The Seven-Ups

Ο Roy Scheider έγινε διάσημος από τον οσκαρικό Άνθρωπο από τη Γαλλία το 1971, οπότε ήταν αναμενόμενο να παίξει σε ανάλογη αστυνομική ταινία, με κυνηγητά, πυροβολισμούς και τα τοιαύτα. Αυτό έγινε δύο χρόνια μετά, το '73 με το The Seven-Ups, την αστυνομική μονάδα που προσπαθεί να συλλάβει μεγαλοαπατεώνες με αδικήματα που θα τους επιφέρουν ποινή κάθειρξης εφτά χρόνια και άνω. Ο Scheider είναι ο αρχηγός που μαζεύει τις πληροφορίες από τον παλιό του φίλο που έχει γραφείο κηδειών. Θα μπλεχτούν όμως σε μια περίεργη ιστορία απαγωγής των αρχηγών των μαφιόζικων οικογενειών από άγνωστη ομάδα κακοποιών με άσχημα ξεμπερδέματα. Γενικά, θα της βάζαμε μέτριο βαθμό επειδή έχει ελάχιστη πρωτοτυπία, αλλά πάλι θα μπορούσαμε να της βάλουμε μέτριο-προς-καλό βαθμό επειδή είναι σοβαρή, ρεαλιστική, μέσα στο πνεύμα της εποχής της και επικεντρωνέται στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, έναν μοναχικό τύπο που η δουλειά του είναι η ζωή του. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Philip D'Antoni, ο παραγωγός του Άνθρωπου από τη Γαλλία αλλά και του Μπούλιτ, οπότε ξέρετε ακριβώς τι θα δείτε.

Jabberwocky (Ο δράκος της συμφοράς)

Μετά τους Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης, ο αμερικανός της παρέας των Monty Pythons αποφάσισε να σκηνοθετήσει ένα παραπλήσιο έργο με πρωταγωνιστή έναν άλλο γνώριμο της παρέας. Ο Terry Gilliam λοιπόν πήρε το αλλοπρόσαλλο ποίημα του Lewis Carroll (ξέρετε, αυτουνού που έγραψε για την Αλίκη, όχι τη Βουγιουκλάκη) και παρουσίασε το Jabberwocky, μια ιστορία του αγγλικού μεσαίωνα, όπου ο ομότιτλος δράκος κατασπαράζει τον κόσμο, ερημώνει την ύπαιθρο και έχει κλείσει τον κόσμο μέσα στο κάστρο του βασιλιά. Ο πρωταγωνιστής μας Michael Palin πάει κι αυτός να βρει την τύχη του στη μεγάλη πόλη και θα μπλέξει σε διάφορες χαζοπεριπέτειες, καταλήγοντας φυσικά στο τέλος να σκοτώσει το δράκο, να κερδίσει την πριγκίπισσα και το μισό βασίλειο. Όλα αυτά σε 100 κινηματογραφικά λεπτά, που δυστυχώς είναι πάρα πολλά. Που δυστυχώς δεν υπάρχει καθόλου η έμπνευση των Pythons. Που το χιούμορ είναι παρωχημένο, υπερβολικό και ανέμπνευστο. Οι κωμικές καταστάσεις της πλοκής δεν βγάζουν γέλιο (ένα μειδίαμα ίσως) και μπορώ να σας πω ότι τελικά σπατάλησα το χρόνο μου. Κοιτάξτε να μην το σπαταλήσετε και σεις άδικα.

The Grass Is Greener (Το ξένο είναι πιο γλυκό)

Αυτή η ταινία αποτελεί μία από τις τέσσερις συνεργασίες του σκηνοθέτη Stanley Donen με τον Cary Grant, την τρίτη συνεργασία του Grant με την Deborah Kerr και την τρίτη της Kerr με τον Robert Mitchum! Ο Grant και η Kerr υοδύονται ένα ζευγάρι στην Αγγλία όπου κατοικούν στον πύργο τους, που τον χρησιμοποιούν και ως μουσείο. Ο αμερικανός τουρίστας και πολυεκατομμυριούχος πετρελαιάς Mitchum που τον επισκέπτεται, θα μπει σε λάθος πόρτα και θα πέσει πάνω στην οικοδέσποινα. Την οποία θα φλερτάρει επίμονα και θα τη γοητέψει. Όταν αυτή πει στον άντρα της ότι θα πάει να μείνει στη φίλη της (την μπεκρού Jean Simmons) στο Λονδίνο, καταλαβαίνουμε ότι... Το ξένο είναι πιο γλυκό. Το οποίο, πάλι, ο Grant -ως φοβερά σκεπτόμενος- θα προσπαθήσει να ανατρέψει με ένα φορεβό σχέδιο, χωρίς ζηλοτυπίες, χωρίς εκνευρισμούς, με τη βοήθεια της μπεκρούς!

Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια χαριτωμένη κομεντί στην οποία πρωταγωνιστούν τόσοι πολλοί αστέρες; Και η οποία δεν είναι βαρετή; Και κυλάει παραπάνω από ευχάριστα; Τώρα αν σε κάποιους δεν αρέσει να βλέπουν τον βαρύ Mitchum σε ρομαντικούς ρόλους, ή νομίζουν ότι εδώ ο Grant φαίνεται σα να βαριέται, τι να πούμε; Παραβλέψτε τα και αφεθείτε στη γοητεία του κλασικού Χόλιγουντ. It's only a movie.

Kiss of the Spider Woman

Το Φιλί της γυναίκας αράχνης αποτέλεσε την πρώτη μας γνωριμία με τον Raul Julia και τη Sonia Braga και τον βραζιλιάνο σκηνοθέτη Hector Babenco και ήταν επίσης η ταινία που έδωσε στον William Hurt —τον σταρ της δεκαετίας του '80— το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, το βραβείο αντρικής ερμηνείας στις Κάννες και το Bafta, μεταξύ άλλων. Ο ένας (Hurt) είναι ομοφυλόφιλος και κρατείται για άσεμνη συμπεριφορά σε ανήλικους. Ο άλλος (Julia) είναι πολιτικός κρατούμενος για συμμετοχή σε επαναστατική ομάδα. Βρισκόμαστε σε μια άγνωστη χώρα της Κεντρικής ή Νότιας Αμερικής, όπου το καθεστώς εξουσιάζει και καταπατά τις ελευθερίες των ανθρώπων, όπως συνέβαινε πολλές φορές σε πολλά κράτη εκείνη τη δεκαετία. Ο Hurt αφηγείται στον Julia μια φανταστική ταινία που έχει φτιάξει στο μυαλό του, για να σπάσει τη μονοτονία αλλά και να ταξιδέψει με τη φαντασία του μακριά από τα σίδερα της φυλακής. Οι επαναστατικές ιδέες του ενός θα μπλέξουν με το ρομάντζο του άλλου, οι επιθυμίες θα αναμειχθούν με τον ιδεαλισμό και οι ανατροπές (πάσης... φύσεως) θα μπλέξουν περισσότερο την κατάσταση. Αναρωτιέμαι πάντως πώς η συντηρητική Ακαδημία έδωσε την ψήφο της στην τολμηρή ερμηνεία του Hurt...

Pursued (Στον ίσκιο μιας κατάρας)

Περισσότερο ένα φιλμ νουάρ γυρισμένο στην άγρια δύση, παρά ένα αυτό καθ'αυτό γουέστερν. Ο σκηνοθέτης Raoul Walsh μάλλον δεν το επιδίωξε, απλά του βγήκε! Λίγο η σκοτεινή, ασπρόμαυρη φωτογραφία από τον σπουδαίο James Wong Howe, ο πρωταγωνιστής (Robert Mitchum) με το άγνωστο παιδικό παρελθόν και τις ελάχιστες αναμνήσεις από την οικογένειά του, όλα συνηγορούν σ'αυτό. Ο Mitchum νιώθει σε όλη του τη ζωή κυνηγημένος, εξ ου και ο τίτλος Pursued. Κυνηγημένος από έναν περίεργο τύπο που θέλει να τον σκοτώσει, κυνηγημένος στα όνειρά του που δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνουν. Η Teresa Wright υποδύεται την κοπέλα που αποτελεί τον έρωτα της ζωής του. Ένας έρωτας όμως που βρίσκει αντίθετη τη μητέρα της Wright (που μεγάλωσε και τον Mitchum). Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα, με όλη τη σημασία της λέξεως. Αναζητήστε αυτό το ψυχολογικό γουέστερν που αποτελεί επίσης και μια από τις αγαπημένες ταινίες του Martin Scorsese, ο οποίος συνέβαλε ώστε η κόπια να αναπαλαιωθεί από το πανεπιστήμιο του UCLA.

Johnny Belinda (Σιωπηλή τραγωδία)

Η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη Jean Negulesco αποτελεί η παραγωγή του 1948 Johnny Belinda, η ταινία που του έδωσε τη μοναδική υποψηφιότητα για το όσκαρ σκηνοθεσίας, παρόλο που στο σύνολό της δεν ξεφεύγει από την κλασική χολιγουντιανή συνταγή. Πρόκειται για την ιστορία της κωφάλαλης Belinda, η οποία δουλεύει σαν το σκυλί στο κτήμα και στο μύλο του χήρου πατέρα της. Θα εμφανιστεί όμως ένας νέος γιατρός στην περιοχή που θα τη βοηθήσει να μάθει τη νοηματική γλώσσα και να επικοινωνήσει για πρώτη φορά με τους γύρω της που την περνούσαν απλά για χαζή. Ο νταής του χωριού όμως θα τη βιάσει αφήνοντάς την έγκυο. Θα γεννηθεί ο Johnny Belinda και όλοι στο χωριό θα νομίσουν ότι είναι του γιατρού. Αρκετές τραγωδίες θα επακολουθήσουν σ'αυτή την αρκετά μελοδραματική ταινία που παρακολουθείται όμως άνετα και δεν κουράζει λεπτό. Η Jane Wyman στο ρόλο της Μπελίντα, χωρίς να πει ούτε μια ατάκα, κέρδισε το βραβείο όσκαρ α' γυναικείου ρόλου. Άλλες έντεκα υποψηφιότητες μάζεψε η ταινία σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες, χάνοντας από τον Άμλετ του Ολίβιε το όσκαρ καλύτερης ταινίας.

The Cowboys

Από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων του John Wayne. Και αυτό οφείλεται α) στον καλό σκηνοθέτη Mark Rydell (που παρεπιμπτόντως δεν ήθελε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον John Wayne), β) στη φοβερή φωτογραφία του παλαίμαχου Robert Surtees (βραβευμένου τρεις φορές με όσκαρ φωτογραφίας, ενδεικτικά αναφέρουμε στον Μπεν Χουρ) και γ) στο ενδιαφέρον στόρι. Είναι όμως η ιστορία της μεταφοράς βοειδών στην αμερικανική ήπειρο τόσο ενδιαφέρουσα, ύστερα από τόσες και τόσες ταινίες με το ίδιο θέμα; Η διαφορά εδώ βρίσκεται στους μικρούς πρωταγωνιστές. Ο Wayne στο ρόλο του γελαδάρη Wil Andersen δε βρίσκει εργάτες, καθώς όλοι έχουν πάει να βρουν την τύχη τους αναζητώντας χρυσό. Έτσι, μη έχοντας άλλη επιλογή, θα «επιστρατεύσει» τα μικρά παιδιά της πόλης του (μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς, έτσι;), θα τα εκπαιδεύσει και μαζί τους θα ξεκινήσει το πολύχρονο ταξίδι στην άγρια δύση. Αυτοί θα είναι οι Cowboys, όνομα και πράμα! Περιπέτειες, κακουχίες, ξέρετε τώρα τι να περιμένετε πάνω-κάτω, μόνο που λίγο πριν το τέλος τα παιδιά θα μείνουν μόνα τους, η βία της ταινίας θα αγριέψει και οι μικροί πρωταγωνιστές θα ωριμάσουν πριν την ώρα τους. Αυτή η απότομη, βίαιη μεταστροφή μπορεί να ξενίσει μερικούς, είναι όμως μια ταινία της δεκαετίας του '70 και κάποιοι παραλληρισμοί με το Βιετνάμ είναι εμφανείς. Ο Bruce Dern έχει το ρόλο του «κακού» και δίνει ρεσιτάλ μοχθηρής ερμηνείας.

The Last Sunset (Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα)

Ο πανύψηλος Rock Hudson κυνηγάει τον Kirk Douglas για να τον πάει σε δίκη για το φόνο του γαμπρού του. Τον βρίσκει στο Μεξικό, στο κτήμα του Joseph Cotten ο οποίος είναι παντρεμένος με μια παλιά αγάπη του Douglas. Αποφασίζουν να τον βοηθήσουν να μεταφέρει τα γελάδια του στο Τέξας και να λύσουν τις διαφορές τους εκεί, σε αμερικανικό έδαφος, μια και καλή.

Στο μυθιστόρημα κάποιου Howard Rigsby βασίστηκε η ταινία The Last Sunset. Το περίεργο είναι το πόσο πολλοί, καλοί συντελεστές αναμείχθηκαν με το έργο και κατάφεραν να φτιάξουν μια τόσο βαρετή ως και αδιάφορη, σε σημεία, ταινία. Το σενάριο ανέλαβε ο Dalton Trumbo, αμέσως μετά το Σπάρτακο. Στη σκηνοθεσία βρίσκουμε τον πολύ καλό Robert Aldrich που είχε ασχοληθεί και παλιότερα με το είδος, αλλά πιο πετυχημένα. Ο Cotten «βγαίνει» από τη μέση αρκετά νωρίς, οι γυναίκες της ταινίας είναι λίγο αδιάφορες και ο Hudson, παρά το ύψος του, φαντάζει λίγος ερμηνευτικά. Οι σεναριακές ευκολίες δίνουν και παίρνουν, τα κλισέ του είδους πιο έντονα από ποτέ και η εξέλιξη της πλοκής σού είναι αδιάφορη. Η περίπτωσή μας εδώ «βρωμάει» αρπαχτή εν έτη 1961.

What Did You Do in the War, Daddy?

Όπως αρκετοί σκηνοθέτες, έτσι και ο Blake Edwards είπε να ασχοληθεί με τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Ο σκηνοθέτης όμως επέλεξε την κωμική πλευρά φυσικά και έτσι το 1966 παρουσίασε το Τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά;. Ο συγγραφέας του «Εξορκιστή» William Peter Blatty βοήθησε στη συγγραφή του σεναρίου, από μια ιστορία του ίδιου του Edwards. Οι δυο τους είχαν ξανασυνεργαστεί το '64 στη δημιουργία του 2ου ροζ πάνθηρα, το A Shot in the Dark.

Βρισκόμαστε στη Σικελία του '43. Η ταινία μας παρουσιάζει έναν πορωμένο λοχαγό (τον κωμικό Dick Shawn) που αναλαμβάνει από το στρατηγό του ένα μικρό λόχο που είναι εντελώς... χύμα και έχει υπολοχαγό τον James Coburn. Τους αναθέτουν να πάνε να καταλάβουν ένα μικρό ιταλικό χωριό. Με το που φτάνουν εκεί, το ιταλικό στρατιωτικό τμήμα παραδίνεται άνευ όρων. Ή, μάλλον, με έναν όρο: να τους αφήσουν να κάνουν τη γιορτή του χωριού εκείνο το βράδυ και την άλλη μέρα παραδίνονται. Και οι φίλοι μας οι αμερικανοί δέχονται, στέλνοντας ένα υπόμνημα στο στρατηγό ότι συναντήσανε «μια μικρή αντίσταση». Το κρασί ρέει άφθονο, οι γυναίκες είναι χάρμα οφθαλμών και όχι μόνο και ο πορωμένος λοχαγός βρίσκει το δάσκαλό του. Κάπως έτσι κυλάει το πρώτο μισάωρο του έργου. Κυλάει όμως αργά και βαρετά, με όχι και τόσο πετυχημένα αστεία. Τότε όμως, αφού ξημερώσει η επόμενη μέρα, αρχίζει το μπάχαλο: οι στρατιώτες να έχουν ανταλλάξει στολές, να καταφθάνει ένας ταγματάρχης να ελέγξει την κατάσταση, να είναι όλοι με hangover, να αναγκάζονται να κάνουν στα ψέματα ότι πολεμάνε και αυτά είναι μόνον η αρχή. Ο Edwards εδώ βρίσκει ρυθμό και η ταινία κυλάει απίστευτα όμορφα. Σε κάθε ανατροπή στην προδιεγγραμένη πλοκή, ακολουθεί μια άλλη και μετά μιαν άλλη, μη μπορώντας να μαντέψεις τι θα επακολουθήσει. Και όταν σκάσουν μύτη και οι Ναζί, τα πράματα θα εκτροχιαστούν, με απίστευτα κωμικά μπερδέμετα και ακόμα πιο απίστευτα ξεμπερδέματα.

Captain Newman M.D.

Ο Gregory Peck είναι ο Captain Newman M.D., ο γιατρός που βρίσκεται στην αμερικανική στρατιωτική βάση της Νεβάδα το 1944 και είναι υπεύθυνος της πτέρυγας 7, δηλαδή αυτής με τους πνευματικά ασθενείς. Έχει στη διάθεσή του τον νεαρό Tony Curtis, ο οποίος με το χιούμορ του και την καλοσύνη του βοηθάει πολύ να ανεβάσει το ηθικό των ασθενών και την πανέμορφη Angie Dickinson που κι αυτή βοηθάει... με τον τρόπο της. Ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται σε κάποιες από τις περιπτώσεις, δείχνοντάς μας διάφορα ψυχολογικά τραύματα των στρατιωτών και αξιωματικών. Βρισκόμαστε εξάλλου στην εποχή που η ψυχανάλυση και οι θεωρίες του Φρόιντ είχαν πάρει τα πάνω τους στην Αμερική, αν και όπως δείχνει η ταινία, λίγοι δίνανε σοβαρή σημασία σε τέτοια συμπτώματα τη δεκαετία του '40 και ειδικότερα στον πόλεμο. «Γιάτρεψέ τον και στείλ'τον ξανά στο μέτωπο» ήταν το σλόγκαν. Η ταινία συμπεριλάμβανε σε μικρό ρόλο και τον Bobby Darin (είχαμε γράψει και στο προηγούμενο ποστ γι'αυτόν) και με την ολιγόλεπτη εμφάνισή του τσίμπησε μια υποψηφιότητα για όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Ο πολύ νεαρός Robert Duvall, στη δεύτερη κινηματογραφική του εμφάνιση, συμμετέχει ως λοχαγός σε μελαγχολία (σχεδόν κατατονικός) πάλι δίπλα στον Peck, όπως και την προηγούμενη χρονιά με το Σκιές στη σιωπή/To kill a mockingbird. Το κωμικό στοιχείο εναλλάσσεται με το δραματικό σ'αυτή την φροντισμένη παραγωγή, φτιάχνοντας μια ταινία που παρακολουθείται άνετα και ειδικά για τους θαυμαστές του πρωταγωνιστικού διδύμου Peck-Curtis.

Hell Is for Heroes

Τη δεκαετία του '60 οι πολεμικές ταινίες γνώρισαν μια έξαρση. Είχε περάσει αρκετός χρόνος από το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου και διάφορες, νέες κινηματογραφικές ματιές ήρθαν στο προσκήνιο. Από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες αποτελεί η Hell Is for Heroes που παρουσίασε το 1962 ο Don Siegel. Ωμή βία και ρεαλιστική αναπαράσταση χαρακτηρίζουν το έργο που θέλει μια μικρή διμοιρία φαντάρων να υπερασπίζεται την εμπροσθοφυλακή, απέναντι σε πανίσχυρη στρατιά γερμανών, περιμένοντας να επιστρέψει η μονάδα τους. Για να μην φανεί στους εχθρούς ότι είναι μόνοι τους, σκαρφίζονται διάφορα κόλπα για να παραπλανήσουν τους γερμανούς. Πρώτο όνομα φυσικά ο Steve McQueen, με συμπαραστάτες τον James Coburn και τον τραγουδιστή Bobby Darin (τον οποίο θα δούμε και σε άλλο πολεμικό έργο αργότερα). Ιθύνων νους όμως πίσω από όλο το πρότζεκτ ήταν ο σεναριογράφος Robert Pirosh που είχε υπηρετήσει στο μέτωπο και είναι αυτός που έγραψε το '49 το Battleground του Wellman και δημιούργησε τη σειρά "Combat" ένα χρόνο μετά την Κόλαση για τους ήρωες. Αναμνήσεις από την πρώτη γραμμή πυρός... Περιττό να πω ότι απευθύνεται αποκλειστικά σε αντρικό κοινό το έργο.

Madame Curie

Η ταινία μας εδώ δεν αποτελεί μια βιογραφία της Madame Curie. Έχει ως αφετηρία το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, όπου η πολωνέζα φοιτήτρια Marie Skłodowska δείχνει το ταλέντο της, γνωρίζεται με τον Pierre Curie, δουλεύει στο εργαστήριό του και αναπτύσσεται μεταξύ τους ένα ιδιόμορφο ειδύλλιο. Η ταινία που σκηνοθέτησε ο Mervyn LeRoy βασίστηκε στο βιβλίο της δεύτερης κόρης του ζευγαριού Ève Curie, αλλά αρκετές σκηνές λείπουν και πολλές άλλες δραματοποιήθηκαν έτσι ώστε να πιάσει τα... στάνταρ του Χόλιγουντ! Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται φυσικά στην ανακάλυψη του ράδιου και στην επίπονη προσπάθεια απομόνωσής του. Η πολύ καλή ηθοποιός Greer Garson με τις εκλεκτικές επιλογές της ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχοντας στο πλευρό της τον Walter Pidgeon, αποτελώντας ένα πετυχημένο κινηματογραφικό ζευγάρι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, μετά την Κυρία Μίνιβερ του '42. Εφτά υποψηφιότητες για όσκαρ κέρδισε η ταινία, κανένα βραβείο όμως.

El Secreto de sus Ojos (Το μυστικό στα μάτια της)

Τελικά, οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς ήταν οι μη-αμερικανικές. Η αργεντίνικη ταινία El Secreto de sus Ojos αποτελεί άλλη μια απόδειξη για αυτό. Το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας δεν αποτέλεσε κριτήριο. Βασικά έτσι μάθαμε για την ύπαρξη της ταινίας και κατά δεύτερο λόγο αύξησε την περιέργειά μας. Μια περιέργεια που αυξήθηκε περισσότερο όταν είδαμε ότι πρωταγωνιστεί ο Ricardo Darín, ο πιο γνωστός αργεντίνος ηθοποιός για τον υπογράφοντα. Έναν ηθοποιό που γνωρίσαμε στις Εννιά Βασίλισσες και καταγουστάραμε στο Η Αύρα. Εδώ ο σκηνοθέτης Juan José Campanella αναμιγνύει πετυχημένα το νεο-νουάρ μυστήριο με τον ανομολόγητο έρωτα, την κρατική διαφθορά με το ανθρώπινο δράμα, τις αναμνήσεις του παρελθόντος με την αλήθεια του παρελθόντος, και με μια ήρεμη σκηνοθετική προσέγγιση φτιάχνει ένα αριστουργηματικό έργο. Επειδή, τελικά, μερικά πράματα είναι πολύ απλά...

The Magus (Ο μάγος)

Μια ταινία για το είναι και το φαίνεσθαι, για την αλήθεια και το ψέμα, την ιστορική μνήμη, το θέατρο της ζωής με ηθοποιούς όλους τους ανθρώπους. Ο Μάγος βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του John Fowles, το δεύτερο μετά τον «Συλλέκτη» που είχε γίνει επίσης ταινία από τον William Wyler. Ο κάμεραμαν των πρώτων ταινιών του David Lean που μεταπήδησε στη σκηνοθεσία Guy Green (που κέρδισε και όσκαρ φωτογραφίας για τις Μεγάλες Προσδοκίες) ανέλαβε τη σκηνοθεσία αυτού του ογκώδες έργου. Το σενάριο ανέλαβε ο ίδιος ο συγγραφέας φτιάχνοντας ένα ενδιαφέρον στόρι (για κάποιον που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο), βάζοντάς τον σε ένα κλίμα μυστηρίου και παραπλάνησης, παίζοντας με τα φλάσμπακ για να γνωρίσουμε καλύτερα τους πρωταγωνιστές. Όπως παίζει ο Anthony Quinn τον Michael Caine, έτσι παίζει και ο σκηνοθέτης τον θεατή και σε αφήνει στο τέλος με μία αμηχανία με το σουρρεαλιστικό φινάλε ή μπορεί κάτι να σου ξέφυγε. Οι Σπέτσες υποδύονται το φανταστικό νησί Φράξος, στο οποίο μεταβαίνει ως καθηγητής αγγλικών ο Caine και γνωρίζει τον περίεργο τύπο, με τις περίεργες ιδέες και τερτίπια Quinn. Η Anna Karina και η Candice Bergen συμπληρώνουν το καρέ, φτιάχνοντας ένα ενδιαφέρον φιλμ, που είχε τα φόντα να γίνει εκπληκτικό, αλλά δεν...

The Ballad of Cable Hogue (Γύπες πάνω από την έρημο)

Το αμέσως επόμενο πρότζεκτ του Sam Peckinpah, μετά την επική Άγρια Συμμορία αποτέλεσε ένα άλλο γουέστερν, το The Ballad of Cable Hogue. Εδώ όμως τα πράματα είναι πιο χαλαρά, τα κωμικά στοιχεία έχουν τον πρώτο ρόλο και το αποτέλεσμα είναι μια εντελώς περίεργη ταινία. Ο Jason Robards υποδύεται τον Cable Hogue του τίτλου, έναν άξεστο καιροσκόπο και ολίγον τι δειλό, που αφήνεται από τους «συντρόφους» του στην έρημο χωρίς νερό. Στην προσπάθεια να βγει από την έρημο πέφτει σε μια μικρή λακούβα με νερό. Ανάκαλυψε κατά λάθος το μοναδικό μέρος του αχανούς ερημικού τόπου στο οποίο αναβλύζει νερό. Και αφήνοντας κατά μέρος τη σκέψη για εκδίκηση, αποφασίζει πανέξυπνα να επωφεληθεί από αυτό, δημιουργώντας έναν σταθμό ξεκούρασης και ανεφοδιασμού για τα καραβάνια, τα άλογα και τους ανθρώπους. Ο Peckinpah παίζει με τα στερεότυπα του γουέστερν και την χριστιανικότητα των αποίκων και βάζει τον Hogue να βρίσκει τον έρωτα στο πρόσωπο μιας πόρνης. Η δίψα για χρυσό στην Άγρια Δύση υπερνικιέται από την αληθινή δίψα για νερό και μεις παρακολουθούμε την επίτευξη του αμερικανικού ονείρου μέσα στο πουθενά. Όντας διορατικός, στο τέλος της ταινίας θα δει τον ερχομό του πολιτισμού και το τέλος της επιχείρησής του. Η μπαλάντα προς τιμή του, όπως λέει ο τίτλος, θα κλείσει την ταινία που παρακολουθήσαμε ευχάριστα, αλλά να πούμε ότι δεν μας άφησε και καμιά ιδιαίτερη αίσθηση.

Harry Brown

Ο Michael Caine επέστρεψε σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τα πήρε στο κρανίο με την αδικαιολόγητη νεανική βία, τα ναρκωτικά, τη διαφθορά και τη σήψη και πήρε το όπλο του. Θυμίζοντας κάτι από Get Carter, ο Harry Brown ψάχνει κι αυτός την εκδίκησή του, ή μήπως ένα λόγο για να συνεχίσει να ζει στον λίγο καιρό που του απέμεινε; Σμπαράλια τα έκανε και ο Liam Neeson στο Taken αλλά οι ταινίες δεν έχουν καμία σχέση. Ο νεαρός σκηνοθέτης εδώ κινείται σε ήρεμους ρυθμούς, ακολουθεί τα αργά βήματα του πρωταγωνιστή και, παρόλο που δεν εμβαθύνει σοβαρά πάνω στη νεανική βία, φτιάχνει ένα έργο που παρακολουθείται χωρίς να προσβάλει τη νοημοσύνη σου. Τι είπατε; Μοιάζει λίγο με το Gran Torino; Μόνο στις ηλικίες των πρωταγωνιστών· 80 έκλεισε προχθές ο Eastwood, στα 77 βρίσκεται ο Caine.

The Limits of Control

Ο Jim Jarmusch επέστρεψε και μας παρέδωσε ένα φιλμ γεμάτο... σπιρτόκουτα, ελικόπτερα, εσπρέσο καφέδες, πίνακες ζωγραφικής, έναν λιγομίλητο πρωταγωνιστή και ιστορίες από τους ανθρώπους που συναντάει στα ταξίδια του στη Μαδρίτη, τη Σεβίλλη και την Αλμερία, ιστορίες που θυμίζουν σκηνές από ταινίες. Ο Isaach De Bankolé (που τον είχαμε δει και ως γάλλο ταξιτζή στο Μια νύχτα σε όλο τον κόσμο και στο Ghost Dog) είναι όλη η ταινία. Έξοχη φωτογραφία από τον Christopher Doyle, η Μαδρίτη και η Αλμερία φαντάζουν ωραίοι τουριστικοί προορισμοί, ενώ υπάρχουν και σεκάνς απίστευτης εικαστικής ομορφιάς. Πέρα απ' αυτά όμως υπάρχει η μινιμαλιστική γραφή του Jarmusch, η απουσία εμφανής πλοκής και ένας βαθμός σουρεαλισμού που φέρνει στο μυαλό ταινίες του David Lynch. Τα μέσα του ελέγχου του πρωταγωνιστή, The Limits of Control δηλαδή, είναι μάλλον αυτή η σιωπή, η φιλοσοφική προσέγγιση της ζωής, οι ασκήσεις τάι-τσι. Αν δείτε την ταινία και ζητάτε απαντήσεις, τότε θα απογοητευτείτε. Αν δείτε την ταινία χωρίς απαιτήσεις, τότε θα την απολαύσετε.

Διαβάστε τους ενδιαφέροντες σχολιασμούς: α) στον Αναχωρητή και β) στα Παράλληλα βλέματα

Kid Galahad (Χαλύβδινοι άνδρες)

Μεγαλοπαράγοντας του μποξ (ο πολύς Edward G. Robinson) που δε δέχεται μύγα στο σπαθί του, ανακαλύπτει στο πρόσωπο (ή, καλύτερα, στις γροθιές) ενός επαρχιώτη το νέο αστέρι του μποξ που θα φτάσει μέχρι τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Το χεράκι της έβαλε και η Bette Davis, η φίλη του Robinson που φαίνεται να τον γουστάρει και λίγο. Αυτή εξάλλου του έδωσε το προσωνύμιο Kid Galahad, ως υπερασπιστής του ασθενούς φύλου. Ο Robinson θα τον εκπαιδεύσει και θα τον ρίξει στα βαθειά προσπαθώντας ταυτόχρονα να τα βάλει με το κύκλωμα του παράνομου στοιχήματος και τη συμμορία του Humphrey Bogart. Όταν ο νεαρός μποξέρ ερωτευτεί την αδερφή του Robinson, την οποία προσέχει σαν τα μάτια του, θα του «γυρίσει το μάτι» και θα θελήσει να τον προδώσει στον τελευταίο αγώνα για τον τίτλο του πρωταθλητή. Ο Michael Curtiz υπογράφει (και) αυτήν την αθλητική-γκανγκστερική ταινία, ο (σχεδόν) μόνιμος σκηνοθέτης της Warner των δεκαετιών του '30 και του '40. Ενδιαφέρουσα η ταινία, αλλά χαρακτηριστική της δεκαετίας του '30 με τις ερμηνευτικές τις υπερβολές. Γυρίστηκε σε ριμέικ το '41 με τον Bogart πρωταγωνιστή αλλά διαφορετικό τίτλο (The Wagons Roll at Night) και λίγο αλλαγμένο στόρυ και ξανά το 1962 ως μιούζικαλ με πρωταγωνιστή τον Elvis Presley.

Le Silence de la Mer

Ο Jean-Pierre Melville σκηνοθέτησε το 1949 το διάσημο βιβλίο Le Silence de la Mer του Jean Bruller, το οποίο κυκλοφόρησε μέσα στην κατοχική Γαλλία με το ψευδώνυμο Vercors. Αποτέλεσε το πνευματικό σύμβολο των Γάλλων για την αντίσταση στους ναζιστές. Η ιστορία, σε γενικές γραμμές, θέλει έναν αξιωματούχο γερμανό να μένει στο σπίτι ενός ηλικιωμένου και της ανιψιάς του στα περίχωρα του Παρισιού. Ο αξιωματικός είναι καλλιεργημένος και ιδεαλιστής και ονειρεύεται τη φιλία των δύο λαών, την πνευματική τους ένωση. Οι δύο γάλλοι όμως επιλέγουν να μην του μιλάνε και εμείς παρακολουθούμε τους μονολόγους του Γερμανού και ακούμε τις σκέψεις του ηλικιωμένου γάλλου μέσα από την αφήγηση της ταινίας. Στην πορεία όμως ο αξιωματικός θα ανακαλύψει το αληθινό πρόσωπο του ναζισμού και θα γκρεμιστούν οι φαντασιώσεις του. Θα διαλέξει τότε να αφήσει το Παρίσι και να πάει στο μέτωπο να βρει το πεπρωμένο του. Ατμοσφαιρική, σχεδόν κατανυκτική η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Melville, η επιτυχία της οποίας αποτέλεσε την αφετηρία για τη μεγάλη καριέρα του γάλλου δημιουργού.