Mandariinid (Tangerines/Μανταρίνια)

Βρισκόμαστε στις μάχες της Αμπχαζίας αρχές της δεκαετίας του '90. Τα Μανταρίνια παρουσιάζουν δύο τραυματισμένους θανάσιμα εχθρούς (ένα Γεωργιανό και έναν Τσετσένο) που περιθάλπονται μέσα σε ένα σπίτι ενός ουδέτερου ηλικιωμένου που ζει από τη συγκομιδή μανταρινιών. Η ένταση είναι τεταμένη από την αρχή ως το τέλος και η έκρηξη της βίας καραδοκεί ανά πάσα στιγμή. Ο παρολογισμός και το ανούσιο του πολέμου σε μια μικρή ταινία από την Εσθονία (συμπαραγωγή με Γεωργία).

Never Cry Wolf

Ο γνωστός καρατερίστας Charles Martin Smith (ίσως τον θυμάστε και ως τον τέταρτο της παρέας του Κέβιν Κόστνερ στους Αδιάφθορους) πρωταγωνιστεί και είναι σχεδόν αποκλειστικά ολομόναχος στην ταινία της Disney Never Cry Wolf. Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του φισιοδύφη Farley Mowat, βλέπουμε τον κ. Smith που υποδύεται έναν δημόσιο υπάλληλο να ταξιδεύει στις Αρκτικές περιοχές για να ανακαλύψει το λόγο που εξαφανίζονται τα καριμπού. Οι φήμες αναφέρουν ότι τα κατασπαράζουν οι λύκοι, αλλά αυτός θα ανακαλύψει την αλήθεια ζώντας μόνος στη φύση για μεγάλο διάστημα και παρατηρώντας τη ζωή και τις συνήθειες των λύκων. Ως οικογενειακή ταινία μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε καλύτερα, με πανέμορφα πλάνα, οικολογική συνείδηση φυσικά, αλλά και πολλές παραλείψεις σε σχέση με το βιβλίο από τους σεναριογράφους (μέσα σ'αυτούς και ο Curtis Hanson). Προτιμήστε φυσικά το εκπληκτικό βιβλίο που γκρέμισε τα στερεότυπα για τα λύκους και μετά μπορείτε να δείτε και την ταινία.
Ο σκηνοθέτης Carroll Ballard ασχολήθηκε και με άλλες ταινίες με ζώα, πιο χαρακτηριστική το Black Stallion του 1979 και τα Φτερουγίσματα με τον Jeff Daniels.

Koshikei (Death by hanging)

Η εκτέλεση της θανατικής ποινής ενός κορεάτη κρατούμενου σε γιαπωνέζικη φυλακή δεν πηγαίνει ακριβώς όπως θα έπρεπε. Παρουσία όλων των εκπροσώπων της κοινωνίας (δικαστικός, αστυνομικός, ιερέας κλπ) η εκτέλεση λαμβάνει χώρα, ο θανατοποινίτης εκτελείται, αλλά λίγο μετά επανέρχεται στη ζωή έχοντας χάσει τη μνήμη του. Και μπροστά σ'αυτή την αναπάντεχη τροπή, οι υπεύθυνοι βρίσκονται μπροστά σε διλήμματα: αφού ο κρατούμενος δεν έχει μνήμη των πράξεων του, και αφού αυτοί εκτέλεσαν το καθήκον τους, πρέπει να θανατώσουν ξανά τον κρατούμενο; Για να βγούνε από το πρόβλημα, ξεκινάνε την αναπαράσταση της ζωής του κρατούμενου για να του επαναφέρουν τη μνήμη. Πανέξυπνο το σενάριο του Koshikei από τον Nagisa Oshima, που κάνει μία καυστική κριτική στο δικαστικό σύστημα, στην Εκκλησία, στη σχέση Ιάπωνων-Κορεατών και προβληματίζει το μυαλό με τα θέματα ηθικής, υπακοής στο Καθήκον κλπ. Γυρισμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στον κλειστό χώρο της αίθουσας εκτελέσεων, η ταινία θα λέγαμε ότι απευθύνεται σε σινεφίλ κοινό.

Over the Edge

Μία αμερικανική παραγωγή του 1979 που ήθελε να καταγράψει τη βία των εφήβων. Παρόμοια συμβάντα και παρόμοια θεματολογία παρατηρείται ήδη από τη δεκαετία του ’50 και του ’60, συνεχίστηκε μέσα στα 70s και κατέληξε στις μέρες να φθάσουμε σε περιστατικά τύπου Columbine. Εδώ στο Over the Edge ο σκηνοθέτης Jonathan Kaplan (που θυμόμαστε μόνο στο Κατηγορούμενοι με τη Τζόντι Φόστερ) επικεντρώνεται και παρουσιάζει τα αδιέξοδα των εφήβων που ζούνε σε νεόπλουτα προάστια με κυριότερο σημείο αναφοράς το ακόλουθο: δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των γονιών και των παιδιών τους. Οι πρώτοι επιζητούν την οικονομική επιτυχία αδιαφορώντας για τα παιδιά τους και οι δεύτεροι αναζητούν την ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν. Η επιλογή για τις αποφάσεις της ζωής τους να είναι δική τους.
Τελικά, μήπως αυτό είναι το τίμημα της επίτευξης του αμερικανικού ονείρου; Όπου ο στόχος είναι το χρήμα και μόνο, θα υπάρχει κατάπτωση αξιών και αποξένωση μέσα στην οικογένεια;
Ενδιαφέρον για να κάνεις τις κοινωνικές συγκρίσεις του τότε και του τώρα, αρκετά παλιομοδίτικο το εργάκι, θα το έλεγες και καλτ, η πρώτη εμφάνιση στο πανί του έφηβου Matt Dillon.

I Know Where I'm Going

"Ξέρω που πηγαίνω" λέει ο τίτλος, αλλά μόνο αυτό δεν συμβαίνει στην κλασική ρομαντική ταινία I Know Where I'm Going του βρετανικού κινηματογραφικού δίδυμου των Powell και Pressburger. Πρόκειται για τη ρομαντική ιστορία ενός κοριτσιού (που υποδύεται η εξαίσια ηθοποιός Wendy Hiller) που αφήνει το Λονδίνο για να παντρευτεί έναν ώριμο πλούσιο (για να μην πω ηλικιωμένο) σε ένα νησί της Σκωτίας. Ταξιδεύει όλη τη χώρα με τρένα και λεωφορεία αλλά λόγω κακοκαιρίας θα αναγκαστεί να παραμείνει σε ένα λιμάνι ακριβώς απέναντι από το νησί του τελικού της προορισμού. Θα κάνει παρέα με τον συνταξιδιώτη της Roger Livesey, ο οποίος θα της γνωρίσει την τοποθεσία, τους ανθρώπους, τα έθιμά τους. Και ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης του νησιού που θέλει να πάει η Hiller. Και ο χρόνος περνάει, ο καιρός δεν φτιάχνει, αρχίζει να τον ερωτεύεται αλλά μέσα στην αγωνία της, αποφασίζει να περάσει τα επικίνδυνα νερά με μία απλή βάρκα. Θα της κάνει το χατήρι ο Livesey και θα οδηγήσει αυτός τη βάρκα. Και θα βρεθούν σε μία μεγάλη ρουφήχτρα της περιοχής με θρυλικές ιστορίες (Corryvreckan). Απλή μεν ρομαντική ταινία, αλλά στα χέρια του βρετανικού κινηματογραφικού δίδυμου η ταινία έχει άλλη δύναμη. Άλλη μία από τις οκτώ κορυφαίες ταινίες που έβγαλαν από το 1941 ως το 1948.

Bobby

Πολύ ενδιαφέρουσα η σκηνοθετική απόπειρα του Emilio Estevez με τίτλο Bobby, ο οποίος καταγράφει στιγμές από τη ζωή των ανθρώπων που ενεπλάκησαν και τραυματίστηκαν κατά τη δολοφονική επίθεση εναντίον του Robert Kennedy στο ξενοδοχείο Αμπάσαντορ το 1968. Ίσως, αν ήταν λιγότερο φλύαρο σε σημεία, να μιλούσαμε για κορυφαίο έργο.

Απίστευτο καστ: Freddy Rodriguez, Anthony Hopkins, Harry Belafonte, Martin Sheen, Helen Hunt, William H. Macy, Sharon Stone, Christian Slater, Emilio Estevez, Demi Moore, Laurence Fishburne, Heather Graham, Joshue Jackson, Nick Cannon, Ashton Kutcher, Shia LaBeouf, Mary Elizabeth Winstead, Lindsay Lohan, Elijah Wood.

El espíritu de la colmena (Το πνεύμα του μελισσιού)

Βρισκόμαστε σε ένα ισπανικό χωριο την εποχή του '40, με τους νεαρούς άντρες να είναι απόντες από το έργο (όλοι στον εμφύλιο πόλεμο), ο πατέρας απασχολημένος με διάφορα χόμπι, η μητέρα γράφει γράμματα σε κάποιον άλλο άντρα, και η φαντασία των δύο μικρών πρωταγωνιστικών κοριτσιών να είναι αυτή που κυριαρχεί. Ατμοσφαιρική και "δύσκολη" ταινία, αργόσυρτα και πανέμορφα πλάνα της ισπανικής επαρχίας, με την ταινία του Frankenstein (η εκδοχή του 1930) που θα προβληθεί σε μία αίθουσα του χωριού, να επηρεάζει τα δύο κοριτσάκια και να οδηγεί τις εξελίξεις. Πολλοί θεωρούν την ταινία Το πνεύμα του μελισσιού παραγωγής 1973 του Víctor Erice ως μία από τις καλύτερες ισπανικές ταινίες όλων των εποχών: με έναν "υπόγειο" σχολιασμό για το καθεστώς του Φράνκο, τον πόλεμο, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα αλλά και το τέλος της αθωώτητας.

Office Space (Στην τρέλα του γραφείου)

Για όσους σιχαίνονται τη δουλειά τους & τα αφεντικά τους, για όσους δεν τα πάνε καλά με τους συναδέλφους τους, αγχώνονται όταν ξημερώνει η Δευτέρα, βαριούνται τη ρουτίνα στη ζωή τους, όλοι αυτοί αλλά και πολλοί άλλοι νομίζω πως θα βρούνε πολλά σημεία για να ταυτιστούν με τους πρωταγωνιστές στην ταινία του 1999 Office Space! Λίγο μετά τη μέση του έργου, η πλοκή θα επικεντρωθεί σε ένα κόλπο για να πάρει η πρωταγωνιστική παρέα εκδίκηση από τα αφεντικά και να βγάλει εύκολο χρήμα. Όπως και να 'χει, πρόκειται για μία μικρή ταινία που έχει αποκτήσει πλέον καλτ στάτους. Αναζητήστε την.

Matewan (Ματωμένη Αμερική)

Σκληρή ταινία γύρω από τις προσπάθειες των ανθρακωρύχων της πόλης Matewan να φτιάξουν εργατικό συνδικάτο στην Αμερική της δεκαετίας του '30, για να βελτιώσουν τα εργατικά τους ζητήματα (μισθός, ωράριο, συνθήκες εργασίας κλπ). O Chris Cooper (στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση) εμφανίζεται ως εκπρόσωπος του Συνδικάτου και προσπαθεί να οργανώσει και να ενώσει τους εργάτες (λευκούς, μαύρους, ιταλούς). Μπαίνει, φυσικά, στο μάτι των εκπροσώπων της Εταιρείας, η οποία είναι η απόλυτη δύναμη στην περιοχή: πέρα από τα ορυχεία κατέχει σπίτια, μαγαζιά, έχει ένστολους μπράβους, ελέγχει κοινώς σχεδόν όλη την πόλη. Όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα θα αρχίζουν να εκτροχιάζονται πολύ γρήγορα και η βία θα είναι αναπόφευκτη. Σπουδαία ταινία του John Sayles, ίσως μία από τις καλύτερες της χρονιάς του 1987 (μετά τους Αδιάφθορους και τον Δαιμονισμένο Άγγελο, για τον υπογράφοντα). Σε χαρακτηριστικούς ρόλους οι David Strathairn, James Earl Jones και ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

La classe operaia va in paradiso (Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο)

Ο Gian Maria Volonte είναι ο καλύτερος εργάτης σε μεγάλη ιταλική φάμπρικα, και με βάση τη δουλειά του και τους χρόνους του στους χειρισμούς των μηχανημάτων ορίζουν τους χρόνους και για τους υπόλοιπους εργάτες και έτσι βγαίνουν και οι μισθοί τους, αφού αμοίβονται με το κομμάτι. Απόλυτα αφοσιωμένος στην εργασία του, δεν δίνει σημασία στα συνδικάτα ούτε στους (αιώνιους) φοιτητές που φωνάζουν συνθήματα έξω από τις πόρτες του εργοστασίου. Όταν όμως το δάχτυλό του κοπεί σε εργατικό ατύχημα, θα δει να πέφτει η απόδοσή του και θα δει να χάνει την εκτίμηση από τους ανωτέρους. Θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να διαλέξει αν θα αγωνιστεί για τα δικαιώματα του μαζί με το εργατικό συνδικάτο ή αν θα επιλέξει πιο σκληρό αγώνα. Στο τέλος της ταινίας του Elio Petri, όλοι οι εργάτες ονειρεύονται ότι Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο. Από την Ιταλία του 1971 στην Ελλάδα του σήμερα φαίνεται ότι δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα. Ο αυτοματισμός μειώνει τις θέσεις εργασίας, οι μισθοί πέφτουν, οι φοιτητές συνεχίζουν να φωνάζουν και τα δικαιώματα των εργαζομένων όλο και "ξεχνιούνται". Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες το 1972, εξ ημισείας με την Υπόθεση Ματέι (κι αυτό με τον Volonte πρωταγωνιστή). Ενδιαφέρουσα σημείωση: στα αγγλικά τιτλοφορήθηκε Lulu the tool!

The Tall Target

Αστυνομική περιπέτεια που εκτελίσσεται εξ ολοκλήρου μέσα σε ένα τρένο (και τους ενδιάμεσους σταθμούς) εν έτη 1885, λίγο πριν την ορκομωσία του Λίνκολν ως πρόεδρου των ΗΠΑ. Ο αστυνομικός Dick Powell έχει μάθει για μία συνομωσία κατά της ζωής του Λίνκολν, αλλά δεν έχει χειροπιαστά στοιχεία και κανείς δεν τον πιστεύει. Θα προσπαθήσει να ξεδιαλύνει μόνος του την υπόθεση και κάπως έτσι ξεκινάει το έργο. Noir ατμόσφαιρα, ύποπτοι όλοι οι δεύτεροι χαρακτήρες, ανατροπές, αρκετή φυσικά αγωνία χιτσκοκικού τύπου, δράση σε μικρούς χώρους (πολύ καλή σκηνοθεσία από τον Anthony Mann), χολιγουντιανός σχολιασμός κατά της δουλείας και υπέρ της ελευθερίας. Ένα πολύ καλό "μικρό" έργο από το 1951 το The Tall Target. Η Ruby Dee σε έναν από τους πρώτους της κινηματογραφικούς ρόλους. Σημείωστε επίσης ότι οι τίτλοι αρχής θυμίζουν... Star Wars.

Man on a Tightrope (Δραπέτες του κόκκινου τρόμου)

Ιδιοκτήτης τσίρκου στην Τσεχοσλοβακία υπό την επιρροή του Ανατολικού μπλοκ και του ψυχρο-πολεμικού κλίματος, προσπαθεί να το σκάσει από το καθεστώς (αυτός και όλο το τσίρκο) και να διαφύγει στη Δύση! Όλη την προσπάθεια οργανώνει ο ιδιοκτήτης (που τον υποδύεται ο Fredric March, σε έναν από τους καλύτερους του ρόλους), με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κινήσει υποψίες στις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος. Ταυτόχρονα θα πρέπει να αποφύγει τις όποιες ρουφιανιές που ίσως έχει στην ομάδα του, αλλά και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα στο οικογενειακό του περιβάλλον. Αυτός είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται σε τεντωμένο σκοινί, όπως λέει και ο τίτλος του έργου Man on a Tightrope. Δυναμική δραματική ταινία του Elia Kazan, γύρω από τους ανθρώπους που αγωνίζονται για να αποκτήσουν την ελευθερία. Για να μην έχουμε ενστάσεις, φυσικά και η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από μία αμερικανική ματιά. Στους δεύτερους ρόλους η Gloria Grahame, και αρκετοί γνώριμοι καρατερίστες όπως ο Adolphe Menjou, ο Cameron Mitchell κλπ.

Wichita (Μονομαχία χωρίς τέλος)

Απλοϊκή καταγραφή της δράσης του Wyatt Erp και το πώς κατέληξε να γίνει ο σερίφης στην πόλη της Wichita, σε ένα έγχρωμο cinemascop b-movie εργάκι της 20th Century Fox. Υπερβολικά απλή ταινία του είδους, ένα έγο μονοδιάστατο, με γραφικούς χαρακτήρες, κάτω του μετρίου το τελικό αποτέλεσμα. Παρ'ολίγον θεοποίηση του ήρωα που τα βάζει με όλους, έχοντας το Νόμο πάνω απ' όλα και πάνω απ' όλους. Ένα περίεργο πράμα: στο έργο πεθαίνουν από διασταυρούμενα πυρά μόνο αθώοι (γυναίκες, παιδιά!) κάτι το οποίο δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην αξία της δράσης του Erp. Ο Joel McCrea στον πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με τη Vera Miles που υποδύεται τη σύζυγό του. Σε δεύτερους ρόλους ο Lloyd Bridges και ο Peter Graves (ο μετέπειτα πρωταγωνιστής στη σειρά "Επικίνδυνη αποστολή").

Last Embrace (Κύκλος αγωνίας)

Φρέσκος από την επιτυχία του Jaws, o Roy Scheider την εποχή των τελών της δεκαετίας του '70 έβρισκε σενάρια ως πρωταγωνιστής, παρόλο που οι περισσότερες επιλογές του δεν ήταν πετυχημένες. Ένα ενδιαφέρον έργο που γύρισε το 1979 ήταν το Last Embrace. Ένα εντελώς χιτσκοκικό έργο με τον Scheider να μην είναι εντελώς στα καλά του μετά το θάνατο της γυναίκας του και να νιώθει απειλούμενος για τη ζωή του. Φταίει και το γεγονός ότι δούλευε σε μια μυστική οργάνωση πρακτόρων και νιώθει ότι θέλουν να τον βγάλουν από τη μέση (σ'αυτό το σημείο εμφανίζεται ο Christopher Walken για 5 λεπτά και μόνο!). Συν τις άλλοις, θα βρει ένα απειλητικό σημείωμα στο σπίτι του γραμμένο στα αραμαϊκά(!). Θα αναζητήσει την προέλευση του σημειώματος και θα ανακαλύψει ότι αυτό το σημείωμα υπήρχε στην κατοχή άλλων 5 ανθρώπων που πέθαναν περιέργα μεν, από φυσικά αίτια δε. Πολύ καλή σκηνοθεσία από τον Jonathan Demme σε ένα όχι τόσο καλό σενάριο, που ξεκινάει ελπιδοφόρα (αγωνία για το ποιος θέλει το κακό του Scheider), στην πορεία μπαίνει το μυστήριο του άγνωστου σημειώματος αλλά καταλήγει απλοϊκά και μας αποκαλύπτει τον κακό του έργου εντελώς πρόχειρα. Τώρα που το σκέφτομαι, σε πολλά σημεία θυμίζει τον Δεσμώτη του ιλίγγου, για να μην πούμε ότι πρόκειται για μία ελεύθερη διασκευή: -SPOILERS- πρωταγωνιστής με ψυχολογικά προβλήματα, κυνηγητό σε καμπαναριό, ένας θάνατος στην αρχή και ένας στο τέλος του έργου για να ολοκληρώσει τον «κύκλο αγωνίας» του πρωταγωνιστή. Άσχετο: την περισσότερη ώρα, ο Scheider τριγυρνάει φορώντας ένα λευκό κουστούμι και κάπως έτσι θα θυμόμαστε το έργο.

I'm All Right Jack (Σκάνδαλα γυμνιστών)

Ο αγαθός και σεμνότυφος Ian Carmichael ψάχνει για δουλειά στη βιομηχανία και καταλήγει σε μία εταιρεία κατασκευής όπλων. Μπλέκει με τους συνδικαλιστές, οι οποίοι έχουν για αρχηγό τον Peter Sellers, και καταλήγει να είναι η πέτρα του σκανδάλου στη μεγάλη απεργία των εργαζομένων. Πανέξυπνη κωμωδία των αδερφών John και Roy Boulting, οι οποίοι σατιρίζουν τον κόσμο της εργασίας, τους συνδικαλιστές, τους εργάτες αλλά και τα αφεντικά και τα διαπλεκόμενα σχέδια τους. Όλα τα γεγονότα στο I'm All Right, Jack θα μπορούσαν να συμβαίνουν ακόμα και σήμερα σε αντίστοιχες ελληνικές εταιρείες, ειδικότερα του δημοσίου. Ή μήπως όντως συμβαίνουν; Εντελώς άκυρος ο ελληνικός τίτλος (Σκάνδαλα γυμνιστών), μιας και ο πατέρας του πρωταγωνιστή έχει θέρετρο γυμνιστών και εμφανίζεται στην αρχή και το τέλος του έργου για 2-3 λεπτά μόνο. Στο έργο συμμετέχουν ακόμη οι Richard Attenborough, Dennis Price και Terry-Thomas. Βραβείο καλύτερου ηθοποιού (για τον Sellers) και καλύτερου σεναρίου στα βραβεία Bafta εκείνης της χρονιάς. Η ταινία είναι η συνέχεια του Private’s Progress του '56 (πάλι του John Boulting) με τους ίδιους πρωταγωνιστές (εκτός του Sellers) που σατίριζε το στρατό. Άσχετο: ο ένας αδερφός, ο Roy Boulting, παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία τη Hayley Mills (κόρη του γνωστού ηθοποιού John Mills). Ο καρπός του γάμου τους ήταν ο Crispian Mills, ο τραγουδιστής των Kula Shaker.

Pretty Baby (Η κουκλίτσα της Νέας Ορλεάνης)

Καταγραφή της ζωής σε "κυριλέ" οίκο ανοχής (με υπηρέτες, μαγείρισσες κλπ) στη Νέα Ορλεάνη των αρχών του 20ου αιώνα. Η Susan Sarandon θα γεννήσει το δεύτερο παιδί της μέσα στον οίκο, και λίγο μετά θα καπαρώσει γαμπρό και θα φύγει από το επάγγελμα. Θα παρατήσει και τη 12χρονη κόρη της (που υποδύεται η επίσης 12χρονη τότε Brooke Shields), μεγαλωμένη μέσα στον οίκο μαζί με τις άλλες πόρνες. Ο νεαρός φωτογράφος Keith Carradine, μόνιμος θαμώνας (αλλά όχι... πελάτης) θα θελήσει να πάρει υπό την προστασία του τη μικρή. Μετά τον πλειστηριασμό από τους πελάτες για το "λουλούδι" της μικρής, φυσικά! Επειδή αυτή είναι η Pretty Baby του τίτλου.

Υπάρχει περίπτωση να γυριζόταν ταινία με τέτοιο θέμα τη σήμερον εποχή;! Κατά τ' άλλα, εξαιρετική αναπαράσταση εποχής (κουστούμια/σκηνικά) παρόλο που οι περισσότερες σκηνές είναι εσωτερικές, με την υπογραφή του Louis Malle (την εποχή που γύριζε ταινίες στην Αμερική). Δεν μου άφησε όμως και τις καλύτερες εντυπώσεις, οπότε το θεωρώ από τα μέτρια έργα του κ. Malle.

The Silent Partner (Ένας δολοφόνος πέρασε)

Καναδέζικο έργο, ένα μίγμα νεο-νουάρ και χιτσκοκικού θρίλερ, ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού ανάμεσα στον βαριεστημένο από τη ζωή ταμία Elliot Gould και τον αδίστακτο ληστή Christopher Plummer. Ο πρώτος αντιλαμβάνεται ότι ο δεύτερος θα επιχειρήσει ληστεία στην τράπεζά του και καταφέρνει να ξεγελάσει και τον ληστή και την τράπεζα, κρατώντας αυτός τα λεφτά. Ο Plummer θα του γινεί στενός κορσές για να πάρει τα λεφτά. Ουσιαστικά, έχει γίνει ο συνεργός του, εξ ου και ο τίτλος The Silent Partner.
Πρωτότυπο σενάριο από τον Curtis Hanson, που θα ασχοληθεί αργότερα και με άλλα θρίλερ (βλέπε The bedroom window, The river wild, The hand that rocks the cradle, LA Confidential). Μία βίαιη δολοφονία προς το τέλος του έργου θα οδηγήσει τους πρωταγωνιστές στην τελική αναμέτρηση. Σκηνοθεσία από τον Daryl Duke, που ασχολήθηκε περισσότερο με τηλεοπτικές δουλειές. Αποτέλεσε την ταινία της χρονιάς του 1978 στον Καναδά. Ένα άγνωστο πλέον έργο που αξίζει να ανακαλύψετε.

Dangerous (Μία επικίνδυνη γυναίκα)

Ρεσιτάλ ερμηνείας από τη Bette Davis στο έργο Dangerous του 1935. Κέρδισε το πρώτο της όσκαρ, αλλά η Ντέιβις πάντα ανέφερε ότι ήταν βραβείο-εξιλέωση επειδή δεν κέρδισε την προηγούμενη χρονιά το βραβείο για το Of Human Bondage. Υποδύεται μία πρώην διάσημη ηθοποιό του θεάτρου, νυν αλκοολική, που θα την πάρει υπό την προστασία του ο αρχιτέκτονας Franchot Tone. Θα τη γιατρέψει και θα ρισκάρει τα οικονομικά του για να την ανεβάσει ξανά στο θεατρικό σανίδι. Θα ρισκάρει όμως και τον αρραβώνα του μιας και θα έχει αρχίσει να την ερωτεύεται. Το δράμα θα περιπλακεί επειδή το κρυφό παρελθόν της Ντέιβις θα αποτελέσει τροχοπέδη στα σχέδια τους. Από τα καλύτερα έργα της χρονιάς του '35.

Red Dust (Μια γυναίκα πειρασμός)

Η ταινία Red Dust από τη χρονιά του 1932 είναι αρκετά παλιομοδίτικη με θέμα τη σκληρή ζωή σε φυτείες πλαστικού στην εξωτική Ινδοκίνα. Είναι όμως αρκετά απελευθερωμένη (πες το και "χύμα") σε θέματα σεξουαλικής φύσεως, μιας και βρισκόμαστε στην εποχή προ του κώδικα Χέιζ, αλλά και ολίγον ρατσιστική απέναντι στους κινέζους. Τη σκηνοθέτησε ο Victor Fleming για λογαριασμό της MGM καθοδηγώντας τον Clark Gable (ως τον ιδιοκτήτη της φυτείας), τη Jean Harlow (μία πόρνη που συζεί με τον Gable) και τη Mary Astor (η σύζυγος ενός τοπογράφου που θα της την "πέσει" ο Gable). Το σενάριο βασίστηκε στο ομότιτλο θεατρικό του 1928 κάποιου Wilson Collison. Γυρίστηκε σε ριμέικ το 1953. Η ταινία ήταν το Mogambo, πάλι με τον Clark Gable και την Ava Gardner στο ρόλο της Harlow και τη Grace Kelly στο ρόλο της Astor.

Colorado Territory

Ο Raoul Walsh αντιγράφει τον εαυτό του και παίρνει το σενάριο της ταινίας του High Sierra και το τοποθετεί στην άγρια Δύση. Στο Colorado Territory, ο Joel McCrea έχει το ρόλο του Humphrey Bogart και προσπαθεί να κάνει μία τελευταία ληστεία και να αποσυρθεί. Στους γυναικείους ρόλους η Virginia Mayo υποδύεται τη γυναίκα που θα τον ακολουθήσει μέχρι τέλους και η Dorothy Malone υποδύεται τη γυναίκα που θα κάνει πίσω μόλις μάθει την αλήθεια γύρω από τον McCrea. Συνεχής δράση, πιστολίδια, ίντριγγα, πισώπλατα μαχαιρώματα αλλά εντελώς "χάρτινοι" οι δεύτεροι χαρακτήρες και γραφικές ανατροπές οδηγούν στην τελική κλιμάκωση, με αποτέλεσμα να θεωρήσουμε μέτριο το τελικό αποτέλεσμα. Στα ελληνικά βγήκε με δύο τίτλους: «Ματωμένοι βράχοι» και «Ο εκδικητής του κόκκινου βράχου».

The Devil and Miss Jones (Ιδιοτροπίες εκατομμυριούχων)

Μια πιο ρομαντική αντίληψη των πραγμάτων από τους Αμερικανούς του 1941. Τόσο για τον πρωταγωνιστή Charles Coburn, που υποδύεται τον εκατομμυριούχο που αποφασίζει να δουλέψει σε μια από τις εταιρείες του χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι οι υπόλοιποι συνάδελφοι (και βλέπει από πρώτο χέρι πώς έχουν τα πράματα), όσο και για τον νεαρό Robert Cummings, που υποδύεται τον ιδεαλιστή απολυμένο εργαζόμενο που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων και προσπαθεί να φτιάξει σωματείο για τους εργαζομένους. Όλα αυτά (και ολίγον αριστερά) κάποια χρόνια πριν έρθει ο κ. Μακάρθι και αλλάξει τα δεδομένα. Στη μέση της ιστορίας η κυρία Τζόουνς του τίτλου είναι η Jean Arthur, μία από τις πιο διάσημες ηθοποιούς της εποχής της. Σενάριο από τον Norman Krasna σε μία παραγωγή του Frank Ross (που ήταν τότε ο σύζυγος της Arthur). Κωμικές παρεξηγήσεις γύρω από το χώρο εργασίας και εύστοχες πινελιές από τα υπονοούμενα του Coburn, που κέρδισε μία υποψηφιότητα για όσκαρ. Η σκηνοθεσία του The Devil and Miss Jones ανήκει στον έμπειρο Sam Wood, που μας έδωσε ένα καλούτσικο αποτέλεσμα. Λέω καλούτσικο, επειδή νιώθω πως η ιστορία θα μπορούσε να απογειωθεί ακόμα περισσότερο στα χέρια κάποιου άλλου σκηνοθέτη. Ο Coburn και η Arthur συνεργάστηκαν ξανά δύο χρόνια μετά στο καλύτερο The More the Merrier.

The Glass Menagerie

Το θεατρικό του Tennesse Williams The Glass Menagerie μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Irving Rapper με τον ίδιο το συγγραφέα να βοηθάει στο σενάριο. Η ταινία έχει ελάχιστα σκηνικά, τέσσερις όλους κι όλους χαρακτήρες και όλη η πλοκή -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- εκτελίσσεται στο φτωχικό σπίτι της οικογένειας. Η μεταφορά είναι αρκετά πιστή στο θεατρικό (φτώχεια, αναζήτηση καλύτερης τύχης, μητρική καταπίεση προς τα παιδιά απόντος του πατέρα και η προσκόλληση στις αναμνήσεις του παρελθόντος) εκτός από το αισιόδοξο τέλος, το οποίο δεν άρεσε φυσικά στο συγγραφέα. Στους κεντρικούς ρόλους βρίσκουμε τους Arthur Kennedy και Jane Wyman (τα δύο αδέρφια), την Gertrude Lawrence (η μητέρα) και τον Kirk Douglas (ο συνάδελφος του Kennedy). Ενδιαφέρον το αποτέλεσμα για τον υπογράφοντα, για την εποχή που γυρίστηκε.

Jigokumon (Gate of hell)

Πάνω από εκατό ταινίες σκηνοθέτησε ο Teinosuke Kinugasa από την εποχή του βωβού ως τη δεκαετία του '60. Περισσότερο ασχολήθηκε με το jidaigeki, δηλαδή το γιαπωνέζικο δράμα εποχής, κυρίως της εποχής των σαμουράι και αγροτών της εποχής Έντο (17ο με 19ο αιώνα). Το Jigokumon είναι το πρώτο έγχρωμο έργο των στούντιο Dahei. Ο σαμουράι έχει εμμονή με τη γυναίκα που έσωσε κατά την περίοδο της επανάστασης αλλά αυτή είναι παντρεμένη. Στο πρώτο μισάωρο παρακολουθούμε την εξέγερση: μάχες και μονομαχίες. Στην υπόλοιπη μία ώρα ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται στο δράμα του σαμουράι που θέλει να κατακτήσει την παντρεμένη γυναίκα και τον αντίκτυπο που θα έχουν οι προσπάθειές του στον κοινωνικό του περίγυρο αλλά και στο ίδιο το παντρεμένο ζευγάρι.

Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ των Καννών το 1953. Ήταν η εποχή που η Δύση ανακάλυπτε τον γιαπωνέζικο σινεμά (βλέπε Kurosawa, Ozu κλπ).