Law Abiding Citizen

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο καυτό!

Popiół i diament (Στάχτες και διαμάντια)

Μια από τις πιο διάσημες πολωνικές ταινίες της μεταπολεμικής περιόδου, από τον πιο διάσημο πολωνό σκηνοθέτη, μέχρι να εμφανιστούν δηλαδή ο Πολάνσκι και ο Κισλόφκσι. Μιλάμε για τον Andrzej Wajda (Αντρέι Βάιντα) και την ταινία του Στάχτες και διαμάντια του 1958, την ταινία που έκλεισε την πολεμική του τριλογία, μετά τις A Generation του 1954 και Kanal του 1956. Όλη η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σε μια μέρα, από το πρωί της τελευταίας μέρας του Β' Παγκοσμίου πολέμου και τη συνθηκολόγηση των Γερμανών μέχρι το επομένο πρωινό σε ένα μικρό χωριό. Μια ολιγομελής αντιστασιακή ομάδα στήνει ενέδρα για να σκοτώσει τον τοπικό γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος αλλά σκοτώνουν λάθος άτομο. Αποφασίζουν να πιάσουν δωμάτιο στο τοπικό ξενοδοχείο του χωριού που οι κάτοικοί του πανηγυρίζουν για τη λήξη του πολέμου και ετοιμάζουν το βραδυνό γλέντι με τον τοπικό γραμματέα, που ετοιμάζεται να διοριστεί υπουργός. Ο Βάιντα μάς παρουσιάζει όλα τα πρόσωπα του δράματος, με τις έγνοιές τους, τα βάσανά τους, αλλά επικεντρώνεται στο νεαρό που κατά τη διάρκεια της νύχτας ερωτεύεται, απομυθοποιεί και αμφισβητεί τους ανώφελους σκοπούς της αποστολής του. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που έχουν μάθει να ζουν από τη βία: άλλαξαν τα πρόσωπα των εχθρών και δημιουργήθηκαν νέες αντίπαλες παρατάξεις, και η βία παραμένει ίδια. Το πρωινό ξημέρωμα και ο εκτυφλωτικός ήλιος θα φέρει τη λύτρωση(;) στο νεαρό πρωταγωνιστή μας. Μια σκληρή ταινία για απαιτητικούς, σινεφίλ θεατές.

The Private Lives of Elizabeth and Essex

Η σχέση της βασίλισσας Ελισάβετ Α' με τον πρίγκιπα του Έσσεξ είναι το κύριο και το μόνο θέμα της ταινίας που βασίστηκε στο θεατρικό "Elizabeth the Queen" του Maxwell Anderson. Η Warner μαζί με τον μόνιμο σκηνοθέτη της Michael Curtiz παίρνουν τον σταρ της εποχής Errol Flynn και τον βάζουν σε άλλο ένα έγχρωμο έργο με... κολάν, μετά το Ρομπέν των Δασών. Ευτυχώς ο κύριος γυναικείος ρόλος δώθηκε στην Bette Davis, η οποία δίνει μια μεγαλύτερη αξία στο έργο με το ερμηνευτικό της βάθος. Κι αυτό το λέμε επειδή το μειονέκτημά μας εδώ είναι η ερμηνεία του Flynn, που απλά δεν ταιριάζει. Μια χαρά είναι όταν τον βλέπουμε σε περιπέτειες. Εδώ, δυστυχώς, είναι λίγος. Η βασίλισσα Ελισάβετ και ο ιππότης του Έσεξ λοιπόν αναλώνονται σε πολύ μπλα-μπλα, προσπαθώντας να δείξουν ο ένας στον άλλο την αγάπη τους αλλά ταυτόχρονα να κρατήσουν το κύρος τους και να μην ρίξουν το Εγώ τους. Παιχνίδια πάθους και εξουσίας με τις κατάλληλες δόσεις δολοπλοκίας και ίντριγκας. Συμπρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, η Olivia De Havilland και ο νεαρός τότε Vincent Price σε ρόλο αντιπαθητικού, πάλι! Προτάθηκε για πέντε τεχνικά όσκαρ και μόνο.

Guardie e Ladri (Κλέφτες και αστυνόμοι)

Η ιταλική κωμωδία στα καλύτερά της, με αρχιμαέστρους τον Mario Monicelli και τον Steno (καλλιτεχνικό όνομα του σκηνοθέτη Stefano Vanzina), σενάριο από τον συγγραφέα Βιταλιάνο Μπρανκάτι, παραγωγή από τους Dino de Laurentis και Carlo Ponti, φωτογραφία από τον μετέπειτα σκηνοθέτη του ιταλικού τρόμου Μάριο Μπάβα και... πιόνια δύο θρυλικές φιγούρες του ιταλικού κινηματογράφου: τον Άλντο Φαμπρίτσι και τον Τοτό. Όλα μεγάλα ονόματα στα credits. Με τον διάσημο ναπολιτάνο κωμικό Τοτό, οι δύο σκηνοθέτες συνεργάστηκαν συνολικά σε πέντε έργα. Σ'αυτές τις ταινίες, όπως και στην παρούσα, κυριαρχεί η μίζερη εικόνα της μεταπολεμικής Ιταλίας. Η ανεργία, η πείνα και η απόγνωση αποτελούν τα κύρια συστατικά του έργου και το γέλιο προκαλείται με αυτά τα κάθε άλλο παρά κωμικά θέματα. Στο παρόν έργο με τίτλο Κλέφτες και αστυνόμοι που κυκλοφόρησε το 1951, ο Τοτό υποδύεται έναν μικροαπατεώνα που θα μπλέξει με τον αστυνομικό Φαμπρίτσι· στο πρώτο μέρος κυνηγιούνται από την πόλη μέχρι τα χωράφια, μέχρι να ξεφύγει ο Τοτό. Στο δεύτερο μέρος ο αστυνομικός παρακολουθεί το σπίτι του κακοποιού και με διάφορες παρεξηγήσεις, θα φτάσουν στο σημείο να μπλέξουν τις οικογένειές τους, σε σημείο μάλιστα να... συμπεθεριάσουν! Οι φίλοι της κομέντια αλ ιταλιάνα ξέρουν ότι πρέπει να την αναζητήσουν. Για τους υπόλοιπους, να πούμε ότι θυμίζει παλιό ελληνικό κινηματογράφο, μήπως καταφέρουμε και τους πείσουμε να τη δούνε κι αυτοί.

Joheunnom nabbeunnom isanghannom (Ο καλός, ο κακός και ο περίεργος)

Ήθελα να γράψω εδώ και καιρό για την ταινία του κορεάτη Kim Ji-woon, που μας έδωσε και τη πολύ καλή Γλυκόπικρη ζωή. Με λίγα λόγια: Ο καλός, ο κακός και ο περίεργος είναι ένας εκπληκτικός φόρος τιμής στο σινεμά του Σέρτζιο Λεόνε (ο τίτλος και μόνο τα λέει όλα) αλλά και του κυρίου Ταραντίνο. Όχι μόνο μια από τις καλύτερες ασιατικές περιπέτειες, αλλά από τις καλύτερες που έχουμε δει γενικά τα τελευταία χρόνια, με καταιγιστική δράση, υπερ-στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία, κωμικές πινελιές, δημιουργώντας ένα μοντέρνο, ασιατικό γουέστερν(!) που ζήλεψαν και τα μεγάλα αφεντικά στο Χόλιγουντ. Το κορεάτικο σινεμά άρχισε πριν λίγα χρόνια να κάνει τα πρώτα, δειλά βήματα προς το εξωτερικό. Τώρα... αντεπιτίθεται!

The More the Merrier (Άστεγοι ερωτευμένοι)

Όσοι πιο πολύ, τόσο πιο καλά, μας λέει ο αμερικανικός τίτλος The More the Merrier της ταινίας του George Stevens από το 1943. Κι αυτό επειδή εκείνη την περίοδο (καταμεσής του πολέμου) η Ουάσινγκτον βρίθει από κόσμο, δεν υπάρχει δωμάτιο ούτε για δείγμα, κι ο κόσμος νοικιάζει τα ελεύθερα δωμάτια των σπιτιών του για να βοηθήσει στην κατάσταση. Έτσι η Jean Arthur αποφασίζει να νοικιάσει το μισό της σπίτι, ένα δωμάτιο δηλαδή στον ηλικιωμένο Charles Coburn, κι αυτός μετά να επινοικιάσει το μισό του μισού του στον γοητευτικό νεαρό Joel McCrea. Η συμβίωση αυτού του τριγώνου θα προξενήσει τη βάση των κωμικών καταστάσεων της ταινίας μας αλλά και την αφετηρία της δημιουργίας του απαραίτητου ειδυλλίου μεταξύ των νεαρών, με τον Coburn να τους «παίζει» έτσι ώστε να τους φέρει πιο κοντά. Δεν είναι η ταινία που θα σας αλλάξει τη ζωή, είναι όμως μια ευχάριστη πρόταση για να παρακολουθήσετε μια ρομαντική κωμωδία μιας κάποιας εποχής, με παλιά/διαφορετικά ήθη και έθιμα απ' ό,τι σήμερα, αν δεν είστε φαν δηλαδή των ταινιών της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ. Να πούμε επίσης ότι η ταινία προτάθηκε για έξι όσκαρ: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δύο για το σενάριο (ένα για τους σεναριογράφους και ένα για τους δημιουργούς της πρωτότυπης ιστορίας), α' γυναικείου ρόλου για την Arthur (η μοναδική της υποψηφιότητα) και β' ανδρικού ρόλου για τον Coburn, το οποίο κέρδισε κιόλας.

These Thousand Hills

Δευτεροκλασάτο γουέστερν, με άγνωστους ηθοποιούς αλλά όμορφη έγχρωμη φωτογραφία και ενδιαφέρων στόρι. Ο Richard Fleischer στην καρέκλα του σκηνοθέτη είναι το όνομα που ξεχωρίζει και ίσως είναι ο υπεύθυνος που κρατάει την ταινία These Thousand Hills από τα γκέμια και δεν την αφήνει να εξελιχθεί σε μια απλή, ανούσια περιπέτεια. Κι αυτό επειδή εστιάζει στον πρωταγωνιστή και στην επίτευξη του αμερικανικού ονείρου, την εποχή της άγριας δύσης: από απλός καουμπόης θέλει να φτιάξει κάτι στη ζωή του, το όνομά του να έχει αξία. Με δουλειά και πολύ κόπο και με τη βοήθεια του κολλητού του και της ερωμένης του πόρνης, θα γίνει μεγάλος και τρανός. Η επιτυχία θα τον οδηγήσει σε αριστοκρατικά μονοπάτια, θα κάνει οικογένεια και θα φτάσει λίγο πριν τα σκαλιά της γερουσίας. Το παρελθόν όμως δεν θα τον αφήσει να ξεχάσει ποιος ήταν και πώς έφτασε εκεί που έφτασε και θα αναγκαστεί να το αντιμετωπίσει, με κίνδυνο να χάσει όλα όσα «έχτισε» τόσα χρόνια: γυναίκα και παιδί, κοινωνικό στάτους, υπόληψη. Ενδιαφέρον το στόρι, θα πείτε, αλλά τελικά δεν ανταποκρίνεται τόσο καλά στις προσδοκίες που μπορεί να σχηματίσετε. Ίσως να φταίει το ότι δεν υπάρχει κάποιο γνωστό όνομα στον πρωταγωνιστικό ρόλο για να στηρίξει στους ώμους του το έργο. Πιο γνωστή η νεαρή Lee Remick, που εκείνη τη χρονιά συμμετείχε επίσης στην Ανατομία ενός εγκλήματος του Πρέμινγκερ ενώ ο Fleischer παρουσίασε επίσης εκείνη τη χρονιά το πολύ ανώτερο Compulsion.

The Undercover Man (Ο υπόκοσμος του Σικάγο)

Ο Glenn Ford δουλεύει στην υπηρεσία οικονομικού εγκλήματος και προσπαθεί να πιάσει στα δίχτυα του το οργανωμένο έγκλημα, καθώς όλοι οι άλλοι (αστυνομικοί, δικαστικοί κ.λ.π.) έχουν αποτύχει. Έχει έναν δικό του άνθρωπο που θα του δώσει πληροφορίες για τη διακίνηση του μαύρου χρήματος, αλλά το «Συνδικάτο» θα τον σκοτώσει και θα μείνει ο πρωταγωνιστής μας χωρίς στοιχεία. Στην προσπάθειά του να βγάλει άκρη, θα ενοχλεί όλο και περισσότερο το «Συνδικάτο» και για προληπτικούς λόγους θα διώξει τη γυναίκα του για να πάει να μείνει με τους γονείς της. Με ντοκυμαντερίστικη ακρίβεια, αρκούντως σκοτεινή -εκεί που πρέπει- φωτογραφία, ο Joseph Lewis βάζει τον πρωταγωνιστή του να παθιάζεται με τη δουλειά του και ψάχνει να βρει πάση θυσία τα στοιχεία που θα οδηγήσουν στην εξάρθρωση των κακοποιών. Υποτίθεται ότι εξελίσσεται στο Σικάγο, αλλά είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένη στο Λος Άντζελες. Ενδιαφέρων φιλμ-νουάρ, ένα χρόνο πριν μας δώσει ο Lewis το δικό του αριστούργημα.

High Wall (Εσκότωσα τη γυναίκα μου)

Η μόδα της ψυχανάλυσης μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο «χτύπησε» τις ΗΠΑ και αυτό φαίνεται και από τον κινηματογράφο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ταινία του '47 με τίτλο High Wall, που θα έπρεπε καλύτερα να τιτλοφορηθεί ως homicidal. Αφού αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που δίνουν στον πρωταγωνιστή Robert Taylor επειδή τον συνέλαβαν για το φόνο της γυναίκας του, μέσα στο σπίτι του εργοδότη της Herbert Marshall, χωρίς να θυμάται πώς και τι έκανε. Θα κλειστεί σε ίδρυμα για παρακολούθηση και με τη βοήθεια μιας όμορφης, νεαρής, αλλά και καπάτσας γιατρού θα προσπαθήσει να βρει την αλήθεια και, κυρίως, να αποδείξει την αθωώτητά του για να μπορέσει να αντικρύσει ξανά το μικρό του παιδί. Οι περιπέτειες που θα ακολουθήσουν είναι λίγο-πολύ προβλεπόμενες, η χρήση της ύπνωσης θα αποτελέσει το εργαλείο του σκηνοθέτη για να παίξει με τα φλάσμπακ, προσθέτουμε λίγα στοιχεία και από ταινίες φυλακών αλλά στο σύνολό της ακολουθεί τις επιταγές των λοιπών νουάρ ταινιών με τον παγιδευμένο ήρωα. Μοιάζει λίγο με το Spellbound του Χίτσκοκ, και χωρίς να πρόκειται για κάποιο σπουδαίο έργο, τουλάχιστον δεν είναι κακό και παρακολουθείται άνετα.

The Town

Ταινίες με ληστείες έχουμε δει ουκ ολίγες. Ταινίες με τον κακοποιό πρωταγωνιστή που ερωτεύεται τη λάθος κοπέλα επίσης έχουμε δει πολλές. Όπως επίσης, ταινίες όπου ο πρωταγωνιστής θέλει να ξεφύγει από το εγκληματικό του παρελθόν και να φτιάξει μια νέα αρχή, αλλά το σύστημα στο οποίο είναι μπλεγμένος δεν τον αφήνει, έχουμε δει τόσες και τόσες. Συνήθως, όλα αυτά σε ένα έργο μαζί. Το αυτό συμβαίνει και στο νέο σκηνοθετικό έργο του Ben Afleck με τίτλο The Town, στο οποίο έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δίπλα του ο Jeremy Renner, από την πρόσφατη επιτυχία The Hurt Locker και σε μικρό ρόλο ο ανεπανάληπτος καρατερίστας Pete Postlethwaite, στην προτελευταία κινηματογραφική του εμφάνιση, λίγο πριν αφήσει τον κόσμο από την επάρατη νόσο. Συνολικά, μια καλοφτιαγμένη αστυνομική περιπέτεια, με καλό ρυθμό και αρκετό ρεαλισμό αλλά και κάποιες ενστάσεις που αφορούν κυρίως στην παραμέληση του ιρλανδικού στοιχείου της Βοστόνης και στην επιφανειακή κάλυψη κάποιων κοινωνικών θεμάτων.

Scared Stiff (Ο φόβος φιλάει τα έρμα)

Αυτή η όγδοη ταινία του κωμικού ζευγαριού Martin και Lewis προσπάθησε να έχει περισσότερη πλοκή, αλλά εν τέλει κατάντησε λίγο περισσότερη φλύαρη από ό,τι θα θέλαμε. Αναγκαστικά προστέθηκαν πολλά κωμικά γκανγκς αλλά και πολλά τραγούδια για να γεμίσει ο χρόνος. Σ'αυτή την ταινία με τίτλο Scared Stiff ήθελαν να βγάλουν γέλιο βάζοντας τους ήρωές μας να μπλέξουν με γκάνγκστερς αλλά και... φαντάσματα! Τρέχουν να ξεφύγουν από τα μπλεξίματα που τους δημιούργησαν οι πρώτοι, προσπαθούν να βοηθήσουν μια ελκυστική, αινιγματική κυρία με μπάσα φωνή, μπαίνουν όλοι μαζί σε ένα πλοίο για τα νησιά της Καραϊβικής και καταλήγουν σε έναν ερειπωμένο πύργο ενός απομονωμένου νησιού. Η συμμετοχή της Lizabeth Scott, γνωστή κυρίως από νουάρ έργα, ήταν μια έξυπνη πινελιά, σε ένα κατά τ'άλλα προβλεπόμενο έργο, που θα ενδιαφέρει κυρίως τους φαν παλιών κωμικών ταινιών αλλά και τους φαν του Τζέρι Λιούις.

Terror on a Train

Μικρή σε διάρκεια ταινία, βρετανικής παραγωγής με αμερικανό πρωταγωνιστή. Το θέμα του έργου Terror on a Train μοιάζει λίγο (είπαμε, λίγο) με αυτό του νέου έργου Unstoppable. Όχι στο ότι υπάρχει τρένο ανεξέλεγκτο, αλλά στο ότι το φορτίο και των δύο τρένων μπορούν να ισοπεδώσουν ολόκληρη πόλη. Στην περίπτωσή μας, το φορτίο είναι βόμβες βυθού που προορίζονται για το Πολεμικό Ναυτικό, αλλά ένα τυπάκι τοποθετεί εκρηκτικό μηχανισμό για λόγους που δεν μαθαίνουμε ποτέ, ακόμα κι όταν τον συλλαμβάνουν. Επιστρατεύεται ο Glenn Ford, που υποδύεται έναν απόστρατο πυροτεχνουργό, και αναλαμβάνει να βρει τον μηχανισμό χωρίς να ξέρει μέσα σε ποια βόμβα βρίσκεται ούτε πόσο χρόνο έχει μέχρι να σκάσει.

Παλιομοδίτικο θριλεράκι, κάτι σαν τη βρετανική απάντηση σε αντίστοιχα αμερικάνικα έργα. Υπερβολική χρήση αγχωτικής μουσικής, ένας παράταιρος γυναικείος ρόλος που ενσωματώθηκε για να μεγαλώσει λίγο η διάρκεια της ταινίας, διαφορετικά θα μιλούσαμε για έργο μεσαίας διάρκειας, αν όχι μικρού μήκους! Το ενδιαφέρων μας εστιάστηκε σε τεχνικά και λειτουργικά ζητήματα, όπως τα τρένα του '50 και η ανταπόκριση της αστυνομίας σε ένα τόσο επικίνδυνο ζήτημα. Η λέξη πάντως «τρομοκρατία», όπως την ξέρουμε σήμερα, ήταν άγνωστη εκείνη την εποχή. Και για την ιστορία να πούμε ότι στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε ως "Time Bomb" ενώ στη χώρα ως «2ο γραφείο εν συναγερμό»!

Birdman of Alcatraz (Ο βαρυποινίτης του Αλκατράζ)

Η αληθινή ιστορία του ισόβια φυλακισμένου Robert Stroud, που έζησε 54 χρόνια στη στενή και τα περισσότερα απ'αυτά στην απομόνωση (!). Μέσα στο κελί του, όμως, ένα σπουργίτι του έδωσε το νόημα της ζωής του· να ασχολείται με τα πουλιά, να τα τρέφει και να τα μεγαλώνει. Θα φθάσει μάλιστα σε σημείο να ανακαλύψει φάρμακα για τα πουλιά, να γράψει συγγράματα και να γίνει διάσημος ορνιθολόγος. Αλλά, μέχρι το τέλος της ζωής του θα παραμείνει πίσω από τα σίδερα. Η ταινία Birdman of Alcatraz ίσως είναι η καλύτερη του σκηνοθέτη John Frankenheimer, έχοντας επίσης έναν απίστευτο (για άλλη μια φορά) Burt Lancaster στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια ταινία για την ελευθερία και τη φυλακή, για το να ασχολείσαι με αυτό που πραγματικά αγαπάς, για τη ματαιότητα της ανθρώπινης ζωής αλλά και για τον ανθρώπινο εγωισμό, όπως φαίνεται από τον στενοκέφαλο διευθυντή φυλακής Karl Malden αλλά και την υπερπροστατευτική μητέρα του Thelma Ritter. Υπήρξε υποψήφια για τρία όσκαρ ερμηνειών (του Lancaster, της μητέρας και του συγκρατούμενου Telly Savalas) και ενός για την πολύ καλή ασπρόμαυρη φωτογραφία. Αν και θα έπρεπε το έργο να ονομάζεται birdman of Leavenworth, αφού στη φυλακή του Λέβενγουορθ ήταν τα περισσότερα χρόνια έγκλειστος και εκεί ασχολήθηκε με τα πουλιά. Όταν μεταφέρθηκε στο Αλκατράζ, του απαγορεύτηκε να έχει οτιδήποτε μέσα στο κελί του και έκατσε και ασχολήθηκε με τη συγγραφή. Την βάζει πού και πού η κρατική τηλεόραση, οπότε πιστεύω ότι θα την έχετε δει ή θα την πετύχετε όταν ξαναπροβληθεί.

My Name Is Julia Ross (Ο πύργος του μαρτυρίου)

Η νεαρή και άνεργη Julia Ross βρίσκει επιτέλους δουλειά γραμματέως σε μια πλούσια οικογένεια. Αυτό που δεν περιμένει όμως είναι να ξυπνήσει από έναν λήθαργο και να ανακαλύπτει ότι είναι παγιδευμένη στην απομακρυσμένη εξοχική βίλα τους και όλοι να της συμπεριφέρονται ότι είναι η τρελή σύζυγος του πλούσιου γιου. Υπομένει για λίγο αυτή την τρέλα, αλλά βλέπει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει, ούτε να βγάλει άκρη σ'αυτή την υπόθεση. Φοβάται ότι σταδιακά θα οδηγηθεί στην τρέλα, καθώς φωνάζει My Name Is Julia Ross αλλά δεν βρίσκει απόκριση. Ο Joseph Lewis σκηνοθετεί υποδειγματικά αυτό το φευγάτο και αρκετά πρωτότυπο για την εποχή σενάριο, παρουσιάζοντας τελικά ένα πολύ ωραίο εργάκι 65 λεπτών, παρόλο που μπορείτε εύκολα να υποψιαστείτε το μυστικό της πανούργας οικογένειας. Ο κύριος Lewis αποδεικνύεται μαέστρος στο είδος και παραδίδει μαθήματα σκηνοθετικής οικονομίας. Από τα b-movies της εποχής, που δεν περιμένεις να έχουν τέτοιο αποτέλεσμα. Η αναπάντεχη επιτυχία έδωσε την άνεση στον Lewis να ασχοληθεί με περισσότερα νουάρ έργα.

The World of Henry Orient (Δύο 18χρονες κι εγώ)

Ο avant-garde μουσικός Henry Orient που το παίζει και πολύ γόης, θα βρει το μπελά του από δύο μικρά κοριτσάκια, που θα τα βρίσκει συνέχεια μπροστά του και δεν θα μπορεί να «ρίξει» την παντρεμένη Paula Prentiss (θυμηθείτε την από το κάμπινγκ και το ψάρεμα). Τα κορίτσια όμως τον παρακολουθούν εσκεμμένα, καθώς η μία τον ερωτεύτηκε και μαζί προσπαθούν να μάθουν τα πάντα γι'αυτόν! Το The World of Henry Orient λοιπόν έχει ως πρωταγωνιστές τα δύο κοριτσάκια και ο Σέλερς έχει απλά δευτεραγωνιστικό ρόλο. Είναι μια ταινία που έχει κυρίαρχο θέμα τη φιλία την περίοδο της εφηβίας μέσα από περίεργες οικογενειακές σχέσεις. Η Angela Lansbury υποδύεται την αριστοκράτισσα μητέρα της μίας και η σκηνοθεσία του George Roy Hill είναι αρκετά εμπνευσμένη, δίνοντας τις απαραίτητες κωμικές πινελιές εκεί που πρέπει. Χαριτωμένη ταινία, ό,τι πρέπει για όσες νιώθουν ακόμα... κοριτσάκια! Τα αγοράκια μπορούν να πάνε να παίξουν μπάλα!

Fire Down Below (Στην κόλαση των τροπικών)

Μέτρια, κουραστική θα έλεγα ταινία, λες και απλά σκέφτηκαν να βάλουν τρεις μεγάλους σταρ και κανά-δυο γνωστούς καρατερίστες για να φτιάξουν ταινία. Στο πρώτο μέρος της, το κλισαρισμένο θέμα της μοιραίας γυναίκας. Μια άγνωστη αλλά πανέμορφη γυναίκα (Rita Hayworth), ζητάει να ταξιδέψει μυστικά από ένα νησί της Καραϊβικής σε ένα άλλο, και άθελά της(;) οι δύο φίλοι (Jack Lemmon και Robert Mitchum) θα πλακωθούν για τα μάτια της και θα χαλάσουν την πολύχρονη σχέση τους. Στο δεύτερο μισό, ο Lemmon παγιδεύεται στα αμπάρια της πρύμνης ενός πλοίου ύστερα από ένα ατύχημα ενώ στην πλώρη έχει πιάσει φωτιά και σιγά-σιγά αυτή επεκτείνεται... Ο γιατρός πιστεύει ότι η λύση θα είναι να του κόψουν το πόδι, αλλά αυτός θέλει να αφεθεί στη μοίρα του. Έτσι μας προέκυψε ο τίτλος Fire Down Below. Κατά τ'άλλα, ουσιαστικός πρωταγωνιστής είναι ο Λέμμον, έχει όμορφες εικόνες από τις τροπικές θάλασσες και παραλίες, έχει όμως και μερικά βαρετά χορευτικά σημεία, πολύ απλά για να γεμίσει τον κινηματογραφικό χρόνο. Καλύτερα να την αποφύγετε.

Capricorn One

Η μανία των αμερικανών (και όχι μόνο) με τις θεωρίες συνωμοσίας είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλη. Έτσι ο Peter Hyams βρήκε ευκαιρία να «παίξει» με την θεωρία ότι η προσελήνωση δεν έγινε ποτέ και όλα έγιναν σε ένα στούντιο του Χόλιγουντ, αλλάζοντας απλά τον... στόχο. Ο οποίος είναι ο πλανήτης Άρης. Η πρώτη επανδρωμένη πτήση έχει το όνομα Capricorn One και το τριμελές πλήρωμα φυγαδέται λίγα λεπτά πριν την εκτόξευση. Αυτό που ακολουθεί είναι σενάριο (όχι τόσο) επιστημονικής φαντασίας. Υπό την απειλή ότι θα σκοτώσουν τις οικογένειες τους, συμμετέχουν στο μεγαλύτερο ψέμα, κινηματογραφόντας τις σκηνές από την προσεδάφιση στον Άρη και άλλα σκηνικά από τη δήθεν αποστολή σε μια εγκαταλειμένη στρατιωτική βάση. Όλα θα πάνε στραβά στο τέλος και για να επιβιώσουν τρέχουν στην έρημο να ξεφύγουν. Παράλληλα, ένας δημοσιογράφος (Elliott Gould) συνθέτει κάποια περίεργα στοιχεία και με τις επίσης περίεργες ερωτήσεις που κάνει, θα θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο. Αυτό το μεγάλο εύρος της διαπλοκής θα μας θυμήσει λίγο την Υπόθεση Πάραλλαξ, αλλά το σχετικά ευτυχές τέλος δεν θα μας αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Κατά τα άλλα, παρακολουθείται ευχάριστα. Συμμετέχουν επίσης οι χαρακτηριστικές φιγούρες του Hal Halbrook και του διάσημου αθλητή O.J. Simpson, πολλά χρόνια πριν την πασίγνωστη δίκη του για φόνο. Γκεστ εμφανίσεις από αρκετούς ηθοποιούς, όπως ο Τέλι Σαβάλας και η Κάρεν Μπλακ. Ο ελληνικός τίτλος της ταινίας ήταν αρχικά «Ακρωτήριο Κένεντι, πτήση Αιγόκερως 1» αλλά στο βίντεο κυκλοφόρησε ως «Νάσα - Επιχείρηση Άρης».