράσει, τον Τζόζεφ. Ο Τζο, όμως, δεν χρειάζεται τον Τζόζεφ· αυτό που χρειάζεται είναι τα δέρματα των ζώων που του ανήκουν και γι' αυτό ακολουθεί τους Ινδιάνους. Οι Ινδιάνοι όμως, γίνονται στόχος επίθεσης από μια αιμοδιψή ομάδα κυνηγών κεφαλών, με αρχηγό τον άπληστο Χάουι που κλέβει όχι μόνο τα δέρματα των ζώων αλλά και τον Τζόζεφ. Ο Τζο ακολουθεί τους κυνηγούς κεφαλών πλέον και προσπαθεί να τους αποσπάσει αυτά που του ανήκουν. Η σκληροτράχηλη ομάδα των... Scalphunters βρίσκεται για πρώτη φορά κυνηγημένη υπό την απειλή ενός δεινού κυνηγού.

Έξυπνη, κωμική και διασκεδαστική περιπέτεια με το δίδυμο Burt Lancaster και Ossie Davis να είναι όλα τα λεφτά, αφού τα ρατσιστικά σχόλια δίνουν και παίρνουν. Φανταστείτε επίσης τον Τέλι Σαββάλας να κυκλοφορεί τον περισσότερο χρόνο στην ερημιά με τις πυτζάμες του και προσθέστε το γεγονός ότι ο Davis επιμένει να δηλώνει ότι είναι... Ινδιάνος, οπότε καταλαβαίνετε τι γίνεται! Είμαστε ειδικά σε μια εποχή (1968) που κάποια πράματα έχουν αρχίσει να λέγονται και να δείχνονται έξω από τα δόντια. Αυτή η τίμια, στις προθέσεις της, ταινία είναι μία από τις πρώτες του Sydney Pollack, ο οποίος μας άφησε χρόνους πριν λίγες μέρες. Για τον ελληνικό τίτλο, πάλι... no comment!

The Set-Up (Βασανισμένα κορμιά)

Βασισμένο σε ένα ποίημα (;) με τον ίδιο τίτλο του Joseph Moncure March, γραμμένο το 1928, η ταινία The Set-Up του 1949 είναι η πρώτη «μεγάλη» ταινία του Robert Wise, με τον Robert Ryan σε έναν από τους πρώτους του (και καλύτερους) πρωταγωνιστικούς ρόλους. Στα 72 λεπτά της ταινίας βλέπουμε σε αληθινό χρόνο το πείσμα ενός «ηλικιωμένου» μποξέρ (Νικοπολίδη του μποξ) που επιμένει και προσπαθεί να διεκδικήσει κάτι καλύτερο από μαυρισμένα μάτια, κόντρα στη θέληση της αγαπητικιάς του η οποία προσπαθεί να τον πείσει να σταματήσει το άθλημα. Στον αγώνα που είναι να δώσει οσονούπω, θα δώσει όλο του το είναι, χωρίς να γνωρίζει όμως ότι είναι ήδη στημμένος από έναν μαφιόζο και τους ίδιους τους προπονητές του, κανονισμένο έτσι ώστε να πέσει ο ίδιος στο καναβάτσο. Μόνο που έχουν ξεχάσει να του το πουν. Μια από τις καλύτερες ταινίες με θέμα το βίαιο αυτό άθλημα. Η μαγκιά του Γουάιζ φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο, καθώς αποτυπώνει πολύ ρεαλιστικά αυτόν τον ιδιαίτερο μικρόκοσμο· από τους ίδιους τους διψασμένους για διάκριση αθλητές και τους προπονητές μέχρι τους διψασμένους για βία θεατές.
Λίγα λόγια για την ταινία από τον ίδιο τον Γουάιζ: «Ήταν μια δουλειά την οποία όλοι οι συντελεστές αγκαλιάσαμε με αγάπη και που εξακολουθώ να θεωρώ ως μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Οι κριτικές που έλαβε στις ΗΠΑ ήταν ως επί το πλείστον καλές, το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιότητας μονοπώλησε, παρ όλα αυτά, τότε το Champion, μια άλλη πυγμαχική ταινία που κυκλοφόρησε ο φίλος μου ο Μαρκ Ρόμπσον την ίδια περίπου περίοδο. Το The Set-Up συγκέντρωσε, ωστόσο, εξαιρετικές κριτικές στην Ευρώπη, κέρδισε κι ένα βραβείο στο φεστιβάλ των Καννών και θα θυμάμαι τον Μπίλι Γουάιλντερ και τον Γιαν Νεγκουλέσκο να μου λένε ότι αν η ταινία μου είχε γυριστεί στη Γαλλία ή στην Ιταλία, θα είχε κερδίσει όλους τους διθυράμβους του κόσμου από τους Αμερικανούς κριτικούς».

The Iron Giant

Μιας και είναι της μόδας ο κύριος Iron Man και ψάχνοντας για διάφορες πληροφορίες, εμείς πέσαμε πάνω στην (ψιλο-άγνωστη) ταινία κινουμένων σχεδίων του 1999 The Iron Giant. Στην τηλεοπτική της προβολή (πότε έγινε αυτό;) τιτλοφορήθηκε ως Σιδερένιος γίγαντας. Η ταινία είναι βασισμένη στο παιδικό βιβλίο The Iron Man του κυρίου Ted Hughes και ασχολείται με την γνωριμία ενός μικρού παιδιού με ένα τεραστίων διαστάσεων μεταλλικό ρομπότ που ήρθε από το διάστημα. Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους είναι σχεδόν ανθρώπινη αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Πώς ενημερώνεις τους ενήλικες για την ύπαρξή του;

Τοποθετημένο (πολύ έξυπνα) στη δεκαετία του '50 με τις αμερικανικές φοβίες περί εξωγήινων, σοβιετικών και ατομικών βομβών, η ταινία τα παρουσιάζει όλα αυτά σχολιάζοντας άμεσα και έμμεσα τη βλακεία που υπάρχει στον εγκέφαλο των αδαών, αμαθών και βραδύνων ανθρώπων. Μπορεί κάποιοι να βρουν λίγο απλοϊκή και παιδική την εν λόγω ταινία, εμείς πάντως απολαύσαμε την προβολή της (παρέα με τη μικρή μου αδερφή). Υποψηφιότητες για βραβεία καλύτερου σεναρίου από Nebula και Hugo. Σημειώνουμε επίσης ότι είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ο Brad Bird, ο δημιουργός της μετέπειτα... απίθανης ταινίας των Απίθανων και του γευστικότατου... μεζέ Ρατατούη.

Silent Running (Περιπέτεια στο διάστημα)

Ο κύριος Douglas Trumbull, που επιμελήθηκε τα σπέσιαλ-εφέ στην Οδύσσεια του Διαστήματος του Kubrick και την Andromeda Strain του Robert Wise, ανέλαβε το 1972 να σκηνοθετήσει (για πρώτη φορά) την ταινία Silent Running. Μια ταινία επιστημονικής φαντασίας (φυσικά) όπου αναφέρεται σε μια μακρινή (;) εποχή όπου τα φυτά και τα δάση πάνω στη Γη έχουν εκλείψει και ορισμένα πλέον φυλάγονται και διατηρούνται σε διαστημικούς σταθμούς με τη βοήθεια διαστημικών... θερμοκηπίων. Ο πρωταγωνιστής μας Bruce Dern υποδύεται έναν διαστημικό βοτανολόγο που είναι επιστάτης σε ένα από αυτά τα θερμοκήπια και όλα βαίνουν καλώς μέχρι τη στιγμή που θα πάρει εντολή από τη Γη να καταστρέψει τα φυτά. Η συνείδησή του δεν θα το επιτρέψει αυτό και τα πράματα θα πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή. Απλό το concept σ' αυτήν την ξεχασμένη, οικολογικών διαστάσεων ταινία φαντασίας, που απέκτησε με τα χρόνια καλτ χαρακτήρα. Με τα σημερινά δεδομένα όμως και τις καταστάσεις τις οποίες ζούμε, θα λέγαμε ότι είναι πιο επίκαιρη από ποτέ!

The Gunfighter (Μονομαχία την αυγή)

Μεγάλο γουέστερν, μικρής διάρκειας! Μέσα σε μόλις 80 λεπτά, ο... παλαίμαχος σκηνοθέτης Henry King γκρεμίζει τους μύθους περί «παλικαριάς» και «μαγκιάς» της Άγριας Δύσης. Η ταινία The Gunfighter του 1950 μάς συστήνει τον 35χρονο Ρίνγκο, έναν δεινό πιστολά που προσπαθεί πλέον να ζήσει ήρεμα, μόνο που η φήμη του συγκεντρώνει γύρω του κάθε λογής νεαρούς που τον προκαλούν σε μονομαχία. Όταν θα σκοτώσει -σε αυτοάμυνα πάντα- έναν θρασύδειλο νεαρό και αρχίσουν να τον κυνηγούν τα αδέρφια του, θα το σκάσει (για άλλη μια φορά) και θα κινήσει προς την πόλη Καγιέν, εκεί όπου ζει με άλλο όνομα πλέον η πρώην γυναίκα του και το παιδί του. Ο σερίφης και παλιός του φίλος θα τον κρατήσει στο σαλούν της πόλης για να κανονίσει τη συνάντηση του Ρίνγκο με τη γυναίκα του. Όλα αυτά όμως πρέπει να γίνουν σε κανά-δυο ώρες, πριν έρθουν τα αδέρφια και ζητήσουν εκδίκηση και πριν κάποιος άλλος νεαρός επιχειρήσει να τα βάλει μαζί του.

Καταρχάς, οι ελληνικοί τίτλοι που δόθηκαν στην ταινία ήταν Μονομαχία την αυγή και έπειτα Ρίνγκο, ο πιστολέρος. Η εμπορική της επιτυχία ήταν μέτρια στην εποχή της και ο ελληνικής καταγωγής τότε παραγωγός της Fox κατηγόρησε τον Gregory Peck ότι έφταιγε το... μουστάκι του. Η χρήση του χρόνου γίνεται με μεγάλη μαεστρία από τον σκηνοθέτη και καθώς τα λεπτά περνάνε, η ένταση κλιμακώνεται. Έχοντας ο πρωταγωνιστής μόνο δύο ώρες στη διάθεσή του για να διεκπεραιώσει τις υποθέσεις του, η ταινία θυμίζει πολύ τo Τρένο που θα σφυρίξει τρεις φορές, που κυκλοφόρησε δύο χρόνια μετά. Ο Gregory Peck δίνει μια θαυμάσια, ήρεμη ερμηνεία για τον βασανισμένο πλέον χαρακτήρα του Ρίνγκο, του οποίου η φήμη τον κυνηγάει πλέον παντού. Και η «τιμωρία» που θα επιλέξει στο τέλος για τον νεαρό που τον πυροβόλησε, θα είναι πανέξυπνη. Μια θαυμάσια ταινία που περισσότερο θα λέγαμε ότι είναι μια μελέτη χαρακτήρων με φόντο την Άγρια Δύση. Αξίζει να την αναζητήσετε...

Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες

Επειδή παλιά, όταν είμασταν μικροί, δεν μας άφηναν να δούμε «τέτοιες» ταινίες, και επειδή σήμερα είναι Παρασκευή και 13, είπαμε να θυμηθούμε μία καλή ταινία τρόμου. Και για δήθεν πρωτοτυπία, δεν είδαμε την Παρασκευή και 13, αλλά τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες. Μετά την επιτυχία του Halloween, οι ταινίες τρόμου με target group τη νεολαία πήραν τα πάνω τους και στις αρχές της δεκαετίας του '80 γινόταν... σφαγή! Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς πέρα από τις πραναφερθείσες: The Evil Dead, Το ουρλιαχτό, Το πνεύμα του κακού, Κούτζο και άλλες από τα βιβλία του Stephen King κλπ, κλπ... Εδώ το σενάριο είναι όλα τα λεφτά, το οποίο δίνει στον μετρ του είδους Wes Craven να φτιάξει μια μεγάλη επιτυχία, «παίζοντας» εύκολα με τα κλισέ του είδους και... τις σεξουαλικές αφυπνήσεις των έφηβων πρωταγωνιστών. Η τρομακτική μούρη του Freddie Krueger με το δάχτυλα-ψαλίδια στοιχείωσε πολλά παιδικά όνειρα και η επιτυχία της ώθησε την ταινία σε αλλεπάλληλες συνέχειες. Σημειώστε πως εδώ κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ο μεσιέ Johnny Depp. Η slasher μανία των κινηματογραφικών στούντιο πάντως δε λέει να σταματήσει και συνεχίζει ακάθεκτα και στη νέα χιλιετία, προσθέτοντας και λίγες επιρροές από την Άπω Ανατολή, καταλαβαίνετε...

Broken Lance (Η σπασμένη λόγχη)

Η σπασμένη λόγχη του 1954 είναι ίσως το καλύτερο western που σκηνοθέτησε ο... πολύπειρος Edward Dmytryk. Κι αυτό διότι θα λέγαμε ότι πρόκειται περισσότερο για ένα οικογενειακό δράμα, παρά για μια περιπέτεια στην Άγρια Δύση. Κύρια φιγούρα, που ξεχωρίζει από... χιλιόμετρα, είναι ο Spencer Tracy. Μεγάλος γαιοκτήμονας και ραντσέρης, ελέγχει ο ίδιος αυστηρά την περιοχή, την επιχείρηση και τους τέσσερις γιους του. Οι οποίοι τρεις μεγάλοι είναι δυσαρεστημένοι από τον τρόπο με τον οποίο τους φέρθηκε ο φάδερ όταν μεγάλωναν και την αδιαφορία που τους δείχνει ακόμα και τώρα. Ο τέταρτος πάντως (μυγάς, με ινδιάνα μάνα) τον έχει... για θεό. Όταν εμφανιστούν δυσκολίες με μια εταιρεία εξόρυξης, οι τρεις μεγαλύτεροι θα τον «πουλήσουν» και η οικογενειακή κρίση θα είναι γεγονός.

Βασισμένη στο μυθιστόρημα I'll Never Go Home Any More του Jerome Weidman, η ταινία είναι ένα ριμέικ της House of Strangers του 1949. Η ορίτζιναλ είχε τον Edward G. Robinson ως τραπεζίτη στη Νέα Υόρκη, στον αντίστοιχο ρόλο του Spencer Tracy. Ιταλός μετανάστης ο ένας, ιρλανδός ο δεύτερος. Τα μειονεκτήματα της ταινίας πάντως θεωρώ ότι είναι η χρήση του Robert Wagner ως τέταρτου γιου, ο οποίος είναι αρκετά μέτριος στο ρόλο του και η μικρή χρήση του Richard Widmark (σχεδόν ρόλος-γλάστρα) στο ρόλο του πρωτότοκου.

Gun Crazy (Ο πόλεμος του εγκλήματος)

Αυτό το φιλμ νουάρ του 1950 με θέμα τη βία των όπλων, αποτέλεσε τη βάση για το μετέπειτα αριστούργημα του Arthur Penn Bonnie & Clyde. Ο μανιώδης με τα όπλα πρωταγωνιστής μας είναι άσος στο σημάδι αλλά δεν μπορεί να πυροβολήσει τίποτα «ζωντανό». Όταν θα γνωρίσει μια κοπέλα σε ένα καρναβάλι που τυγχάνει κι αυτή να είναι δεινή σκοπεύτρια, θα έχει γνωρίσει την κοπέλα της ζωής του αλλά και —χωρίς να το ξέρει ακόμα— αυτήν που θα τον καταστρέψει. Η ταινία Gun Crazy είχε κυκλοφορήσει και με εναλλακτικό τίτλο Deadly Is the Female. Η επιτυχία της ταινίας όμως οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο σενάριο της, το οποίο υπέγραψε ο μεγάλος Dalton Trumbo κάτω από το ψευδώνυμο MacKinlay Kantor. Κι αυτό γιατί εκείνη την εποχή είχε μπει στη Μαύρη Λίστα του γερουσιαστή Μακάρθι και είχε φυλακιστεί για 11 μήνες επειδή δεν «έδωσε» ονόματα στην επιτροπή. Ο Trumbo μετακόμισε στο Μεξικό και από κει συνέχισε να γράφει σενάρια για ταινίες, υπογράφοντας με ψευδώνυμα ή δίνοντάς τα σε άλλους συγγραφείς.

Κλείνω αυτή την αναφορά για την ταινία με το σχόλιο του φίλου Γιώργου από το blog cinema:
Το πρωτότυπο του γνωστού "Μπόνι και Κλάιντ". Ανοίγει με φλας - μπακ, κυρίως από την οπτική γωνία του αντιήρωα, παρουσιάζοντας την ψύχωση που είχε στην παιδική του ηλικία για τα όπλα. Μολονότι γυρίστηκε πολύ γρήγορα (ή ακριβώς γι'αυτό το λόγο), η ταινία διαθέτει τολμηρή σκηνοθεσία, ιδίως στη σκηνή της ληστείας, ένα υπέροχο μονοπλάνο, που κινηματογραφήθηκε μέσα από το αυτοκίνητο: η κάμερα ξεκινά από το πίσω κάθισμα, με τον Μπάρτ και την Άνι να μιλούν νευρικά στο μπροστινό μέρος. Όταν ο Μπαρτ μπαίνει στην τράπεζα, η κάμερα μετακινείται για να δείξει την Άνι που προσελκύει την προσοχή ενός καχύπτοτου αστυνομικού και γυρίζει στο πίσω κάθισμα όταν το ζευγάρι το σκάει. Η ταινία επηρέασε ιδιαιτέως τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ στην ταινία του "Με κομμένη την ανάσα".

The Big Steal (Το μυστικό του λοχαγού Μπλέικ)

Αλλιώς σχεδίασαν οι δημιουργοί τα πράματα για το film-noir με τον τίτλο The Big Steal, και αλλιώς τους βγήκε. Αρχική πρωταγωνίστρια ήταν η Lizabeth Scott, αλλά εγκατέλειψε μετά τη σύλληψη του Mitchum για κατοχή μαριχουάνας, με το φόβο μήπως και στιγματιστεί η καριέρα της! Ο Howard Hughes που ήταν ο ιδιοκτήτης της RKO επέλεξε την Jane Greer επειδή -λέγεται ότι- καμιά άλλη ηθοποιός δεν ήθελε να συμμετάσχει. Μέσα από όλη αυτή τη φασαρία, πάντως, η ταινία διαφημίστηκε πολύ καλύτερα με το πρόσχημα της επανένωσης αυτού του κινηματογραφικού ζευγαριού μετά την πετυχημένη συνεργασία τους στην εκπληκτική ταινία Out of the Past του Jacques Tourneur.
Αν και ο τίτλος Big Steal ήταν περισσότερο ένα καλό διαφημιστικό κόλπο (να θυμήσει ίσως τους θεατές το Big Sleep;) εδώ τα πράματα είναι πιο απλά. Η ταινία ξεκινάει βίαια και δυναμικά από το πρώτο λεπτό και δεν αφήνει ήσυχο το θεατή μέχρι το τέλος. Ταινία δράσης και κυνηγητού μέσα στην ενδοχώρα του Μεξικού θα τη χαρακτηρίζαμε, με τους κλασικούς αντι-ήρωες και τις ατάκες γεμάτες υπονοούμενα. Ο αθώος φίλος μας κυνηγιέται από τις αρχές για κάτι που δεν έκανε. Το σκάει στο Μεξικό και εκεί προσπαθεί να καθαρίσει το όνομά του, κυνηγώντας τον αληθινό κλέφτη που του έπαιξε άσχημο παιχνίδι, φορτώνοντάς του αδίκως τις κατηγορίες, έχοντας τη βοήθεια της κοπέλας του «κακού» απ' την οποία έφαγε επίσης λεφτά πουλώντας της έρωτα. Όλα αυτά και άλλα πολλά μέσα σε 70 χορταστικά λεπτά.

Angel Face

Ανάμεικτα συναισθήματα και μπερδεμένες σκέψεις μάς άφησε η ταινία του 1952 του Otto Preminger Angel Face που έδειξε η ΕΤ1 πριν λίγες μέρες. Και αυτό επειδή καθ'όλη τη διάρκεια του πρώτου μισού της ταινίας έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα μελόδραμα για ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο (Jean Simmons) που δαγκώνει άσχημα τη λαμαρίνα με έναν οδηγό ασθενοφόρου (ο Robert Mitchum με το βλέμμα που... μαγνητίζει). Ο δεύτερος είναι και λίγο παιχνιδιάρης με τις γυναίκες αλλά φαίνεται να την πατάει κι αυτός σιγά-σιγά με τη μικρή. Και όλα βαίνουν καλώς (αλλά και αρκετά βαρετά) μέχρι τη στιγμή που γίνεται η απότομη έκπληξη στη μέση της ταiνίας και ξυπνάμε απ' τον παραλίγο λήθαργο. Και εκεί που νομίζεις ότι η ταινία θα ανεβάσει στροφές, μπλέκει η υπόθεση με τα δικαστικά και τους δικηγόρους με αποτέλεσμα η κοιλιά να επανέρχεται. Και μετά πάλι, λίγο πριν το τέλος, εκεί που ετοιμαζόμαστε να βγάλουμε το φτυάρι έρχεται το τελειωτικό χτύπημα, το σοκ του φινάλε, και εμείς μένουμε ακίνητοι με το σαγόνι ανοιχτό, πέφτει το The End και γεια σας! Μια ταινία, με τέτοιο «σκοτεινό» και απαισιόδοξο φινάλε, δύσκολα ξεχνιέται, παρόλο που με έκανε να βαρεθώ σε μεγάλο βαθμό σε διάφορα σημεία! Και άμα ήταν να την βαθμολογήσουμε, θα σηκώναμε ψηλά τα χέρια!

Σημειώστε ότι η ταινία «βαφτίστηκε» τρεις φορές στα ελληνικά: με τον ρομαντικό τίτλο Δωσ' μου τα χείλη σου, με τον πιο αστυνομικό τίτλο 4 πτώματα χωρίς ένοχο και τον απλοϊκό Αγγελικό πρόσωπο. Διαλέχτε...

I Was a Male War Bride (Η νύφη ήταν αρσενική)

Η ταινία του 1949 I Was a Male War Bride σκηνοθετήθηκε από τον Howard Hawks και ήθελε να είναι άλλη μια μεγάλη κωμική επιτυχία του Cary Grant. Δυστυχώς όμως δεν έχει να επιδείξει τίποτα πέρα από κάποιες κωμικές, screwball καταστάσεις που παθαίνει το πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Ο Grant υποδύεται έναν Γάλλο αξιωματικό που τα έχει με την Αμερικανίδα Ann Sheridan. Μετά το τέλος το πολέμου, επιζητούν να φύγουν μαζί προς Αμερική. Για το σκοπό αυτό πρέπει να διασχίσουν όλη τη Γαλλική ενδοχώρα με σκοπό να προλάβουν το καράβι. Και μόλις φτάσουν εκεί, μαθαίνουν ότι το συγκεκριμένο πλοίο μεταφέρει μόνο γυναίκες αξιωματικούς! Λίγα αξιοσημείωτα πράγματα είδαμε σ'αυτήν την ταινία, η οποία πλέον διασώζεται μόνο και μόνο για τη μεταμφίσεση του Grant με γυναικεία, στρατιωτικά ρούχα. Και όλα αυτά προς το τέλος της ταινίας.

Tell Them Willie Boy Is Here (Ο δραπέτης)

Μια ιστορία κυνηγητού, κατά την οποία στις αρχές του 20ου αιώνα ένας ινδιάνος (Robert Blake) συνάπτει σχέσεις με λευκή κοπέλα (Katharine Ross), ο πατέρας δεν εγκρίνει φυσικά, αυτοί κλέβονται, αυτός τους κυνηγάει για να «καθαρίσει» τον υποψήφιο γαμπρό αλλά πάνω στις ψημαχίες ο ινδιάνος τον σκοτώνει κατά λάθος. Η μικρή, συντηρητική κοινωνία κατηγορεί τον ινδιάνο για δολοφόνο και απαγωγέα! Το κυνηγητό ξεκινάει και επικεφαλής τίθεται ο Robert Redford.

Γεμάτη με κοινωνικά και πολιτικά σχόλια η ταινία Ο δραπέτης του 1969. Και πώς να μην είναι άλλωστε, αφού το σενάριο και η σκηνοθεσία ανήκουν στον Abraham Polonsky, έναν από τους δημιουργούς που μπήκε στη μακαρθική μαύρη λίστα του Χόλιγουντ και δεν γύρισε ταινία για 21 χρόνια, από το 1948 συγκεκριμένα και την ταινία Force of Evil! Μια ταινία-ύμνος στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, μια γροθιά στο κατεστημένο και τα στερεότυπα.

The Plumber (Ο υδραυλικός)

Ενώ ετοιμάζεται να βγει στις καλοκαιρινές αίθουσες η καταπληκτική ατμοσφαιρική ταινία του Peter Weir Το μυστικό του βράχου των κρεμασμένων (διαβάστε και το σχόλιο του Αχιλλέα), εμείς θυμηθήκαμε την παρανοϊκή παραγωγή του τρομερού αυστραλού σκηνοθέτη που άκουγε στο όνομα The Plumber. Βασικά, η ταινία ήταν τηλεοπτικής παραγγελίας με συνολική διάρκεια γύρω στα 75 λεπτά. Δεν χρειάζεσαι και περισσότερο χρόνο για να αφηγηθείς την ιστορία ενός υδραυλικού ο οποίος σκάει από μόνος του σε ένα σπίτι για να διορθώσει τις βλάβες του σπιτιού μιας γυναίκας τις ώρες που λείπει ο γιατρός σύζυγός της. Αυτή θα ανακαλύψει ότι έχει να κάνει με έναν παρανοϊκό τύπο που είναι έτοιμος για όλα! Θα χαρακτηρίζαμε το φιλμ κάτι σαν διασκεδαστικό θρίλερ. Σίγουρα πάντως είναι μια ταινία που δεν περιμένεις να δεις από τον Weir αλλά, πάλι, αυτός δεν μας έδωσε και τα... Αυτοκίνητα που έφαγαν το Παρίσι;! Φανταστείτε πάντως πως ο υδραυλικός είναι μια πιο σοβαρή εκδοχή του Κολλιτσίδα με τον Jim Carrey.

Stalag 17 (Θάλαμος εξόντωσης 17)

Στην προσπάθειά μας προς ανακάλυψη (θέαση) των ταινιών του Billy Wilder, πέσαμε πάνω στο DVD της ταινίας Stalag 17. Γνωρίζοντας μόνο το ότι με αυτήν την ταινία πήρε το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου ο κύριος William Holden, κάτσαμε και την παρακολουθήσαμε ουσιαστικά έχοντας μαύρα μεσάνυχτα. Το τέλος με βρήκε να έχω (για άλλη μια φορά) ενθουσιαστεί για ταινία που δεν γνώριζα (και δεν ρώταγα)! Σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί, λοιπόν, κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου συναντάμε διάφορους χαρακτήρες, διαφορετικών εθνικοτήτων, να προσπαθούν να επιβιώσουν και να αποδράσουν. Ανακαλύπτουν όμως πως υπάρχει κάποιος κατάσκοπος ανάμεσά τους και προδίδει τα μυστικά τους στον αυστηρότατο διοικητή του στρατοπέδου (o Otto Preminger σε ρόλο μπροστά από την κάμερα, παρακαλώ). Όταν κάποιοι συγκρατούμενοί τους σκοτωθούν στην προσπάθεια τους να αποδράσουν, όλοι θα υποψιαστούν μεμιάς για ρουφιάνο τον κυνικότατο Holden, ο οποίος είχε ποντάρει σε στοίχημα ότι δεν θα τα καταφέρει. Και από κει και έπειτα αρχίζει ο αγώνας τού ενός εναντίον όλων. Εναντίον των συγκρατούμενών του, εναντίον του άγνωστου ρουφιάνου, εναντίον των Γερμανών.

Η ταινία διαθέτει το απίστευτο για άλλη μια φορά άγγιγμα του Billy Wilder και μία από τις καλύτερες αποχαιρετιστήριες ατάκες που ακούσαμε ποτέ· αυτή του Holden φυσικά, που την εκστομίζει λίγο πριν ξεκινήσει τη δικιά του προσπάθεια απόδρασης. Η ταινία επίσης ανήκει στις πρώτες χολιγουντιανές παραγωγές που προσέγγισαν το θέμα των αιχμαλώτων πολέμου (αν όχι η πρώτη). Επίσης, αυτή αποτελεί τη δεύτερη συνεργασία του σκηνοθέτη και του πρωταγωνιστή μετά το εκπληκτικό Sunset Blvd., ένα χρόνο πριν... τριτώσει το καλό με τη Σαμπρίνα!
Ήθελα, τέλος, να γράψω ότι η ταινία ανήκει άνετα πλέον στις πέντε πιο αγαπημένες μου ταινίες του Wilder, μόνο που, όταν άρχισα να σκέφτομαι ποια να αφήσω απ'έξω, κόλλησα. Έτσι θα γράψω ότι η ταινία ανήκει άνετα πλέον στις (πολλές) αγαπημένες μου ταινίες του Wilder.

If.... (Επαναστατημένη γενιά/Εάν...)

Ο ρόλος του επαναστάτη νεαρού σε ένα καθωσπρέπει βρετανικό σχολείο είναι που έκανε γνωστή τη φάτσα του Malcolm McDowell το 1968, λίγο καιρό πριν τον κάνει παγκοσμίως διάσημο ο κύριος Kubrick με το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Μπολιασμένη με πολύ μαύρο χιούμορ και πολλές σουρρεαλιστικές καταστάσεις, η ταινία If.... σχολιάζει και κατακρίνει εν πολλοίς το εκπαιδευτικό σύστημα (κυρίως των δημόσιων σχολείων), την καταπίεση που δέχονταν (δέχονται;) οι έφηβοι, η οποία τεντώνει το σχοινί ως εκεί που δεν πάει άλλο. Και όταν αυτό κοπεί, τα πράγματα θα περάσουν σε μια διαφορετική δραματική κατάσταση που δεν θα έχει επιστροφή, αλλά ούτε και ευτυχή κατάληξη. Επίκαιρη ταινία μέσα στο εκρηκτικό κλίμα της τότε εποχής. Ό,τι πρέπει και για τους δικούς μας ανήσυχους νεαρούς, ειδικά τώρα που δίνουν εξετάσεις και τελειώνουν το σχολείο (πολλοί μόνο για το καλοκαίρι)! Να μην παίρνουν πολλές ιδέες όμως...

Zorba the Greek (Αλέξης Ζορμπάς)

Η ταινία Αλέξης Ζορμπάς, που γυρίστηκε στην Κρήτη το 1964 και βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, αποτελεί σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες του παρελθόντος και μια από τις καλύτερες που γυρίστηκαν στη χώρα μας. Σίγουρα αποτελεί μια ελληνική παραγωγή, αλλά ο υπογράφων πιστεύει ότι η ποιότητά της (πέρα από την υπογραφή του Κακογιάννη και τη μουσική του Θεοδωράκη) οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην «εξωτερική» χείρα βοηθείας. Και κυρίως πιστεύει ότι η επιτυχία της οφείλεται στον μεγάλο πρωταγωνιστή που ακούει στο όνομα Anthony Quinn. Περαιτέρω σχόλια για την ταινία δεν θα γράψω, διότι πιστεύω ότι —αν όχι όλοι— οι περισσότεροι την έχετε δει (να πω την αμαρτία μου, την είδα ολόκληρη για πρώτη φορά σήμερα!). Θα ήθελα να εκθειάσω πάντως τον κύριο Quinn, ο οποίος περνάει σαν οδοστρωτήρας από την ταινία και την κάνει όλη δικιά του· της δίνει πνοή, χιούμορ και συγκίνηση. Κρίμα για τον Alan Bates που είχε εξαρχής έναν παθητικό χαρακτήρα να ερμηνεύσει απέναντι στην πληθωρικότητα του Ζορμπά. Απίστευτος λοιπόν ο Quinn, τον οποίο έχουμε δει να ερμηνεύει αμερικανό χορευτή, μεξικανό επαναστάτη, ιταλό μπρατσαρά, εβραίο κακοποιό, άραβα πολεμιστή, γάλλο ζωγράφο και φυσικά έλληνα, όλους πάντα με την ίδια ευκολία! Σημειώνουμε, για την ιστορία, ότι ήταν μεξικανικής καταγωγής.

The Snake Pit (Ο λάκκος με τα φίδια)

Με κάτι τέτοιους πιο απαιτητικούς ρόλους μπόρεσε η Olivia De Havilland να ξεφύγει από τη σκιά του μόνιμου συμπρωταγωνιστή της, του Errol Flynn, και να δείξει τις πραγματικές υποκριτικές της ικανότητες. Στην παρούσα ταινία, The Snake Pit, η χαριτωμένη κατά τα άλλα ηθοποιός «τσαλακώνει» σε μεγάλο βαθμό την εικόνα της υποδύοντας μια ψυχικά άρρωστη κοπέλα, η οποία ξυπνάει μια μέρα σε ένα φρενοκομείο χωρίς να γνωρίζει πώς βρέθηκε εκεί. Με συνεχή flash-back, ο ρωσικής καταγωγής σκηνοθέτης Anatole Litvak μας κάνει γνωστή την ιστορία της και επικεντρώνεται στη συνέχεια στην επίλυση του μυστηριώδες τραυματικού παρελθόντος της. Το οποίο -να πούμε την αλήθεια- δεν μας έπεισε και πολύ, αλλά δεν μπορώ να εκφέρω και επίσημη ιατρική άποψη, έτσι δεν είναι; Βραβείο ερμηνείας για την Havilland στο φεστιβάλ της Βενετίας και σημειώστε τις οχτώ υποψηφιότητες για βραβεία όσκαρ που κέρδισε αυτή η ενδιαφέρουσα ταινία, κερδίζοντας τελικά μόνο αυτό στην κατηγορία του ήχου.

Tabu

Η τελευταία ταινία του μεγάλου γερμανού σκηνοθέτη Murnau ήταν η Tabu. Γυρισμένη το 1931, με τον ήχο να έχει καθιερωθεί, ο Murnau επέλεξε τον... βουβό τρόπο για να διηγηθεί την ιστορία δύο ιθαγενών εραστών στα νησιά της Πολυνησίας και τις δυσκολίες που συναντούν από την τοπική πουριτανική κοινωνία και τα προβλήματα που έχουν με τα ήθη και έθιμα του λαού τους. Εδώ όμως και σε αντίθεση με την Αυγή, η ιστορία μας δεν θα έχει το —ίσως και αναμενόμενο— χάπι-εντ. Ίσως και γι'αυτό μας εντυπωσίασε η ταινία, πέρα δηλαδή και από τις εικόνες του Μούρναου που προσπάθησε (εντυπωσιακά θα λέγαμε) να αποτυπώσει σαν ντοκιμαντέρ τα ήθη και έθιμα των πολυνήσιων λαών, που προσπαθούσαν να ζήσουν και να τα βγάλουν πέρα με τους άγγλους κατακτητές στις αρχές του πρηγούμενου αιώνα. Ο Murnau πέθανε λίγο καιρό πριν προβληθεί η ταινία στις αίθουσες. Τι κρίμα που πέθανε τόσο νωρίς, γιατί είναι σίγουρο ότι είχε πολλά ακόμη να προσφέρει στον κινηματογράφο αυτός ο άνθρωπος.

Vera Cruz

Σε πρώτη όψη, η ταινία Vera Cruz είναι μια απλή περιπέτεια, ένα γουέστερν τοποθετημένο στο Μεξικό της επανάστασης. Στην ουσία του όμως είναι μία ταινία που δεν ηρωποιεί ούτε ωραιοποιεί τους πρωταγωνιστές της. Κι αυτό γιατί αυτοί οι πρωταγωνιστές δεν πρόκειται να αλλάξουν μυαλά και να γίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη ιδεαλιστές. Μέσα στο κεφάλι τους υπάρχει μόνο ο χρυσός και ο πόθος να τον αποκτήσουν. Η Vera Cruz είναι άλλη μια συνεργασία μέσα στο σωτήριον έτος 1954 του σκηνοθέτη Robert Aldrich με τον Burt Lancaster ως πρωταγωνιστή και παραγωγό (όπως και στον Apache), προσθέτοντας το όνομα του Gary Cooper για ακόμα μεγαλύτερη εμπορική απήχηση. Υποδύονται τους αμερικανούς τυχοδιώκτες που πηγαίνουν στο Μεξικό να βοηθήσουν στον πόλεμο μεταξύ επαναστατών και αυτοκράτορα όποια πλευρά τους πληρώσει καλύτερα! Κι αυτή είναι φυσικά η πλευρά του αυτοκράτορα. Αποστολή τους είναι να μεταφέρουν την ανηψιά του στο λιμάνι της Βέρα Κρουζ, έχοντας κρυμμένο στο κάρο ένα φορτίο γεμάτο χρυσό. Η πορεία τους, όπως αντιλαμβάνεστε, θα είναι γεμάτη εμπόδια, είτε αυτά λέγονται επαναστάτες είτε είναι η προσωπική τους απληστία.

City for Conquest (Ιππότες του υποκόσμου)

Προσπαθώντας να ξεφύγει από τη στάμπα των γκανγκστερικών ρόλων, ο James Cagney επέλεξε να πρωταγωνιστήσει το 1940 στην ταινία City for Conquest. Μια ταινία που σκηνοθετήθηκε ευπρεπέστατα από τον ρωσικής καταγωγής Anatole Litvak. Ο ελληνικός τίτλος είναι λιγάκι άσχετος, αλλά δεν μπορούσαν τότε να πιστέψουν ότι ο Cagney θα εμφανιζόταν σε ρόλο καλού παιδιού! Μια ταινία πάντως που ουσιαστικά είναι μια ταινία για την κατάκτηση του αμερικανικού ονείρου, ανάλογα πάντα από την σκοπιά που το βλέπει ο καθένας. Σίγουρα όλοι στη Νέα Υόρκη προσπαθούν να γίνουν κάποιοι, να πετύχουν κάτι καλύτερο, να ξεφύγουν από τη μιζέρια τους, να πιάσουν την καλή. Όλοι εκτός από τον James Cagney, ο οποίος αυτό που θέλει είναι να ευτυχισμένος. Κι αυτό μπορεί να το πετύχει με απλά πράματα· να έχει μια σταθερή δουλειά, να βοηθήσει τον αδερφό του στις σπουδές του και να παντρευτεί την κοπέλα του. Μόνο που η κοπέλα έχει όνειρα λαμπρής καριέρας στο χορό και αναγκαστικά οι δρόμοι τους χωρίζουν. Ο Cagney το ρίχνει στο μποξ (χωρίς να νοιάζεται γι'αυτό) με μοναδικό σκοπό να βγάλει εύκολα χρήματα με τα οποία θα βοηθήσει τον αδερφό και θα ετοιμάσει σπίτι για τη... νύφη. Η συνέχεια τους επιφυλάσει πολλές εκπλήξεις και αναποδιές που δεν περιγράφονται.
Χαρακτηριστικό δράμα της εποχής και στο σύνολό της μια πολύ καλή ταινία, παρόλο που αγγίζει έντονα το μελόδραμα προς το τέλος, αλλά τι να κάνουμε; Χαρακτηριστικό ρόλο αχώνευτου έχει ο Anthony Quinn και σημειώστε επίσης ότι σ' αυτήν την ταινία κάνει την παρθενική του κινηματογραφική εμφάνιση ο Arthur Kennedy, όπως και ο... Elia Kazan. Μάλιστα! Είναι η πρώτη (απ' τις δύο συνολικά) εμφανίσεις του μπροστά από την κάμερα —λίγα χρόνια πριν πάρει θέση πίσω από αυτήν— και μάλιστα σε χαρακτηριστικό ρόλο ιταλο-αμερικανού κακοποιού!

In Cold Blood (Εν ψυχρώ)

Το εκπληκτικό μυθυστόρημα του Truman Capote (ίσως και ένα από τα καλύτερα του περασμένου αιώνα) γίνεται στα χέρια του Richard Brooks μια μεγάλη ταινία, ένα σκοτεινό αριστούργημα, ένα δραματικό σχόλιο για το σκοτάδι μέσα στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Η ταινία Εν ψυχρώ του 1967 περιγράφει με κλινική ακρίβεια την ιστορία της άγριας δολοφονίας των τεσσάρων μελών της καημένης οικογένειας από τους δύο νεαρούς. Η ταινία αποτελεί υπόδειγμα μεταφοράς βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, και με τη βοήθεια της χαρακτηριστικής μουσικής του Quincy Jones και της εκπληκτικής φωτογραφίας του Conrad Hall αγγίζει την τελειότητα. Είναι και της μόδας ο Capote, μετά και την ομότιτλη προ-προπέρσινη ταινία... Ευκαιρία λοιπόν να δείτε μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, την οποία μπορείτε να βρείτε πλέον εύκολα σε DVD σε ενημερωμένα μαγαζιά.

Στοιχεία που ψάρεψα από αλλού:
→ Ο Brooks, στο όνομα του ρεαλισμού, επέμεινε και τελικά κατάφερε να κάνει γυρίσματα στον τόπο του εγκλήματος, ενώ έβαλε στο καστ πρόσωπα που συμμετείχαν στα πραγματικά γεγονότα, όπως τους πραγματικούς ενόρκους της δίκης, αλλά και τον ίδιο το δήμιο που εκτέλεσε τους δολοφόνους (αν και αυτό αμφισβητείται πλέον)!
→ Τα δύο ζευγάρια μάτια της ορίτζιναλ αφίσας ήταν αυτά των πραγματικών δολοφόνων.
→ Οι ρόλοι του πρωταγωνιστικού ζευγαριού προτάθηκαν αρχικά στους Paul Newman και Steve McQueen, αλλά ο Brooks επέμεινε σε ταλαντούχους πλην όμως άγνωστους στο ευρύ κοινό ηθοποιούς. Οι δυο τους πάντως θα συμπρωταγωνιστούσαν τελικά μερικά χρόνια αργότερα στον Πύργο της κολάσεως.

River Of No Return

Μετά τα film noir που γύρισε ο Otto Preminger και που είδαμε στο αφιέρωμα της κρατικής τηλεόρασης, παρακολουθήσαμε την ταινία του 1954 Ποτάμι χωρίς επιστροφή. Ένα γουέστερν μικρής διάρκειας, χαμηλών τόνων και μικρού ενδιαφέροντος. Η παρουσία του Robert Mitchum είναι έντονη καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά αυτή από μόνη της δεν αρκεί να σώσει την κατάσταση σε ένα μέτριο σενάριο. Προσθέστε και τα πολλά τραγούδια που βάλανε να τραγουδάει η καημένη η Marilyn Monroe και έχετε ένα «άχρωμο» φιλμ, φωτογραφημένο πάντως υπέροχα σε cinemascope στα Εθνικά Πάρκα Banff και Jasper του Καναδά. Γι'αυτό το αποτέλεσμα ίσως να οφείλεται το γεγονός ότι τόσο ο Preminger όσο και η Μονρόε αναγκάστηκαν από τους παραγωγούς, βάσει των συμβολαίων τους, να ασχοληθούν με αυτό το πρότζεκτ παρά τη θέλησή τους. Είναι γνωστό πάντως ότι ο Πρέμινγκερ ήταν ένας από τους σκληρότερους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ· εδώ επέβαλε πολλές φορές στους πρωταγωνιστές να παίξουν οι ίδιοι τις δύσκολες σκηνές. Σε μία περίπτωση η Μονρόε κινδύνεψε να πνιγεί όταν οι μπότες της γέμισαν νερό και παρασύρθηκε από το ποτάμι, ενώ σε μια άλλη η σχεδία στην οποία βρισκόταν με τον Μίτσαμ παραλίγο να γυρίσει ανάποδα μετά την πρόσκρουσή της σε βράχους. Σκληρή η επαγγελματική ζωή των αστεριών...

Pygmalion

Το θεατρικό του George Bernard Shaw, γραμμένο κάπου στα 1913, μεταφέρθηκε πολλές φορές στον κινηματογράφο. Αν όμως σας κουράζουν τα τραγούδια και τα μιούζικαλ (λέγε με My Fair Lady), προτιμήστε αυτή την εκπληκτική κινηματογραφική μεταφορά του Πυγμαλίωνα, γυρισμένη το 1938 με τον ίδιο τον Bernard Shaw να γράφει το σενάριο, να το προσαρμόζει ακριβώς στο πνεύμα του έργου του και στο τέλος να κερδίζει και το βραβείο όσκαρ καλύτερου σεναρίου. Συν-σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στο ρόλο του στριμμένου καθηγητή Higgins ο πάρα πολύ καλός βρετανός ηθοποιός Leslie Howard, που χάθηκε πρόωρα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Θαυμάστε επίσης την πρώτη πρωταγωνιστική εμφάνιση της Wendy Hiller ως Eliza Doolitle που είναι απλά καταπληκτική. Με λίγα λόγια, απολαύστε μια από από τις καλύτερες βρετανικές ταινίες της εποχής του μεσοπολέμου.

Breakfast At Tiffany's

Βασισμένη στην πετυχημένη νουβέλα του Truman Capote, η ταινία Πρόγευμα στο Τίφανις του 1961 έχει μικρή (δυστυχώς) σχέση με το βιβλίο. Καταρχάς, ο Capote πούλησε τα δικαιώματα του βιβλίου στην Paramount με προϋπόθεση το ρόλο της Holly να πάρει η Marilyn Monroe. Αντ' αυτού, φέρανε την Audrey Hepburn (καθόλου άσχημα, βεβαίως-βεβαίως) αλλά οι αλλαγές στο σενάριο άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν (προσθήκη κάποιων χαρακτήρων, χολιγουντιανό χάπι-εντ κλπ), φτάνοντας στο τέλος η ταινία απλώς να βασίζεται (νοερά) στο βιβλίο. Παρόλο αυτά, η Hepburn σαν αφελής, εκκεντρική και ατίθαση κοσμοπολίτισσα είναι θεϊκή σε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς της ρόλους, το Moon River του Mancini είναι πλέον ένα κλασικό τραγούδι και ο Mickey Rooney είναι όλα τα λεφτά στο ρόλο του κινέζου συγκατοίκου (και ας κατηγορήθηκε η ταινία για την αφελή/γραφική παρουσίαση της κινέζικης εθνικότητας). Περαιτέρω σχόλια δεν χρειάζεται μια κλασική ταινία, εκτός από το να αναφέρω ότι θα ήταν πολύ καλύτερη αν είχε κάποιον πιο μεγάλο σταρ για δευτεραγωνιστή στη θέση του (σχεδόν άγνωστου) George Peppard.

Broken Arrow

Η ταινία Σπασμένο βέλος θα μείνει στην ιστορία ως το πρώτο γουέστερν που έπαιρνε ανοιχτά το μέρος των Ινδιάνων ιθαγενών και τους παρουσιάζε από διαφορετική οπτική γωνία απ' αυτή που μας είχε συνηθίσει το Χόλιγουντ μέχρι και λίγο μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου. Δεν είναι πλέον οι αδίστακτοι, πολεμοχαρείς και βάρβαροι που τα βάζουν με τους «φιλήσυχους» αμερικανούς. Φυσικά υπάρχει ένας αμερικανός στην ταινία μας που εναντιώνεται με τους δικούς του και τα βάζει με το κατεστημένο προσπαθώντας να πετύχει τη συμφιλίωση μεταξύ των δύο λαών. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον James Stewart. Βασισμένη σε αληθινά περιστατικά γύρω από τη σχέση του αρχηγού Cochise και του αμερικανού Tom Jeffords, η ταινία του Delmer Daves προσπαθεί να κάνει γνωστό στο ευρύ κοινό την ινδιάνικη φιλοσοφία και τον ινδιάνικο τρόπο ζωής. Παρόλο αυτά, η ταινία δεν έχει κάποιο δυνατό δραματικό υπόβαθρο και σαν παραγωγή δεν έχει να προσφέρει πολλά στο σημερινό κοινό. Παρακολουθείται πάντως ευχάριστα έστω και για... εγκυκλοπαιδικούς λόγους.