The Three Faces of Eve

Η Joanne Woodward, σύζυγος του Paul Newman, πρωταγωνιστεί στο έργο The Three Faces of Eve υποδυόμενη μια νεαρή κοπέλα με πολλαπλή προσωπικότητα, παραδίδει μαθήματα υποκριτικής και κερδίζει με σχετική ευκολία το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου στην απονομή του '58! Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κυρίας Chris Costner Sizemore, η ταινία είναι αρκετά απλή, αφού σκοπός τού (κατά κύριο λόγο) σεναριογράφου και (λιγότερο) σκηνοθέτη Nunnaly Johnson ήταν να παρουσιάσει απλά και παραστατικά στο ευρύ κοινό την σχετικά άγνωστη εκείνη την εποχή διαταραχή που είχε η πρωταγωνίστρια. Έτσι στο μεγαλύτερο μέρος παρακολουθούμε τις συνεδρίες της γυναίκας με τον γιατρό της, που υποδύεται ο Lee J. Cobb, την επίδραση που έχει στο γάμο της και στους γύρω της. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μια ταινία που η δράση βρίσκεται αποκλειστικά στα λόγια και το ενδιαφέρον θέμα της επισκιάζει τα μειονεκτήματά της.

Wife vs. Secretary (Σύζυγος εναντίον δακτυλογράφου)

Από τον τίτλο και μόνο μπορείτε να καταλάβετε ότι έχουμε να κάνουμε με μια αισθητική κομεντί, πείτε το και ρομαντική, για τις σχέσεις του εργαζόμενου άντρα με τη γυναίκα και τη γραμματέα του και τον αντίκτυπο που αφήνει στην καθεμιά. Βρισκόμαστε στο 1936, αφεντικό είναι ο Clark Gable, γραμματέας η Jean Harlow και σύζυγος η Myrna Loy. Και με τις δύο ο κύριος Gable είχε συνεργαστεί πολλάκις. Η ταινία Wife vs. Secretary μάς παρουσιάζει το αριστοκρατικό ζευγάρι που είναι υπεράνω όλων, δεν καταλαβαίνει από ζήλιες ούτε από τους φθόνους των «φίλων» τους. Η εργασιομανία όμως του συζύγου και κάποιες αθώες παρεξηγήσεις, θα βάλουν τις σπίθες της ζήλιας στη σύζυγο και θα ανάψουν τη φωτιά στη σχέση τους. Απλοϊκότατη η ταινία για το σήμερα με αρκετά επίπεδη σκηνοθεσία. Λίγο οι τότε αμερικανικές συνθήκες εργασίας, λίγο το αριστοκρατικό προπολεμικό περιβάλλον, δεν μπορεί το σημερινό ελληνικό κοινό να ταυτιστεί εύκολα με το έργο. Βλέπεται ευχάριστα μόνο από τους νοσταλγούς των παλιών ηθοποιών και ταινίων και αποτελεί επίσης μια ευκαιρία να δείτε τον νεαρό James Stewart σε έναν από τους πρώτους του ρόλους.

Christmas movies

Τέτοιες μέρες, οι ταινίες που σου έρχονται στο μυαλό είναι ο Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης, το κλασικό Μια υπέροχη ζωή, η ιστορία του Κάρολου Ντίκενς "A Christmas Carol" σε πλειάδα ταινιών [όπως το Scrooge του 1970 με τον Albert Finney ή το Scrooged (Πάρτι φαντασμάτων) του 1988 με τον Bill Murray], τα Home Alone, ο Τζιμ Κάρεϊ ως Grinch, το πιο πρόσφατο Αγάπη είναι..., ακόμα και το ανατρεπτικό Ο Αϊ Βασίλης είναι λέρα και πολλά άλλα.

Κάποιες εκτελίσσονται τις μέρες των Χριστουγέννων (αλλά δεν δίνουν και πολύ έμφαση στο πνεύμα των Χριστουγέννων) όπως οι Die Hard και Die Hard 2, The Ref (ή αλλιώς «Διαιτητής για παντρεμένους» με τον Kevin Spacey και τον Denis Leary), η πασίγνωστη Η γκαρσονιέρα του Billy Wilder. Σ'αυτό το μπλογκ (που ξεκίνησε πριν δύο χρόνια και συνεχίζει), είπαμε να κάνουμε μια επανάληψη και να θυμηθούμε ποιες χριστουγεννιάτικες ταινίες είδαμε:

→ Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και ο Πίτερ Ουστίνοφ στο We're No Angels (Δεν είμαστε άγγελοι).

→ Η ιστορία «Χριστουγεννιάτικο πάρτι» από τη σπονδυλωτή ταινία Dead of Night (Μάντεψε ποιον θα σκοτώσουν απόψε).

→ Ο Σάντα Κλάους στο Μανχάταν, στο κλασικό Miracle on 34th Street (Θαύμα στο Μανχάταν).

→ Ο Κάρι Γκραντ πιο ελεγκάντ από ποτέ στο The Bishop's Wife (Ένας άγγελος στη Γη).

→ Ο γουέστερν παραλληλισμός γύρω από τη γέννηση του Θεανθρώπου στο 3 Godfathers (Οι τρεις δραπέτες).

→ Το χριστουγεννιάτικο κομμάτι με το τίτλο "The Gift of the Magi" στην επίσης σπονδυλωτή ταινία O. Henry's Full House.

→ Ο εορτασμός των Χριστουγέννων σε εξωτικά νησιά με καλοκαιρινές θερμοκρασίες στο Donovan's Reef (Γροθιά και γοητεία).

Καλές γιορτές!

Donovan's Reef (Γροθιά και γοητεία)

Έχοντας στο μυαλό ότι η ταινία Donovan's Reef περιλαμβάνει τους δύο «σκληρούς» άντρες του Χόλιγουντ, τον John Wayne και τον Lee Marvin, υπέθεσα ότι θα είναι μια κωμική σαχλαμάρα. Ο πρώτος έχει ένα μπαράκι σε ένα παραδεισένιο νησί της Πολυνησίας και ο δεύτερος είναι ο αμερικανός γόης. Έχουν την ίδια μέρα γενέθλια και πλακώνονται συνέχεια στο ξύλο, χωρίς να θυμούνται για ποιο λόγο άρχισε η μεταξύ τους αψιμαχία. Και μετά από τα πρώτα είκοσι λεπτά είπα ότι, αν συνεχιστεί έτσι η ταινία, δεν παλεύεται. Τότε μπαίνει στο παιχνίδι η δις. Elizabeth Allen που υποδύεται την κόρη του γιατρού του νησιού, η οποία καταφθάνει από τη Βοστόνη για να κανονίσει τα περί κληρονομιάς με τον πατέρα της. Έναν πατέρα (Jack Warden) που δεν έχει δει ποτέ και δεν γνωρίζει ότι έχει τρία παιδιά με μια ιθαγενή νησιώτισσα. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα ευχάριστο, κωμικό έργο, ό,τι πρέπει για ένα οικογενειακό απόγευμα. Ο σκηνοθέτης John Ford χειρίζεται άνετα πρωταγωνιστές και δεύτερους χαρακτήρες, προσφέροντας απλή, αγνή διασκέδαση. Θα σας θυμίσει τον Ήσυχο άνθρωπο (με τους ίδιους συντελεστές), αλλά αντί να διαδραματίζεται στην Ιρλανδία, βρισκόμαστε στο νησί Χαληακαλόχα της Γαλλικής Πολυνησίας (αν και γυρίστηκε στη Χαβάι) την εποχή των Χριστουγέννων! Κατά τύχη λοιπόν, μας προέκυψε και επίκαιρο το θέμα. Ενδείκνυται λοιπόν και σε όσους θέλουν να δουν πώς περνάνε (ή περνούσαν το 1963) τα Χριστούγεννα σε εξωτικά μέρη. Να πούμε, τέλος, ότι αποτέλεσε την τελευταία συνεργασία του Ford και του Wayne.

Ζεντ και Ζωή

Στο Killing Zoe, ενώ ο Ζεντ και η Zoe κάνουν... έρωτα στο ξενοδοχείο, η τηλεόραση παίζει το κλασικό Nosferatu.

Some Came Running (Το στίγμα του κολασμένου)

Ο Vincente Minnelli υπογραφεί τη σκηνοθεσία σε μια από τις καλύτερες ταινίες του. Ο Frank Sinatra είναι ο συγγραφέας που έχει εκδώσει μόνο ένα βιβλίο. Είναι επίσης το απολωλώς (μαύρο) πρόβατο της οικογένειας και επιστρέφει στη γενέτειρα πόλη του. Ο Arthur Kennedy είναι ο μεγάλος αδερφός που συνέχισε τη δουλειά του πατέρα τους και έζησε σύμφωνα με τους τύπους. Η Shirley MacLaine είναι μια μικρή που θα είναι στο ίδιο λεωφορείο με τον Frank όταν φθάσουν στην επαρχιακή πόλη. Ο Dean Martin θα φοράει σε όλη την ταινία το καπέλο του και θα είναι η «κακή» παρέα του Sinatra. Η Martha Hyer είναι η δασκάλα της πόλης που έχει διαβάσει το βιβλίο του και θα τον ερωτευτεί, με έναν περίεργο τρόπο όμως. Αυτά και άλλα πολλά θα συμβούν στο Some Came Running του 1958, το οποίο κέρδισε και πέντε υποψηφιότητες για βραβεία όσκαρ. Μια διατριβή στις μικρές καταπιεσμένες κοινωνίες, με τα μυστικά που όλοι γνωρίζουν αλλά κανένας δεν ομολογεί, με τους χειραφετημένους κατοίκους, τα ψεύτικα προσωπεία και την υποκρισία. Ο Σινάτρα θα ταράξει τα ήρεμα νερά επιζητώντας απλά την ελευθερία να κάνει αυτό που θέλει, είτε είναι σωστό (δηλαδή κοινωνικά αποδεκτό) είτε όχι. Κορυφαία ταινία που αξίζει να αναζητήσετε.

Τζόνι και Κλαρκ

Εμείς παρακολουθούμε τον Τζόνι Ντεπ στο Public Enemies και αυτός τον Clark Gable στο Manhattan Melodrama (αν και στην εικόνα παρακάτω βλέπουμε τους William Powell και Myrna Loy). Η ζωή... παρακολουθεί την τέχνη ή η τέχνη αντιγράφει τη ζωή;

O. Henry's Full House (Το τελευταίο φύλλο)

Η ταινία παραγωγής 1952 με τον τίτλο O. Henry's Full House είναι μια συλλογή από πέντε μικρού μήκους ταινίες, 20 λεπτών πάνω-κάτω, σκηνοθετημένες από πέντε διαφορετικούς σκηνοθέτες και με διαφορετικούς ηθοποιούς κάθε φορά. Καμία σχέση δεν έχει η μία ιστορία απ' την άλλη. Το μόνο κοινό τους σημείο είναι η καταγωγή τους· όλες ήταν βασισμένες στα διηγήματα του πασίγνωστου (στην Αμερική) συγγραφέα O. Henry. Λίγα χρόνια πριν είχαν κυκλοφορήσει δύο βρετανικές ταινίες βασισμένες στις ιστορίες του Somerset Maugham, η Quartet το 1948 και η Trio το 1950. Έτσι, αποφάσισε η Fox ότι μπορεί να κάνει το ίδιο κι αυτή με αμερικανό συγγραφέα. Αφηγητής μας σε όλες τις ιστορίες είναι ο διάσημος συγγραφέας John Steinbeck, στη μοναδική φορά που εμφανίστηκε μπροστά από κινηματογραφική κάμερα. Η εικόνα παρακάτω είναι από δικιά του σκηνή.

Η πρώτη ιστορία λέγεται "The Cop and the Anthem", σκηνοθετήθηκε από τον Henry Koster και έχει για πρωταγωνιστή έναν εκλεπτυσμένο άστεγο που υποδύεται ο Charles Laughton. Αυτός αποφασίζει να περάσει το χειμώνα στη φυλακή, όπου και τζάμπα κρεβάτι θα έχει και τζάμπα φαΐ. Επιδίδεται σε όλες τις παράνομες πράξεις που μπορεί να κάνει αλλά όλοι του τη χαρίζουν είτε από ευγένεια είτε επειδή δεν θέλουν να μπλέξουν. Στο τέλος θα πάει στη φυλακή επειδή δεν έκανε τίποτα!

Το δεύτερο κομμάτι είναι σκηνοθετημένο από τον Henry Hathaway, λέγεται "The Clarion Call" και θέλει δύο παλιούς φίλους να βρίσκονται αντιμέτωποι με το παρελθόν τους. Ο ένας είναι αστυνομικός και έχει καταλάβει ότι για έναν ανεξιχνίαστο φόνο ευθύνεται ο παλιός του φίλος που υποδύεται ο Richard Widmark. Αυτός δίνει μια απίστευτα τρελαμένη ερμηνεία, όπως αυτές των πρώτων ταινιών του που έγινε γνωστός: το Road House, το Yellow Sky και κυρίως το Kiss of Death. Ο αστυνομικός δε θα μπορεί να συλλάβει το φίλο του εξαιτίας των αρχών του· ο δεύτερος τον είχε ξελασπώσει στο παρελθόν και τώρα του χρωστάει. Αλλά στο τέλος θα βρει τον τρόπο.

Το τρίτο κομμάτι από τον Jean Negulesco έδωσε και τον ελληνικό τίτλο στην ταινία. Λέγεται "The Last Leaf" και είναι το πιο συγκινητικό απ'όλα. Η Anne Baxter χωρίζει με τον αγαπημένο της, τριγυρνάει έξω στο κρύο και στα χιόνια και αρρωσταίνει με πνευμονία. Η θέλησή της για ζωή δεν είναι και η καλύτερη και αυτό επιδεινώνει την κατάστασή της. Πάνω στο πυρετό της, παρατηρεί και μετράει τα φύλλα ενός κισσού έξω στο χιόνι. Όταν θα πέσουν όλα, τότε θα έρθει και η δικιά της ώρα να πεθάνει, μονολογεί. Η αδερφή της δεν ξέρει τι να κάνει για να τη βοηθήσει, αλλά ο ζωγράφος γείτονάς τους θα βρει τον τρόπο.

Η τέταρτη ιστορία είναι η πιο κωμική αλλά επίσης και η πιο αδύναμη απ' όλες. Λέγεται "The Ransom of Red Chief" και σκηνοθετήθηκε από τον Howard Hawks. Σκεφτείτε ότι όταν κυκλοφόρησε η ταινία είχαν αφαιρέσει αυτό το κομμάτι. Το ξαναπρόσθεσαν όταν προβλήθηκε για την τηλεόραση. Δύο καημένοι απατεώνες αποφασίζουν να απαγάγουν ένα μικρό παιδί σε μια πολιτεία του νότου και να ζητήσουν τα λύτρα από τους γονείς του. Μόνο που το παιδί είναι τόσο ατίθασο και άγριο, που στο τέλος αναγκάζονται οι ίδιοι να πληρώσουν τους γονείς του ώστε να το πάρουν πίσω.

Αν και οι 3 από τις προηγούμενες τέσσερις ιστορίες είχαν ένα χειμωνιάτικο υπόβαθρο, αυτή είναι η καθαρά χριστουγεννιάτικη ιστορία (και ταιριάζει με την εποχή). Ο Henry King σκηνοθετεί το κομμάτι που λέγεται "The Gift of the Magi" και μας παρουσιάζει ένα φτωχικό, αλλά πολύ ερωτευμένο παντρεμένο ζευγάρι που ονειρεύεται τι δώρα θα πάρει ο ένας στον άλλο. Έχοντας μόνο τα απαραίτητα για τα προς το ζειν, η σύζυγος Jeanne Crain αποφασίζει να κόψει τα πλούσια μαλλιά της και να τα πουλήσει για να πάρει μια ακριβή θήκη για το ρολόι χειρός του συζύγου της. Αυτός όμως (ο νεαρός Farley Granger που γνωρίσαμε στο νουάρ Side Street) αποφασίζει να πουλήσει το ρολόι του για να πάρει κάτι για τη γυναίκα του!

1941 και Ντάμπο

Από το 1941 του Σπίλμπεργκ, ο Στρατηγός παρακολουθεί στο σινεμά το Ντάμπο, το ελεφαντάκι.

No Way Out (Το μίσος προστάζει)

Ο ρατσιστής μικροκακοποιός που υποδύεται ο Richard Widmark τραυματίζεται σε μια απόπειρα ληστείας μαζί με τον αδερφό του και τους μεταφέρουν στο νοσοκομείο αλυσοδεμένους, όπου ο εφημερεύων γιατρός είναι ο Sidney Poitier. Καταλαβαίνει αμέσως ότι ο μικρότερος αδερφός έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα και προσπαθεί να του σώσει τη ζωή, μάταια όμως. Στο διπλανό κρεβάτι ο Widmark φωνάζει και ωρύεται ότι ο Poitier σκότωσε τον αδερφό του. Το μόνο που μένει για να αποδείξει την αλήθεια των ισχυρισμών του είναι να γίνει νεκροψία, κάτι που ο Widmark φυσικά δεν θέλει. Όλη η καριέρα του Πουατιέ κρέμεται από μία κλωστή, καθώς κανένα νοσοκομείο δε θέλει να διαβάζει ιστορίες των έγχρωμων γιατρών του στις εφημερίδες. Μετά από μια συμπλοκή συμμοριών λευκών και μαύρων, ο Πουατιέ θα παραδοθεί μόνος του στην αστυνομία λέγοντας ότι όντως σκότωσε τον αδερφό του Widmark, μόνο και μόνο για να γίνει πλέον με απόφαση εισαγγελέα η νεκροψία και να αποδειχθεί το δίκιο του.

Απίστευτα δυναμική ταινία του 1950 από τον μεγάλο σκηνοθέτη Joseph L. Mankiewicz, σε ένα σενάριο του ίδιου, ο οποίος παίζει με ένα πολύ επικίνδυνο θέμα για την εποχή του. Αυτά που ακούγονται στην ταινία No Way Out και οι βρισιές που ξεστομίζει ο Widmark δεν ακούγονται ούτε σε ταινίες του σήμερα (επιταγές της πολιτικής ορθότητας στο σινεμά και όχι μόνο). Όντας πολύ καλοί φίλοι οι δυο τους από παλιά, με το τέλος κάθε σκηνής ο Widmark ζητούσε συγγνώμη από τον Poitier. Η ταινία έκανε αίσθηση αλλά κέρδισε μόνο μία υποψηφιότητα για όσκαρ σεναρίου. Όπως ξέρουμε όμως, τα πήρε όλα το Όλα για την Εύα, η άλλη ταινία του Μάνκιεβιτς εκείνη τη χρονιά. Σημειώστε ότι η ταινία αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Poitier, του Ossie Davis που υποδύεται τον αδερφό του και τη πρώτη συνεργασία του τελευταίου με τη μετέπειτα σύζυγό του Ruby Dee.

Cabaret

Η διάσημη ταινία του 1972 Cabaret, εκτυλίσσεται στο Βερολίνο του 1931, την εποχή που ο ναζισμός άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα. Να ομολογήσω, κατ' αρχάς, ότι δεν είχα κάτσει να δω την ταινία ολόκληρη ποτέ. Δεύτερον, είχα μια επιφανειακή γνώση του θέματος, αλλά αυτό που είδα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που περίμενα να δω. Αυτό αποτελεί ένα μεγάλο συν για την ταινία, καθώς είχα στο μυαλό μου τα κλασικά χολιγουντιανά μιούζικαλ. Έπρεπε να σκεφτώ ότι αφού την ταινία υπογράφει ο μεγάλος Bob Fosse, δεν πρόκειται να είναι κατώτερη από «καλή». Παρακολουθούμε περισσότερο την ψυχοσύνθεση της αμερικανίδας τραγουδίστριας/χορεύτριας Sally Bowles και τις σχέσεις της με τους άντρες. Θα συνάψει σχέση με τον εγγλέζο δάσκαλο αγγλικών που μένει στο σπίτι με όλες τις κοπέλες του καμπαρέ. Αυτός όμως έχει τα δικά του ερωτικά προβλήματα που θα κορυφωθούν με την είσοδο ενός πλούσιου γερμανού playboy που θα επηρεάσει και τους δύο. Μάλιστα, ομοφυλοφιλική αναφορά για όσους είχαν μάτια να δουν τη δεκαετία του '70. Η ταινία αποτέλεσε φυσικά, όπως όλοι ξέρουν, το μεγάλο νικητή με τα περισσότερα βραβεία όσκαρ (οχτώ τον αριθμό) το '73, χάνοντας όμως την αίγλη από το Νονό του Κόπολα, επειδή πολύ απλά τσίμπησε το όσκαρ καλύτερης ταινίας!

The Sure Thing (Κυνηγώντας το σίγουρο κρεβάτι)

How would you like to have a sexual encounter so intense it could conceivably change your political views?

Ένα χρόνο μετά την τρέλα του Spinal Tap, ο Rob Reiner υπογράφει μια νεανική κωμωδία για τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα και το σεξ. Σε αντίθεση με τις περισσότερες σαχλοκωμωδίες της εποχής, η ταινία είναι αρκούντως ρεαλιστική και αληθοφανής. Αν αλλάζαμε τα ρούχα και το περιβάλλον, οι καταστάσεις θα ταίριαζαν ακόμα και στο σήμερα. Ο όρος The Sure Thing αναφέρεται στις κοπέλες που είναι έτοιμες για όλα, το σίγουρο κρεβάτι που λέει και ο ελληνικός τίτλος. Ο Cusack πάει στο κολλέγιο στη Βοστώνη και δεν μπορεί να σταυρώσει γκόμενα. Ο φίλος του απ'το σχολείο (ο Anthony Edwards, γνωστός ως ο γιατρός Greeene στο ER), τον καλεί στην Καλιφόρνια για τα Χριστούγεννα, επειδή οι κοπέλες εκεί είναι... sure thing. Ξεκινάει λοιπόν οδικώς και για κακή του τύχη έχει παρέα μια κρυόκωλη κοπέλα από την τάξη του, που πάει να βρει το δικό της αγόρι στην Καλιφόρνια. Μαζί θα περάσουν διάφορες κωμικές περιπέτειες, αλλά μέσα από την παρέα τους και τον απλό, ουσιαστικό διάλογο θα συνειδητοποιήσουν ότι ο ένας γουστάρει τον άλλο. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Cusack στο High Fidelity έψαχνε τις απαντήσεις στα ίδια πράματα. Αν προσθέσουμε και το ότι ο Tim Robbins εμφανίστηκε σε μικρό ρόλο και στα δύο έργα, τότε αναρωτιόμαστε γιατί πρέπει οι ταινίες να ξαναγράφονται κάθε δέκα-δεκαπέντε χρόνια· για να ενσωματώσουν και τις καινούριες μόδες και τα νέα κουρέματα; Εν προκειμένω, η ταινία παρακολουθείται ευχάριστα και οι πιο ψιλιασμένοι θα βρουν τις τεράστιες ομοιότητες με την κλασική It happened one night.

The Plainsman (Ο λυτρωτής/Ο άρχων του νότου)

Μεγάλη παραγωγή από τη χρονιά του 1936. Το όνομα του σκηνοθέτη αρκεί για να καταλάβετε: Cecil B. DeMille! Η ταινία The Plainsman παρουσιάζει μια φανταστική ιστορία γύρω από τους αληθινούς χαρακτήρες του Wild Bill Hickock, του Bill Cody και της Calamity Jane. Το όνομα του σκηνοθέτη εγγυάται μεγάλη, πλούσια και καλοφτιαγμένη παραγωγή. Απ'αυτά παίρνουμε μπόλικα. Από ουσία όμως και ιστορική ακρίβεια, παίρνουμε... μηδέν. Βρισκόμαστε λίγο καιρό μετά τον αμερικανικό εμφύλιο και οι «καλοί» λευκοί άποικοι αποφασίζουν να επεκταθούν στη Δύση, καταλαμβάνοντας τα εδάφη των «βάρβαρων» Ινδιάνων. Ταυτόχρονα, ένας έμπορος όπλων αποφασίζει να πουλήσει τα καινούρια του όπλα στους ερυθρόδερμους, αφού με το τέλος του εμφυλίου έχει ξεμείνει από δουλειά. Έτσι, όταν έρθει η ώρα της σύρραξης, οι ισορροπίες θα έχουν αλλάξει και οι λευκοί θα βρεθούν προ εκπλήξεως! Οι τρεις πρωταγωνιστές μας θα μπλέξουν σε περιπέτειες με ινδιάνους αλλά και με κακούς λευκούς (πάλι καλά!) και θα προσπαθήσουν να σώσουν την κατάσταση. Ευχάριστη περιπέτεια για όλη την οικογένεια αλλά, όπως προείπα, μην έχετε ιδιαίτερες απαιτήσεις.

The Lodger (Ο μυστηριώδης δολοφόνος)

Η ιστορία με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη άφησε το στίγμα της στο Λονδίνο, αν όχι σε όλη την Αγγλία. Δεν μπορούσε φυσικά να αφήσει ασυγκίνητο και τον κινηματογράφο. Μια πρώτη απόπειρα είδαμε από τον Χίτσκοκ και την ταινία του από την εποχή του βωβού. Ήταν βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της κυρίας Marrie Belloc Lowndes. Το 1944 ήρθε η ομιλούσα εκδοχή που λεγόταν κι αυτή The Lodger. Έχει μια μικρή διαφοροποίηση από το πρώτο έργο όσον αφορά την ταυτοποίηση του κακού στο πρόσωπο του ενοίκου. Πολύ γρήγορα στο έργο μας εδώ αντιλαμβανόμαστε ότι ο ένοικος δεν είναι αυτός που δηλώνει και το μυστήριο γύρω από τον δολοφόνο ξετυλίγεται σιγά-σιγά. Αν όμως νομίζετε λοιπόν ότι θα δείτε ένα... προβλέψιμο και βαρετό έργο γράψτε λάθος, διότι η πνιγηρή σκηνοθεσία του John Brahm μαζί με την παρουσία του επιβλητικού Laird Cregar και τις εικόνες ενός ομιχλώδους Λονδίνου προσθέτουν κύρος στην ταινία και μερικούς καλούς λόγους για να τη δείτε.

The Lost Patrol

Βρετανοί στρατιώτες περιπολούν την έρημο της Μεσοποταμίας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Ο αξιωματικός τους πέφτει νεκρός από έναν αντίπαλο Άραβα sniper και ο λοχίας μένει στα χαμένα καθώς δεν τον ενημέρωσε ο αξιωματικός για την αποστολή τους. Αποφασίζει να γυρίσουν πίσω και να ενσωματωθούν με τη μεραρχία, αλλά δεν ξέρουν ούτε πού βρίσκονται ούτε προς τα πού να κινηθούν. Η απεγνωσμένη πορεία μέσα στην έρημο θα τους βγάλει σε μια όαση και προς το παρών θα επιβιώσουν από τη δίψα και τον ήλιο. Εκεί όμως θα βρεθούν περικυκλωμένοι και παγιδευμένοι από τους Άραβες...

Αυτή είναι η Χαμένη περίπολος του John Ford, μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς της και μία από τις καλύτερες του μεγάλου αυτού σκηνοθέτη από την προ-γουέστερν εποχή της καριέρας του. Αν αφήσετε απ'έξω τις υπερβολικές και γραφικές ερμηνείες των ηθοποιών, μπορείτε να απολαύσετε μια αντρική ταινία για το φόβο γύρω από το άγνωστο και τη δύναμη της ελπίδας. Έντονα θρησκευτικά στοιχεία μέσω του χαρακτήρα που υποδύεται ο Boris Karloff έρχονται σε κόντρα με τον ορθολογισμό του λοχία που υποδύεται ο Victor McLaglen, ένα χρόνο πριν ξανασυνεργαστεί με τον Ford στον Καταδότη και κερδίσει το όσκαρ α' ανδρικού ρόλου. Μπορεί να την πετύχετε στο κανάλι της Βουλής καμιά φορά.

The Pride of the Yankees (Η αποθέωση)

Αγαπημένο άθλημα το μπέιζμπολ στην Αμερική, αγαπημένη ομάδα οι Yankees, αγαπημένος σταρ και ο Gary Cooper, οπότε ο συνδυασμός αυτών των στοιχείων δεν μπορούσε παρά να είναι ελκυστικότατος. Η ταινία The Pride of the Yankees αποτελεί μια βιογραφική ταινία για τον θρύλο του αθλήματος Lou Gehrig, που άφησε εποχή στα γήπεδα, και κυκλοφόρησε 17 μόλις μήνες μετά το θάνατο του. Ο μεγαλοπαραγωγός Samuel Goldwyn προσέλαβε τον καλό επαγγελματία Sam Wood στη σκηνοθεσία, τον Herman J. Mankiewicz να αναλάβει το σενάριο, τον Rudolph Maté στη φωτογραφία και τον William Cameron Menzies στη διεύθυνση της παραγωγής. Πρωταγωνιστής φυσικά ο Gary Cooper με την Teresa Wright στο πλευρό του στο ρόλο της συζύγου και τον Walter Brennan στο ρόλο του αθλητικού συντάκτη και φίλο του Gehrig. Ο κύριος Cooper βρισκόταν στην καλύτερη τριετία της καριέρας του έχοντας κερδίσει ένα όσκαρ και δύο υποψηφιότητες (μία ήταν για αυτήν εδώ την ταινία). Συνολικά δέκα υποψηφιότητες μάζεψε η ταινία, κερδίζοντας αυτό για το μοντάζ.

Η ταινία επικεντρώνεται αρκετά στη σχέση του Gehrig με τη μητέρα του, στα πιο σημαντικά αθλητικά γεγονότα της καριέρας του αλλά και στη σχέση με τη γυναίκα της ζωής του. Ενδιαφέρον έχει η χρησιμοποίηση αληθινών παικτών των Yankees και κυρίως η εμφάνιση ενός άλλου θρύλου του αθλήματος, του Babe Ruth που υποδύεται τον εαυτό του. Χωρίς να είναι καμιά επιτομή στις αθλητικές ταινίες, πρόκειται για μια καλοφτιαγμένη παραγωγή που αξίζει τη θέασή της.

Tucker: the man and his dream

When they tried to buy him, he refused. When they tried to bully him, he resisted. When they tried to break him, he became an American legend. The true story of Preston Tucker.

Η ταινία Tucker: the man and his dream αποτελούσε χρόνιο καημό επειδή (α) ήταν μια από τις λίγες ταινίες του Francis Ford Coppola που δεν είχα δει και (β) πρωταγωνιστούσε ο Jeff Bridges ενώ (γ) δεν μπορούσα να τη βρω στα βίντεο-κλαμπ. Την βρήκαμε, λοιπόν, πολλά χρόνια μετά και ιδού τα... αποτελέσματα. Είναι μια μικρή σε διάρκεια και γρήγορη σε εξέλιξη εξιστόρηση των κατορθωμάτων του κυρίου Preston Tucker τη δεκαετία του '40 (λίγο μετά τον πόλεμο), ο οποίος είχε όνειρα μεγάλα αλλά του τα ψαλίδισαν τα συμφέροντα και τα κυκλώματα. Προσπάθησε να φτιάξει το πρώτο ασφαλές αυτοκίνητο, με ζώνες ασφαλείας (πράγμα ανήκουστο για τότε), φώτα που στρίβουν μαζί με το τιμόνι κ.λ.π. και αυτό που κατάφερε ήταν να βρεθεί αντιμέτωπος με 1) τις τρεις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες της Αμερικής και 2) με κατηγορίες στο δικαστήριο για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος. Ο Coppola σκηνοθετεί με οικονομία και άνεση, φτιάχνοντας μια απλή διασκεδαστική ταινία για μια περίοδο ζωής ενός υπαρκτού προσώπου. Από άλλους σκηνοθέτες θα βλέπαμε ένα βαρύγδουπο δράμα που στην τελική δεν θα είχε ουσία. Δίπλα στον Bridges βλέπουμε την Joan Allen στο ρόλο της συζύγου του, τον Christian Slater ως τον μεγαλύτερο γιο από τα 5 παιδιά του, τον Ηλία Κοτέα ως σχεδιαστή, τον Frederic Forrest ως μηχανικό, τον Dean Stockwell σε ένα μικρό πέρασμα στο ρόλο του επίσης μεγαλομανή Howard Hughes. Αυτός που ξεχωρίζει όμως είναι ο Martin Landau στο ρόλο του οικονομικού συμβούλου, ο οποίος κέρδισε και υποψηφιότητα για όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Άλλες δύο υποψηφιότητες κέρδισε η ταινία για τα σκηνικά του «δικού μας» Dean Tavoularis και τα κουστούμια. Μικρό πέρασμα κάνει και ο πατέρας Lloyd Bridges στο ρόλο του γερουσιαστή που δεν είχε credit on screen. Σημειώστε, τέλος, ότι από τα 50 αυτοκίνητα που πρόλαβε να φτιάξει η εταιρεία του Τάκερ, από ένα έχει ο ίδιος ο Κόπολλα και ο George Lucas.

Chariots of Fire (Δρόμοι της φωτιάς)

Η νικήτρια ταινία των όσκαρ το 1982 ήταν η Chariots of Fire, πιο γνωστή στην Ελλάδα με τον τίτλο «Οι δρόμοι της φωτιάς». Επίσης, έμεινε γνωστή σε εμάς κυρίως για το πασίγνωστο πλέον μουσικό θέμα που συνέθεσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και για το θέμα της, που ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι το 1924. Ένας Άγγλος και ένας Σκωτσέζος, εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, φοιτητής στο Κέμπριτζ ο ένας και διάσημος ιεροκύρηκας (!) ο άλλος, αποφασίζουν να λάβουν μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες. Σε αντιδιαστολή με τα σημερινά χρόνια, σκοπός τους ήταν η υστεροφημία και η δόξα για την πατρίδα· όχι μια θέση στο δημόσιο ή μια ευκαιρία για εύκολο χρήμα από σπόνσορες. Πολύ καλή ανασύσταση της εποχής, αποτελεί μια ευκαιρία να δουν όσοι ενδιαφέρονται τον τρόπο που αθλούνταν και προπονούνταν οι αθλητές πριν μερικές δεκαετίες. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι λίγο χαλαρή, αρκετά... british (για να μην πούμε βαρετή), αλλά σε αποζημιώνει το τελευταίο μισάωρο με τις σκηνές από τους αγώνες που ανεβάζουν την ένταση συνοδεία της διάσημης μουσικής της ταινίας. Ενδιαφέρον έχει το συμπληρωματικό καστ που αποτελείται από πλειάδα διάσημων ηθοποιών όπως ο Ian Holm, ο σερ John Gielgud, ο Nigel Davenport. Ακόμα και ο γνωστός σκηνοθέτης Lindsay Anderson συμμετέχει με μικρό ρόλο όπως και ο Brad Davis (της Οδύσσειας του Κιούμπρικ) που υποδύεται τον αμερικανό αντίπαλο των βρετανών. Τέσσερα βραβεία όσκαρ (ταινίας, μουσικής για τον Βαγγέλη, κουστουμιών και σεναρίου) και βραβείο ερμηνείας β' ρόλου στις Κάννες για τον Ian Holm.

Man with the Gun

B-movie γουέστερν με τον Robert Mitchum να υποδύεται έναν town tamer, τον άνθρωπο δηλαδή που πληρώνει μια τοπική κοινωνία για να τη βάλει σε τάξη, να διώξει δηλαδή τα κακοποιά στοιχεία είτε με τον τσαμπουκά του είτε με τις σφαίρες. Αυτός είναι ο... Man with the Gun. Βέβαια, εμφανίστηκε εκεί για να βρει την πρώην γυναίκα του (Jan Sterling), η οποία είναι η... τσατσά του τοπικού καμπαρέ (πες το και οίκο ανοχής). Θα έχει να τα βάλει με ολόκληρη συμμορία που έχει με το μέρος του ο αρχικακός πλούσιος, ο οποίος όμως εμφανίζεται μόνο στο τέλος. Σαν να έχει να αντιμετωπίσει ο αντιήρωάς μας έναν αόρατο εχθρό. Γενικά πρόκειται για μια τυπική ιστορία, με γραφικούς χαρακτήρες, αλλά η μορφή του Mitchum και ο όχι και τόσο καλός χαρακτήρας (με όλα τα ψυχολογικά του προβλήματα) που υποδύεται επισκιάζει όλα τα αρνητικά της ταινίας και την ανεβάζει λίγο πιο πάνω από τη μετριότητα. Not bad...

The Big Clock (Το άλλοθι του δολοφόνου)

Η ταινία The Big Clock είναι ολόκληρη ο πρωταγωνιστής της, ο Ray Milland. Από τις 130(!) και βάλε ταινίες που γύρισε, αυτή ξεχωρίζει για το νουάρ στοιχείο της και την ενδιαφέρουσα υπόθεση. Υπόθεση που θέλει τον κύριο Milland να είναι ο δημοσιογράφος που ψάχνει πρόσωπα που δεν μπορεί να βρει η αστυνομία για λογαριασμό περιοδικού του μεγαλοεκδότη Charles Laughton. Κάτι σαν... Νικολούλη. Ο δεύτερος είναι μανιώδης με το χρόνο και τα ρολόγια και αφήνει τη δικιά του σφραγίδα στο έργο με το χαρακτηριστικό «υπεράνω» αριστοκρατικό στυλ. Μια πρώην του Laughton θα προσπαθήσει να τον εκβιάσει και αυτός θα τη σκοτώσει εν βρασμώ ψυχής. Λίγες ώρες πριν όμως η κοπελιά ήταν με έναν άλλο κύριο και ο Laughton θα προσπαθήσει να ενοχοποιήσει εκείνον. Θα βάλει τον Milland να ερευνήσει και να βρει ποιος είναι. Πολύ σύντομα ο πρωταγωνιστής μας καταλαβαίνει ότι αυτός είναι το τρίτο πρόσωπο που είχε συναντήσει την κοπελιά και αρχίζει απ' τη μια να παραποιεί τα στοιχεία για να μην τον ταυτοποιήσουν και απ'την άλλη προσπαθεί να βρει ενοχοποιητικά στοιχεία για τον πραγματικό δολοφόνο, δηλαδή το αφεντικό του. Αν μπερδευτήκατε, καθήστε και απολαύστε την ταινία που ήταν μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου κάποιου Kenneth Fearing. Ξαναγυρίστηκε το 1987 με τον Kevin Costner στο έργο που ίσως έχετε δει με τίτλο No Way Out. Εδώ η ατμόσφαιρα, όπως τα κίνητρα των αφεντικών, είναι σκοτεινά, η δύναμη του τύπου αποδεικνύεται πανίσχυρη και η ευφυία είναι η μόνη λύση για να βγει από το αδιέξοδο ο πρωταγωνιστής μας.