El Aura (Η αύρα)

Ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας ταριχευτής στο επάγγελμα, ήσυχος και απλός, με απίστευτη φωτογραφική μνήμη και ένα παράξενο χόμπι, να σχεδιάζει στο μυαλό του τις πιο απίστευτες ληστείες εκτελεσμένες στην εντέλεια. Προσπαθώντας να ξεφύγει από τα οικογενειακά του προβλήματα, θα βρεθεί σε ένα ορεινό θέρετρο για κυνήγι. Οι ανατροπές διαδέχονται στη συνέχεια η μία την άλλη· ένα λάθος πάτημα της σκανδάλης θα οδηγήσει τον ήρωά μας εκεί που πάντα ονειρευόταν. Έτσι θα βρει (ή θα βάλει ο ίδιος;) τον εαυτό του μπλεγμένο σε μια αληθινή ληστεία ενός καζίνο. Μόνο που υπάρχει και μικρή, σημαντική λεπτομέρεια που παραλείψαμε να αναφέρουμε: πάσχει από επιληψία και μια κρίση τη λάθος χρονική στιγμή μπορεί να καταστρέψει και τα καλύτερα των σχεδίων.

Ο σκηνοθέτης Fabián Bielinsky που μας έδωσε το 2000 την πολύ επιτυχημένη αργεντίνικη ταινία Εννέα Βασίλισσες, σκηνοθέτησε το 2005 την Αύρα, τη δεύτερη και τελευταία του ταινία, καθώς την επόμενη χρονιά άφησε την τελευταία του πνοή από καρδιακό επεισόδιο, όντας μόλις 47 χρονών. Ο πρωταγωνιστής Ricardo Darín (που πρωταγωνιστούσε και στις Βασίλισσες) δίνει μια μεγάλη ερμηνεία σ' αυτήν την χαμηλών τόνων και ρυθμών ατμοσφαιρική ταινία, μία μοντέρνα film-noir ταινία θα λέγαμε, η οποία δεν επιζητεί φθηνές δικαιολογίες για δράση και πιστολίδια. Περισσότερο παρακολουθεί την εσωτερική πάλη του πρωταγωνιστή μας που βρίσκεται σε ένα καινούριο περιβάλλον και αντιμετωπίζει πρωτόγνωρες για αυτόν καταστάσεις. Τι κρίμα, πάντως, που ο σκηνοθέτης έφυγε νωρίς, γιατί σίγουρα στο μέλλον θα είχαμε να περιμένουμε πολλά περισσότερα απ' αυτόν.

Sabrina (Γλυκειά μου Σαμπρίνα)

Ένα χρόνο μετά τη μεγάλη επιτυχία (και το αγαλματάκι του θείου Όσκαρ) των Διακοπών στη Ρώμη, η Audrey Hepburn επιστρέφει στο σελιλόιντ υπό τις οδηγίες του μεγάλου Billy Wilder, αυτή τη φορά για το έργο Sabrina. Στο πλευρό της βρίσκονται δύο άλλοι βραβευμένοι εκείνη την εποχή ηθοποιοί, ο Humphrey Bogart και ο William Holden, που υποδύονται δύο πλούσια αδέρφια, εντελώς διαφορετικά το ένα από τ' άλλο. Αυτή είναι κόρη του σωφέρ τους και ερωτευμένη (από πάντα ήταν δηλαδή) με τον playboy που υποδύεται ο Holden χωρίς αυτός φυσικά να δίνει καμιά σημασία στην ύπαρξή της. Ο άλλος (Bogart) είναι εργασιομανής μέχρι τελικής πτώσης και δεν βρίσκει χρόνο για γυναικοδουλειές. Η λύση στην ερωτική της απογοήτευση λέγεται Παρίσι όπου και τη στέλνει ο πατέρας της για να σπουδάσει τα μυστικά της κουζίνας και να γίνει σεφ. Όταν επιστρέψει, θα επιστρέψει με στυλ και άποψη που δεν θα μείνει απαρατήρητη από κανέναν αδερφό. Παρόλο που η ταινία διαθέτει μια μετρίου ενδιαφέροντος ιστορία (λέω γω), βλέπεται με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον γιατί έχει μια νοσταλγική διάθεση που πηγάζει από το παλιό καλό Χόλιγουντ, δηλαδή το εξαιρετικό καστ και το σκηνοθετικό άγγιγμα του Wilder. Ήξερε αυτός ο άνθρωπος να φτιάχνει ταινίες που σ' αρέσει να τις βλέπεις ξανά και ξανά.

The Ox-Bow Incident (Επεισόδιο στη δύση/Η πόλη του μίσους)

Μετά την ανάγνωση του σχετικού άρθρου του φίλου Μπουκάτσα, παρακινηθήκαμε και είδαμε την ταινία The Ox-Bow Incident του 1943. Μια ταινία western όπου τα στοιχεία του συγκεκριμένου είδους είναι απλά το καμουφλάζ του πολύ καλού σκηνοθέτη William Wellman για να διηγηθεί την ανίερη ιστορία ενός λιντσαρίσματος μέσα σε 75 λεπτά, με παραδειγματική λακωνικότητα. Μια λάθος πληροφορία πυροδοτεί ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό μιας μικρής πόλης που διψάει πρώτα για αίμα και μετά για δικαιοσύνη. Η αναζήτησή τους θα τους οδηγήσει σε τρεις άντρες που δεν έχουν τα απαραίτητα χαρτιά για να δικαιολόγησουν την αγορά του κοπαδιού από τον υποτιθέμενο πεθαμένο και παρόλο που προσπαθούν να πείσουν τον όχλο με τον λόγο τους, η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη. Αγαπημένη πλέον ταινία, συγκαταλλέγεται άνετα στις πρώτες θέσεις μιας... νοητής λίστας με τις -ας πούμε- πέντε πιο αγαπημένες ταινίες western.

Days of Heaven (Μέρες ευτυχίας)

Θα μπορούσε και να λέγεται «περί αλωνισμού και θερισμού - μάθημα 1ου εξαμήνου»! Οι Μέρες ευτυχίας όμως είναι η δεύτερη ταινία (από τις τέσσερις συνολικά σε διάρκεια 35 σχεδόν χρόνων!) του μεγάλου αμερικανού σκηνοθέτη και φυσιολάτρη Terrence Malick, γυρισμένη το 1978 και έχοντας για πρωταγωνιστές τους νεαρούς τότε Richard Gere και τον (πρωτοεμφανιζόμενο) Sam Shepard. Με τον πρώτο να είναι ένας ατίθασος νέος που αλλάζει συνεχώς δουλειές και κουβαλάει μαζί του τη μικρή του αδερφή και τη γκόμενά του (που την παρουσιάζει ως αδερφή του επίσης), μέχρι που καταλήγουν για δουλειά στο κτήμα του δεύτερου, ο οποίος έχει μια σπάνια ασθένεια και θα πεθάνει όπου να'ναι και ερωτεύεται τη γκομενίτσα και αποφασίζουν οι άλλοι να μείνουν εκεί και να παντρευτεί αυτή αυτόν, μήπως δουν καμιά άσπρη μέρα και βγουν από τη μιζέρια τους αλλά στο τέλος θα μπλέξουν χειρότερα τα πράματα με τις αντρικές αντιζηλίες.
Απλή, σε γενικές γραμμές, η ιστορία μας αλλά όπως μπορείτε να υποθέσετε, η ταινία είναι καθ' όλα ατμοσφαιρική (σε κάθε πλάνο της, θα λέγαμε) με τους γνωστούς αφηγηματικούς ρυθμούς του Malick, με εικόνες απίστευτης ομορφιάς, φανταστική φωτογραφία και καταπληκτική μουσική από τον μέγιστο Ennio Morricone. Φαίνεται επίσης ότι ο Malick είχε εκείνη την εποχή μια ιδιαίτερη σχέση με κατατρεγμένους και καταφρονημένους ήρωες που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα όπως μπορούν αλλά βρίσκονται κυνηγημένοι στο τέλος. Αν θυμηθείτε και το Badlands, θα με θυμηθείτε. Βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ των Καννών το 1979 και βραβείο όσκαρ καλύτερης φωτογραφίας (αυτό έλειπε). Μετά την ταινία, ο Malick την "έκανε" για το Παρίσι και δεν ακούσαμε τίποτα γι'αυτόν για 20 χρόνια. Να σημειώσουμε, τέλος, ότι ετοιμάζει νέα ταινία για το 2009 με τους Sean Penn και Brad Pitt που θα λέγεται Tree of Life. Εν αναμονή, λοιπόν...

The Most Dangerous Game

Από το ομώνυμο διηγηματάκι του Richard Connell που διαβάσαμε στις ιστορίες μυστηρίου «Οι μάγοι της ανατριχίλας» (επιλεγμένα από τον Χίτσκοκ και το βρίσκεται στις εκδόσεις Λιβάνη) και αποδόθηκε στα ελληνικά ως Το πιο επικίνδυνο θήραμα προέρχεται η ιστορία της ταινίας The Most Dangerous Game του 1932, την οποία σε γενικές γραμμές θα χαρακτηρίζαμε ως εξωτική περιπέτεια. Βρισκόμαστε εξάλλου στην εποχή του Tarzan και του King Kong. Και πώς να μην είναι εξωτική αφού η παραγωγή της ταινίας έγινε παράλληλα με τα γυρίσματα του King Kong· ο παραγωγός/σκηνοθέτης του Kong, Merian Cooper, αναλαμβάνει εδώ χρέη παραγωγού και αφήνει τη σκηνοθεσία στον έτερο σκηνοθέτη, Ernest Schoedsack. Καθώς ετοιμάζονται τα ειδικά εφέ του Kong και υπάρχει λίγος διαθέσιμος χρόνος, γυρίζεται το Παιχνίδι τη νύχτα. Τώρα αν σας φαίνονται κάποια πράματα ίδια, όπως το ναυάγιο σε άγνωστο νησί, το κυνηγητό στη ζούγκλα, κ.λ.π., δεν έχει και πολύ σημασία. Η ταινία έχει κάποιο ενδιαφέρον αλλά φαντάζει σήμερα αρκετά απλοϊκή· γραφικοί χαρακτήρες, υπερβολικό παίξιμο, ταχύτατη εξέλιξη της ιστορίας για να τελειώσουν όλα σε μία ωρίτσα!

Forty Guns (40 πιστόλια)

Με όλα τα κινηματογραφικά είδη ασχολήθηκε ο Samuel Fuller. Το western Forty Guns αποτελεί την τρίτη ταινία που γύρισε μέσα στο 1957, αναλαμβάνοντας, πέρα από τη σκηνοθεσία, το σενάριο και την παραγωγή, προσπαθώντας να γυρίσει τις ταινίες που ήθελε απαγκιστρωμένος από τα μεγάλα στούντιο. Ο Fuller φωτογραφίζει πάντως με κάθε ευκαιρία μεγάλα και εκτενή πλάνα, βρίσκοντας την ευκαιρία να παίξει με το cinemascope, και επιδίδεται σε άλλη μια βιρτουοζιτέ σκηνοθεσία με πολλά κοντινά πλάνα και περίεργες λήψεις.

Πάντως, με το που ξεκινάει η ταινία, έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις τον Αλή Μπαμπά και τους 40 κλέφτες σε φόντο Άγριας Δύσης. Τρία αδέρφια φτάνουν σε μια μικρή πόλη με δύο εντάλματα σύλληψης. Θα βρεθούν όμως αντιμέτωποι όμως με το σερίφη και με το μικρό αδερφό (σκέτο κωλόπαιδο) τής Barbara Stanwyck, την πλούσια ραντσέρισα που εξουσιάζει την περιοχή, τον ίδιο το σερίφη και τους 40 καβαλάρηδες. Ο σερίφης όμως που είναι κρυφοερωτευμένος με την Stanwyck θα τα κάνει όλα μαντάρα όταν υποψιαστεί ότι η «αγαπημένη» του δαγκώνει τη λαμαρίνα για τον μεγάλο αδερφό και δεινό πιστολά. Από κι έπειτα, όλοι και όλα θα μπλέξουν άσχημα και αιματηρά.

Jezebel

Σκέφτομαι ότι αν η ταινία Jezebel που κυκλοφόρησε το 1938, ένα χρόνο πριν το Όσα παίρνει ο άνεμος, είχε έγχρωμη φωτογραφία, θα βρισκόταν σε ισάξια τουλάχιστον θέση στην κινηματογραφική ιστορία με την πραναφερθείσα, για να μην πω σε υψηλότερη. Για τον υπογράφων, ακόμα κι έτσι, η Jezebel είναι πολύ καλύτερη· έχουμε, από τη μία, τη μεγαλειώδη σκηνοθεσία του William Wyler και, από την άλλη, την κορυφαία ερμηνεία της Bette Davis (βραβευμένη και με το όσκαρ α' γυναικείου ρόλου). Μέσα στη μικρή διάρκεια της ταινίας βλέπουμε την ιστορία της κακομαθημένης Jezebel που είναι ερωτευμεύνη με τον Fonda, αλλά με τα τετρίπια της τον διώχνει μακρυά. Όταν αυτός επιστρέψει αρραβωνιασμένος, η ζήλια της θα την οδηγήσει σε ένα μεθοδικό σχέδιο εκδίκησης που δεν θα έχει και τα καλύτερα των αποτελεσμάτων. Κλείνω εδώ τη μικρή αυτή αναφορά με την παρότρυνση... να δείτε την ταινία, εννοείται!

Dead of Night (Μάντεψε ποιον θα σκοτώσουν απόψε)

Κλασική ταινία των βρετανικών Ealing Studios, η ταινία Dead of Night του 1945 με τα χρόνια απέκτησε cult υπόσταση. Πρόκειται ουσιαστικά για μια συρραφή πολλών φανταστικών ιστοριών από διάσημους συγγραφείς όπως ο H. G. Wells, ο E.F. Benson, ο John Baines και Angus MacPhail (με τους δύο τελευταίους να επιμελούνται το σενάριο). Η ιστορία μας ξεκινάει με έναν αρχιτέκτονα ο οποίος πηγαίνει σε ένα εξοχικό να συναντήσει κάποιους πελάτες και με το που φτάνει και τους βλέπει δέχεται το πρώτο σοκ. Αφού συνέρχεται —και τους γνωρίζει για πρώτη φορά— εξηγεί στους παρευρισκόμενους ότι τους έχει δει όλους σε ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο με απρόβλεπτη κατάληξη. Μετά και την αρχική έκπληξη των παρευρισκομένων, αρχίζουν όλοι να αφηγούνται από μια φανταστική ιστορία που άκουσαν ή έζησαν. Αυτές είναι (σε ελεύθερη μετάφραση) το «Χριστουγεννιάτικο πάρτι» και η «Κούκλα του εγγαστρίμυθου» (σκηνοθετημένα από τον Alberto Cavalcanti), «Η ιστορία με το γκολφ» (η πιο κωμική από όλες σκηνοθετημένη από τον Charles Crichton), «Ο οδηγός της νεκροφόρας» (από τον Basil Dearden) και «Ο στοιχειωμένος καθρέφτης» (από τον Robert Hamer). Θες-δε-θες, η ταινία σε εγκλωβίζει στη μεταφυσική της ατμόσφαιρα, στο μείγμα ψυχανάλυσης και τρόμου, αποτελώντας τη μεγαλύτερη επιρροή για μελλοντικές ταινίες και σειρές (λέγε με και Twilight Zone).

Sweet Smell of Success (Σκοτεινοί δολοφόνοι)

Ο ελληνικός τίτλος προϊδεάζει για φόνους και αίματα, αλλά ο μεταφορικός τίτλος της ταινίας Σκοτεινοί δολοφόνοι του 1957 αναφέρεται στο επάγγελμα του δημοσιογράφου, το οποίο παρουσιάζεται εδώ σε όλη την στυγνή και κυνική του μορφή. Ο Burt Lancaster είναι για άλλη μια φορά εκπληκτικός στο ρόλο του «βασιλιά» της δημοσιογραφίας της Νέας Υόρκης που ελέγχει το κοινωνικό και επαγγελματικό του περιβάλλον με τη δύναμη της πένας του, ή πιο ρεαλιστικά, με τη δύναμη των μυστικών που γνωρίζει και απειλεί να δημοσιεύσει. Ο Tony Curtis είναι ο δημοσιοσχετίστας που τον θαυμάζει και χρειάζεται τη βοήθειά του, μέχρι τη στιγμή που μπλέκουν τις επαγγελματικές τους σχέσεις με τις οικογενειακές και τα αληθινά τους πρόσωπα βγαίνουν στη φόρα. Το σενάριο βασίστηκε στο διήγημα του Ernsest Lehman και λέγεται ότι είναι εμπνευσμένο από τον δημοσιογράφο Walter Winchell, τον «δημιουργό» της δημοσιογραφίας του κουτσομπολιού και του κίτρινου τύπου. Άλλη μια δυνατή παραγωγή των Hecht-Hill-Lancaster, με τον βρετανό Alexander Mackendrick στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Η διαστρέβλωση της αλήθειας, τα κατασκευασμένα ψέματα, οι ανήθικες μέθοδοι αποτυπώνται εκπληκτικά. Μια ταινία που —για προφανείς λόγους— δεν χάνει τη φρεσκάδα της.

She Done Him Wrong

Η σεξοβόμβα Mae West δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ (one woman show) στην ταινία She Done Him Wrong του 1933, που βασίστηκε στο δικό της θεατρικό έργο με τον τίτλο Diamond Lil'. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, οι γεμάτες υπονοούμενα ατάκες της West πέφτουν σαν το χαλάζι μέσα στα 65 λεπτά της ταινίας, η πιο μικρή σε διάρκεια που πήρε υποψηφιότητα για όσκαρ καλύτερης ταινίας. Είμαστε εξάλλου στην εποχή λίγο πριν τον Κώδικα Χέιζ (περί λογοκρισίας) και πολλά πράματα μπορούσαν να λεχθούν. Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στον Cary Grant, τον οποίο η Λαίδη Λου, ιδιοκτήτρια ενός καμπαρέ και μεγάλη θαυμάστρια των χρυσαφικών τόν περνάει για κάποιον άλλο και την πατάει μαζί του, αυτή που τραβούσε τους άντρες απ' τη μύτη. Ο συμπρωταγωνιστής Grant εδώ εμφανίστηκε στον ρόλο που του εκτόξευσε την καριέρα και η 40χρονη τότε West γούσταρε να αναφέρει ότι αυτή ανακάλυψε τον Grant, παρόλο που ήδη είχε εμφανιστεί σε άλλες εφτά ταινίες.

Τώρα, η ταινία μπορεί να μοιάζει σαν κινηματογραφημένο θέατρο, όπως και όλες σχεδόν εκείνης της εποχής (το μεγάλο κακό που έκανε η είσοδος του ήχου στο σινεμά το 1928, την εποχή που οι κινηματογραφιστές είχαν ανεβάσει πολύ ψηλά το επίπεδο της τέχνης τους), αλλά βλέπεται ευχάριστα για όλους τους άνωθεν λόγους.

Bad Day at Black Rock (Άσχημη μέρα στο μαύρο βράχο )

Μπορεί οι ταινίες Και οι 7 ήταν υπέροχοι και Η μεγάλη απόδραση να θεωρούνται ως οι καλύτερες του σκηνοθέτη John Sturges, ο υπογράφων όμως έχει λίγο διαφορετικά γούστα και πιστεύει πως η Άσχημη μέρα στο Μαύρο Βράχο του 1955 είναι η καλύτερή του. Κι αυτό διότι ξετυλίγεται όλη η δράση απνευστί, μέσα σε 80 λεπτά! Η ιστορία μας αφορά έναν βετεράνο μονόχειρα στρατιωτικό που φτάνει σε ένα... ας πούμε χωριό, τον Μαύρο Βράχο στη μέση του πουθενά, που αναζητά έναν ηλικιωμένο κινέζο και που βρίσκει τη σύσσωμη αντίδραση του ανδρικού πληθυσμού, χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Η επιμονή του όμως θα τους κάνει να φοβηθούν την ανακάλυψη του μυστικού τους και θα οδηγήσει επικίνδυνα τις καταστάσεις στα άκρα. Η αδρεναλίνη στα ύψη και το σασπένς δεν τελειώνει παρά μόνο στο τέλος. Φοβερό ανδρικό καστ με τους «κακούς» Robert Ryan, Lee Marvin, Ernest Borgnine, το γιατρό Walter Brennan και τον βετεράνο Spencer Tracy στον πρωταγωνιστικό ρόλο που του απέφερε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ των Καννών. Τέλος, να πούμε ότι εδώ ο Sturges απέσπασε τη μοναδική υποψηφιότητά του για όσκαρ σκηνοθεσίας.

The Innocents (Μια μορφή στο παράθυρο)

Να πω την αλήθεια δεν περίμενα να εκπλαγώ (με την καλή έννοια) και να ευχαριστηθώ τόσο την ταινία The Innocents του 1961. Αλλά αν αναλογιστεί κανείς τους συντελεστές, τότε μπορεί να υποθέσει εξαρχής ότι το αποτέλεσμα θα είναι -τουλάχιστον- ικανοποιητικό. Βρίσκουμε στη σκηνοθεσία τον καλό βρετανό σκηνοθέτη Jack Clayton, στο σενάριο τον Truman Capote, ο οποίος διασκευάζει τη νουβέλα του Henry James Το στρίψιμο της βίδας και στον πρωταγωνιστικό ρόλο την Deborah Kerr, που πάντα ήξερε να διαλέγει -ως επί τω πλείστον- προσεγμένους ρόλους. Και επειδή μ' αρέσει πρώτα να βλέπω και μετά να ανακαλύπτω την ιστορία πίσω από την ταινία, η έκπληξή μου (και οι ανατριχίλες μου) ήταν καλοδοχούμενες!

Με την πανέξυπνη χρήση του ήχου, την υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία, την εύθραυστη ερμηνεία της Kerr, το παιχνίδισμα των κουρτινών από τον αέρα, οι ψίθυροι και το «αθώο» παιδικό τραγουδάκι σε παρασέρνουν και σε εγκλωβίζουν στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Ο θεατής θα βρεθεί επηρεασμένος, ακόμα κι αν έχει διαβάσει το βιβλίο και γνωρίζει το στόρι. Ο ψυχολογικός τρόμος και ο φόβος για το άγνωστο είναι το Α και το Ω σ' αυτήν την ταινία, πράγματα που χειρίζεται πανέξυπνα ο Clayton. Σίγουρα αποτελεί μια από τις καλύτερες μεταφορές του μυθιστορήματος του James και ίσως ευθύνεται και το συγγραφικό... άγγιγμα του Capote γι' αυτό· παρατηρείστε τις διάφορες φροϋδικές πινελιές στην σεξουαλικά καταπιεσμένη γκουβερνάντα. Σε γενικές γραμμές είναι μια πρόταση που επιβάλλεται να δείτε για να τη συγκρίνετε -αν θέλετε- με τη νεώτερη εκδοχή, αυτή με τη Nicole Kidman.

La Bête Humaine (Το ανθρώπινο κτήνος)

Το ανθρώπινο κτήνος του 1938 είναι η κινηματογραφική απόδοση του όμοτιτλου βιβλίου του Emile Zola. Σκηνοθετημένο από τον Jean Renoir, αποτελεί μια από τις καλύτερες δημιουργίες του γάλλου σκηνοθέτη από την πιο ποιοτικά δημιουργική περίοδό του, τη δεκαετία του '30 δηλαδή, πριν έρθει ο πόλεμος και φύγει για την Αμερική. Πρωταγωνιστής ο μεγάλος Γάλλος σταρ, Jean Gabin μαζί με τη Simone Simon, συνθέτουν ένα ωραίο και παράνομο ζευγάρι εραστών, οι οποίοι σε κάποια στιγμή αποφασίζουν να σκοτώσουν τον άντρα της για να ζήσουν ελεύθεροι τον έρωτά τους. Μόνο που αυτή τους η απόφαση δεν υλοποιείται και τόσο εύκολα και τα πράματα δεν θα έρθουν όπως τα περιμένουν. Η ψυχασθενική αρρώστια του Gabin θα εμφανιστεί την πιο ακατάλληλη στιγμή και θα διαλύσει κάθε αισιόδοξο όνειρο. Σκοτεινά απαισιόδοξη ταινία, θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ως έναν πρόδρομο των αμερικανικών film-noir της επόμενης δεκαετίας.

The Tall T (Λύτρα του τρόμου)

Άλλη μια συνεργασία του σκηνοθέτη Budd Boetticher με τους σεναριογράφο Burt Kennedy, φωτογράφο Charles Lawton, μουσικό Heinz Roemheld και ηθοποιό-πρωταγωνιστή Randolph Scott, φυσικά. Μαζί συνεργάστηκαν σε αρκετές ταινίες γουέστερν. Έφεραν στο είδος έναν αέρα ανανέωσης μεταφέροντας καταστάσεις και διαλόγους της δεκαετίας του '50 σε υπόβαθρο western, δείχνοντας το δρόμο για τους μετέπειτα σκηνοθέτες (βλ. Peckinpah, Leone). Λιτή σκηνοθεσία, λίγα σκηνικά, λίγοι χαρακτήρες και απλή πλοκή είναι τα συστατικά των ταινιών που γύρισαν και το ίδιο συμβαίνει στο The Tall T του 1957. Γυρισμένο εξ ολοκλήρου στην περιοχή Lone Pine (όπως και οι άλλες ταινίες τους), έχει μόνο μία εσωτερική σκηνή. Μεταφέροντας αυτούσιο όλους τους διαλόγους της ιστορίας The Captives του Elmore Leonard, η ιστορία μας περιστρέφεται γύρω από μια υπόθεση ομηρίας και το χρόνο που περνάνε οι τρεις αδίστακτοι κακοποιοί με τους ομήρους τους, μέχρι να πάρουν τα λύτρα και να τους καθαρίσουν, ενώ ο πρωταγωνιστής μας ψάχνει συνεχώς τον τρόπο για να τους την φέρει, όχι σαν το πιο γρήγορο πιστόλι αλλά με μυαλό και πονηράδα. Κι όλα αυτά σε 77 λεπτά.

Phantom of the Opera

Επειδή οι περισσότεροι μάθαμε και γνωρίσαμε το φάντασμα της όπερας από την οπερατική διασκευή του Andrew Lloyd Webber για το Broadway και επειδή έχει μια κάποια απόκλιση από το βιβλίο του Gaston Leroux, σας προτείνουμε να δείτε την εκδοχή του 1925, η οποία αφενός βρίσκεται πιο κοντά στην πρωτότυπη ιστορία και αφετέρου έχει για πρωταγωνιστή τον σταρ του βωβού (και τον απόλυτο ηθοποιό της εποχής για απόκληρους και τρομακτικούς ρόλους) Lon Chaney. Ο «άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα», όπως ήταν γνωστός εκείνη την εποχή, δημιούργησε ο ίδιος τη φιγούρα του φαντάσματος δουλεύοντας μόνος του το μέικ-απ. Η ταινία είναι επίσης γνωστή για τη 17λεπτη έγχρωμη σκηνή του χορού, μία από τις πρώτες χρήσεις χρώματος στην ιστορία του κινηματογράφου. Μπορεί να απουσιάζει η (κλασική πλέον) μουσική του κυρίου Webber, η ταινία αυτή όμως ξεχωρίζει μέσα στην... κλασικότητά της. Μια ακριβή παραγωγή (για την εποχή εκείνη) από τον παραγωγό Carl Laemmle, τον ιδρυτή των Universal Studios.

Κατεβάστε ολόκληρη την ταινία εδώ ή δείτε την μέσω βίδεο-γκούγκλι!

Il Gattopardo (Η λεοπάρδαλη της Σικελίας/Ο γατόπαρδος)

Μια καριέρα με μεγάλους ρόλους σε μεγάλες ταινίες. Ο λόγος για τον Burt Lancaster που το 1963 έπαιξε στη μεγάλη παραγωγή του Luchino Visconti, Ο γατόπαρδος. Αν και πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη ήταν ο Lawrence Olivier, επέλεξε τελικά τον Lancaster μετά τις πιέσεις των παραγωγών για έναν πιο εμπορικό σταρ στη θέση του πρωταγωνιστή. Όλο το καστ είναι όμως εκπληκτικό και... πολυ-πολιτισμικό με τον γάλλο Alain Delon, την ιταλίδα Claudia Cardinalle και τον επίσης ιταλό Terence Hill (ναι, αυτός ο Hill που μετά έπαιζε μπουνιές!). Προσθέστε την εκπληκτική μουσική του Nino Rota (και τα βαλς του Βέρντι), την πανέμορφη έγχρωμη φωτογραφία του Giuseppe Rottuno, τα πολύχρωμα κουστούμια και τα επιβλητικά σκηνικά, όλα κάτω από τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Visconti, ο οποίος μας παρουσιάζει την (επικών κινηματογραφικών διαστάσεων) ιστορία της ενωποίησης της Ιταλίας γύρω στα 1860, την εποχή του Garibaldi· μέσα σε τρεις ώρες παρακολουθούμε την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού από τη σκοπιά του... γατόπαρδου και τις διάφορες επιπτώσεις στην οικογένειά του, την κοινωνία και την αριστοκρατία. Η βερσιόν που παρακολουθήσαμε ήταν με την ιταλική γλώσσα, στην οποία η φωνή του Lancaster ντουμπλαρίστηκε από ιταλό ηθοποιό. Χρυσός φοίνικας στο φεστιβάλ των Καννών (μέρες που είναι).

Rosencrantz & Guildestern Are Dead

Το θεατρικό του μεγάλου Tom Stoppard ανέβηκε για πρώτη φορά στο σανίδι το 1966 αλλά έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να γυριστεί σε ταινία. Ύστερα από τη συγγραφή κάποιων σεναρίων και την απόκτηση της... κατάλληλης προϋπηρεσίας —με αποκορύφωμα φυσικά το Brazil του Terry Gilliam—, αποφάσισε να σκηνοθετήσει ο ίδιος το έργο του το 1990. Για όσους δεν γνωρίζουν, να πούμε ότι ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντερστερν είναι δύο από τους λιγότερους σημαντικούς χαρακτήρες μέσα από το διάσημο έργο του Shakespear, τον Άμλετ. Ο Stoppard λοιπόν τους βάζει πρωταγωνιστές και βάζει εμάς τους θεατές να παρακολουθούμε την (φανταστική) πορεία τους μέσα από διάφορα κομμάτια του Άμλετ, μέχρι την τραγική τους κατάληξη όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της ταινίας. Η... ποιητική αδεία δίνει και παίρνει με τον Stoppard να κινεί τους χαρακτήρες στο έργο του σαν μαριονέτες. Κορυφαία η σκηνή όπου οι ηθοποιοί που υποδύονται τους ηθοποιούς παντομίμας παρακαλουθούν το κουκλοθέατρο, οι... μελλοθάνατοι παρακολουθούν το θέατρο και εμείς... την ταινία. Όπως επίσης και οι σκηνές με τις ξαφνικές εκλάμψεις επιστημονικής ευφυίας του Ρόζενκραντζ και όλες οι σκηνές όπου εμφανίζεται ο Richard Dreyfuss. Σημειώστε ότι ο ρόλος του είχε προταθεί αρχικά στον Sean Connery. Τώρα, αν κάποιοι κουραστούν από το πολύ μπλα-μπλα και τους αργούς ρυθμούς της ταινίας, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Για τους οπαδούς όμως του Shakespear, του Tim Roth και του Gary Oldman (σε μια από τις πρώτες τους πρωταγωνιστικές δουλειές), για τους θεατρόφιλους και τους κινηματογραφόφιλους, η ταινία Ο θάνατος των Ρόζενκραντζ και Γκίλντεστερν θα τους ενθουσιάσει. Χρυσός Λέοντας στο φεστιβάλ της Βενετίας.

Picnic

Ο William Holden υποδύεται έναν όχι-και-τόσο-νεαρό ρέμπελο που εμφανίζεται σε μια clean-cut αμερικανική κωμόπολη του νότου και αναστατώνει με την παρουσία του το γυναικείο πληθυσμό και όχι μόνο. Μέσα σε 24 ώρες και ένα πικ-νικ ενδιάμεσα θα μαλώσει με τον φίλο του από το κολλέγιο, θα ερωτευτεί την κοπέλα (Kim Novak) του φίλου του, θα χάσει τη θέση για δουλειά που έψαχνε, θα τον κυνηγήσει η αστυνομία. Όλα αυτά στην ταινία Picnic του 1955, η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο και βραβευμένο με Pulitzer θεατρικό του William Inge και φωτογραφήθηκε σε widescreen φορμάτ από τον James Wong Howe. Η ταινία σε βάζει σε σκέψεις γύρω από τη μοναξιά, τον έρωτα και τη συντροφικότητα. Αλλά, παρά τις καλές ερμηνείες από το διαλεγμένο καστ, σου αποπνέει μια αδιαφορία, γιατί -προσωπικά- δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με αυτά τα προβλήματα των λευκών αμερικανών της δεκαετίας του '50. Τέτοια θέματα ταυτίστηκαν και αποτυπώθηκαν καλύτερα από τη νεαρή γενιά του James Dean και είναι δύσκολα να βρεις κοινό σημείο με ανήσυχους τριαντάρηδες (και βάλε) χαρακτήρες.

They Drive by Night (Η φόνισσα)

Στο βιβλίο Long Haul του... δικού μας A.I. Μπεζερίδης βασίστηκε η ιστορία της ταινίας They Drive by Night του 1940 και σκηνοθετήθηκε από τον Raoul Walsh. Για θέμα της (στην αρχή τουλάχιστον) έχει τον αγώνα επιβίωσης των φορτηγατζήδων, ένα παραπλήσιο θέμα που είδαμε και στην ταινία του Jules Dassin Thieves' Highway, πάλι από βιβλίο του Bezzerides. Οι George Raft και Humphrey Bogart υποδύονται δύο αδέρφια που προσπαθούν με κόπο και κίνδυνο της ζωής τους να βγάλουν ένα μεροκάματο για πληρώσουν το φορτηγό τους και να ζήσουν την οικογένειά τους. Αντί όμως η ταινία να επικεντρωθεί στα... εργατικά προβλήματα, αλλάζει πλεύση ύστερα από το πρώτο μισό καθώς εμφανίζεται η «μοιραία» γυναίκα Ida Lupino και μπαίνει ο φόνος στο παιχνίδι. Εξ ου και ο ελληνικός τίτλος Η φόνισσα. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν σώζει την ταινία παραγωγής 1940 από τη μετριότητα. Κι αυτό διότι είναι κατασκευασμένη από φθηνά υλικά του κλασικού Χόλιγουντ· στερεότυποι χαρακτήρες χωρίς ερμηνευτικό βάθος, επίπεδη σκηνοθεσία πάνω σε ένα άνευ λόγου μπλεγμένο σενάριο. Αν τη συγκρίνουμε και με την ταινία του Dassin, τότε... γεια χαρά!

Once Upon a Time in the West (Κάποτε στη Δύση)

Μπορεί να είμαστε κολλημένοι με τους... καλούς, τους κακούς και τους άσχημους, αλλά ο Sergio Leone έδωσε την καλύτερη ταινία του —κατά γενική ομολογία— το 1969, κι αυτή φυσικά δεν είναι άλλη από το Κάποτε στη Δύση. Η παλιά άγρια Δύση συναντάει την οικονομική ανάπτυξη που φέρνει ο σιδηρόδρομος με κομβικό σημείο τη γη που ανήκει σε μια χήρα (Cardinale). Η μουσική του Ennio Morricone που χαρακτηρίζει όλες τις ταινίες του Leone βρίσκεται επίσης εδώ. Και ειδικότερα εδώ, ο κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του μουσικό θέμα και όλη η ταινία θα λέγαμε ότι εξελίσσεται με βάση τη μουσική. Όλο το κινηματογραφικό σύμπαν του Leone βρίσκεται παρών: οι αδίστακτοι, λιγομίλητοι χαρακτήρες, τα πολύ έντονα κοντινά πλάνα όπου μόνο τα μάτια μιλάνε, οι παρατεταμένες σιωπές, οι περίτεχνες κινήσεις της κάμερας. Και για πρώτη ίσως φορά, βλέπουμε τον Fonda σε ρόλο κακού και τον Bronson στην καλύτερη ταινία της καριέρας του. Εξάλλου, δεν χρειάστηκε να μιλήσει πολύ· μια φυσαρμόνικα ήταν αρκετή.

Night and the City

Καημένος μικροαπατεώνας προσπαθεί σε όλη του ζωή να πετύχει την καλή, αλλά η τύχη τού γυρίζει συνέχεια την πλάτη. Καταχρεωμένος και απένταρος, καταφέρνει και πείθει έναν ονομαστό παλαιστή να παλέψει υπό τη δικιά του (ανύπαρκτη) εταιρεία. Ψάχνοντας για την απαραίτητη χρηματοδότηση, θα μπλέξει με όλον τον υπόκοσμο και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον αρχιμαφιόζο Κρίστο (ελληνικής καταγωγής, παρακαλώ). Και εκεί που θα φτάσει ένα βήμα από την επιτυχία, η στραβή θα γίνει και θα βρεθεί κυνηγημένος... από τους πάντες.

Μέσα σε 90 και κάτι λεπτά ξετυλίγεται το κουβάρι της ζωής του μικροαπατεώνα που υποδύεται ο Richard Widmark (στην καλύτερη ίσως ερμηνεία της ζωής του), της μεγάλης «δουλειάς» που προσπαθεί να φέρει εις πέρας με όλα τα ψέματα που μπορεί να σκαρφιστεί, εμπλέκοντας τους πάντες. Όλα αυτά μέσα από την κάμερα του Jules Dassin και με φόντο την νυχτερινή ζωή και τον υπόκοσμο του Λονδίνου. Η νύχτα και η πόλη είναι μια σκοτεινή και απαισιόδοξη ταινία για τους καταφρονημένους ανθρώπους του περιθωρίου, γι' αυτούς που ζουν για το σήμερα, χωρίς να υπολογίζουν κανέναν και τίποτα. Είναι η ταινία που σκηνοθέτησε ο Dassin στο Λονδίνο το 1950 εκεί όπου κατέφυγε για να γλιτώσει από το «κυνήγι των μαγισσών» του γερουσιαστή Μακάρθι, λίγο καιρό πριν κάνει μια στάση στο Παρίσι και μετά εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Αν εσείς πάντως έχετε δει και κάποια ομώνυμη ταινία με τον DeNiro, σημειώστε ότι είναι το ριμέικ αυτής εδώ.

Les Enfants du Paradis (Τα παιδιά του παραδείσου)

Η γαλλική λέξη "paradis" μεταφράστηκε παράδεισος στα ελληνικά (και ομοίως "paradise" στα αγγλικά) αλλά η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον εξώστη, εκεί όπου ανέβαιναν και κάθονταν τα παιδιά που δεν είχαν την οικονομική άνεση να δουν θέατρο, στις φθηνές θέσεις αλλά έχοντας και απαιτήσεις από το θέαμα, για τους οποίους οι ηθοποιοί έδιναν όλο τους το είναι ώστε «να τους κερδίσουν»! Όπως και να'χει, η τρίωρης διάρκειας ταινία του Marcel Carné Τα παιδιά του παραδείσου είναι λιγάκι δύσκολο να την περιγράψεις, γιατί θα χρειαστούν πάνω από δύο σελίδες. Κυκλοφόρησε το 1945 και διαφημίστηκε ως η γαλλική απάντηση στο Όσα παίρνει ο άνεμος. Πενήντα χρόνια μετά, ψηφίστηκε από τους Γάλλους ως η καλύτερη γαλλική ταινία όλων των εποχών. Αυτό που μπορούμε εμείς να πούμε —για όσους δεν την έχουν δει— είναι ότι η ταινία διαδραματίζεται γύρω στα 1840 και περιστρέφεται γύρω από τη ζωή της ηθοποιού Garance (που υποδύεται η σπουδαία ηθοποιός Arletty) και τους έρωτες της με έναν κλέφτη, έναν μίμο (τον απίθανο Jean-Louis Barrault που κλέβει δικαίως την παράσταση) και έναν αριστοκράτη, τις ίντριγκες που λαμβάνουν χώρα και τις επιπτώσεις που έχουν στους ίδιους και στους οικείους τους. Σημειώστε το γεγονός ότι οι χαρακτήρες των τεσσάρων αντρών βασίστηκαν σε αληθινά πρόσωπα του 19ου αιώνα.

The Wicker Man (Το σκιάχτρο)

Ο ελληνικός τίτλος που δόθηκε στην ταινία The Wicker Man όταν πρωτοπροβλήθηκε το 1973 ήταν... Η θυσία της παρθένας. Μια ταινία που με τα χρόνια απέκτησε cult χαρακτήρα και, συν τοις άλλοις, ψηφίστηκε το 2004 ως η 6η καλύτερη βρετανική ταινία όλων των εποχών από το περιοδικό Total Film, ενώ το επίσης κινηματογραφικό περιοδικό Cinefantastique την περιέγραψε ως «τον Πολίτη Κέιν των ταινιών τρόμου». Ένας χαρακτηρισμός όμως που δεν πρέπει να σας κάνει να πιστέψετε ότι θα δείτε αιματοκυλιάσματα και κουβάδες από... σάλτσες. Οι κάτοικοι του νησιού παίζουν με τον πρωταγωνιστή έτσι όπως η ταινία παίζει με τον ανυποψίαστο θεατή. Κι όλο αυτό οφείλεται φυσικά στο φοβερό σενάριο του Anthony Shaffer, του συγγραφέα που έγινε γνωστός από το φοβερό θεατρικό, που μεταφέρθηκε επιτυχημένα και στο σινεμά, Sleuth! Όλη αυτή η αβεβαιότητα που υπάρχει στο έργο και το μυστήριο που πλανάται, απλά ανεβάζουν υπογείως την ένταση για να κλιμακωθεί στο απίστευτα συγκλονιστικό φινάλε. Το πρόσφατο ριμέικ με τον Nicolas Cage δεν θα το σχολιάσω, ούτε θα αναφερθώ στο κούρεμα του Christopher Lee, το οποίο είναι όλα τα λεφτά!

Seconds (Σατανική επιχείρηση)

Έστω ότι είστε ένας μεσήλικας ο οποίος έχει μια καλή δουλειά, οικογένεια με μια τυπική συζυγική σχέση και καλοπαντρεμένα πλέον παιδιά, σκάφος για τις διακοπές σας. Έχετε δηλαδή ολοκληρώσει τους σκοπούς σας και τώρα απλά... ζείτε μέσα στη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Τι θα λέγατε αν σας δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναζήσετε; Αν σας πρότειναν να αλλάξετε ζώη, να αφήσετε πίσω σας τα πάντα και να ξεκινήσετε άλλος (και πιο νεαρός) άνθρωπος; Δύσκολα θα λέγατε όχι, όπως δηλαδή και ο ήρωας μας στην ταινία Seconds. Η συνέχεια όμως δεν θα είναι και τόσο ρόδινη, όσο δηλαδή σας υπόσχεται η Σατανική Επιχείρηση (του ελληνικού τίτλου). Αυτοί που ζουν πλέον μια δεύτερη ζωή, οι λεγόμενοι Seconds, βρίσκονται ανάμεσά σας και σας ελέγχουν ώστε οι καταστάσεις να μην ξεφύγουν από κανέναν έλεγχο.
Καφκικού περιεχομένου αυτό το εφιαλτικό σενάριο το οποίο βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του David Ely και σκηνοθετήθηκε με δεξιοτεχνία από τον John Frankenheimer (έντονα close-ups, στραβές γωνίες λήψης, κάμερα στο χέρι κλπ) έχοντας τη βοήθεια του εκπληκτικού φωτογράφου James Wong Howe. Επίσης, η ανατριχιαστική μουσική του Jerry Goldsmith «επιδεινώνει» την όλη κατάσταση, σπρώχνοντας μεθοδικά το τελικό αποτέλεσμα προς την παράνοια. Ο Rock Hudson βρίσκεται πρωταγωνιστής στην πιο τολμηρή επιλογή του, σε μια εποχή (1966) που η καριέρα του είχε πάρει την κατιούσα. Η εμπορική αποτυχία της ταινίας την εξαφάνισε για κάποιο διάστημα, μέχρι τη στιγμή που απέκτησε cult ταμπέλα και ανακαλύφθηκε πάλι.

Διαβάστε κάποια πράματα επιπλέον για την ταινία από το Cine-7 και από την Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας

The Desperate Hours (Σκληροί άντρες)

Μια σκληρή δημιουργία από τον William Wyler εν έτη 1955 με τον... αρχι-σκληρό Humphrey Bogart στον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός δραπέτη, ο οποίος μαζί τον αδερφό του και έναν άλλον δραπέτη εισβάλλουν σε ένα τυχαίο, καλοκαμωμένο σπίτι των προαστίων με σκοπό να μείνουν μακριά από τις έρευνες της αστυνομίας, μέχρι τη στιγμή που θα έρθει να τους πάρει το μεταφορικό τους μέσο που θα τους βοηθήσει να το σκάσουν από την πολιτεία. Το αποτέλεσμα είναι να κρατήσουν την οικογένεια του σπιτιού φυλακισμένη στο ίδιο της το σπίτι. Και για να μην κινήσουν υπόψιες, επιτρέπουν στον πατέρα (Fredric March) να πάει στη δουλειά του, γνωρίζοντας ότι οποιοδήποτε «λάθος» θα έχει τραγικά αποτέλεσμα.

Η ταινία The Desperate Hours κρατάει τον θεατή σε αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος της χωρίς να τον αφήσει να πάρει κάποια ανάσα ελπίδας. Το ιδιαίτερο στην όλη υπόθεση είναι ότι ο Wyler βάζει την (αμερικάνικη) βία καταμεσής των ειδυλλιακών προαστίων, εκεί που οι καλοβαλμένοι «λευκοί» πίστευαν ότι είναι ανέγγυχτοι! Ακολούθησε το 1990 ένα ριμέικ με τον Anthony Hopkins και τον Mickey Rourke, το οποίο επικεντρώνεται περισσότερο στις ταραγμένες οικογενειακές σχέσεις και πώς αυτές επηρεάζονται από την ομηρία (αν θυμάμαι καλά).

The Manchurian Candidate (Ο υποψήφιος από τη Ματζουρία)

Μία από τις πιο διάσημες ταινίες της Φωνής (ή του Ol' Blue Eyes αν θέλετε, κατά κόσμον Frank Sinatra) αποτελεί η ταινία The Manchurian Candidate του 1962. Φαντάζομαι οι περισσότεροι γνωρίζετε και το πρόσφατο ριμέικ, οπότε δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στην πλοκή της ιστορίας μας. Η διαφορά βρίσκεται φυσικά στον πόλεμο· η πρόσφατη ταινία αναφερόταν στον πόλεμο στον Περσικό Κόλπο, ενώ η παλιότερη στον πόλεμο της Κορέας.

Ο... υποψήφιος λοιπόν του 1962 ήταν ο Laurence Harvey. Το ρόλο της μητέρας του που κάνει όλο το παρασκηνιακό παιχνίδι έχει εδώ η Angela Lansbury, πολύ καιρό πριν γίνει... συγγραφέας-ντετέκτιβ (μια ταμπέλα που της κόλλησε δυστυχώς για πάντα!). Ο Sinatra είναι ο ταγματάρχης που αρχίζει και βλέπει διάφορα περίεργα όνειρα και αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο John Frankenheimer, ο οποίος δημιουργεί άλλη μια εκπληκτική ταινία μέσα στη δεκαετία του '60. Αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία της εποχής, μέχρι τη στιγμή που δολοφονήθηκε ο John Kennedy και οι φήμες λένε ότι ο Sinatra πρότεινε την απόσυρσή της από τις αίθουσες. Θα έλεγα ότι αποτελεί περίεργη σύμπτωση το γεγονός ότι ο Sinatra έπαιξε σε δύο ταινίες (την παρούσα και την Suddenly) με θέμα την προσπάθεια δολοφονίας του προέδρου των ΗΠΑ.

Separate Tables (Χωριστά τραπέζια)

Τα Χωριστά τραπέζια βασίστηκαν στην ομώνυμη συλλογή δύο μονόπρακτων του μεγάλου βρετανού δραματουργού Terence Rattigan που πρωτοπαίχθηκε στο Λονδίνο το 1954. Δύο χρόνια μετά, μεταφέρθηκε στο Broadway και το 1958 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τη ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής Hecht-Hill-Lancaster, δηλαδή του παραγωγού Harold Hecht που ανακάλυψε τον Burt Lancaster και τον πήγε στο Χόλιγουντ και του συγγραφέα/παραγωγού James Hill, που εκείνη την εποχή ήταν (και μάλιστα ο τελευταίος) σύζυγος της Rita Hayworth. Έτσι, καταλαβαίνετε πώς πήρε το ρόλο η κυρία Hayworth. Η ταινία ξεχωρίζει όμως και για το υπόλοιπο καστ· την εύθραυστη ερμηνεία της Deborah Kerr, τον γεροντίστικο ρόλο του David Niven και τους δεύτερους ρόλους με τις Wendy Hiller και Gladys Jackson να δίνουν τα ρέστα τους.

Η ιστορία αφορά τις προβληματικές σχέσεις ενός ζευγαριού που συναντιέται μετά από καιρό σε ένα παραλιακό ξενοδοχείο στη νότια Αγγλία. Ο πρώην (Burt) είναι αλκοολικός και έχει δεσμό με μια υπάλληλο του ξενοδοχείου (Hiller) και η πρώην (Rita) αποτελεί τη γυναίκα που δεν μπορεί να ξεχάσει. Ταυτόχρονα η Kerr, που είναι ένα άβγαλτο και συνεσταλμένο κορίτσι και βρίσκεται κάτω από την αυστηρή προστασία της μητέρας της, γοητεύεται από τον πολλά χρόνια μεγαλύτερό της στρατηγό Niven, ο οποίος συνέχεια αφηγείται ιστορίες από τον πόλεμο. Δυνατή, δραματική ταινία γύρω από τα πάθη των ερωτευμένων ανθρώπων και τα (αιώνια;) προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων.

Δείτε σ' αυτό το σάιτ πολλές φωτογραφίες από την ταινία.

Lilies of the Field

Καταρχάς, για την ταινία Τα κρίνα του αγρού του 1963 βρήκαμε διάφορους ελληνικούς τίτλους που της απέδωσαν κατά καιρούς: Κάτω από το βλέμμα του Θεού ο ένας, Λευκοί άγγελοι, μαύροι άγγελοι, ο άλλος. Όπως και να'χει, πρόκειται για την ταινία που έδωσε το βραβείο Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου στον Sidney Poitier, γράφοντας με χρυσά γράμματα το όνομά του στην κινηματογραφική ιστορία όντας ο πρώτος αφροαμερικανός άντρας που κέρδιζε το εν λόγω βραβείο.

Και αυτό για το ρόλο ενός ρέμπελου νεαρού που πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος. Μέχρι τη στιγμή που το αμάξι του θα πάθει μια μικρή βλάβη και θα αναγκαστεί να σταματήσει σε κάτι γερμανικής προελεύσεως καλόγριες για να ζητήσει λίγο νερό. Για αυτές θα είναι η απάντηση στις προσευχές τους: ένας δυνατός άντρας που θα αναλάβει όλες τις σκληρές δουλειές. Στην αρχή δέχεται να επισκευάσει τη σκεπή τους, αλλά μετά το πέρας καταλαβαίνει ότι αυτές δεν έχουν σκοπό (ούτε χρήμα δηλαδή) να τον πληρώσουν. Και επιπλέον, του ζητάνε να επισκευάσει και το γκρεμισμένο παρεκκλήσι, φυσικά δωρεάν! Διστακτικός στην αρχή, θα αναλάβει τη δουλειά. Στην πορεία όμως (και μετά τις πολλές δυσκολίες και κάποια απολαυστικά... μαθήματα αγγλικών) θα ανακαλύψει ότι η ανταμοιβή δεν χρειάζεται να είναι μόνο χρηματική. Και έτσι όπως ήρθε, θα φύγει προς το άγνωστο. Ανθρωπιστικά και θρησκευτικά τα μηνύματα της ταινίας, τα οποία μπορεί να τα βλέπουμε λίγο-πολύ απλοϊκά και ετεροχρονιστικά στις μέρες μας, παρουσιάζονται όμως με έναν ιδιαίτερο τρόπο (και ολίγον τι κωμικό), αφήνοντάς μας στο τέλος μια γλυκιά αίσθηση.

Σημειώστε ότι το παρεκκλήσι χτίστηκε πραγματικά για τους σκοπούς της ταινίας και θα μπορούσε να υπάρχει για δεκαετίες αργότερα, μόνο που χτίστηκε σε νοικιασμένη γη και γι' αυτό γκρεμίστηκε μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων.