The Crimson Permanent Assurance

Την εποχή που έφτιαχναν οι Monty Python το Νόημα της ζωής, και δύο χρόνια πριν ασχοληθεί με το Brazil, ο Terry Gilliam έφτιαξε αυτό το μικρού μήκους εργάκι. Δεκαέξι παρανοϊκά, σουρρεαλιστικά λεπτά, στα οποία βλέπουμε τους ηλικιωμένους εργάτες μιας πολυεθνικής στο Λονδίνο να... επαναστατούν, να παίρνουν την εταιρεία (κυριολεκτικά) στα χέρια τους και να την πηγαίνουν στις ΗΠΑ, προσπαθώντας να χτυπήσουν τον καπιταλισμό και το σύστημα! Τρελός χαβαλές, που στις ΔΝΤ-εποχές που ζούμε (και στις δύσκολες που θα έρθουν) μπορεί να δώσει ιδέες!

Micmacs à tire-larigot (Μικροαπατεώνες στα δύσκολα)

Όλο το γνωστό κινηματογραφικό σύμπαν του Jean-Pierre Jeunet (ξέρετε, Delicatessen, Amelie κ.λ.π.) επιστρέφει σε πλήρη απαρτία. Οι μικρολεπτομέρειες που σε άλλες ταινίες σού κέντριζαν το ενδιαφέρον, στην φετινή του δημιουργία Micmacs: μικροαπατεώνες στα δύσκολα βρίσκονται μεγεθυμένες, έχοντας τον πρώτο ρόλο. Μια ταινία που σε άλλους μπορεί να μην πει πολλά, άλλοι μπορεί να ενθουσιαστούν, σίγουρα όμως θα τη θυμάσαι επειδή διασκέδασες πολύ βλέποντάς την. Και τι συμβαίνει στο έργο; Μια τρελαμένη παρέα από... περίεργα ατομάκια προσπαθεί να καταστρέψει δύο μεγαλέμπορους όπλων. Κι όλα αυτά ξεκινάνε χάρη στον πρωταγωνιστή που έφαγε μια σφαίρα στο κεφάλι φτιαγμένη από την εταιρεία του πρώτου και ο πατέρας του πέθανε από νάρκη που έφτιαξε η εταιρεία του δεύτερου.

Σημ.: ο γαλλικός τίτλος μεταφράζεται ως «ασταμάτητη τρέλα», αν και ο ίδιος ο Jeunet είπε ότι σημαίνει «μανούβρες με πάρα πολύ δράση». Κανένας γαλλομαθής εκεί έξω;

Il Divo

Πολιτική ταινία με αυτοβιογραφικά στοιχεία ή βιογραφική ταινία ενός πολιτικού; Όπως και να'χει, η δημιουργία του Paolo Sorrentino είναι μια από τις καλύτερες ιταλικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Το Il Divo αποτελεί περισσότερο μια προσπάθεια σκιαγράφισης του αινιγματικού ισχυρού άντρα της Ιταλίας Τζιούλιο Αντρεότι, που (όπως βλέπουμε στο έργο) είχε τις ιδιοτροπίες του. Απίστευτη ερμηνεία από τον Toni Servillo και βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών το 2008, μεταξύ άλλων. Η δικιά μου απορία πάντως είναι από πότε η δικιά μας, εγχώρια κινηματογραφία έχει να δώσει μια πολιτική ταινία άξια αναφοράς; Μόνο τα σέιφ σεξ και τα καυτά DVD μάς νοιάζουν σ'αυτή τη χώρα;

Death of a Salesman (Ο θάνατος του εμποράκου)

Το αμερικανικό όνειρο και πώς μπορεί να σε συντρίψει, τα όνειρα και οι αυταπάτες, η αποδόμηση της οικογένειας μέσα από την ενδελεχή ματιά του Arthur Miller και του πασίγνωστου έργου του Ο θάνατος του εμποράκου. O Dustin Hoffman (στο ρόλο της ζωής του;) είχε παίξει το ρόλο του πλασιέ Γουίλι Λόμαν στο Broadway και την επόμενη χρονιά κινηματογραφήθηκε για την τηλεόραση από τον σκηνοθέτη Volker Schlöndorff (γνωστό κυρίως από την ταινία Το ταμπούρλο που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα το '79). Η παραγωγή ήταν στημένη εντελώς θεατρικά, με λιτά, ζωγραφιστά σκηνικά, σαν να βλέπεις στην ΕΡΤ-1 το... θέατρο της Δευτέρας. Η ουσία φυσικά βρισκόταν στο ίδιο το κείμενο του Miller και στις απίσευτες ερμηνείες όλων των ηθοποιών και εκεί επικεντρώνεται ο σκηνοθέτης, με το σενάριο να ακολουθεί πιστά το κείμενο του Miller. Ο 48χρονος τότε Hoffman που υποδύθηκε τον 63χρονο χαρακτήρα του Λόμαν κέρδισε τη χρυσή σφαίρα και το βραβείο Έμμυ για τηλεοπτική παραγωγή. Η επιτυχία αυτής της ταινίας έκανε τους παραγωγούς να την κυκλοφορήσουν αργότερα και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το υπόλοιπο καστ απαρτίζουν η «μητέρα» Kate Reid και οι «γιοι» John Malkovich και Stephen Lang.

Punishment Park

Βρισκόμαστε στο 1971, καταμεσής του πολέμου στο Βιετνάμ, οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις φοιτητών και νεολαίας βρίσκονται στο απώγειο τους στις ΗΠΑ, και ένας βρετανός σκηνοθέτης παρουσιάζει την κριτική του ματιά στα γεγονότα μέσα από μία εναλλακτική ιστορική προσέγγιση. Η ταινία παρουσιάζει τα κέντρα αναμόρφωσης που ίδρυσε ο Νίξον για τους «αντιφρονούντες». Οι φυλακισμένοι μεταφέρονται στην έρημο της Καλιφόρνια, περνάνε από μια τυπική δίκη και στέλνονται στο Punishment Park. Το πάρκο της τιμωρίας τους είναι να διασχίσουν την έρημο σε τρεις ημέρες με τους οπλισμένους αστυνομικούς στο κατώπι τους! Σ'αυτό το ψευδοντοκιμαντέρ, ο Peter Watkins παρουσιάζει μια ομάδα νεαρών φυλακισμένων να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα στην έρημο και παράλληλα τη δίκη μιας άλλης ομάδας νεαρών, παρακολουθώντας τις πολιτικές (ριζοσπαστικές, ειρηνιστικές, αναρχικές κ.λ.π.) πεποιθήσεις τους να συγκρούονται με τη συντηρητική εξουσία. Πρόκειται για ένα αριστούργημα του σινεμά βεριτέ, του οποίου η ένταση και το πάθος θα πυροδοτήσει τις οθόνες αλλά και το μυαλό σας. Παραλληρίστε το και με τη δικιά μας τότε εποχή, και σκεφθείτε αν και πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος από τότε. Η ταινία γυρίστηκε σε δυόμιση εβδομάδες με ένα πενιχρό μπάτζετ των 66.000 δολαρίων και, όταν πρωτοπαίχθηκε στις Κάννες, κατακρεουργήθηκε από τα αμερικάνικα μέσα και δεν βρήκε διανομή στις ΗΠΑ. Διαβάστε περισσότερα για την ταινία στο σάιτ του σκηνοθέτη και στην αναφορά του φίλου Mike.

Nightmare Alley (Ο αγύρτης)

Ο κόσμος του φιλμ-νουάρ μέσα στα άδυτα των περιπλανώμενων καρναβαλιών. Ο πρωταγωνιστής μας ξεκινάει ως βοηθός σε μια μέντιουμ, μαθαίνει τα μυστικά της και τον «κώδικα» και, έχοντας έμφυτο ταλέντο στην εξαπάτηση, αποφασίζει να κατακτήσει τα μεγάλα σαλόνια. Θα συναντήσει μια ψυχολόγο και μαζί με τα μυστικά των πελατών της θα προσπαθήσουν να εξαπατήσουν μεγάλο κόσμο. Απ'τα αλώνια στα σαλόνια και πίσω πάλι, όμως. Σαν τον Ίκαρο, τόλμησε να πετάξει πιο ψηλά από ό,τι έπρεπε, έκαψε τα φτερά του και έπεσε πολύ άτσαλα. Η ζωή κύκλους κάνει και τελικά βρέθηκε πιο κάτω και απ'τον πάτο.

Ο μεγάλος τότε σταρ της Fox, ο Tyrone Power, αγόρασε ο ίδιος τα δικαιώματα του βιβλίου που έγραψε ο William Lindsay Gresham, θέλοντας να ξεφύγει από τους τυποποιημένους ρόλους που έπαιζε σε περιπέτειες και λοιπά εμπορικά φιλμ και θέλοντας να «τσαλακώσει» λίγο το προφίλ του. Η ταινία τελικά Nightmare Alley τον δικαιώνει και μπορούμε να πούμε ότι αξίζει να την ανακαλύψετε. Πολύ καλή σκηνοθεσία, με καλή ανάπτυξη της πλοκής και καλές ερμηνείες από το συνολικό καστ που πέραν του Power δεν περιείχε γνωστά ονόματα. Χωρίς να το περιμένω, εξεπλάγην και γω ευχάριστα από αυτή την... mentalist ταινία του '47.

Arrowsmith

Ο John Ford αποτέλεσε έναν από τους λίγους σκηνοθέτες που ξεκίνησαν την καριέρα τους στην εποχή του βωβού και δεν τους επηρέασε η έλευση του ήχου· επιπροσθέτως δημιουργήσανε και μερικές από τις καλύτερες ταινίες τους. Ένα καλό παράδειγμα επί τούτου αποτελεί η ταινία παραγωγής 1931 με τον τίτλο Arrowsmith που ήταν βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του νομπελίστα Sinclair Lewis. Η ιστορία του γιατρού με το όνομα Arrowsmith που βάζει πάνω από όλα το καθήκον του, δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο το κοινό της εποχής. Ο Ronald Colman, σε ρόλο που του ταίριαζε γάντι, θα αποφασίσει να παντρευτεί την καλή του Helen Hayes και να παρατήσει το όνειρό του για έρευνα έτσι ώστε να ζήσουν μαζί μόνο από το επάγγελμα του γιατρού στη μικρή κοινότητα με τους γονείς της. Δύσκολα τα βγάζανε πέρα (άλλες εποχές τότε) αλλά από τύχη καταφέρνει να βοηθήσει και τις αγελάδες των κτηνοτρόφων και να λύσει ένα πρόβλημα αρρώστιας. Αμέσως γίνεται διάσημος και του ανοίγουν οι πόρτες σε μεγάλα ερευνητικά κέντρα. Από κει και έπειτα θα βάλει στόχο να ανακαλύψει κάτι μεγάλο για να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Θα καταλάβει όμως ότι η δουλειά του είναι να βοηθάει τους συνανθρώπους του και κάποια στιγμή θα πάει με τη γυναίκα του σε ένα νησί της Καραϊβικής για να βοηθήσει σε μια υπόθεση πανούκλας. Η ταινία ήταν μεγάλη επιτυχία στην εποχή της κερδίζοντας τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ (και καλύτερης ταινίας). Σήμερα παρακολουθείται με ενδιαφέρον, παρά τη στατική σκηνοθεσία, κυρίως λόγω της ιστορίας και λόγω του Colman.

Falstaff (Chimes of midnight)

Η τελευταία ολοκληρωμένη κινηματογραφική ταινία του Orson Welles αποτέλεσε ένα παλιότερό του σχέδιο, που είχε προσπαθήσει να ανεβάσει στο σανίδι πριν τον πόλεμο. Πρόκειται για τον χαρακτήρα Φάλσταφ που δημιούργησε ο Σαίξπηρ και εμφανίζεται σε διάφορα κείμενα του βάρδου· έναν αρχιψευταρά, γλεντζέ χοντρό που παραμυθιάζει τους πάντες, αλλά διασκεδάζει με τους πάντες και χαίρεται τη ζωή. Ο μεσιέ Γουέλς λοιπόν πήρε αποσπάσματα από τα διάφορα έργα και έφτιαξε ένα καινούριο, το Καμπάνες του μεσονυχτίου. Ίσως η πιο μελετηρή ανάλυση του έργου του βάρδου. Γυρίστηκε στην Ισπανία με ισπανική χρηματοδότηση, συμμετείχαν διάφοροι διάσημοι ηθοποιοί όπως η Jeanne Moreau, ο John Gielgud και ο Ralph Richardson που έδωσε τη φωνή του για την αφήγηση. Και με τι ασχολείται το έργο; Εν ολίγοις, βλέπουμε τον πρίγκιπα της Ουαλίας να κάνει παρέα με τον Φάλσταφ, κόντρα στο πρωτόκολλο και τη γνώμη του βασιλιά που θεωρεί αδιανόητες τέτοιες συναναστροφές. Όταν πάρει το θρόνο όμως, θα γίνει κι αυτός ένας βασιλιάς όπως οι προηγούμενοι και θα τον ξεχάσει. Απίστευτη σκηνοθεσία για άλλη μια φορά από τον Γουέλς, αλλά όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με σαιξπηρικά έργα, μπορεί να το βρουν λίγο δυσνόητο.

Baby Face (Σκιές που περνούν)

Η οικονομική κρίση του μεσοπολέμου που έφερε την κρίση των ηθών, η σεξουαλική απελευθέρωση, η γυναίκα χωρίς ηθικούς φραγμούς που φτιάχνει την καριέρα της χρησιμοποιώντας τη σεξουαλικότητά της, η παρέα με μία μαύρη κοπέλα και τα αποφθέγματα του Νίτσε προσδίδουν στην ταινία την ιστορική της αξία και το ενδιαφέρον σε μας να τη δούμε. Η Baby Face δεν έχει κάποιο πρωτότυπο σενάριο (η γυναίκα που σαγηνεύει και καταστρέφει τους άντρες) είναι όμως ένα αρκετά τολμηρό έργο και αρκετά σεξουαλικά απελευθερωμένο, ίσως ακόμα και για σήμερα. Το τέλος του έργου μπορεί να είναι λίγο συντηρητικό και εκτός σχέσης με την ψυχολογία της πρωταγωνίστριας, αλλά είχε πέσει ήδη πολύ μαχαίρι στο έργο από την επιτροπή λογοκρισίας. Η Barbara Stanwyck είναι εντυπωσιακή, ένα one-woman-show. Σε έναν πολύ μικρό ρόλο (σχεδόν δύο-τριών λεπτών) εμφανίζεται και ο νεαρός John Wayne. Ό,τι να 'ναι.

The Missouri Breaks (Οι φυγάδες του Μιζούρι)

Αντισυμβατικό γουέστερν από τη δεκαετία του '70 σε σκηνοθεσία Arthur Penn με τους Jack Nicholson και Marlon Brando στους πρώτους ρόλους. Οι φυγάδες του Μιζούρι είναι η συμμορία του Nicholson που μαζί με τον Harry Dean Stanton κλέβουν άλογα. Όταν ο ντόπιος άρχοντας πιάσει έναν από αυτούς και τον κρεμάσει χωρίς δίκη, θα αποφασίσουν να αλλάξουν τρόπο δράσης. Θα αγοράσουν ένα κτήμα εκεί κοντά για να μην δίνουν στόχο και θα προσπαθήσουν να φέρουν άλογα από τον Καναδά. Ο Nicholson θα κάτσει να προσέχει το κτήμα αλλά θα συνάψει και σχέση με την κόρη του πλούσιου που θέλει να εκδικηθεί. Ο τελευταίος θα προσλάβει έναν διάσημο κυνηγό κεφαλών για να εξαρθρώσει τη συμμορία, τον οποίο θα υποδύεται με γοητευτικά σαλεμένο τρόπο ο Brando. Ταινία με πολλή παρασκήνιο, κυρίως λόγω των ιδιοτροπιών του Brando που έφερνε τον σκηνοθέτη στα όριά του και εκνεύριζε τον Nicholson. Παρά ταύτα, πρόκειται για μια συνάντηση ερμηνευτικών γιγάντων που αξίζει με το παραπάνω να αφιερώσετε μια προβολή.

Deux Hommes dans Manhattan

Η ταινία Δύο άντρες στο Μανχάταν είναι μια παραγωγή του Jean-Pierre Melville που κυκλοφόρησε το 1959 και πρέπει να τη δείτε μόνο αν είστε εξοικειωμένοι με τα ασπρόμαυρα φιλμ-νουάρ. Ή αν θέλετε να δείτε τον διάσημο σκηνοθέτη στον μοναδικό πρωταγωνιστικό ρόλο να υποδύεται έναν δημοσιογράφο που αναζητεί έναν γάλλο διπλωμάτη των Ηνωμένων Εθνών με τη βοήθεια ενός φωτογράφου που ξέρει πού να ψάξει. Ή αν θέλετε να δείτε πώς σκηνοθετεί ένας γάλλος το νυχτερινό Μανχάταν και πώς βλέπει εκ των έσω τα μπαρ, τα στριπτιτζάδικα, τη δισκογραφική Κάπιτολ. Επειδή, κατά τα άλλα, είναι ένα πολύ πρόχειρο έργο το οποίο έγινε στα πεταχτά και καλό είναι το θεωρήσετε ως ένα φόρο τιμής προς τη Νέα Υόρκη και τίποτα περισσότερο.

Dr. Jekyll and Mr. Hyde

Για πολλούς, θεωρείται η καλύτερη μεταφορά του έργου που δημιούργησε ο Robert Louis Stevenson. Ο Dr. Jekyll and Mr. Hyde είναι ο πολύ καλός ηθοποιός Fredric March που επιλέχτηκε για αυτό το λόγο, να ερμηνεύσει δηλαδή και τα δύο πρόσωπα με πειστικότητα. Τα πρωτόγνωρα και καλοφτιαγμένα εφέ για την εποχή, η εμπευσμένη σε σημεία σκηνοθεσία του Rouben Mamoulian και κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες μας κάνουν να συμφωνήσουμε στο ότι είναι μια από τις καλύτερες μεταφορές. Ποιες είναι αυτές; Κατ' αρχάς, η απαγγελία των στίχων του John Keats από το "Ode to a nightingale" λίγο πριν καταλάβει ο ήρωάς μας ότι το Κακό έχει πλέον κυριαρχήσει πάνω του: Thou wast not born for death, immortal bird! No hungry generations tread thee down... Δεύτερον, η σκληρότητα του ήρωα και τρίτον οι σκηνές τις Miriam Hopkins όπου το γυμνό δέρμα δίνει και παίρνει, σκηνές που λογοκρίθηκαν τότε αλλά γυρίστηκαν αφού βρισκόμασταν στην εποχή πριν τον Κώδικα Χέιζ. Και σημειώστε ότι είναι η μοναδική ταινία από όλες τις μεταφορές όπου το όνομα του δόκτωρα προφέρεται σωστά, δηλαδή «Τζίκαλ»! Τέλος, να πούμε ότι οι χαρακτήρες της αρραβωνιαστικιάς και του πατέρα της δεν υπάρχουν στο βιβλίο αλλά τους δημιούργησε ο T.R. Sullivan στη δικιά του θεατρική μεταφορά που είχε ανέβει στο σανίδι το 1887. Έκτοτε χρησιμοποιήθηκαν σε πολλές από τις μεταφορές. Πρώτο όσκαρ ερμηνείας για τον March, ο οποίος από τότε και έπειτα άρχισε να θεωρείται υπολογίσιμος ηθοποιός στα στούντιο του Χόλιγουντ.

An Affair to Remember (Μεγάλε μου έρωτα)

Ρομαντική ταινία με τον Cary Grant και την Deborah Kerr από τη χρονιά του 1957. Ο κύριος είναι διάσημος πλεϊμπόι που αποφασίζει να παντρευτεί μια πλουσία. Ξεκινάει με το πλοίο να πάει στην Αμερική και σ'αυτό το πολυήμερο ταξίδι γνωρίζει την κυρία Kerr, που ζει ακόμα ανύπαντρη με έναν πετρελαιά στις ΗΠΑ. Περιττό να πούμε ότι θα την γοητέψει, αλλά κυρίως για το ότι δεν είναι αυτό που φαίνεται στα μίντια. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί το ειδύλλιο και θα αποφασίσουν να ξαναβρεθούν έξι μήνες μετά στην κορυφή του Empire State Buliding και να παντρευτούν. Για να μην σας φανερώσω άλλες λεπτομέρειες, την ημέρα που πρόκειται να συναντηθούν θα υπάρξει ένα ατύχημα, οι δρόμοι τους θα χωρίσουν αλλά η τύχη (δηλαδή η σεναριακή πένα) θα τους φέρει με αναπάντεχο τρόπο ξανά μαζί.

Διασημότατη ταινία, η An Affair to Remember θεωρείται μια από τις κορυφαίες ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών. Η δικιά μου ένσταση βρίσκεται στην κάπως πιο μεγάλη διάρκεια από ό,τι πιστεύω ότι θα έπρεπε να έχει. Σκηνές μεγάλης διάρκειας, κάποια μουσικά ιντερλούδια και κάποιοι πλεονασμοί θα μπορούσαν να μειωθούν από τον σκηνοθέτη Leo McCarey. Όπως και να'χει, το αυθεντικά συγκινητικό τέλος σε αποζημιώνει και η ταινία χαράσσεται στη μνήμη σου. Όπως και της Megg Ryan δηλαδή που χάρη σ'αυτήν την ταινία έστειλε τον Tom Hanks στην κορυφή του Empire State στην ταινία Άγρυπνοι στο Σιατλ. Σημειώστε ότι αποτελεί ριμέικ του Love Affair (Ο πόνος της αγάπης) του ιδίου σκηνοθέτη από το '39.

Manhattan Melodrama

Την παρούσα αναφορά την οφείλουμε στον κύριο Michael Mann και την ταινία του Public Enemies. Πρόκειται για την ταινία Manhattan Melodrama που παρακολουθεί ο Dillinger-Τζόνι Ντεπ στο σινεμά, λίγο πριν τον σκοτώσουν. Ένα έργο για το οποίο δεν είχαμε καμία ιδέα μέχρι πριν από λίγο καιρό. Και τι είδαμε; Δύο παιδικούς φίλους να έχουν πάρει ο καθένας διαφορετικό δρόμο, ο ένας της παρανομίας και ο άλλος των σπουδών. Ο πρώτος είναι ο Clark Gable σε σκληρό ρόλο μαφιόζου και στυγνού δολοφόνου (όταν χρειάζεται) που δεν τον είχαμε ξαναδεί και μας άρεσε πολύ. Ο δεύτερος είναι ο William Powell που ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της πολιτικής, από δικηγόρος γίνεται εισαγγελέας και στο τέλος κυβερνήτης χάρη στο ήθος του και τη σκληρή δουλειά. Μεταξύ τους θα υπάρξει και μια γυναίκα, η Myrna Loy που θα αφήσει τον πρώτο για να πάει στον δεύτερο χωρίς να υπάρξει πρόβλημα στη φιλία τους. Η όλη ιστορία θα αποκτήσει ενδιαφέρον όταν ο Gable θα «καθαρίσει» έναν τύπο που εκβιάζει τον Powell, λίγο πριν τις εκλογές. Ο δεύτερος θα εκλεγεί κυβερνήτης χάρη στην αμερόληπτη στάση του, καθώς θα είναι αυτός ο εισαγγελέας της έδρας που θα δικάσει το φίλο του και θα τον στείλει στην ηλεκτρική καρέκλα.

Ένα ενδιαφέρον δράμα με καμουφλάζ γκανγκστερικής ταινίας, θα χαρακτηρίζαμε το έργο, που τιτλοφορήθηκε στα ελληνικά ως «Η τιμή του γκάνγκστερ» και «Ιστορίες της νύχτας». Με παραγωγό τον David O. Selznick, η ταινία δεν θα ήταν μια απλή περιπέτεια. Ο μετέπειτα σκηνοθέτης Joseph L. Mankiewicz βοήθησε στη συγγραφή του σεναρίου και έδωσε στην ταινία ένα καλύτερο ψυχολογικό υπόβαθρο στους χαρακτήρες, κάτι που δεν βλέπεις σε πολλές άλλες ταινίες της εποχής. Η δύναμη της φιλίας έρχεται σε κόντρα με το καθήκον. Και μετά από αυτά, κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ιστορίας ο εμπευστής, Arthur Caesar. Να προσθέσουμε ότι έναν μικρό ρόλο είχε ο Mickey Rooney (το ρόλο του Gable σε μικρή ηλικία) και ότι αυτή, τέλος, αποτέλεσε την πρώτη κοινή εμφάνιση των Powell και Loy από τις συνολικά 14 που κάνανε μαζί!

Mary Poppins

Super-cali-fragilistic-expiali-docious!

Μια ταινία που δεν είχα κάτσει να δω ποτέ μου, είναι το μιούζικαλ που ακούει στο πασίγνωστο όνομα Mary Poppins. Αυτές τις γιορτές όμως βρήκα την ευκαιρία και έγινε κι αυτό! Σίγουρα οι παλιότεροι δεν χρειάζονται τα δικά μου σχόλια για το έργο. Οπότε θα ασχοληθούμε με κάποιες παράπλευρες ιστορίες, όπως το ότι αποτέλεσε την πρώτη ταινία μετά τη Χιονάτη και τους 7 νάνους του '37 στην οποία ο Walt Disney παραβρέθηκε στην επίσημη πρεμιέρα της. Ξέρατε επίσης ότι για τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν σκεφτεί αρχικά ότι θα ταίριαζε στην «αυστηρή» Bette Davis; Η Julie Andrews, απ' την άλλη, περίμενε να πάρει το ρόλο της Ελάιζα Ντουλίτλ στο Ωραία μου κυρία, αλλά όταν αυτός πήγε ως γνωστόν στην Audrey Hepburn, αποφάσισε να συμμετάσχει στο έργο του Ντίσνεϋ. Κάποια στιγμή, ο Robert Wise με το σεναριογράφο Ernest Lehmann επισκέφθηκαν το σετ που γυριζόταν η ταινία και, αφού είδαν την πρωταγωνίστρια εν δράση, αμέσως σκέφθηκαν να την προσλάβουν για τη Μελωδία της ευτυχίας. Ο σκηνοθέτης Robert Stevenson είχε αρχίσει από πριν αλλά και μετά από αυτήν την ταινία ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με έργα της Disney. Η χαρούμενη αυτή οικογενειακή ταινία που υμνεί τη ζωή και τη χαρά ήταν τελικά υποψήφια για δεκατρία όσκαρ. Κέρδισε τα εξής πέντε: πρώτου γυναικείου ρόλου φυσικά για την υπέροχη Julie Andrews (που έγινε αμέσως παγκόσμια σταρ), ειδικών εφέ, μοντάζ, μουσικής και τραγουδιού για το "Chim Chim Cher-ee".

The Greatest Story Ever Told

Τέτοιες μέρες, οι ιστορικές, θρησκευτικές και γενικά οι ταινίες-χλαμύδα έχουν την τιμητική τους. Το ωραίο σε μερικές απ'αυτές είναι να τις βλέπεις υπό διαφορετικό πρίσμα. Πώς αλλιώς μπορείς να δεις π.χ. την Ωραιότερη ιστορία του κόσμου του George Stevens που άρχισε να κινηματογραφεί το 1962, τελείωσε μέσα στο '63 και τελικά προβλήθηκε το '65; Η ταινία για τη ζωή του Χριστού οδεύει σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια από άλλες παραγωγές και σε σημεία θα έλεγα ψυχεδελικά! Το ενδιαφέρον εδώ για μένα όμως έγγειται στο απίστευτο καστ που, απ' ό,τι φαίνεται, ήταν ίσως και ο λόγος για να κάνουν την ταινία.

Ξεκινάμε με τον πρωταγωνιστικό ρόλο και σ'αυτήν την αμερικανική παραγωγή βρίσκουμε τον Σουηδό Max von Sydow στο ρόλο του Ιησού! Αντίθετα απ' ό,τι θα περίμενες, ο Charlton Heston συμβιβάζεται στο ρόλο του Ιωάννη του Βαπτιστή. Βλέπουμε επίσης τον Claude Rains ως Ηρώδη στην τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση, τον John Wayne ως ρωμαίο αξιωματικό να πετάει μία μόνο ατάκα (Truly, this man was the son of God), τον Sidney Poitier ως μαύρο (για πρώτη φορά;) Σίμωνα, τον γνωστό κυρίως από film-noir έργα Richard Conte ως Βαραββά, τον νεαρό τότε Robert Loggia ως Ιωσήφ και την ομορφούλα Dorothy McGuire στο ρόλο της Παναγίας, τον Robert Blake ως Σίμωνα το Ζηλωτή, τον Donald Pleasence στο ρόλο του Πειρασμού, τον Telly Savalas ως Πόντιο Πιλάτο που ξύρισε το κεφάλι του γουλί για το ρόλο και το κράτησε από κει και έπειτα για πάντα και σε διάφορους ρόλους τους Van Heflin, Martin Landau, Angela Lansbury, Shelley Winters και José Ferrer. Σημειώστε ότι βοήθησαν στη σκηνοθεσία και οι Jean Negulesco και David Lean για κάποιες εσωτερικές σκηνές.

Καλό Πάσχα!

The Driver (Ο ασύλληπτος οδηγός του Σαν Φρανσίσκο)

Είμαστε στην εποχή που ο Ryan O'Neal είναι μεγάλο όνομα (να 'ναι καλά και ο Κιούμπρικ), η γαλλίδα Isabelle Adjani εντυπωσιάζει με την ομορφιά της και ο Bruce Dern θεωρείται (ακόμα) υπολογίσιμος ηθοποιός. Τι κάνει τότε το Χόλιγουντ; Τους μαζεύει όλους σε μια ταινία δράσης. Όλα αυτά έγιναν στο 1978, κάτι που γινόταν από παλιά και δεν σταμάτησε ποτέ να συμβαίνει, δηλαδή, μέχρι και σήμερα. Ο Driver του τίτλου είναι ο O'Neal, λιγομίλητος επαγγελματίας οδηγός διαφυγής που κάνει δουλειές με όλον τον υπόκοσμο και παραμένει ασύλληπτος. Ο Bruce Dern ως αστυνομικός το έχει βάλει σκοπό να τον συλλάβει και βρίσκει τον τρόπο οργανώνοντας αυτός μία ληστεία τραπέζης για να τον παγιδεύσει. Η Adjani θα είναι αυτή που θα δείνει άλλοθι στον οδηγό με χρηματικό αντάλλαγμα. Κανένα όνομα από κανένα χαρακτήρα δεν ακούμε στο έργο· ο ένας είναι ο "the driver", η άλλη είναι "the player", ο άλλος "the detective" κ.ο.κ.. Ο Walter Hill θα ενορχηστρώσει μια πολύ καλή ταινία δράσης, στη δεύτερη κιόλας σκηνοθετική του δουλειά, στην οποία υπογράφει και το σενάριο. Η προσέγγιση των χαρακτήρων είναι πολύ καλή και οι σκηνές καταδίωξης φοβερές (για τα αμάξια της εποχής). Η ταινία λέγεται ότι προοριζόταν για τον Steve McQueen, οπότε κάλλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει πολύ με το Μπούλιτ.