Ξαναβλέποντας: Dark City

Πριν 20 χρόνια που την είχα δει στο σινεμά, όντως και μικρότερος σε ηλικία, μπορώ να πω ότι είχα εντυπωσιαστεί, κυρίως από το μυστήριο, την σκοτεινή ατμόσφαιρα, την έξυπνη ιδέα της ύπνωσης και αλλαγής αναμνήσεων. Ξαναβλέποντας το Dark City, παρατήρησα όλες τις λεπτομέρειες για τις οποίες το έργο δεν έγινε ποτέ μεγάλο: νομίζω φταίει κυρίως η "βιαστική" σκηνοθεσία του Alex Proyas και ο τρόπος που κόβει απότομα τις σκηνές για να προχωρήσει την ιστορία, επειδή έχει πάρα πολλά να πει και θέλει να τα δείξει. Δεν εντρυφάς στους βασικούς χαρακτήρες, και όλα γίνονται για να προχωρήσουμε παρακάτω, να πάμε από σκηνή σε σκηνή και να οδηγηθούμε προς την ανακάλυψη της αλήθειας λίγο πριν την κλιμάκωση στο τέλος. Καλός ο Rufus Sewel, ταίριαξε στο ρόλο του ανθρώπου με αμνησία που ανακαλύπτει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Νομίζω είναι η μοναδική ταινία που τον έχω δει ως πρωταγωνιστή. Στο τέλος, το ότι αποκτά την απόλυτη γνώση και γίνεται παντοδύναμος, θυμίζει ολίγον από Matrix, ένα χρόνο πριν βγει η ταινία του Κιάνου Ριβς. Η σύζυγος Jennifer Connely φαίνεται σαν άνευρος χαρακτήρας, ο αστυνομικός William Hurt έχει ωραία παρουσία, αλλά προσπαθεί κι αυτός χωρίς νόημα και ο περίεργος γιατρός Kiefer Sutherland κερδίζει λίγο παραπάνω τις εντυπώσεις.