Come and Get It

Η ταινία Come and Get It έχει περισσότερα πράματα να πούμε για το παρασκήνιο παρά για την ίδια την ταινία. Από τους αρχικούς τίτλους αρχής βλέπουμε: δύο σεναριογράφους, δύο κινηματογραφιστές, δύο σκηνοθέτες, αλλά έναν παραγωγό (Samuel Goldwyn). Ο οποίος ήθελε να μεταφέρει το μυθιστόρημα της Edna Ferber (που μας έδωσε επίσης τα Dinner at Eight, Giant, Cimarron) στο πανί. Προσέλαβε τον Howard Hawks (και τους συνεργάτες του) ο οποίος γύρισε το μεγαλύτερο μέρος του έργου χωρίς την επίβλεψή του. Όταν ο Goldwyn είδε τα πρώτα αποτελέσματα (που επικεντρώνονταν περισσότερο στη φιλία των ξυλοκόπων Edward Arnold και Walter Brennan και στο ερωτικό τρίγωνο με την Frances Farmer), απέλυσε το σκηνοθέτη επειδή δεν ήθελε να αλλάξει ρότα. Ο William Wyler δεν ήθελε να αναλάβει έργο κάποιου άλλου και συγκατάνευσε μόνο υπό την απειλή του παραγωγού που του είπε ότι, αν αρνηθεί, δεν θα του δώσει ξανά σοβαρή δουλειά. Και έτσι το έργο ολοκληρώθηκε, μετατοπίζοντας το αρχικό τρίγωνο σε ένα άλλο, χρόνια μετά. Ο Arnold θα αφήσει την αγάπη του για τη Frances για να πάει να παντρευτεί την κόρη του πλούσιου αφεντικού του, έτσι ώστε να φτιάξει την καριέρα που πάντα ονειρευόταν. Τελικά, ο Brennan θα παντρευτεί την Frances και μετά από πολλά χρόνια, και αφού η γυναίκα έχει αφήσει τούτο τον κόσμο, ο Arnold θα επισκεφθεί το φίλο του και θα γνωρίσει την κόρη τους, που θα είναι φτυστή η παλιά του αγαπημένη. Ο γεροντοέρωτας θα τον βαρέσει κατακούτελα και η ιστορία μας έκτοτε θα παρουσιάσει το ερωτικό τρίγωνο μεταξύ του πατέρα, του γιου (Joel McCrea) και της κόρης του Brennan.

Κλασικό εργάκι της δεκαετίας του '30, το οποίο κυλάει ευχάριστα, αλλά έχει ένα μειονέκτημα σε σχέση με το βιβλίο: το «βιασμό» της φύσης που ήθελε να παρουσιάσει η συγγραφέας και δεν αποδόθηκε πολύ καλά. Για παράδειγμα, οι σεκάνς της υλοτομίας ήταν σαν να βλέπαμε ένα πολύ καλό και επιμορφωτικό ντοκιμαντέρ γύρω από αυτό το επάγγελμα και τη διαδρομή του δέντρου από το κόψιμο μέχρι το εργοστάσιο. Λίγο ο γιος McCrea τονίζει τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν, ειδικά για τη δεντροφύτευση μετά από κάθε υλοτόμηση και πηγαίνει κόντρα στον σκληροτράχηλο πατέρα που δεν δίνει σημασία. Τέλος, για σινε-ιστορικούς λόγους, να πούμε ότι είναι η ταινία στην οποία ο Walter Brennan πήρε το πρώτο του (από τα 3) όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Όπως, επίσης, το ότι είναι η καλύτερη ταινία για να δείτε ως πρωταγωνιστή τον ευτραφή και πολύ καλό ηθοποιό κύριο Arnold.

Abril Despedaçado

Βασισμένο στο βιβλίο «Ρημαγμένος Απρίλης» του Αλβανού Ισμαήλ Κανταρέ (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ροές), ο βραζιλιάνος σκηνοθέτης Walter Salles δημιούργησε το ατμοσφαιρικό Abril Despedaçado (ατυχώς τιτλοφορημένο στα αγγλικά ως Behind the Sun), χωρίς να αλλάξει πολλά, απλά το τοποθέτησε σε κάποια ορεινή περιοχή της Βραζιλίας. Με πανέμορφη κινηματογράφιση, ευφάνταστες λήψεις και πανέμορφη φωτογραφία, παρουσιάζει την ιστορία του νεαρού Rodrigo Santoro (ο Ξέρξης στους 300) που σύμφωνα με τα έθιμα πρέπει να εκδικηθεί το θάνατο του αδερφού του, να συνεχίσει δηλαδή τη βεντέτα. Κάτι που αν το επιτύχει, θα στιγματίσει το δικό του μέλλον, καθώς αυτός θα είναι το επόμενο υποψήφιο θύμα της αντίπαλης οικογένειας. Ανακωχή; Δεν υπάρχει. Έχει περιθώριο 30 μέρες, μέχρι να κιτρινίσει το αίμα από το πουκάμισο του σκοτωμένου. Αλλά μέσα σ'αυτό το μήνα πολλά μπορούν να συμβούν (όπως το να γνωρίσει τον έρωτα) και να σκεφτεί αν θα το σκάσει ατιμώντας το όνομα της οικογένειάς του ή αν θα κάτσει να υποστεί τις συνέπειες.

Secret Beyond the Door... (Το μυστικό του έβδομου δωματίου)

Άλλη μια από τις δεκάδες ταινίες του μεγάλου Fritz Lang και άλλη μια ταινία όπου συνεργάζεται με τη Joan Bennett. Η οποία υποδύεται μια ευκατάστατη κοπέλα που στις διακοπές της στο Μεξικό γνωρίζεται με έναν γοητευτικό κύριο (Michael Redgrave), αρχιτέκτονα στο επάγγελμα, ερωτεύονται, αμέσως παντρεύονται αλλά πολύ σύντομα, όταν επιστρέφουν στις ΗΠΑ, αντιλαμβάνεται ότι δεν γνωρίζει τίποτα γι'αυτόν και την οικογένειά του. Και πέρα από τα πολλά και διάφορα που μαθαίνει γι'αυτόν, υπάρχει το πανέξυπνο σεναριακό εύρυμα του ότι είναι... συλλέκτης δωματίων στα οποία έχει συντελεστεί φονικό πάθους (ακόμα κι ο Vincent Price θα το ενέκρινε)! Και η πρωταγωνίστριά μας αρχίζει να υποπτεύεται ότι η περίεργη συμπεριφορά του έχει κάποια σχέση με όλα αυτά. Και γιατί όμως το έβδομο δωμάτιο είναι κλειδωμένο; Εξ ου και ο τίτλος, δηλαδή Secret Beyond the Door.... Η περιέργειά της θα την οδηγήσει να ανακαλύψει επικίνδυνα μυστικά που θα θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή της! Βρισκόμαστε στα χρόνια που η επιστήμη της ψυχολογίας αρχίζει και γίνεται όλο και πιο διάσημη, έτσι και η βασική υπόθεση του έργου αλλά και οι πράξεις αρκετών δεύτερων χαρακτήρων βασίζονται σε απωθημένα, ενοχές, προσπάθειες συγκάλυψης μυστικών. Πολύ καλό εργάκι με μπόλικες δόσεις θρίλερ που θα ζήλευε και ο ίδιος ο κύριος Χίτσκοκ!

The Entertainer (Ο γελωτοποιός)

Παρηκμασμένος ηθοποιός των music-halls και της επιθεώρησης (Laurence Olivier) συνεχίζει να παίζει σε μισογεμάτες/μισοάδειες αίθουσες, ονειρεύεται να ανεβάσει νέο έργο σε μεγάλη αίθουσα και ελπίζει ακόμα στο μεγάλο come-back. Προσπαθώντας να υλοποιήσει το όνειρό του, θα χρεωθεί σε όλους. Αυτή είναι η επιφανειακή πλοκή του The Entertainer. Διότι, κατά βάθος, ο σκηνοθέτης Tony Richardson παρουσιάζει τις έγνοιες και τις αγωνίες της οικογένειας του Olivier: ο μεγάλος γιος έχει σταλεί στον πόλεμο του Σουέζ, ο μικρός βοηθάει στο θέατρο, ο παππούς και παλιός σταρ του θεάτρου ανακατώνει τη μύτη του στις υποθέσεις του Ολίβιε τη χειρότερη χρονικά στιγμή και η αλκοολοκή σύζυγος είναι στο δικό της κόσμο. Η κόρη του από την πρώτη σύζυγο προσπαθεί να βγάλει μια άκρη από όλα αυτά και να αποτρέψει τον πατέρα της από περαιτέρω λανθασμένες ενέργειες. Και αυτό που τελικά πραγματεύεται το έργο είναι... οι αλλαγές. Οι αλλαγές στη ζωή, στις συνήθειες, στη δουλειά, στις μόδες. Ο ερχομός της τηλεόρασης που αλλάζει το σινεμά, η διαφορετικότητα της (τότε) rock 'n' roll νεολαίας, το τέλος των παραδοσιακών music-halls, ο ερχομός των νέων ηθοποιών και σκηνοθετών του british cinema. Και ο Olivier, δουλεύοντας με το νέο βρετανικό αίμα και χρησιμοποιώντας τη νέα γενιά των βρετανών ηθοποιών, έσωσε την καριέρα του και παρέμεινε ο αγαπημένος βρετανός ηθοποιός.

Τους πρώτους τους κινηματογραφικούς ρόλους κάνουν οι Albert Finney, Alan Bates και Joan Plowright. Σε μικρό ρόλο ο πρώτος, τρία χρόνια πριν συνεργαστεί ξανά με τον σκηνοθέτη στο οσκαρικό Tom Jones. Εντύπωση μας προκάλεσε η φοβερή ομοιότητα του νεαρού Bates με τον νεαρό Mel Gibson (με δύο δεκαετίες διαφορά)! Η γνωριμία του Ολίβιε με την 30χρονη Plowright, που υποδύεται την κόρη του, έγινε στο θέατρο (όπου και πρωτοπαίχθηκε το έργο "The Entertainer" πριν γίνει ταινία) και οδήγησε λίγο καιρό μετά στο γάμο τους.

The Brothers Bloom

Το τρέιλερ μάς άνοιξε την όρεξη. Ο Rian Johnson (του πολύ καλού Brick) στην καρέκλα του σκηνοθέτη ανέβασε ακόμα πιο ψηλά τις προσδοκίες μας. Τελικά... μείναμε με την όρεξη. Οι Αδεφλοί Μπλουμ έχουν μπλεξίματα, χαβαλέ, λίγο σοφιστικέ attitude, αλλά ελλιπείς σκιαγραφήσεις χαρακτήρων, πέραν του Adrien Brody. Και να πω την αλήθεια, το τέλος ήταν αρκετά προβλέψιμο, δυστυχώς. Περίμενα μια καλύτερη ανατροπή που θα μας άφηνε να τη θυμόμαστε για καιρό. Αλλά μάταια... Συμπέρασμα: δείτε την όταν δεν έχετε τίποτα άλλο να κάνετε. Από την άλλη, καλύτερα αυτή, παρά να σπαταλήσετε χρόνο με την ελληνική βλακοτηλεόραση.

Stranger on the Third Floor

Πρώτο όνομα ο Peter Lorre αλλά εμφανίζεται μόλις στη μέση του έργου, ουσιαστικά για πολύ λίγο και έχει ελάχιστους διαλόγους. Αυτός είναι ο... Stranger on the Third Floor του τίτλου, τον οποίο βλέπει ο πρωταγωνιστής μας και αναρωτιέται μήπως έχει δολοφονήσει το γείτονά του επειδή... δεν ροχαλίζει πλέον! Η υπερβολική του ανησυχία ξεκίνησε από τη διεκπεραιωτική δίκη ενός τυπάκου με την κατηγορία του φόνου, του οποίου βασικός μάρτυρας ήταν ο ίδιος. Το βράδυ αρχίζουν και του μπαίνουν ιδέες στο μυαλό μήπως ήταν αθώος τελικά και τον έστειλε άδικα στην ηλεκτρική καρέκλα. Αμέσως συμπεραίνει ότι αν ο γείτονας είναι νεκρός, αυτός θα είναι ο πρώτος που θα ενοχοποιηθεί επειδή είχε άσχημο παρελθόν μαζί του, το οποίο μας γνωστοποιείται μέσω φλασμπάκ-σκηνών. Και σε μια πανέξυπνη σεκάνς βλέπουμε τις φαντασιώσεις του να πραγματοποιούνται με ωραία εξπρεσιονιστικά πλάνα από την ανάκριση, το δικαστήριο και τη φυλακή, με χαρακτηριστικά έντονες σκιάσεις. Αυτό είναι που αξίζει τελικά σ'αυτή την δεύτερη διαλογής ταινία που -ευτυχώς- διαρκεί μόνο μία ώρα. Η λύση της υπόθεσης; Θα έρθει από την πλευρά της κοπελιάς που θα είναι αυτή που θα αναζητήσει τον άγνωστο δολοφόνο. Και ο Peter Lorre με τα μεγάλα, εκφραστικά του μάτια, τελικά, ήταν η... ατραξιόν του έργου.

Dodsworth (Χαμένα νιάτα)

Ως πού θα φτάσει ο καημένος σύζυγος Walter Huston για να κάνει τα χατήρια της νεαρής γυναίκας του; Αφού βγήκε στη σύνταξη και πάντρεψε την κόρη του, το ζευγάρι πήρε τα μπογαλάκια του και έφυγε για τη Γηραιά Ήπειρο. Το ταξίδι για τη γυναίκα όμως θα σημαίνει φλερτ, ψώνια, πολυτέλεια και χλιδή. Κάτι που ο άντρας το έχει βαρεθεί. Θα την αφήσει λοιπόν ελεύθερη να κάνει τη ζωή της (με διαφορετικό αμόρε σε κάθε πόλη!) με τίμημα όμως τη μεταξύ τους σχέση. Αν και οι ταινίες του ’30 μοιάζουν στην στατικότητά τους, εδώ ο κύριος Wyler ξεχωρίζει από κάποια καλοστημένα πλάνα και τις έξυπνες χρήσεις του φακού. Ποιος άλλος, επίσης, θα άγγιζε με φινέτσα ένα πολύ τολμηρό για την εποχή θέμα; Επτά υποψηφιότητες για όσκαρ κέρδισε το Dodsworth, στις οποίες βρίσκουμε την πρώτη σκηνοθετική του Wyler και την πρώτη ερμηνευτική του Walter Huston, αλλά και καλύτερης ταινίας. Κέρδισε αυτό της καλλιτεχνικής διεύθυνσης. O νεαρός David Niven εμφανίζεται σε λίγες σκηνές και είναι το ένα από τα... αμόρε της κυρίας.

Streets of Fire

Κάτι σαν τη συνέχεια των Warriors; Και κάτι σαν μιούζικαλ; Ευτυχώς όμως τα ποπ και rock 'n' roll τραγούδια (που έχουν την τιμητική τους εδώ) ερμηνεύονται σε σκηνές από συναυλιακά δρώμενα. Η πλοκή; Σχεδόν, άνευ σημασίας. Ο Walter Hill βρήκε την ευκαιρία στο Streets of Fire να ξανασχοληθεί με τις συμμορίες, αλλά με πρωταγωνιστή τον μονοδιάστατο, μπι-μουβά ηθοποιό Michael Pare δεν έχεις μεγάλες προσδοκίες. Ξεχωρίζει φυσικά ο «υπέρ-κακός» (νεαρός τότε) Willem Dafoe. Εντύπωση μας προκάλεσε α) το πόσο έμοιαζε η νεαρή Diane Lane με την Catherine Zeta-Jones, β) ο Rick Moranis σε σοβαρό ρόλο! Το καστ συμπληρώνει η νεαρή Amy Madigan, σύζυγος του Ed Harris. Εντύπωση δεν μας προκάλεσε η παταγώδης εμπορική αποτυχία. Ό,τι πρέπει πάντως για τους φαν καλτ ταινιών της δεκαετίας του '80 με την τεστοστερόνη να ξεχειλίζει σε κάθε καρέ και τους τσαμπουκάδες να δίνουν και να παίρνουν.

Les amants du Pont-Neuf

«Αν αγαπάς κάποιον του λες πως ο ουρανός είναι λευκός. Κι αν εγώ απαντήσω, μα τα σύννεφα είναι μαύρα, τότε ξέρουμε ότι αγαπιόμαστε.»

Ο έρωτας μπορεί να υπάρχει παντού, ακόμα κι ανάμεσα στους φτωχούς και καταφρονημένους, ανάμεσα σε δύο άστεγους, ανάμεσα σε δύο Εραστές στη γέφυρα. Αυτός θα βρει σ'αυτήν το πρόσωπο του έρωτα. Αυτή θα βρει σ'αυτόν το στήριγμα που χρειάζεται για να συνέλθει από τις κακουχίες του δικού της παρελθόντος. Και για να μην χάσει ο ένας τον άλλο, θα φτάσουν στα άκρα. Για πολλούς, η καλύτερη γαλλική ταινία της δεκαετίας του '90. Η νεαρή Juliette Binoche γίνεται η νέα αγαπημένη μας γαλλική φατσούλα. Ο σκηνοθέτης Léos Carax παρουσιάζει μια διαφορετική, σκληρή ρομαντική ταινία, με εικόνες από τα στέκια των άστεγων και τη ζωή στους δρόμους, μια κάθε άλλο παρά φωτεινή ταινία από την πόλη του φωτός. Η άδεια που είχε πάρει για να χρησιμοποιήσει την αρχαιότερη γέφυρα Pont-Neuf του Παρισιού έληξε γρήγορα καθώς είχε αρκετές καθυστερήσεις στα γυρίσματα. Έτσι κατασκεύασε ένα ομοίωμα της γέφυρας και των γύρω παριζιάνικων κτιρίων σε μια λίμνη, καθιστώντας το έργο ένα από τα πιο ακριβά (στη Γαλλία πάντα) που έγιναν ποτέ.

My Neighbor Totoro

Η δεύτερη ταινία του Hayao Miyazaki με τα Studio Ghibli ήταν το My Neighbor Totoro. Ήταν η ταινία που έστρωσε το δρόμο προς την επιτυχία και την παγκόσμια αναγνώριση. Ειδικά η απήχηση του χαρακτήρα του Τοτόρο στην Ιαπωνία ήταν τόσο μεγάλη και μπορούμε να πούμε ανάλογη με αυτή του Winnie-the-Pooh στις αγγλόφωνες χώρες! Το σχέδιο είναι φυσικά παλιομοδίτικο (είμαστε στα 1988) αλλά πάντα καλοφτιαγμένο και προσεγμένο. Εδώ, η φαντασία του Miyazaki δεν αγγίζει σκοτεινές αποχρώσεις. Το Κακό απουσιάζει παντελώς από αυτό το έργο. Και όλη η ταινία θα λέγαμε ότι απευθύνεται περισσότερο σε μικρές ηλικίες. Ή (να πω και το κλισέ) σε όσους νιώθουν ακόμα παιδιά!

Ισπανικά έργα x4

Η άνοιξη του ισπανικού σινεμά; Πέρα από τον Αλμοδοβάρ, και μετά την επιτυχία του Λαβύρινθου του Πάνα, η ισπανική παραγωγή παρουσιάζει έργα με φαντασία και ευρηματικότητα. Αντιγράφουν το Χόλιγουντ, θα πείτε; Καλύτερα να βλέπω αυτές τις παραγωγές, που είναι -το λιγότερο- αξιοπρεπείς και δεν βλάπτουν τη νοημοσύνη του απλού θεατή, παρά οτιδήποτε άλλο. Λέω γω τώρα...

→ El Orfanato (Το ορφανοτροφείο, 2007)
Θριλεράκι αξιώσεων, στα χνάρια και την ατμόσφαιρα του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Μπορείς να το πεις και αντιγραφή, αλλά και πάλι είναι παραπάνω από καλούτσικο.

→ La Habitación de Fermat (Το δωμάτιο του Φερμά, 2007)
Όλα τα κουίζ που προσπαθούν να λύσουν οι ήρωες μέσα στο Δωμάτιο του Φερμά, κυκλοφορούσαν στο ίντερνετ σε αλυσίδες-mail εδώ και πολλά χρόνια! Παρά ταύτα, δεν ξέρω κι εγώ κατά πόσο θα τα έλυνα όσο γρήγορα θα έπρεπε...

→ Los Cronocrímenes (Εγκλήματα στο χρόνο, 2007)
Από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων με θέμα το ταξίδι στο χωροχρόνο και το μπλέξιμο με παράλληλους εαυτούς. Το μπάχαλο μέσα στο μυαλό είναι εγγυημένο!

→ Celda 211 (Κελί 211, 2009)
Δυναμική περιπέτεια φυλακής, χωρίς happy-end, για να ξεφεύγει από τις κοινοτυπίες, με τον αδερφό του Javier Bardem σε δεύτερο ρόλο, τον Κάρλος που είναι... ολίγον «θηρίο».

Los amantes del Círculo Polar (Οι εραστές του αρκτικού κύκλου)

Ένα αγόρι και ένα κορίτσι γνωρίζονται στο σχολείο και ερωτεύονται χωρίς να ξέρει ο ένας για τις προθέσεις του άλλου. Η μητέρα του ενός συνάπτει σχέση με τον πατέρα της άλλης, παντρεύονται και ξαφνικά μένουν κάτω από την ίδια στέγη σαν αδέρφια. Τα χρόνια περνάνε, μεγαλώνουν, οι δρόμοι χωρίζουν αλλά οι συμπτώσεις, η μοίρα, ή το τυχαίο είναι αυτά που τους φέρνουν μαζί και τους χωρίζουν. Μέχρι την τελική σύμπτωση που θα ολοκληρώσει τη διαδρομή τους, κάπου στη Φινλανδία, κοντά στον αρκτικό κύκλο. Μια από τις καλύτερες ισπανικές ταινίες της δεκαετίας του '90, οι Εραστές του αρκτικού κύκλου έχει περίτεχνη, εμπνευσμένη σκηνοθεσία από τον Julio Medem και μπερδεμένο μοντάζ. Μπορεί να σας συνεπάρει, μπορεί να σας κάνει να κλάψετε, σίγουρα δεν θα σας αφήσει ασυγκίνητους.

Περισσότερο διάβασμα; Στο cinenoxo, στα cinematia, στο cine.gr και αλλού...

The Conspirator (Ύποπτη συνομωσίας)

Μια όχι και τόσο γνωστή -σε μας τους Ευρωπαίους- πλευρά της δολοφονίας του Λίνκολν παρουσιάζει η ταινία The Conspirator. Κι αυτή είναι η δίκη και καταδίκη των συλληφθέντων που κατηγορούνταν ως συνομώτες που έδρασαν οργανωμένα μαζί με τον δολοφόνο John Wilkes Booth. Μέσα σ'αυτούς, κατηγορούμενη βρίσκεται μια μητέρα που θέλει να σώσει το γιο της. Ένας νεαρός δικηγόρος θα αναλάβει την υπεράσπισή της, έχοντας να αντιμετωπίσει το μίσος των στρατιωτικών/δικαστικών αλλά και την αδιαλλαξία της μάνας.

Πολυπληθέστατο το καστ της ταινίας, με τους James McAvoy και Robin Wright να είναι ο βασικός κορμός του έργου και οι Kevin Kline, Evan Rachel Wood, Tom Wilkinson, Colm Meaney κ.λ.π. σε δεύτερους ρόλους. Η έκπληξή μας ήταν όταν είδαμε το όνομα του σκηνοθέτη: Robert Redford. Το αποτέλεσμα; Μια προσεγμένη και καλοφτιαγμένη παραγωγή που δυστυχώς δεν κάνει καμία υπέρβαση. Επικεντρώνεται στην ιστορία της μάνας και καταλήγει να είναι μια «ακαδημιακή» ταινία με τα όλα της. Εν συνόλω, απευθύνεται μόνο σε όσους ενδιαφέρονται να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους γύρω από τη δολοφονία του Λίνκολν. Στους τίτλους αρχής, το μάτι μας έπεσε στο όνομα της εταιρείας παραγωγής: American Film Company. Ψάχνοντας, ανακάλυψα ότι αυτή είναι η πρώτη ταινία της εταιρείας, σκοπός της οποίας είναι να φτιάξει όσο το δυνατόν πιο πιστά ιστορικά έργα γύρω από το αμερικανικό παρελθόν. Για να μάθουν τα αμερικανάκια ιστορία μέσα από τις ταινίες; Τι απέγινε το σχολείο, οι δάσκαλοι, τα βιβλία;