Ψάχνοντας (δηλαδή βλέποντας) όχι και τόσο γνωστές ταινίες (κυρίως παλιές). Και ευκαιρία να θυμηθούμε (ή να γνωρίσουμε) κάποιες κλασικές!

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019

The Rainmaker (Ο βροχοποιός)

Στη δεκαετία του '90, πολλά μπεστ σέλερ δικαστικού- νομικού περιεχομένου του John Grisham μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Ενδεικτικά να θυμηθούμε τη Φίρμα (με Tom Cruise, Gene Hackman), The client (με τους Susan Sarandon, Tommy Lee Jones) και το A Time to Kill (με το νεαρό Matthew McConaughey, Sandra Bullock και Samuel L. Jackson). Το 1997 ο Francis Ford Coppola αποφάσισε και μετέφερε στο πανί το The Rainmaker.

Νεαρός δικηγόρος (Matt Damon) που μόλις τελείωσε τη σχολή, βρίσκει δουλειά σε δικηγορικό γραφείο ενός περίεργου τύπου (Mickey Rourke) που έχει περίεργες/παράνομες συναλλαγές με άτομα του υπόκοσμου. Όταν ο Ρουρκ βρεθεί στο μάτι του FBI, ο Damon μαζί με τον βοηθό που υποδύεται ο Danny Devito, θα ανοίξουν δικό τους γραφείο και θα ασχοληθούν με τις δύο μόνο υποθέσεις που έχουν. Η κυριότερη υπόθεση είναι η μήνυση κατά μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας που απέρριψε αιτήσεις μίας οικογένειας για να κάνει εγχείρηση μυελού οστών ο γιος τους, που έπασχε από λευχαιμία. Ο Damon θα βρεθεί ξαφνικά μόνος του στο δικαστήριο για πρώτη φορά εναντίον ολόκληρης ομάδας μεγαλο-δικηγόρων με τον Jon Voight να προΐσταται. Και μέσα σε όλα αυτά, θα γνωρίσει μία κοπελιά (Claire Danes) που τρώει ξύλο από το σύζυγό της και θα θελήσει να τη βοηθήσει.

Συμπυκνωμένη πλοκή, καλογραμμένοι χαρακτήρες, θα μπορούσε να είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ταινίας που μπορεί πολύ εύκολα να ξεχειλώσει αλλά εδώ κρατάει τα ηνία ο Francis Ford Coppola και η ταινία δεν κουράζει ούτε βαραίνει πολύ ακόμα και στα πιο μελό της σημεία. Σε μικρούς ρόλους εμφανίζονται οι Dean Stockwell, Roy Scheider, ενώ ο δικαστής Danny Glover δεν αναφέρεται στα credits της ταινίας. Η νοικάρισσα γιαγιάκα του Damon είναι η Teresa Wright, εδώ στον τελευταίο της κινηματογραφικό ρόλο, γνωστή από διάφορα έργα στις δεκαετίας του '40 και του '50.

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

Ξαναβλέποντας: Dark City

Πριν 20 χρόνια που την είχα δει στο σινεμά, όντως και μικρότερος σε ηλικία, μπορώ να πω ότι είχα εντυπωσιαστεί, κυρίως από το μυστήριο, την σκοτεινή ατμόσφαιρα, την έξυπνη ιδέα της ύπνωσης και αλλαγής αναμνήσεων. Ξαναβλέποντας το Dark City, παρατήρησα όλες τις λεπτομέρειες για τις οποίες το έργο δεν έγινε ποτέ μεγάλο: νομίζω φταίει κυρίως η "βιαστική" σκηνοθεσία του Alex Proyas και ο τρόπος που κόβει απότομα τις σκηνές για να προχωρήσει την ιστορία, επειδή έχει πάρα πολλά να πει και θέλει να τα δείξει. Δεν εντρυφάς στους βασικούς χαρακτήρες, και όλα γίνονται για να προχωρήσουμε παρακάτω, να πάμε από σκηνή σε σκηνή και να οδηγηθούμε προς την ανακάλυψη της αλήθειας λίγο πριν την κλιμάκωση στο τέλος. Καλός ο Rufus Sewel, ταίριαξε στο ρόλο του ανθρώπου με αμνησία που ανακαλύπτει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Νομίζω είναι η μοναδική ταινία που τον έχω δει ως πρωταγωνιστή. Στο τέλος, το ότι αποκτά την απόλυτη γνώση και γίνεται παντοδύναμος, θυμίζει ολίγον από Matrix, ένα χρόνο πριν βγει η ταινία του Κιάνου Ριβς. Η σύζυγος Jennifer Connely φαίνεται σαν άνευρος χαρακτήρας, ο αστυνομικός William Hurt έχει ωραία παρουσία, αλλά προσπαθεί κι αυτός χωρίς νόημα και ο περίεργος γιατρός Kiefer Sutherland κερδίζει λίγο παραπάνω τις εντυπώσεις.

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2019

Clockers (Τα βαποράκια)

Μια προσπάθεια αποτύπωσης της εγκληματικότητας της μαύρης κοινότητας στη Μπούκλιν, που οδηγεί σε φόνους και κατεστραμμένες οικογένειες από τον Spike Lee. Στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία με έντονο κοντράστ στο χρώμα, πιο 90s δεν γίνεται. Οι Harvey Keitel, John Turturro είναι το αστυνομικό δίδυμο, ο Mekhi Phifer είναι ο νεαρός μικροκακοποιός που είναι μπλεγμένος στο κύκλωμα διακίνησης, ο Isaiah Washington ο αδερφός του που δουλεύει δύο δουλειές για να συντηρήσει οικογένεια και θα μπει στη φυλακή αντί για τον μικρό αδερφό και ο Delroy Lindo ο ιδιοκτήτης μαγαζιού με ηλεκτρονικά (ουφάδικο) που είναι ο εγκέφαλος της περιοχής. Δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με κάποιον από τους πρωταγωνιστές (μάλλον ο κ. Lee δεν κατάφερε να το πετύχει αυτό) οπότε η θέαση του Clockers πέρασε και δεν ακούμπησε. Το σενάριο έγραψε ο Richard Price, βασισμένο από το βιβλίο του ίδιου. Ο Price έχει γράψει καλύτερα σενάρια, μεταξύ άλλων, το Χρώμα του χρήματος, Sea of Love, Mad Dog and Glory και το Kiss of Death.

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2019

Ξαναβλέποντας: Contact

Ξαναείδα το Contact μετά από 20 και βάλε χρόνια. Η κυρίαρχη θεματική του έργου φαίνεται ότι δεν είναι η επαφή, αλλά η πίστη. Πίστη στην επιστήμη και στις έρευνες από την πλευρά της Jodie Foster, πίστη στο Θεό από το θεολόγο Matthew McConaughey, μη πίστη στο Θεό από την πρώτη και στο τέλος η προσπάθειά της να κάνει τον κόσμο να πιστέψει σε κάτι που είδε μόνο αυτή, σε πλήρη αντιστοίχιση με την πίστη στο Θείο για τους λοιπούς ανθρώπους.

Η καλύτερη ηλικιακά εποχή της Jodie Foster και ένα από τα καλύτερα έργα του Robert Zemeckis για τον υπογράφοντα.

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2019

Τα καλύτερα της δεκαετίας 2010-2019

Όπως και πριν δέκα χρόνια (!), έτσι και τώρα ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τις ταινίες που άφησαν το στίγμα τους (για τον υπογράφοντα, πάντα) μέσα στη δεκαετία που τελειώνει. Υπάρχουν αρκετές ταινίες που δεν είδα αυτή τη δεκαετία, και ίσως να αλλάξει η λίστα όταν τις δω. Η σειρά είναι (κυρίως) χρονολογική.

  1. Inception (Christopher Nolan, 2010)
  2. Gravity (Alfonso Cuaron, 2013)
  3. Interstellar (Christopher Nolan, 2014)
  4. Inside Out (Pixar, 2015)
  5. Intouchables (Άθικτοι, Olivier Nakache και Eric Toledano, 2011)
  6. Tinker Tailor Soldier Spy (Tomas Alfredson, 2011)
  7. Black Swan (Darren Aronofsky, 2010)
  8. The American (Anton Corbijn, 2010)
  9. Incendies (Μέσα από τις φλόγες, Denis Villeneuve, 2010)
  10. Beginners (Οι πρωτάρηδες, Mike Mills, 2010)
  11. The Girl with the Dragon Tattoo (David Fincher, 2011)
  12. Life of Pi (Ang Lee, 2012)
  13. Her (Δικός της, Spike Jonze, 2013)
  14. Prisoners (Denis Villeneuve, 2013)
  15. A Separation (Asghar Farhadi, 2013)
  16. Boyhood (Richard Linklater, 2014)
  17. Youth (Νιότη, Paolo Sorrentino, 2015)
  18. Room (Lenny Abrahamson, 2015)
  19. Nocturnal Animals (Νυκτόβια πλάσματα, Tom Ford, 2016)
  20. Hell or High Water (Πάση θυσία, David Mackenzie, 2016)
  21. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (Martin McDonagh, 2017)
  22. The Irishman (Martin Scorsese, 2019)

Και η λίστα των "αναπληρωματικών":
  • Animal Kingdom (Το χρίσμα, David Michod, 2010)
  • Scott Pilgrim vs. the World (Edgar Wright, 2010)
  • Take Shelter (Jeff Nichols, 2011)
  • Poulet aux prunes (Κοτόπουλο με δαμάσκηνα, Vincent Paronnaud και Marjane Satrapi, 2011)
  • La Piel que Habito (Το δέρμα που κατοικώ, Pedro Almodóvar, 2011)
  • Moonrise Kingdom (Wes Anderson, 2012)
  • Jagten (Το κυνήγι, Thomas Vinterberg, 2012)
  • Gone Girl (Το κορίτσι που εξαφανίστηκε, David Fincher, 2014)
  • The Revenant (Η επιστροφή, Alejandro Gonzalez Inarritu, 2015)
  • Remember (Γράμμα από το παρελθόν, Atom Egoyan, 2015)
  • Arrival (Denis Villeneuve, 2016)
  • Fences (Denzel Washington, 2016)
  • Blade Runner 2049 (Denis Villeneuve, 2017)
  • The Post (Steven Spielberg, 2017)
  • Under the Silver Lake (David Robert Mitchell, 2018)
  • Joker (Todd Phillips, 2019)
  • Gisaengchung (Parasite, Bong Joon Ho, 2019)

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019

Books in films: Modesty Blaise στο Pulp Fiction

Ο Βίνσεντ Βέγκα (John Travolta) διαβάζει το κόμικ Modesty Blaise του Peter O'Donnell όταν συναντάει τον Μπουτς (Bruce Willis) για δεύτερη φορά στο Pulp Fiction.

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019

I Shot Jesse James (Ο θάνατος του εκδικητού)

Ξεκινώντας ως ένα τυπικό μπι-μούβι γουέστερν, η ταινία εξελίσσεται με ενδιαφέρον παρακολουθώντας το "μαρτύριο" και το "βάσανο" του πρωταγωνιστή, αφού σκότωσε το φίλο του Τζέσε Τζέιμς για να πάρει την αμοιβή και να ζήσει με την αγαπημένη του. Το I Shot Jesse James ήταν η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Samuel Fuller και έχει κάποια ανατρεπτικά στοιχεία που κάνουν την ταινία να ξεχωρίζει από τα κλισέ έργα της εποχής. Ο συνήθως δευτεραγωνιστής (και σε ρόλους σκληρού) John Ireland κερδίζει τις εντυπώσεις και μέσα στην ίδια χρονιά του 1949 (ανάμεσα σε άλλα 5 έργα που συμμετείχε) κέρδισε τη μοναδική υποψηφιότητα για όσκαρ όχι σ'αυτό, αλλά στο Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου (για β' ανδρικού ρόλου).

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019

My Favorite Wife (Ποιαν απ' τις δυο;)

Ο δικηγόρος Κάρι Γκραντ αιτείται στο δικαστήριο και ανακυρήσσει τη γυναίκα του νεκρή, όντας αγνοούμενη εδώ και εφτά χρόνια σε ένα ερευνητικό ταξίδι που είχε πάει στην Ασία. Την επόμενη στιγμή, παντρεύεται μπροστά στον ίδιο απορημένο δικαστή την κοπέλα που του συμπαραστεκόταν αυτά τα χρόνια. Αλλά πάνω στο γαμήλιο ταξίδι, επιστρέφει η "νεκρή" (που υποδύεται η Irene Dunne) και καθώς θα πρέπει να εξηγήσει ο Γκραντ στη νυν-σύζυγο ότι ο γάμος τους θα ακυρωθεί, τα ευτράπελα ξεκινούν. Ο Γκραντ θα μάθει επίσης ότι η γυναίκα του (η πρώην) έζησε όλα αυτά τα εφτά χρόνια σε ένα απομονωμένο νησί μαζί με έναν καλογυμνασμένο και εμφανίσημο νεαρό (που υποδύεται ο Randolph Scott), και η ζήλεια του θα φουντώσει και τα ευτράπελα θα συνεχιστούν.

Σε αυτή την screwball κωμωδία της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ, με τα υπονοούμενα να δίνουν και να παίρνουν, την παράσταση κλέβει ο καρατερίστας Granville Bates που υποδύεται το δικαστή. Ο ηθοποιός πέθανε λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία της ταινίας στα 58. Το My Favorite Wife σκηνοθέτησε ο συνήθης σεναριογράφος Garson Kanin, που πήρε τη θέση του Leo McCarey, επειδή ο τελευταίος νοσηλεύτηκε σοβαρά μετά από αυτοκινητικό ατύχημα. Ο Γκραντ και η Νταν είχαν συνεργαστεί ξανά στην πετυχημένη κωμωδία The Awful Truth του 1937 και άλλη μία στο μελοδραματικό Penny Seranade του 1941. Είναι επίσης και μία από τις ελάχιστες φορές που είδαμε τον Ράντολφ Σκοτ σε ταινία που δεν είναι γουέστερν.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019

Jungle Fever

Το επόμενο έργο του Σπάικ Λι, μετά το Mo Better Blues, ήταν το Jungle Fever, αυτός ο ίδιος πυρετός της ζούγκλας που έχει πιάσει τον Wesley Snipes, όπως αναφέρει ο φίλος του ο Σπάικ Λι, επειδή "έβαλε στο μάτι" τη λευκή γραμματέα του (Annabella Sciora). Η ανακάλυψη της απιστίας του Σνάιπς θα κλονήσει το γάμο του και τις σχέσεις του με τους θρησκόλυπτους γονείς του αλλά και με τους φίλους του. Από την άλλη πλευρά, η διαφυλετική σχέση της Ιταλικής καταγωγής Sciora θα εξοργίσει τον πατέρα και τα αδέρφια της. Η επιλογή των δύο πρωταγωνιστών θα ανασταστώσει τις δύο συνοικίες και θα φέρει μόνο στεναχώρια. Το έργο έχει ολίγον από Ρωμαίο και Ιουλιέτα, αρκετή κριτική για τα κοινωνικά στερεότυπα, τις ανθρώπινες σχέσεις και τις παρωπίδες που φοράμε όλοι μας.

Βραβείο ερμηνείας δεύτερου ρόλου στις Κάννες για τον Samuel L. Jackson, που υποδύεται τον ναρκομανή αδερφό του Σνάιπς και κάνει τη ζωή δύσκολη στον ίδιο και στους γονείς τους (που υποδύονται οι παλαίμαχοι Ossie Davis και Ruby Dee). Επιπλέον, σε δεύτερους ρόλους και πιο μικρές συμμετοχές βρίσκουμε και άλλα γνωστά ονόματα, όπως τον John Turturro, τη Halle Berry, τον Tim Robbins και το μεγάλο Anthony Quinn.

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2019

Jacques Audiard

Διαφορετικά έργα του αγαπημένου Γάλλου σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ, διαφορετικές ιστορίες, με κοινό στοιχείο την ανατροπή που αλλάζει τις ζωές των πρωταγωνιστών, και τη σύνδεση των πρωταγωνιστών που επιζητούν τελικά φιλία/συντροφικότητα/ασφάλεια.

De rouille et d'os (Rust and bone) (2012)
Ο πρωταγωνιστής που δε θέλει να αναλάβει ευθύνες, αποτραβιέται στον κόσμο του, έλκεται από την παρανομία, και εκτονώνεται στο Ξύλο. Εκεί που νομίζεις ότι τα έχει καταφέρει, θα έρθει η ανατροπή (φύση/πάγος) που θα τον προσγειώσει στην πραγματικότητα.

Dheepan (2015)
Ο άνθρωπος που έχει χάσει την οικογένεια του, γίνεται μετανάστατης με ψεύτικα χαρτιά και ψεύτικη οικογένεια, και προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα νέο τόπο, που κυριαρχεί η Μαφία. Εκεί που νομίζεις ότι τα έχει καταφέρει, θα έρθει η ανατροπή (κοινωνικό περιβάλλον).

The Sisters Brothers (2018)
Οι επαγγελματίες δολοφόνοι Σίστερς, αποφασίζουν να συνεργαστούν με αυτόν που είχαν εντολή να σκοτώσουν, όταν καταλαβαίνουν ότι μπορούν να βρουν μεγάλες ποσότητες χρυσού με μια καινούρια μέθοδο. Εκεί που νομίζεις ότι τα έχουν καταφέρει, θα έρθει η ανατροπή (Χημεία).

The Wackiest Ship in the Army

Κωμική ταινία με θέμα τον β' παγκόσμιο πόλεμο και και την προσπάθεια Αμερικανών και αυστραλών να περάσουν ένα απλό ιστιοφόρο μέσα από τα νερά που ελέγχουν οι Ιάπωνες. Καπετάνιος διορίζεται ο Jack Lemmon και όλοι οι υπόλοιποι ναύτες είναι φαντάροι που δεν έχουν ιδέα από τη θάλασσα, πόσο μάλλον από ιστιοπλοΐα. Κωμική ταινία της σειράς που σκοπό είχε να προωθήσει τον νεαρό τραγουδιστή Ricky Nelson και να βάλει άλλη μία ακόμη προσθήκη στα κωμικά έργα που έπαιζε ο Jack Lemmon. Το The Wackiest Ship in the Army είναι μια αρκετά παλιομοδίτικη ταινία, με πολλά κλισέ, απευθύνεται αποκλειστικά στους θαυμαστές του κυρίου Lemmon και μόνο.

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2019

Under the Silver Lake (Το μυστικό της ασημένιας λίμνης)

Μια ταινία που χαρακτήρισαν αρκετά πετυχημένα ως μία μίξη ενός φιλμ-νουάρ σε ένα σύμπαν του David Lynch. Μια ταινία που έχει πάρα πολλές σινεφίλ αναφορές στον Χίτσκοκ αλλά και στις κλασικές νουάρ ταινίες της δεκαετίας του '40. Πώς να μη μας αρέσει δηλαδή το Under the Silver Lake, το οποίο φέρνει το νουάρ στο καλοκαιρινό Λος Άντζελες του σήμερα, έχει πλήθος αναφορών στην ποπ κουλτούρα (μουσική, κόμικ, σινεμά) και έχει ένα δαιδαλώδες σενάριο, με την αφετηρία του να είναι η εξαφάνιση μιας κοπέλας και τον άεργο Andrew Garfield να προσπαθεί να διελευκάνει την υπόθεση.

Σάββατο 20 Ιουλίου 2019

The Bedroom Window

Ο Steve Guttenberg πήγε να βοηθήσει και βρέθηκε μπλεγμένος. Τσιλιμπουρδίζει με τη γυναίκα του πανίσχυρου αφεντικού του, αλλά δεν βρήκε το μπελά από αυτόν. Η γυναίκα του αφεντικού είναι η νεαρή Isabelle Huppert, η οποία παρατηρεί από το Παράθυρο της κρεβατοκάμαρας ένα παραλίγον φονικό. Παρατηρεί τον εγκληματία αλλά δεν μπορεί να ενημερώσει την αστυνομία για να μην αποκαλυφθεί ο παράνομος δεσμός τους. Αναλαμβάνει ο Guttenberg να πει πως αυτός ήταν ο μάρτυρας και να δώσει περιγραφή του δράστη, αλλά λίγο το ένα ψεματάκι εδώ, λίγο άλλο ψεματάκι εκεί, το ένα θα φέρει το άλλο και θα βρεθεί να είναι αυτός ύποπτος για τους φόνους. Η μόνη που θα τον βοηθήσει θα είναι το παρολίγον θύμα, που υποδύεται η Elizabeth McGovern.

Ο Guttenberg (της φήμης της Μεγάλης των μπάτσων σχολής) φαίνεται λίγο παράταιρος για το ρόλο στην αρχή, στην πορεία όμως ταιριάζει στην όλη παρεξήγηση που εμπλέκεται και που βάζει σε κίνδυνο την ελευθερία του. Το σενάριο βασίστηκε στο βιβλίο "The witnesses" κάποιας Anne Holden (το βιβλίο είχε πρωτοεκδοθεί το 1971) και το επιμελήθηκε ο Curtis Hanson όπως και τη σκηνοθεσία, παρουσιάζοντας ένα ευπρεπές ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο έχει κάποιες καλές στιγμές. Φυσικά και οι περισσότερες επιρροές είναι χιτσκοκικές. Υπάρχουν όμως και λίγα σημεία που λες "μα τι σκέφτηκε τώρα!" και κόβουν από τις καλές εντυπώσεις. Στο σύνολο, ένα ευπρεπές εργάκι της εποχής του 1987. Από τους ερμηνευτές, φυσικά και η Huppert κλέβει την παράσταση με τον αέρα και τη φινέτσα της.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2019

Mother

Όπως αρκετές Νοτιο-Κορεάτικες ταινίες, έτσι και εδώ έχουμε κοντινά πλάνα εστιασμένα στα πρόσωπα και στα βλέματα, μικρές δόσεις ανατριχίλας & αγωνίας, και μία διαφορετική διευκάλυνση της υπόθεσης ενός μυστήριου φόνου, για τον οποίο κατηγορήθηκε ο πνευματικά αδύναμος γιος της πρωταγωνίστριας Μητέρας. Μιας και το έργο είναι στην ουσία ένα whodunit, τα φλάσμπακ είναι αναμενόμενα. Στο τέλος όμως σε κερδίζουν οι μικρές λεπτομέρειες δραματικού υπόβαθρου που παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια του έργου και παίζουν κάποιο σημαντικό ρόλο, όπως η ζωή του σχολικόριτσου που δολοφονήθηκε, οι αναμνήσεις ενός 5χρονου, ο βελονισμός. Έμπειρος ο σκηνοθέτης Joon-ho Bong, με μία ενδιαφέρουσα ιστορία, έφτιαξε ένα πολύ καλό έργο για την κάθε μητέρα και το μέχρι πού μπορεί να φτάσει για να αθωώσει το παιδί της. Λίγα χρόνια πριν ο σκηνοθέτης είχε φτιάξει την επιτυχία The Host (που έγινε και αμερικανικό ριμέικ) και τα επόμενα έργα του ήταν η αγγλόφωνη ταινία φαντασίας Snowpiercer και η Okja. Φέτος, κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα για το νέο του έργο με τίτλο Parasite, η πρώτη κορεάτικη ταινία που κερδίζει το μεγάλο αυτό βραβείο.

Κυριακή 2 Ιουνίου 2019

Kiss Them for Me (Ένα κορίτσι σε κάθε λιμάνι)

Τρεις στρατιωτικοί παίρνουν άδεια από το μέτωπο του Ειρηνικού (κατά το Β' ΠΠ) μετά από 3 χρόνια(!) συνεχής θητείας! Και πηγαίνουν στο Σαν Φρανσίσκο για 4 μέρες. Και κλείνουν ένα μεγάλο δωμάτιο σε κεντρικό ξενοδοχείο. Και καλούν όλους τους γνωστούς για πάρτι. Και θέλουν να ρίξουν και γυναίκες. Και να αποφύγουν πολιτικάντιδες που θέλουν να τους χρησιμοποιήσουν ως πρότυπα. Αλλά μετά από το αλκοόλ, τις βόλτες, τα φλερτ, θα αποδεχτούν ότι ο πόλεμος τους έχει σημαδέψει.

"Χαλαρή" ταινία του Stanley Donen για τον πόλεμο υπό άλλο πρίσμα, λίγο κομεντί, λίγο "δραμεντί". Το Kiss Them For Me έχει τη σεξοβόμβα Jayne Masnfield σε δεύτερο ρόλο (για να ανέβουν οι μετοχές της ταινίας) και τον (λίγο πιο ηλικιωμένο απ'ότι θα έπρεπε) Κάρι Γκραντ που φλερτάρει με στυλ τη Suzy Parker. Δεν με ενθουσίασε η ταινία, αλλά δεν με άφησε και παντελώς αδιάφορο. Η χρονιά του 1957 είχε πολλές κορυφαίες ταινίες και ακόμα περισσότερες καλές, για να θυμόμαστε αυτήν εδώ.

Κυριακή 26 Μαΐου 2019

Ryan's Daughter (Η κόρη του Ράιαν)

Πριν δέκα χρόνια, ο πιο νεαρός εαυτός μου θα έβλεπε "με άλλο μάτι" την ταινία Ryan's Daughter του μεγάλου David Lean. Σήμερα, ο κατά δέκα χρόνια γηραιότερος μπορεί να ταυτιστεί με χαρακτήρες και καταστάσεις και "βλέπει" αλλιώς την ταινία. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν και άλλα αγαπημένα έργα που αν τα ξαναδώ τώρα θα αλλάξω άποψη γι'αυτά, ή αν υπάρχουν έργα που δεν τα είχα εκτιμήσει ιδιαίτερα όταν τα είχα δει όντας νεαρότερος και ίσως αλλάξω γνώμη αν τα ξαναδώ.

Η ταινία είναι πολύ-πολύ μεγάλη σε διάρκεια (μα καλά; 3,5 ώρες;!), με σκηνές που παρατραβάνε και θα μπορούσαν να διαρκούν λιγότερο, έχει όμως καταπληκτική φωτογραφία από τον Freddie Young (κέρδισε το όσκαρ φωτογραφίας εκείνη τη χρονιά) και πολύ καλές ερμηνείες. Ο συγγραφέας Robert Bolt ήθελε να φτιάξει ένα σενάριο από τη Μαντάμ Μποβαρί του Φλωμπέρ με τη γυναίκα του Sarah Miles ως πρωταγωνίστρια. Ο David Lean τον έπεισε να το διασκευάσει ελεύθερα και να το τοποθετήσει σε ένα ιρλανδικό χωριό υπό Αγγλική κατοχή κάπου στα 1917. Πέρα από τη Miles, ο Robert Mitchum υποδύεται το σύζυγο και δάσκαλο του χωριού (σε έναν από τους πιο υποτονικούς του ρόλους), ο Christopher Jones τον Άγγλο διοικητή, ο Trevor Howard τον παπά του χωριού και ο John Mills στο ρόλο του τρελού του χωριού, κερδίζοντας και το όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Η ταινία είχε ακόμα δύο υποψηφιότητες, α' γυναικείου για τη Σάρα Μάιλς και ήχου.

Σάββατο 18 Μαΐου 2019

The Southerner (Ο άνθρωπος του νότου)

Οι προσπάθειες ενός παθιασμένου νεαρού αγρότη να φτιάξει τη δική του φάρμα με βαμβάκι. Αντί να δουλεύει σε ένα μεγάλο γαικτήμονα με ένα μικρό μισθό, αποφασίζει να πάρει ένα μικρό κεφάλαιο από ένα φίλο του και βρίσκει ένα καλό χωράφι δίπλα σε ποτάμι. Έτσι μετακομίζει με όλη την οικογένειά του. Θα έχει να αντιμετώπισει τις δυσκολίες της φύσης, την πείνα που θα κάνει τα παιδιά του άρρωστα, αλλά και τη ζήλεια των γειτόνων που δεν θέλουν να τον δουν να προκόβει.

“Ζεστή”, χαλαρών ρυθμών, ανθρώπινα ρεαλιστική, η ταινία The Southerner του Ρενουάρ είναι ίσως η καλύτερη ταινία του από την εποχή που έζησε στην Αμερική. Του απέφερε τη μοναδική υποψηφιότητα για το όσκαρ σκηνοθεσίας. Η ταινία είχε άλλες δύο υποψηφιότητες (για τη μουσική και τον ήχο). Πρωταγωνιστής ο νεαρός Zachary Scott, που τον έχουμε δει κυρίως σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους. Τα δικαιώματα της ταινίας έχουν εκπέσει, οπότε μπορείτε να τη βρείτε ελεύθερα στο διαδίκτυο πλέον, π.χ. να τη δείτε στο youtube σε αυτό το σύνδεσμο.

Τετάρτη 15 Μαΐου 2019

How to Murder Your Wife

Ο σκιτσογράφος και αμετανόητος εργένης Jack Lemmon θα την πατήσει με την εντυπωσιακή Ιταλίδα ξανθιά Virna Lisi (που δε μιλάει αγγλικά!) και όντας μεθυσμένος σε δικό του πάρτι, θα την παντρευτεί. Η νέα του ζωή θα έχει πολλές υποχρεώσεις, την απόλυση του πιστού του μπάτλερ, τις αλλαγές στις συνθήκες της ζωής του, τον ερχομό της πεθεράς και άλλα πολλά που θα τον οδηγήσουν στη σκέψη πώς να διαλύσει το γάμο. Και όταν ο δικηγόρος του αναφέρει ότι δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος, αρχίζει να... σκιτσογράφει τον τρόπο να ξεφορτωθεί... διαφορετικά τη γυναίκα του, έχοντας το απόλυτο άλλοθι, δηλαδή How to Murder Your Wife. Ο Richard Quine σκηνοθετεί άλλη μια φορά τον Lemmon, σε άλλη μια κωμωδία σχετικά με τη διαμάχη των φύλων. Έχει έντονο το στοιχείο της δεκαετίας του '60 και των αντίστοιχων κωμωδιών που ήταν πιο χοντροκομμένες και όχι τόσο φινετσάτες, όπως των παλιότερων δεκαετιών. Έχει όμως και ένα ενδιαφέρον φινάλε, και σε γενικές γραμμές, πολλοί "ομοιοπαθείς" όπως εμείς βρίσκουμε πολλά κοινά στοιχεία ή καταστάσεις με αυτές που τραβάει ο πρωταγωνιστής.


Σάββατο 11 Μαΐου 2019

Night Shift (Τρελές νύχτες στο νεκροτομείο)

Παλαβή αμερικανική κωμωδία του 1982 με τους Henry Winkler, Michael Keaton (στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση) και τη Shelley Long (της οποίας ο ρόλος ονομάζεται... Belinda Keaton), στα χνάρια των επιτυχιών που είχαν βγει τα προηγούμενα χρόνια, βλέπε Ένα τρελό, τρελό θηριοτροφείο. Σίγουρα όχι τόσο αστεία, αλλά θα έλεγα σχετικά ενδιαφέρουσα. Βλέπεις και λίγο το κλίμα της εποχής, η ντίσκο οδεύει προς το τέλος, χτενίσματα της δεκαετίας, σεξιστικά αστεία. Αλλά το να πιάσει κάποιος την "καλή", με κάθε τρόπου, παραμένει ένα στάνταρντ σε όλες τις εποχές. Έτσι και ο καθώς-πρέπει και "προβλεπόμενος" Winkler θα υποκύψει στις τρέλες του Keaton και θα πιάσουν την καλή όταν μετατρέψουν το νεκροτομείο, στο οποίο δουλεύουν, σε... γραφείο συνοδών κατά τη διάρκεια της νύχτας! Η βραδινή βάρδια (Night Shift) θα αποδειχθεί απόλυτα κερδοφόρα, αλλά και αρκετά ψυχοφθόρα για τον κ. Winkler. Το μπάχαλο είναι αναμενόμενο.


Τετάρτη 8 Μαΐου 2019

Being There (Να είσαι εκεί, κύριε Τσανς)

Κριτική από τον ROGER EBERT

On the day that Kasparov was defeated by Deep Blue, I found myself thinking of the film Being There (1979). The chess champion said there was something about the computer he did not understand, and it frightened him. There were moments when the computer seemed to be... thinking. Of course, chess is not a game of thought but of mathematical strategy; Deep Blue has demonstrated it is possible to be very good at it without possessing consciousness.

The classic test of Artificial Intelligence has been: Can a computer be programmed to conduct a conversation that seems human to another human? ''Being There'' is a film about a man whose mind works like a rudimentary A.I. program. His mind has been supplied with a fund of simplistic generalizations about the world, phrased in terms of the garden where he has worked all his adult life. But because he presents himself as a man of good breeding (he walks and talks like the wealthy older man whose house he lived in, and wears the man's tailored suits) his simplicity is mistaken for profundity, and soon he is advising presidents and befriending millionaires.

The man's name is Chance. We gather he has lived all of his life inside the townhouse and walled garden of a rich recluse (perhaps he is his son). He knows what he needs to know for his daily routine: Where his bedroom and bathroom are, and how to tend the plants of the garden. His meals are produced by Louise, the cook. The movie provides no diagnosis of his condition. He is able to respond to given cues, and can, within limits, adapt and learn. Early in the film he introduces himself as ''Chance... the gardener,'' and is misunderstood as having said ''Chauncey Gardener.'' Just the sort of WASP name that matches his clothing and demeanor, and soon he is telling the President: ''Spring, summer, autumn, winter... then spring again.'' Indeed.

Chance is played by Peter Sellers, an actor who once told me he had ''absolutely no personality at all. I am a chameleon. When I am not playing a role, I am nobody.'' Of course, he thought himself ideal for this role, which comes from a novel by Jerzy Kosinski. Sellers plays Chance as a man at peace with himself. When the old man dies, the household is broken up and Chance is evicted, there is a famous scene where he is confronted by possible muggers, and simply points a channel changer at them, and clicks. He is surprised when they do not go away.

Sellers plays Chance at exactly the same note for the entire film. He is detached, calm, secure in his own knowledge, unaware of his limitations. Through a series of happy chances, he is taken into the home of a dying millionaire named Benjamin Rand (Melvyn Douglas). The millionaire's wife Eve (Shirley MacLaine) establishes Chance in a guest suite, where he is happy to find a television (his most famous line is, ''I like to watch.''). Soon the rich man grows to treasure his reassuring friend. The family doctor (Richard Dysart) is perceptive, and begins to have doubts about Chance's authenticity, but silences himself when his patient says Chauncey ''has made the thought of dying much easier.'' Chauncey is introduced by Ben to the president (Jack Warden), becomes an unofficial advisor, and soon is being interviewed on television, where his insights fit nicely into the limited space available for sound bites.

Satire is a threatened species in American film, and when it does occur, it's usually broad and slapstick, as in the Mel Brooks films. ''Being There,'' directed by Hal Ashby, is a rare and subtle bird that finds its tone and stays with it. It has the appeal of an ingenious intellectual game, in which the hero survives a series of challenges he doesn't understand, using words that are both universal and meaningless. But are Chance's sayings noticeably less useful than when the president tells us about a ''bridge to the 21st century?'' Sensible public speech in our time is limited by (1) the need to stay within he confines of the 10-second TV sound bite; (2) the desire to avoid being pinned down to specific claims or promises; and (3) the abbreviated attention span of the audience, which, like Chance, likes to watch but always has a channel-changer poised.

If Chance's little slogans reveal how superficial public utterance can be, his reception reveals still more. Because he is WASP, middle-aged, well-groomed, dressed in tailored suits, and speaks like an educated man, he is automatically presumed to be a person of substance. He is, in fact, socially naive (''You're always going to be a little boy,'' Louise tells him). But this leads to a directness than can be mistaken for confidence, as when he addresses the president by his first name, or enfolds his hand in both of his own. The movie argues that if you look right, sound right, speak in platitudes and have powerful friends, you can go far in our society. By the end of the film, Chance is being seriously proposed as a presidential candidate. Well, why not? I once watched Lamar Alexander for 45 minutes on C-SPAN, as he made small talk in a New Hampshire diner, and heard nothing that Chance could not have said.

The film is not flawless. There are two sex-oriented subplots, and neither one is necessary. The story of the president's impotence could have been completely dispensed with. And the seduction attempt by Shirley MacLaine, as the millionaire's wife, requires her to act in a less intelligent way than she should. MacLaine projects brains; she, like the doctor, should have caught on, and that would have created more intriguing scenes than her embarrassing poses on a bear rug.

In the much-discussed final sequence of ''Being There,'' Chance casually walks onto the surface of a lake. We can see that he is really walking on the water, because he leans over curiously and sticks his umbrella down into it. When I taught the film, I had endless discussions with my students over this scene. Many insisted on explaining it: He is walking on a hidden sandbar, the water is only half an inch deep, there is a submerged pier, etc. "Not valid!" I thundered. ''The movie presents us with an image, and while you may discuss the meaning of the image it is not permitted to devise explanations for it. Since Ashby does not show a pier, there is no pier--a movie is exactly what it shows us, and nothing more,'' etc.

So what does it show us? It shows us Chance doing something that is primarily associated with only one other figure in human history. What are we to assume? That Chance is a Christ figure? That the wisdom of great leaders only has the appearance of meaning? That we find in politics and religion whatever we seek? That like the Road Runner (who also defies gravity) he will not sink until he understands his dilemma?

The movie's implications are alarming. Is it possible that we are all just clever versions of Chance the gardener? That we are trained from an early age to respond automatically to given words and concepts? That we never really think out much of anything for ourselves, but are content to repeat what works for others in the same situation?

The last words in the movie are, "Life is a state of mind." So no computer will ever be alive. But to the degree that we are limited by our programming, neither will we. The question is not whether a computer will ever think like a human, but whether we choose to free ourselves from thinking like computers.

Σάββατο 4 Μαΐου 2019

L'ora legale (Τα παράπονα στο δήμαρχο)

Φέτος, που είναι χρονιά εκλογών, παρακολουθήστε την ιταλική κωμωδία L'ora legale, όπου σε ένα μικρό χωριό της Σικελίας αποφασίζουν να αλλάξουν το επί χρόνια δήμαρχό τους (μπλεγμένο σε δεκάδες σκάνδαλα φυσικά) με έναν νέο που έχει όραμα, πρόγραμμα και θέληση για αλλαγές. Και ενώ τον ψηφίζει ο κόσμος, οι αλλαγές που θα φέρει ο νέος δήμαρχος θα επηρεάσει όλη την καθεστηκυία τάξη του μικρού χωριού, και θα φέρει μεγάλη αναστάτωση επειδή κανένας πολίτης δεν είναι 100% νόμιμος.

Το κωμικό δίδυμο Ficarra και Picone σατυρίζουν πετυχημένα την πολιτική, αλλά και τον πολιτισμό του ανθρώπου που κοιτάει μόνο το δικό του καλό, όχι το καλό για το κοινωνικό σύνολο. Ο τίτλος σημαίνει κανονικά "η θερινή ώρα", η μέρα που αλλάζει η ώρα είναι η μέρα των εκλογών και φυσικά είναι η ώρα για την πολιτική αλλαγή στο μικρό χωριό. Στο τέλος, οι συγκρίσεις με τα "δικά μας" είναι αναπόφευκτες και θα αναφωνήσουμε... una faccia, una razza.

Κυριακή 14 Απριλίου 2019

Mo' Better Blues (Παραλλαγές σ' ένα μπλουζ)

Μια "μικρή" ταινία για την άνοδο και την πτώση, τα χαμένα όνειρα και το συμβιβασμό με την πραγματικότητα. Ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί να βάλει σε τάξη τις προσωπικές, ερωτικές και επαγγελματικές του σχέσεις, η έπαρση του για το ταλέντο του είναι μεγάλη, ο μάνατζερ και φίλος του δεν μπορεί να κόψει το τζόγο και χρωστάει πολλά. Όλα τα προβλήματα θα ευθυγραμμιστούν και θα διογκοθούν τη χειρότερη στιγμή. Και στο τέλος, ο κ. Λι θα παραδόσει τη σεκάνς του φινάλε που θα μας συγκινήσει και θα κλείσει τον κύκλο της ζωής.

Στο Mo' Better Blues του 1990, οι νεαροί τότε Denzel Washington, Wesley Snipes, Giancarlo Esposito, Bill Nunn είναι τα μέλη της τζαζ μπάντας, Spike Lee ο μάνατζερ, τα πραγματικά αδέρφια John Turturro και Nicholas τα αφεντικά του κλαμπ όπου παίζουν μουσική και ο Samuel Jackson σε μικρό ρόλο νταή. Τη μουσική της ταινίας έγραψε ο Bill Lee, o πατέρας του Spike, και την τρομπέτα του Washington ηχογράφησε ο σπουδαίος Terence Blanchard.

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2019

Born to be Bad (Γεννημένη για το κακό)

Η νεαρή Joan Fontaine έρχεται από την επαρχία και συγκατοικεί με το ζευγάρι των Zachary Scott (ο ζωγράφος) και Joan Leslie (η πλούσια αραβωνιαστικιά). Γοητεύεται από το συγγραφέα Robert Ryan και συνάπτουν σχέση. Εξ αρχής όμως φαίνεται πως έχει κάτι άλλο στο μυαλό της και σιγά-σιγά με ύπουλα δολοπλόκα μέσα καταφέρνει να φέρει το αρραβωνιασμένο ζευγάρι σε προστριβή και τελικά καταφέρνει να τους χωρίσει. Έτσι θα κερδίσει αυτή τον Scott και θα παντρευτούν για να ανέβει το κύρος της στους κοσμικούς κύκλους και θα αφήσει στα κρύα του λουτρού τον Ryan. Με τον καιρό όμως και επειδή ο χαρακτήρας της δεν αλλάζει, θα επιθυμήσει ξανά τη συντροφιά του Ryan, αφήνοντας το σύζυγό της σε... “αδιαφορία” και γεμίζοντας με ψέματα αυτόν και τους κοντινούς συγγενείς. Όταν αποκαλυφθούν τα ψέματα της και αποκαλυφθεί ο πραγματικός της χαρακτήρας, θα γευτεί την τιμωρία όλων: την απαξίωση από όλους, μένοντας τελικά μόνη.

Κλασικό μελόδραμα της δεκαετίας του '50 με την σκηνοθετική πινελιά του Nicholas Ray, το Born to Be Bad έχει ένα καλό καστ ηθοποιών, συμπυκνωμενή πλοκή σε 90 λεπτά, τι παραπάνω να ζητήσει κάποιος που θέλει να δει μια ταινία της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ; Ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος πως το μείον της ταινίας είναι το ότι οι πανουργίες της πρωταγωνίστριας δεν είχαν πιο αιματυρό (έστω πιο δυσάρεστο) αντίκτυπο. Η τιμωρία της για την Ύβρη θα έπρεπε να είναι... αιματηρή; Το τέλος μάς θύμισε συνηθισμένες καταστάσεις, όπως τις αντιμετωπίζει συνήθως ο μέσος καθημερινός άνθρωπος. Αλλά πάλι, ο κινηματογράφος απευθύνεται σε μας, τους συνηθισμένους ανθρώπους, έτσι δεν είναι;

Κυριακή 10 Μαρτίου 2019

The Man Who Killed Don Quixote

Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να γυρίσει την ταινία του ο Terry Gilliam το 2000 (καταστροφές στα σκηνικά, αρρώστιες, τελικά μηνύσεις) θα μέναμε με την απορία για το πώς θα ήταν η ταινία σχετικά με τις μετα-μοντέρνερ περιπέτειες του Δον Κιχώτη που είχε στο μυαλό του ο κ. Γκίλιαμ. Έλα όμως που η υπομονή του και η θέληση για αυτό το πρότζεκτ ήταν μεγάλη και τελικά κατάφερε σχεδόν 19 χρόνια από την προηγούμενη έναρξη γυρισμάτων να παρουσιάσει στις Κάννες το ολοκληρωμένο The Man Who Killed Don Quixote. Παρόμοιες περιπέτειες χρηματοδότησης είχε και ο Όρσον Γουέλς για πάρα πολλά χρόνια και ποτέ δεν κατάφερε να γυρίσει τη δικιά του ταινία με τον δικό του Κιχώτη.

Με τον Jonathan Pryce να υποδύεται τον Quixote, τον Adam Driver να υποδύεται (μάλλον το alter-ego του Gilliam) έναν σκηνοθέτη που θέλει να φτιάξει μια ταινία για τον Quixote και τελικά μπλέκει σε κάτι σουρεαλιστικές περιπέτειες που θα τον οδηγήσουν στο να καταλάβει τα λάθη του εγωιστικού του χαρακτήρα και να ζητήσει συγχώρεση από αυτούς που πλήγωσε. Η ταινία έχει τα χαρακτηριστικά περίεργα πλάνα του Gilliam (περίεργες γωνίες λήψης, αναμορφικούς φακούς κλπ). Πλατιάζει σε κάποια σημεία αλλά στο σύνολο είναι μία καλή ταινία και το φινάλε του θυμίζει λοιπά έργα του Γκίλιαμ, ίσως σας φέρει στο μυαλό Brazil ή The Fisher King (δύο αγαπημένα έργα).

Κυριακή 3 Μαρτίου 2019

Baraka

Θυμήθηκα το Baraka, το κλασικό ντοκιματέρ του Ron Fricke, με τη χρήση της time-lapse τεχνικής και τις φαντασμογορικές εικόνες από όλο τον πλανήτη. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία για τον υπογράφοντα ήταν η σύγκριση της κίνησης των ανθρώπων στο μετρό με τα κοτοπουλάκια στη βιομηχανική αλυσίδα.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2019

Hereditary

Μην παίζεις με το Άγνωστο, επειδή δεν ξέρεις τι παραμονεύει!

Οικογένεια σε κρίση, παρελθόν που στοιχιώνει, αιματηρά ατυχήματα, σφίξιμο στο στομάχι, ανατριχίλες στο σβέρκο. Το μυστικό στο Hereditary φανερώνεται σε ένα γκραν-γκινιόλ φινάλε. Εντυπωσιακή ταινία τρόμου που σε κερδίζει με το δράμα της οικογένειας και όχι με τον τρόμο!

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019

They Died With their Boots On (Η επέλασις των δραγώνων)

Μαθήματα αμερικανικής ιστορίας από τον Έρολ Φλιν Ν.2. Πολλοί μπερδεύουν αυτή την ταινία με την προηγούμενη που αναφέραμε προ λίγων μηνών, το Σάντα Φε, μιας και τα δύο έργα αφηγούνται ιστορίες από την εποχή των μέσων του 19ου αιώνα και τον Αμερικανικό Εμφύλιο και περιλαμβάνουν τον στρατηγό Κάστερ. Εδώ ο Κάστερ του Φλιν είναι ο πρωταγωνιστής και παρακολουθούμε στιγμές από την καριέρα του μέχρι το τραγικό φινάλε στη μάχη του Λιτλ Μπιγκχορν κόντρα στον Crazy Horse (που υποδύεται ο νεαρός Anthony Quinn). Σύζυγος του η Olivia de Havilland (ποια άλλη φυσικά, στην όγδοη τότε συνεργασία τους). Η ταινία They Died with their Boots On ήταν η 3η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς πίσω στα 1941, παρακολουθείται ευχάριστα, ό,τι πρέπει για τους φίλους της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ, έχοντας φυσικά τις αναμενόμενες ιστορικές ανακρίβειες, ερμηνευτικές γραφικότητες και κάποιες υπερβολές.

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2019

Den skyldige (The guilty/Ο ένοχος)

Ο νεαρός σκηνοθέτης Gustav Möller, στην πρώτη μεγάλη μήκους ταινία του Den skyldige, μας καθηλώνει στις θέσεις μας: η ταινία εξελίσσεται σε ένα δωμάτιο (τηλεφωνικό κέντρο) με έναν μονάχα πρωταγωνιστή που προσπαθεί να βοηθήσει, με όποιον τρόπο μπορεί, στη διάσωση μίας απαχθείσας γυναίκας. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του και να αποδεχθεί τα λάθη του. Ένα ψυχολογικό θρίλερ δωματίου, ένα one man show από τον ηθοποιό Jakob Cedergren.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2019

Ah-ga-ssi (Η υπηρέτρια/The handmaiden)

Η παγίδα, της παγίδας, την παγίδα, ω παγίδα, ποιος παγιδεύει ποιον;! Σε τρία μέρη, από διαφορετική οπτική γωνία κάθε φορά, θα δούμε την ιστορία ενός διαφορετικού ερωτικού τριγώνου σε ένα "περίεργο" αρχοντικό σπίτι. Και επειδή το Ah-ga-ssi είναι ταινία του Park Chan-Wook, το περίεργο είναι το φυσιολογικό εδώ.