Σινεπανάληψη – lockdown edition

Είχαμε χρόνο και ανάμεσα σε άλλες, είδαμε ξανά:

Carlito's Way
Μετά από τόσες θεάσεις του έργου στο τετράγωνο φορμάτ της τηλεόρασης, απόλαυσα το έργο σε widescreen! Ποιος έχει ξεχάσει τον Μπένι Μπλάνκο από το Μπρονξ;

The Untouchables (Οι αδιάφθοροι)
Λίγο πριν μας αφήσει ο Σων Κόνερι, είδα ξανά το γκανγκστερικό έργο του Ντε Πάλμα.

The Others
Παρόλο που γνώριζα πλέον την ανατροπή στο τέλος, απόλαυσα ξανά αυτό το ατμοσφαιρικό έργο και με το παραπάνω.

Cidade de Deus
Είχα ξεχάσει την εκπληκτική σκηνοθεσία του Φερνάντο Μεϊρέγιες στο βραζιλιάνικο αριστούργημα.

Johnny Stecchino
Δεν γέλασα πολύ όπως την πρώτη φορά, αλλά μπορώ να πω ότι πέρασα καλά. Οι εμπνεύσεις του Μπενίνι στο να δημιουργήσει κωμωδία παρεξηγήσεων δεν είναι κακές.

Donnie Darko
Αγαπημένο έργο, είχα πολλά χρόνια να το δω, νομίζω το είχα υπερεκτιμήσει λίγο, αλλά πάλι απολαυστικότατο.

L.A. Confidential (Λος Άντζελες εμπιστευτικό)
Αριστούργημα! Όσες φορές και να το δώ, απολαμβάνω τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών (εκτός από την οσκαρούχο νικήτρια) και φυσικά την νουάρ πλοκή που όλοι και όλα μπλέκονται μεταξύ τους.

The Fisher King (Ο βασιλιάς της μοναξιάς)
Βασανισμένοι χαρακτήρες, άνθρωποι μοναχικοί που αναζητούν νόημα στη ζωή τους, αγάπη, καριέρα, ολοκλήρωση. Έργο δραματικό και κωμικό, ρεαλιστικό αλλά και με στοιχεία φαντασίας, ένα από τα 2 πιο αγαπημένα μου έργα του Τέρι Γκίλιαμ.

Mother!

Τι ήθελε να πει ο ποιητής;!

Αν δεν έχεις ιδέα τι πραγματεύεται η ταινία mother! του Αρονόφκσι, τότε θα έχεις μία περίεργη προβολή, θα νομίζεις ότι βλέπεις κάποιο περίεργο θρίλερ και θα αναρωτιέσαι τι γίνεται! Καλύτερα είναι να είσαι προετοιμασμένος και να γνωρίζεις ότι πρόκειται για ένα αλληγορικό έργο, με θέματα από τη Βίβλο, σχολιάζοντας τα πάντα (θρησκεία, τον δημιουργό και το έργο του, φιλοσοφικά θέματα κλπ), όχι σαν εμένα που έμεινα αποσβολωμένος προσπαθώντας να μαντέψω τι βλέπω. Αν ενδιαφέρεστε για θεματικώς τολμηρά έργα, έξω από τα συνηθισμένα, εδώ είστε. Ίσως πρώτα να ξεκινήσετε να διαβάσετε κάτι από τα παρακάτω.

• Αθηνόραμα
• freeCinema
• περιοδικό Σινεμά
• cine.gr
• flix.gr
• Σινε-συμπόσιο

Books in films: Τρυποκάρυδος και Drew Barrymore

Χαρακτηριστικότατη σκηνή από την κωμωδία 50 First Dates με την Drew Barrymore να διαβάζει τον αγαπημένο Τρυποκάρυδο (Still life with woodpecker) του Τομ Ρόμπινς.

Books in films: Secret Window

Το Secret Window του 2004 είναι βασισμένο στο βιβλίο του Stephen King οπότε δε μας προκαλεί έκπληξη το ότι ο πρωταγωνιστής Τζόνι Ντεπ υποδύεται έναν συγγραφέα. Στην πρώτη θέαση της ταινίας είχα παρατηρήσει το "Villa Incognito" του αγαπημένου Tom Robbins. Σε ένα γρήγορο πλάνο στη βιβλιοθήκη του, υπάρχουν και κάποια ακόμα. Αυτό που ξεχωρίζει είναι το "Rum Diary" του Hunter S. Thompson. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο Ντεπ είχε ήδη παίξει στο Fear and Loathing in Las Vegas (στα 1998) που ήταν βασισμένο στο ομότιτλο έργο του ίδιου συγγραφέα (οπότε ποιος το έβαλε στο ράφι;) και η μοίρα (η τύχη; η θέληση; ή κάτι άλλο;) τον έφεραν να πρωταγωνιστήσει και στην κινηματογραφική μεταφορά του Rum Diary το 2011.

Books in films: Harry Potter & Stephen Hawking

Έξυπνο "κλείσιμο του ματιού" από τον σκηνοθέτη Alfonso Cuaron δείχνοντας μας τον (τραγουδιστή) Ian Brown να διαβάζει το "A Brief History of Time" του Stephen Hawking, μιας και στην τρίτη ταινία της σειράς Harry Potter and the Prisoner of Azkaban γίνεται παιχνίδι με το χρόνο. Στο κεφ. 10, το βιβλίο έχει μία αναφορά στα ταξίδια στο χρόνο... και το ότι δεν είναι εφικτά.

Fandango

Πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Kevin Reynolds. Πρώτη ταινία όπου πρωταγωνιστεί ο Kevin Costner. Άλλη μία ταινία με το λεγόμενο coming-of-age, δηλαδή την ενηλικίωση των πρωταγωνιστών και την ώρα να λάβουν τις αποφάσεις για το μέλλον τους (αποφοίτηση, γάμος, εργασία ή κατάταξη στον πόλεμο του Βιετνάμ). Αποφάσεις ζωής που δεν παίρνονται εύκολα, έτσι οι τέσσερις φίλοι οδεύουν σε ένα road trip, να ξεθάψουν ένα "φίλο" τους, τον Ντομ, και με αυτό τον τρόπο να καθυστερήσουν την ώρα των αποφάσεων. Κοντά στη μέση του έργου, το ταξίδι θα τους φέρει σε ένα μέρος όπου γίνεται εκπαίδευση για πτώση με αλεξίπτωτο. Το τμήμα αυτό είναι καρέ-προς-καρέ αντιγραφή της μικρού μήκους φοιτητικής ταινίας του Reynolds με τίτλο Proof, την οποία είδε ο Spielberg και βοήθησε τελικά στην παραγωγή και της εν λόγω ταινίας. Εν συνόλω, το έργο Fandango έχει πολύ καλό κωμικό ρυθμό, ωραίους διαλόγους, πειράγματα και μαλώματα μεταξύ φίλων. Δεν το περίμενα, αλλά μου άρεσε πολύ!

The French Connection (Ο άνθρωπος από τη Γαλλία)

Ξαναβλέποντας το The French Connection, παρατηρούμε την παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα μιας κάποιας άλλης εποχής (πέρασαν σχεδόν 50 χρόνια!), χωρίς εξωραϊσμούς όμως, μία εντελώς ρεαλιστική απεικόνηση εκείνης της εποχής. Ο χύμα-σκληροτράχηλος αστυνομικός Gene Hackman με τον πιο ήσυχο και μετρημένο Roy Scheider θα κυνηγήσουν τον άνθρωπο από τη Γαλλία Fernando Rey, για να πιάσουν αυτόν αλλά και το μεγάλο φορτίο με ηρωίνη που φέρνει καλά κρυμμένα ο τελευταίος στη Νέα Υόρκη.
Δεν ήξερα ότι βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο, το οποίο με τη σειρά του περιγράφει αληθινές ιστορίες από ντετέκτιβ της Νέας Υόρκης.

Daniel

Το έργο είναι βασισμένο στο βιβλίο The Book of Daniel του E. L. Doctorow που κυκλοφόρησε το 1971, το οποίο με τη σειρά του βασίστηκε στα πραγματικά γεγονότα της ζωής, καταδίκης και εκτέλεσης το 1953 του ζεύγους των Julius και Ethel Rosenberg με την κατηγορία των κατασκόπων. Το βιβλίο και η ταινία αλλάζουν τα ονόματα και πρωταγωνιστής γίνεται ο Daniel, ο γιος. Επικεντρώνεται στον αντίκτυπο του βάρους του θανάτου των γονιών και των επιπτώσεων που είχαν στα παιδιά τους, στον Timothy Hutton (φρέσκο όνομα εκείνη την εποχή μετά και το όσκαρ που είχε λάβει) και τη νεαρή Amanda Plummer. Μέσα από φλας μπακ και σέπια φωτογραφία, βλέπουμε στιγμές από το αγωνιστικό παρελθόν του ζευγαριού, τη δίκη και όχι μόνο. Το ζευγάρι υποδύονται ο Mandy Patinkin και η Lindsay Crouse και σε μικρό ρόλο βλέπουμε και τη νεαρή Ellen Barkin. "Βαριά" ταινία, μεν, ενδιαφέρουσα, δε. Σκεφτείτε επίσης πόσο θαραλλέα ήταν η επιλογή του Sidney Lumet να κυκλοφορήσει το έργο στη συντηρητική εποχή που πρέσβευε η προεδρία του Ρήγκαν τότε.

Books in films: Donnie Darko

Το "Αυτό" από τον Stephen King και το διήγημα "The Destructors" από τον Graham Greene, και κάποια άλλα που δεν αναγνωρίζονται στο Donnie Darko του 2001.

Holy Motors

Δεν περιγράφεται, απλά... βιώνεται. Ο Λέο Καράξ με τον μόνιμο συνεργάτη του Denis Lavant (και διάφορους γκεστ όπως την Eva Mendes, την Kylie Minogue και τον Michel Piccoli μεταξύ άλλων) σε μία συρραφή επεισοδίων για τη Ζωή, τον Ηθοποιό και τις ανάγκες του που δεν αντιλαμβανόμαστε, τους Ρόλους που όλοι υποδυόμαστε. Το Holy Motors απευθύνεται σε σινεφίλ κοινό και μόνο.

Bringing Out the Dead

Παραγνωρισμένο, ίσως και ξεχασμένο, αριστούργημα του Σκορσέζε από το 1999. Ναι, το Bringing Out the Dead θυμίζει έντονα τον Ταξιτζή: σε σενάριο του Πολ Σρέντερ, έχουμε και εδώ έναν βασανισμένο χαρακτήρα (νοσηλευτής) που κυκλοφορεί στους δρόμους της Νέας Υόρκης (με το ασθενοφόρο αντί για ταξί), που ζει και εργάζεται ανάμεσα στους απόκληρους και τα πρεζάκια αυτής της πόλης. Ο Nicolas Cage ως επί τω πλείστον παίζει με τα κουρασμένα μάτια και με μία ηρεμία, εκτός από κάποιες σκηνές που οδηγείται στα άκρα και θυμίζει τον Cage των blockbuster που είχε βγάλει τα προηγούμενα χρόνια (Con Air, Face/Off). Ο χαρακτήρας του Κέιτζ είναι βασανισμένος από το θάνατο μίας νεαρής που δεν μπόρεσε να σώσει και είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης από υπερκόπωση. Η γαλήνη της ψυχής στο τέλος όμως μπορεί να έρθει από κάτι πολύ απλό, όπως το να κοιμηθείς στην αγκαλιά του ανθρώπου που σε καταλαβαίνει. Εκεί, με το κεφάλι δίπλα στην καρδιά.

Amores perros

20 χρόνια μετά βλέπεις με άλλα μάτια τις τρεις ιστορίες στο έργο του Αλεχάντρο Ινιαρίτου. Όταν ήσουν νεαρός, εντυπωσιάστηκες περισσότερο με την πρώτη ιστορία. Όντας πλέον στα δεύτερα -άντα, “νιώθω” τους χαρακτήρες στη δεύτερη ιστορία και συμπάσχω σε σημεία με τον πρωταγωνιστή της τρίτης.

Το Amores perros ήταν μία από τις ταινίες της άνοιξης του μοντέρνου σινεμά του Μεξικού στην αρχή της χιλιετίας (μαζί με αυτές των Alfonso Cuaron και Guillermo del Toro), με τη χαρακτηριστική πλοκή όπου τρεις άσχετες ιστορίες και άγνωστοι χαρακτήρες μπλέκονται μεταξύ τους από ένα τυχαίο γεγονός. Κάτι που επανέλαβε ξανά στο 21 γραμμάρια και στο Βαβέλ. Όλα αυτά, πριν επιλέξει να πάρει μονοκοπανιά την κάμερα στον ώμο και αρπάξει τα όσκαρ σκηνοθεσίας (βλ. Birdman και The revenant).

Dazed and Confused

Τελευταία μέρα σχολείου το 1976, ανεμελιά, μπύρες, πάρτυ, ροκ εν ρολ, βόλτες με τα αυτοκίνητα και οι τελειόφοιτοι να κυνηγάνε τα πρωτάκια για να τα ρίξουν τις παραδοσιακές ξυλιές! Οι νεανικές ανησυχίες γύρω από τη ζωή, τον έρωτα, το τι κάνουμε μετά το σχολείο, παραμένουν απαράλλαχτα ίδια σε όλες τις γενιές. Ο Richard Linklater γίνεται γνωστός στους ανεξάρτητους κινηματογραφικούς κύκλους, οι McConaughey και Affleck εμφανίζονται έτσι όπως δεν θέλουν να θυμούνται (εμφανισιακά) και το Dazed and Confused μένει στην ιστορία. Συμμετέχουν επίσης ο Adam Goldberg και η Marissa Ribisi η οποία, για όσους δεν ξέρουν, είναι η δίδυμη αδερφή του Giovani Ribisi.

Books in films: Fandango

Όταν δεν περπατάει, ο μεγαλόσωμος φίλος του Κέβιν Κόστνερ διαβάζει συνέχεια στο Φαντάγκο του 1985! Ερμάν Έσε (Ο λύκος της στέπας), Χαλίλ Γκιμπράν (Ο προφήτης), Σαρτρ (Το είναι και το μηδέν) και Απίθανο Χαλκ!

Ξαναβλέποντας: Lone Star (Μοναχικό αστέρι)

Η τυχαία ανακάλυψη ενός σκελετού και του σήματος σερίφη που φέρει θα προξενήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και θα φανερώσει καλά κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος, σε μία μικρή αμερικανική πόλη που συνορεύει με το Μεξικό. Ίσως η καλύτερη ταινία του σπουδαίου John Sayles που, με πρόφαση το αστυνομικό μυστήριο και με επίκεντρο μία περιοχή όπου συμβιώνουν αγγλοσάξονες, μαύροι και μεξικανοί, παρουσιάζει και σχολιάζει μέσα στην πυκνή πλοκή του έργου πλείστα θέματα: για το ρατσισμό, για την εξουσία και την αστυνομική βία, για τους μετανάστες που περνάνε τα σύνορα για μια καλύτερη ζωή, κυρίως όμως για τις οικογενειακές σχέσεις. Ο πρωταγωνιστής Chris Cooper αναζητά την αλήθεια για το παρελθόν του πατέρα του (Matthew McConaughey) και του σαδιστή σερίφη που υποδύεται ο Kris Kristofferson, ο Joe Morton επιστρέφει ως συνταγματάρχης στην περιοχή όπου ζει ο πατέρας του, οποίος είχε παρατήσει αυτόν και τη μητέρα του, ο γιος του Μόρτον που δε θέλει να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα όπως ο πατέρας του, η Elisabeth Pena που συναντιέται ξανά με τον Cooper 15 χρόνια μετά το σχολείο και κόντρα στις επιθυμίες των γονιών τους. Οι αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα θα λέγαμε ότι παρουσιάζεται στο Lone Star. Το παρελθόν συναντιέται με το παρόν με περίτεχνο μοντάζ, και η επιτυχία της ταινίας έγκειται στο ότι αγγίζει ανθρώπινες, ευαίσθητες χορδές. Η αλήθεια στο τέλος, όσο και αν πονάει, θα φέρει τη λύτρωση σε όλους τους εμπλεκόμενους.

Motherless Brooklyn

Μία ιστορία με φόντο τη δεκαετία του '50, που μπλέκει απλούς, καθημερινούς ανθρώπους με άτομα της πολιτικής εξουσίας, που ανακαλύπτουν ότι έχουν (κι αυτοί, όπως όλοι) μυστικά, διαπλεκόμενες σχέσεις με τον υπόκοσμο και άλλα άτομα από νυχτερινά κέντρα, διαφυλετικές σχέσεις (σε μια δύσκολη εποχή για τις ΗΠΑ). Στο κέντρο όλων αυτών υπάρχει ένα καλά κρυμμένο οικογενειακό μυστικό. Για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί με το νουάρ και τα παλπ μυθιστορήματα (κυρίως Ρέιμοντ Τσάντλερ, Ντάσιελ Χάμετ, Τζέιμς Κέιν και πιο προσφάτως με Τζέιμς Έλροι) θα βρει αρκετά ενδιάφερουσα το Motherless Brooklyn. Εγώ από την άλλη είδα όλα αυτά τα κλισέ του είδους και δεν ξετρελάθηκα. Ωραία αναπαράσταση της εποχής, καλές ερμηνείες, ειδικά ο Νόρτον που ήθελε καιρό τώρα μάλλον να πρωταγωνιστήσει σε ρόλο που να έχει και κάποιο έξτρα χαρακτηριστικό (σύνδρομο Τουρέτ). Αλλά, θα χρειαστεί να διαβάσω το βραβευμένο βιβλίο του Jonathan Lethem που πρωτοκυκλοφόρησε το 1999, για να συγκρίνω τι έμεινε μέσα, τι έξω από το έργο, ένα βιβλίο του οποίου τα δικαιώματα είχε αγοράσει ο Νόρτον από το '99, αλλά κατάφερε να γυρίσει την ταινία μόλις πέρυσι.

Mississippi Burning (Ο Μισισιπής καίγεται)

Σκληρή, αντιρατσιστική ταινία του Άλαν Πάρκερ, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα της δεκαετίας του '60 που έλαβαν χώρα (πού αλλού;) στο αμερικανικό νότο. Με την τεστοστερόνη όλων των πρωταγωνιστών στο φουλ, οι Hackman και Dafoe σαν αστυνομικοί του FBI προσπαθούν να εντοπίσουν τρεις νεαρούς (δύο μαύρους-έναν λευκό) που εξαφανίστηκαν. Στην αρχή δουλεύουν με τις επαγγελματικές μεθόδους του νεαρού Νταφό, αλλά επειδή δεν μπορούν να σπάσουν την "ομερτά", θα απαιτηθούν οι όχι και τόσο επαγγελματικές μέθοδοι του Χάκμαν. Σε δεύτερο ρόλο η νεαρή Frances McDormand θα παίξει ένα καταλυτικό ρόλο στην υπόθεση.

Ο Μισισιπής καίγεται του 1988 και τα πρόσφατα γεγονότα (με τη δολοφονία του George Floyd) καταδικνύει δυστυχώς ότι έχουν αλλάξει πολύ λίγα πράγματα στην Αμερική όλα αυτά χρόνια. Παρόλο την εκλογή του Ομπάμα, παρόλο το πόσο προοδευτικοί δείχνουν ότι είναι, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία φαίνεται ότι είναι πολύ βαθιά ριζωμένα μέσα στο DNA αυτής της χώρας και δεν αλλάζουν εύκολα τα πράματα. Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.

Chronicle

Σε σενάριο του νεαρού Max Landis (ο γιος του γνωστού σκηνοθέτη John Landis) και σε σκηνοθεσία του επίσης νεαρού και άγνωστου σκηνοθέτη Josh Trank (ο οποίος θα μας απασχολήσει φέτος με την νέα του ταινία Capone), βλέπουμε την ιστορία τριών μαθητών Λυκείου που αποκτούν από άγνωστη αιτία υπερφυσικές και τηλεκινητικές δυνάμεις. Σε αντίθεση με τις "απλοϊκές" χολιγουντιανές συνταγές (λίγο κωμωδία, λίγο δράμα, πολλά εφέ κλπ), ο κ. Trank έχει βάλει τον πρωταγωνιστή να έχει μανία με την κάμερα και να θέλει να καταγράφει τη ζωή του συνέχεια. Έτσι παρακολουθεί τους ηθοποιούς με κάμερα στο χέρι, κάτι σαν ντοκιμαντέρ (βλ. Cloverfield). Κυρίως εστιάζει στους χαρακτήρες και βλέπουμε πόσο τους επηρεάζει αυτή η μετάλλαξη και πόσο θα τους αλλάξει τελικά ως χαρακτήρες, επειδή ο καθένας έχει και διαφορετικά βιώματα. Κάτι σαν χρονολόγιο προς την καταστροφή, αυτό είναι το Chronicle του τίτλου. Από τους νεαρούς πρωταγωνιστές, πιο γνωστός έγινε ο Michael B. Jordan (Creed, Black Panther κλπ), αλλά κάποιυ θα έχετε δει και τον κυρίως πρωταγωνιστή Dane DeHaan.

La Belle Epoque (Ραντεβού στο Μπελ Επόκ)

Σε ποια εποχή της ζωής σας θα θέλατε να γυρίσετε πίσω για να την ξαναζήσετε;

Κανονίστε ένα Ραντεβού στο Μπελ Επόκ με τους αγαπημένους Daniel Auteuil, Guillaume Canet και Fanny Ardant.

The Way Back

Λίγο μπάσκετ, πολύ αλκοόλ, κατεστραμμένοι χαρακτήρες, πολύ δράμα. Το The Way Back θα μείνει στην (σινε) ιστορία ως έναν από τα λίγα έργα που κυκλοφόρησαν λίγο πριν το lockdown. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά βλέπεται με ενδιαφέρον.

Midsommar (Μεσοκαλόκαιρο)

Η δεύτερη ταινία του νεαρού Άρι Άστερ, μετά το εντυπωσιακό Hereditary, που κυκλοφόρησε πέρυσι ήταν το Midsommar και όπως η προγενέστερη, έτσι κι αυτή είναι άλλη μία ταινία που σου σφίγγει το στομάχι. Βαριά ταινία με αργούς ρυθμούς που σε κάνει να νιώθεις εγκλωβισμένος και τη θυμάσαι για μέρες μετά, αλλά όχι με καλό αίσθημα. Η 12λεπτη "αποπνικτική" εισαγωγή του οικογενειακού δράματος της πρωταγωνίστριας Florence Pugh σε πετάει κατευθείαν στα βαθιά χωρίς σωσίβιο και από κει και πέρα παρακολουθείς αυτήν, το φίλος της και δύο άλλους αμερικανούς φοιτητές να προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει στο σουηδικό, παγανιστικό κοινόβιο που επέλεξαν να επισκεφθούν μες στο κατακαλόκαιρο. Αν και εμείς οι θεατές καταλάβαμε ότι τίποτα δεν θα πάει καλά και το τέλος δεν θα είναι καλό για κανέναν. Ή μήπως μόνο για την Pugh;

Ξαναβλέποντας: Of Mice and Men (Άνθρωποι και ποντίκια)

Ξαναβλέποντας το Of Mice and Men του Gary Sinise μετά από αρκετά χρόνια, διαπιστώνω ότι παραμένει μία συγκινητική ταινία, και η πρωταρχική μου άποψη -ότι το έργο είναι πολύ καλό- δεν αλλάζει. Φυσικά βασίζεται στο ομότιτλο, διάσημο βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ. Ο Sinise ως σκηνοθέτης βασίζεται σε ένα καλό σενάριο, που χτίζει το δράμα, που πετάει εύστοχα τις λεπτομέρειες που χρειάζονται εδώ και εκεί και που δίνει χώρο στις ερμηνείες των ηθοποιών (με τον Μάλκοβιτς να ξεχωρίζει, φυσικά). Δεν αφήνει ασχολίαστα τα κοινωνικά προβλήματα αλλά και το ρατσισμό. Η αναπαράσταση της εποχής είναι επίσης εκπληκτικά καλή, έτσι ώστε "νιώθεις" το περιβάλλον, τις κακουχίες των πρωταγωνιστών, τα όνειρα τους για καλύτερη ζωή, τη γκαντεμιά τους.

I, Daniel Blake

Μία ανθρώπινη ταινία του Κεν Λόουτς για τον αγώνα ενός χήρου ανθρώπου που προσπαθεί να διεκδικίσει τα δίκια του απέναντι στο απρόσωπο, απάνθρωπο πρόσωπο του γίγαντα που ονομάζεται κρατική γραφειοκρατία, μετά από ένα καρδιακό επεισόδιο που υπέστη. Αυτός είναι ο Δανιήλ (Daniel Blake) και ο Γολιάθ είναι το βρετανικό σύστημα αποζημιώσεων, υγείας, πρόνοιας. Στο ίδιο γραφείο, θα συναντήσει και μία άπορη κοπέλα με δύο παιδιά και μη έχοντας τι άλλο να κάνει, θα τους βοηθήσει με τον τρόπο του. Ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών το 2016.

The Sound and the Fury (Η μανία της σάρκας)

Δεύτερη ταινία από τον Martin Ritt βασισμένη σε έργο του νομπελίστα William Faulkner, ένα χρόνο μετά το πολύ καλό The Long, Hot Summer. Στο The Sound and the Fury του 1959 βλέπουμε παρόμοια πράγματα: μία παρακμασμένη πλέον, πρώην αριστοκρατική, οικογένεια του αμερικανικού νότου με οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα. Τέσσερα αδέρφια έχουν απομείνει, με τον έναν να είναι πνευματικά ανήμπορος (ο Jack Warden σε ρόλο χωρίς καμία ατάκα, αλλά με πολύ καλή σωματική ερμηνεία), ο άλλος μπεκρής, η μοναδική αδερφή είχε παρατήσει την οικογένεια αφού γέννησε ένα εξώγαμο και ο τελευταίος (Yul Brynner με μαλλιά!) να είναι ο μόνος που δουλεύει και συντηρεί ολόκληρο το σπίτι. Η ανιψιά (Joanne Woodward) που μεγάλωσε πλέον θέλει να γνωρίσει τον κόσμο και τον έρωτα και έρχεται σε συνεχείς συγκρούσεις και προστριβές με τον Brynner.

Δυστυχώς για το έργο, το δράμα της οικογένειας δεν με άγγιξε ιδιαίτερα, έχουμε δει παρόμοιες ιστορίες καλύτερα σε αρκετά έργα και σε γενικές γραμμές το όλο φιλμ φαντάζει κουραστικό και ολίγον βαρετό. Δεν έχω δει την πρόσφατη εκδοχή του James Franco, αλλά θα ήθελα να δω πόσο πιστός ήταν στο κείμενο του Φώκνερ, μιας και ασχολήθηκε και με ακόμα ένα έργο του Φώκνερ, το Καθώς ψυχορραγώ (As I lay dying).

Clue (Στα ίχνη του μυστηρίου)

Μένουμε σπίτι και παίζουμε παιχνίδια. Μένουμε σπίτι και βλέπουμε ταινίες. Και μία από αυτές, είναι βασισμένη σε ένα... επιτραπέζιο! Το Clue βασίζεται στο παιχνίδι Cluedo και το σενάριο έγραψε ο σκηνοθέτης Jonathan Lynn μαζί με τον John Landis. Πρόκειται για ένα δείπνο κάποιων αγνώστων μεταξύ τους σε μία μεγάλη έπαυλη που έχει έναν μυστήριο μπάτλερ (Tim Curry). Μεταξύ των καλεσμένων, ξεχωρίζουν οι γνωστές φυσιογνωμίες των Christopher Lloyd, Madeline Kahn και Lesley Ann Waren. Οι καλεσμένοι έχουν όμως κάποια μυστικά και κάποιον κοινό εκβιαστή. Και λίγο μετά, θα ξεκινήσει μία αλληλουχία φόνων (κάποιων δευτερεύοντων χαρακτήρων) χωρίς να γνωρίζουμε ποιος είναι ο δολοφόνος. Όλοι είναι ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον.

Βασίζεται λίγο στο στυλ του And then there where none (από το βιβλίο Δέκα μικροί νέγροι της Άγκαθα Κρίστι) αλλά θυμίζει περισσότερο το κωμικό Murder by Death. Τα αστεία όμως στο έργο δεν είναι και τόσο αστεία, οι διάλογοι δεν βγάζουν γέλιο (με κάποιες εξαιρέσεις) και οι κωμικές καταστάσεις είναι λίγο... όχι τόσο κωμικές. Ευτυχώς, λίγο μετά τη μέση του έργου ο μπάτλερ Tim Curry αναλαμβάνει να περιγράψει τα μέχρι τότε συμβάντα ώστε να ανακαλύψει το δολοφόνο και η ταινία αποκτά (επιτέλους) ρυθμό και κωμικό ενδιαφέρον. Και λίγο πριν το τέλος, οι τρεις παραλλαγές του τέλους θα νοστιμίσουν το όλο φινάλε.

100 years before - Year 1920

100 χρόνια πριν, από τη χρονιά του 1920 ακολουθούν οι (λίγες) ταινίες που έχω δει, τώρα και σε λινκ στο ίντερνετ. Ευτυχώς υπάρχουν οι επανεκδόσεις και οι αποκαταστάσεις.

Das Cabinet des Dr. Caligari (Το εργαστήρι του δόκτωρα Καλιγκάρι), του Robert Wiene με τους Werner Krauss, Conrad Veidt, Lil Dagover
youtube.com/watch?v=mVI_VIyQu3w

The Saphead (Ο κουφιοκέφαλος), του Herbert Blache με τον Buster Keaton (η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που εμφανίστηκε ο Κίτον)
youtube.com/watch?v=jDu8kPyILSw

One Week, του Buster Keaton & Eddie Cline με τον ίδιο τον Μπάστερ Κίτον (από τα αγαπημένα μου)
youtube.com/watch?v=hHo1cvbDIpA

Convict 13 (Κατάδικος 13), πάλι σε σκηνοθεσία των Buster Keaton & Eddie Cline με τον ίδιο.
youtube.com/watch?v=EyHwERJ0kVo

The Mark of Zorro, του Fred Niblo με τον Douglas Fairbanks
youtube.com/watch?v=wbQZZRf3Fsc

Suicide Kings (Συμφωνία με το διάβολο)

Να κάνεις συμφωνία με το διάβολο, αρκεί να μην τον προδώσεις.

Ο Christopher Walken υποδύεται έναν γνωστό μαφιόζο της περιοχής. Κάτι πλουσιόπαιδα (νεαροί φοιτητές) τον απαγάγουν για να τους βοηθήσει να βρούνε την αδελφή του ενός, που έχει μόλις απαχθεί από κάποιους άσχετους: να τους δώσει τα λύτρα που χρειάζονται και με τις γνωριμίες του να τους βοηθήσει να τη βρούνε. Φυσικά, θα υπάρξουν οι ανατροπές που θα φέρουν τα πάνω-κάτω και θα φέρουν την ομάδα των φοιτητών στα όρια της διάλυσης.

Την περισσότερη ώρα του έργου, ο Walken είναι δεμένος σε μια καρέκλα αλλά και πάλι αυτό από μόνο του αρκεί για να είναι απειλητικός για τους νεαρούς και απολαυστικός για εμάς τους θεατές. Ο Dennis Leary, γνωστός μας ήδη από την εποχή του MTV, υποδύεται το βοηθό του και όλοι του οι διάλογοι ήταν αυτοσχεδιασμοί. Οι φάτσες των νεαρών φοιτητών είναι γνωστές και τους έχουμε ξαναδεί σε άλλα έργα (ή σειρές) με τον Johnny Galecki να είναι ο πιο διάσημος τελικά από τη συμμετοχή του στο The Big Bang Theory. Η ταινία Suicide Kings του Peter O'Fallon έχει μία μικρή θεατρικότητα, ελάχιστη δράση, διαλόγους και κάποιους χαρακτήρες βγαλμένους από τον κόσμο του Ταραντίνο, αλλά κυρίως κερδίζει το ενδιαφέρον από τον καθιστό και ακίνητο Γουόλκεν.

High Plains Drifter (Περιπλανώμενος πιστολέρο)

Σε μια "σάπια" μικρή πόλη, οι κάτοικοι προσλαμβάνουν τον άγνωστο πιστολέρο Κλιντ Ίστγουντ (που εμφανίστηκε από το πουθενά) να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν 3 κακοποιούς. Με τη σειρά του, αυτός θα τους βάλει τους κατοίκους στην υπηρεσία του: θα βάψει όλα τα σπίτια κόκκινα, θα τους εκπαιδεύσει να χειρίζονται τα όπλα και θα ετοιμάσει ένα μεγάλο γεύμα για την ώρα πριν την τελική αναμέτρηση. Οι κάτοικοι όμως έχουν ένα αμαρτωλό παρελθόν που δεν θέλουν να θυμούνται, αλλά ο Άγνωστος πιστολέρο θα το ανασύρει και στο τέλος θα τιμωρήσει και την ίδια την πόλη. Η φωτιά στο τέλος θα έρθει ως λύτρωση, αν και ο συνδυασμός της φωτιάς με τα βαμμένα κόκκινα σπίτια θα θυμίζει κάτι από την Κόλαση. Το High Plains Drifter είναι η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Ίστγουντ και μας παρουσιάζει έναν λιγομίλητο, σκληροτράχηλο χαρακτήρα χωρίς όνομα, βγαλμένο από τα σπαγγέτι γουέστερν (όπου και είχε μαθητεύσει δίπλα στο Σέρτζιο Λεόνε), που θα προσπαθήσει να αποδώσει δικαιοσύνη για εγκλήματα του παρελθόντος χωρίς ηθικούς φραγμούς ή άλλες έγνοιες, κατά το στυλ της άγριας δύσης: το μαστίγιο.

Σε μία σκηνή, στο νεκροταφείο της μικρής πόλης, βλέπουμε σε δύο ταφόπλακες τα ονόματα των Sergio Leone και Donald Siegel, ένα είδος μακάβριου φόρου τιμής στους δύο σκηνοθετες που ανέδειξαν τον Ίστγουντ!

Without a Clue (Επιτέλους, λίγη σοβαρότητα κ. Χολμς)

Άλλη μία ελεύθερη διασκευή στα έργα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Αυτή τη φορά, η διάνοια είναι ο Τζον Γουότσον (Ben Kingsley), που λύνει τα εγκλήματα και ο Σέρλοκ Χολμς είναι ο συγγραφικός χαρακτήρας που δημιούργησε ο Γουότσον για να του αποδώσει τη λύση των εγκλημάτων. Επειδή ο κόσμος όμως ζητάει να γνωρίσει τον Χολμς, προσλαμβάνει έναν ηθοποιό (Michael Caine) που του αναθέτει να υποδύεται το χαρακτήρα του Σέρλοκ Χολμς!

Το Without a Clue βασικά είναι σάτιρα και βγάζει γέλιο, οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι πολύ καλές και βασικό ρόλο παίζει η μεταξύ τους χημεία που είναι απίστευτα καλή. Πολλή καλή και η αναπαράσταση της εποχής. Σε γενικές γραμμές, δεν πρόκειται για ένα έργο που θα μείνει στην κινηματογραφική ιστορία, αλλά ένα καλό έργο για διασκέδαση.

Young Sherlock Holmes (Η πυραμίδα του φόβου)

Από την εταιρεία Amblin Entertainment των Steven Spielberg, Kathleen Kennedy και Frank Marshall, κυκλοφόρησε άλλη μία νεανική ταινία στα χνάρια των Goonies και Gremlins (χμ... αφού ο σεναριογράφος ήταν ο Chris Columbus που έγραψε και τα δύο προαναφερθέντα!), μία ταινία με νεαρούς πρωταγωνιστές που μπλέκουν σε περιπέτειες τύπου Ιντιάνα Τζόουνς. Εδώ, στο Young Sherlock Holmes παρακολουθούμε την πρώτη περιπέτεια του νεαρού Σέρλοκ Χολμς, όταν και γνωρίζεται με τον Τζον Γουότσον στο κολλέγιο, σε μία ιστορία που εμπνεύστηκε ο σεναριογράφος Κολόμπους και δεν ανήκει σε κανένα γραπτό του δημιουργού Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Η ιστορία θα τους οδηγήσει σε μία μυστήρια οργάνωση που έχει αιγυπτιακή ρίζα, εξ ου και ο ελληνικός τίτλος του έργου. Αν παραβλέψετε τις αρκετές σεναριακές ευκολίες που οδηγούν την πλοκή και τις μέτριες ερμηνείες, τότε έχετε μία ενδιαφέρουσα ταινία που απευθύνεται κυρίως σε νεαρές ηλικίες. Όταν την είχα δει μικρός, με είχε αφήσει θετικές αναμνήσεις. Βλέποντας την ξανά όντας αρκετά μεγαλύτερος δεν εντυπωσιάστηκα στο ελάχιστο, και αποφάσισα να τη δω μετά από κάποια χρόνια μόνο με την κόρη μου, όταν μεγαλώσει λίγο περισσότερο.

Στις σκηνές που κάποιοι χαρακτήρες βιώνουν παραισθήσεις, η Industrial Light & Magic αναλαμβάνει τα εφέ, τα οποία είναι αρκετά ρεαλιστικά (και θυμίζουν άλλες παρόμοιες ταινίες της εποχής). Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει μία σκηνή με έναν ιππότη βγαλμένο από γυαλί-βιτρό και αυτή η σκηνή αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη ενσωμάτωση ψηφιακού χαρακτήρα σε φιλμ. Η σκηνή δημιουργήθηκε από την (άγνωστη τότε) εταιρεία Pixar, με τη συμμετοχή του John Lasseter.

Any Given Sunday (Κάθε Κυριακή)

Για πολλούς, η πιο πλήρης "αθλητική" ταινία, επειδή περιλαμβάνει την αγωνία του νεαρού αθλητή που διψάει για διάκριση, την αγωνία του παλιού αθλητή να μην παραγκωνιστεί, το πόσο ευάλωτος είναι ένας νεαρός αθλητής στην επιτυχία και στο εύκολο χρήμα, τα άγχη του μάνατζερ-προπονητή που πρέπει να τιθασεύσει το τσούρμο των αθλητών και να τα πηγαίνει καλά με τη διοίκηση, τους ιδιοκτήτες των ομάδων που νοιάζονται για το κέρδος, τα εισιτήρια, και τους γιατρούς που προσπαθούν με κάθε μέσο (νόμιμο ή όχι τόσο νόμιμο) να κρατήσουν όρθιο και υγιή τον αθλητή τους. Η ταινία Any Given Sunday του Όλιβερ Στόοουν τα περιλαμβάνει όλα σε 2 χορταστικές ώρες και 40 λεπτά, που δεν κάνουν κοιλιά, αν και υπάρχουν κάποια "φλύαρα" σημεία στο έργο. Φυσικά, σε κρατάει σε επαγρύπνηση με τις πάμπολλες κάμερες και τις άπειρες διαφορετικές λήψεις, το στακάτο μοντάζ και το μέγα-πλήθος από τους νεαρούς και παλαίμαχους σταρ, με προεξέχοντα τον Αλ Πατσίνο και το νεαρό Jamie Foxx σε μία από τις πρώτες του κινηματογραφικές εμφανίσεις.

JFK's all-star cast

Ο Kevin Costner στο ρόλο του Τζιμ Γκάρισον που αναζητά την αλήθεια.

Sissy Spacek

Donald Sutherland

Gary Oldman

Jack Lemmon

Jay Sanders

Joe Pesci

John Candy

Kevin Bacon

Laurie Metkalf

Michael Rooker

Walter Matthau

Wayne Knight

Tommy Lee Jones

Ο αληθινός Jim Garrison